Butterfly Girl เธอใช่ไหมผีเสื้อของฉัน

 
“นี่ครับ คุณเป็นอะไรมากไหม”เค้ายื่นให้พร้อมหันมาพูด เค้าคงจะเป็นคนเกาหลีสินะ
 
“มะ..ไม่เป็นไรค่ะขอบคุณมากนะคะ”ทันทีที่ฉันเงยหน้ามองเค้าได้เพียงแวบเดียว ทำไมหน้าดูคุ้นๆ แต่คงไม่หรอกฉันคงสงสัยมากไปเอง เค้าออกจะหล่อขนาดนั้นคุ้นก็ไม่แปลกหรอก ผมสีน้ำตาลออกแดงๆ บงบอกว่าสีผมที่พวกศิลปินเกาหลีชอบใช้ ตาที่เหมือนนกเหยี่ยว จมูกโด่งเป็นสัน ปากอมชมพูเรียวได้รูป หน้าได้รูป ผิวขาวใสแบบคนเกาหลี ทำไมช่างดูคุ้นขนาดนี้ พอเค้าให้เสร็จเค้าก็กลับหันไปสนใจกระดาษในมือเค้าต่อพร้อมพูดออกมา
 
“ถ้ามีอะไรหนักใจ ก็ระบายมาที่ผมก่อนก็ด่ายนะครับผมรู้ว่ามันอึดอัดที่จะเก็บไว้คนเดียว”
 
“คุณเป็นบ่อยหรอค่ะ”
 
“ช่ายครับ มันก็แค่รู้สึกอึดอัดน่ะครับที่พยายามนึกถึงใครบางคนแต่ผมแค่นึกไม่ออกเท่านั้นเอง เพราะว่าเค้าดูเหมือนว่าทั้งชีวิตนี้ผมต้องตามหาเค้าให้เจอ แต่ผมไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร”
 
“คุณเป็นอะไรหรอค่ะ ทำไมคุณจำเธอไม่ได้”
 
“ก็แค่อุบัติเหตุที่ทำให้ผมจำเธอไม่ได้”
 
“อย่างนั้นก็เลยทำให้คุณต้องตามหาเธอหรอค่ะ”
 
“ใช่รู้แต่ว่า ทุกวันผมต้องวาดรูปผีเสื้อแร้วมันจะทำให้ผมค่อยๆนึกถึงเธอ ”เค้าผลิกกระดาษที่กำลังวาดให้ดู มันเป็นรูปผีเสื้อที่กำลังบินอยู่ในสวนรู้สึกว่าจะเป็นตอนเช้า จากนั้นน้ำตาฉันก็เริ่มไหลลงมาอีกรอบ คราวนี้เค้าเป็นคนที่เอามือมาปาดแก้มฉันเบาๆ ทำไมความรู้สึกนี้มันคุ้นๆนะมันทำให้ฉันใจเต้นแรงขึ้น มันทำให้ฉันนึกถึงเค้า ยอง คนที่ทำให้ฉันมาที่นี่
 
“คุณเป็นอะไรเล่าให้ฟังได้นะ”
 
“เค้าเป็นคน เรียกฉันว่านาบีเพราะสิ่งแรกที่เค้าเห็นทุกเช้าคือผีเสื้อเค้าจึงเรียกฉันว่านาบีทุกครั้งที่เจอกันครั้งแรกของวัน”ฉันพูดพร้อมเริ่มปล่อยโฮ ออกมาเรื่อยๆอย่างเงี่ยบๆ อยู่ๆเค้าก็ดึงฉันไปกอดปลอบพร้อมกับพูด
 
“เพราะฉะนั้นคุณก็เลยชื่อนาบีใช่ไหม”ฉันไม่ตอบแค่พยักหน้าเบาๆใต้คางของเค้าเพราะตอนนี้เค้าโอบฉันไปปลอบอยู่ ทำไมฉันถึงกล้าพูดเล่าให้เค้าฟังกันนะ ฉันไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อเค้า แร้วเค้าก็ยังดึงฉันไปกอดปลอบมันทำให้ฉันรู้สึกอุ่นมากๆมันแปลกมากๆทำไมฉันไม่ขัดขืนเค้าละ สักพักฉันก็เริ่มหลับไปในอ้อมกอดของเค้า
 
 
 
 
 
พอตื่นขึ้นมาฉันก็พบว่าเค้ายังกอดอยู่แต่ตอนนี้เค้าหลับแล้วเครื่องก็ลงสู่สนามบินประเทศเกาหลีเรียบร้อยแล้วฉันเลยปลุกเค้า เค้าจึงรีบตื่นพร้อมกับหันมาบอกลาแล้วรีบลงไปฉันจึงตามลงไป แล้พึ่งนีกได้ว่าลืมคืนผ้าเช็ดหน้าเค้าฉันจึงรีบวิ่งพยายามตามเค้าให้ทันแต่รู้สึกว่าเค้าจะอยู่ในวงของกาดที่คอยกันคน แล้วก็มีแต่คนรุมมาที่เค้าฉันหาทางเพื่อจะเข้าไปหาเค้าฉันจึงเดินไปรอข้างหน้าเพื่อจะไม่เบียดคนพวกนั้น เค้าเห็นฉันเค้าจึงค่อยเดินมาใกล้แถวฉันแต่ยังคงอยู่ในวงกาดที่รักษาความปลอดภัยเค้าเป็นใครกันแน่ เค้าหันมายิ้มให้ฉัน1ครั้งฉันจึงชูผ้าเช็ดหน้าของเค้าเค้าทำมือแบบว่าเอาไว้ก่อน แล้วเค้าก็รีบขึ้นรถไป เค้าเป็นใครกัน
 
แร้วอยู่ๆก็มีคนมาสะกิด
 
“เธอใช่นาบีหรือเปล่าว”
 
“ใช่ฉันเอง”
 
“ป้าเธอให้มารับกลับบ้าน เอ่อใช่ฉันชื่อซอน เป็นประธานนักเรียนโรงเรียนที่เธอแลกเปลี่ยนเดี่ยวเราไปโรงเรียนเพื่อไปลงทะเบียนกันก่อน”
 
“ว่าแต่ทำไมสนามบินคนเยอะจัง”ฉันถามด้วยความสงสัยมากๆ
 
“อ๋อสงสัยประธานจะลงเครื่องแล้ว จริงๆ”นายนั่นหันมองนาฬิกาข้อมือ
 
“ประธานหรอ”ฉันวนคำถามกลับพร้อมกับเดินไปที่รถ
 
“ใช่ เธอไม่รู้จักฟิยองลีดเดอร์วง b.a.5หรอ”นายนั่นถามแบบไม่อยากเชื่อ
 
“ไม่ ฉันไม่เคยแม้แต่เห็นรูป”ฉันตอบด้วยน้ำเสียงที่แบบว่า จริงใจมากๆก็ฉันไม่รู้จักนี่หน่า
 
“ฟิยองประธานนักเรียนโรงเรียนแกนออร์เดย์ ลีดเดอร์วง b.a.5 ล่าสุดนะจะบอกให้ Butterfly Girl เนี่ยติดอันดับต้นๆของเพลงฮิตที่เกาหลีเลยนะแม้จะยังไม่ถ่ายเอ็มวีคาดว่าประธานแต่งเพลงนี้ไว้นานแล้วด้วย เธอไปอยู่ไหนมาห้ะ ”เค้าพูดระหว่างสั่งคนขับรถให้ขับไปส่งที่โรงเรียน
 
“ฉันก็อยู่ที่ไทยไง -__-“ฉันตอบกวนๆก็ฉันไม่รู้หนิหน่า แถมไม่คิดไม่ฝันด้วยว่าจะมีนักร้องอยู่โรงเรียนเดียวกับฉัน  อ๊ายย><
 
“เอ่อ-_-ยัยกวนประสาท ประธานสั่งให้ฉันดูแลนักเรียนแลกเปลี่ยน อย่างเธอ เธอนับว่าโชคดีมากละที่ประธานสนใจว่าอยู่ยังไง ปกติประธานไม่ยุ่งกับผู้หญิงเลยนะเนี่ย”งั้นหรอแต่มันก็ต้องมียุ่งบ้างละหน่า นายประธานน่ะเป็นนักร้องซะอย่างก็ต้องมีสาวมายุ่งหรือไปยุ่งกับสาวบ้างละ เอ่อ..แล้วฉันจะไปสนใจทำไมเนี่ย
 
 
 
ระหว่างนั้นฉันก็ขอเพลง Butterfly Girl จากซอนฟังเนื้อหามันซึ้งมากไม่แปลกหรอกทำไมถึงติดอันดับต้นๆ เนื้อหาคือแบบว่า ผู้หญิงเปรียบสะเหมือนผีเสื้อที่สวยที่เค้าเจอทุกเช้าแต่ก็บินจากเค้าไปแล้วไม่กลับมาหาเค้าในวันต่อไป เค้าต้องตามหาผีเสื้อตัวนี้อีกนานเท่าไหร่ถึงจะเจอเค้าไม่รู้ว่าผีเสื้อตัวนั้นเป็นยังไงบ้าง เหมือนเธอบินไปแล้วก็ไม่กลับมาหาอีก จากโลกที่มีผีเสื้อสวยๆก็กลายมีแต่ความว่างเปล่าว เมื่อไม่มีผีเสื้อตัวนั้นแล้วอยู่ไปก็ไร้ความหมายผีเสื้อตัวนั้นเหมือนทั้งชีวิตของเค้าเค้าต้องออกตามหามันเพราะหัวใจของเค้าอยู่ที่มัน หัวใจที่ไม่รู้แม้กระทั่งว่าผีเสื้อตัวมีตัวตนบนโลกนี้ไหม ฉันฟังไปรู้อีกทีก็ถึงโรงเรียนแล้ว
 
“ตามฉันมา”ซอนพูดพร้อมเดินนำ
 
“อะกรอกตามนี้ เดี่ยวฉันขอคุยโทรศัพก่อน”อีกสักพักนายนั่นก็เดินกลับมา
 
“เดี่ยวเธอเดินไปเอาหนังสือและก็ยูนิฟอมกับฉันก่อน แต่ก่อนจะไปช่วยฉันถือแฟ้มประวัติของเธอหน่อยสิฉันจะวิ่งเอากุญแจไปเก็บที่ห้องธุรการ”นายซอนพูดพร้อมกับส่งแฟ้มสองสามเล่มมาให้แล้วก็ยิบกุญแจแล้ววิ่งไปเก็บ
 
“โอ้ยยหนักจัง นายซอนไปนานจัง”ฉันพูดพร้อมพยายามมองนาฬิกาข้อมือตัวเอง แล้วอยู่ๆก็มีคนเดินมาชนฉัน
 
“ขอโทษครับ ผมมองไม่เห็น”นายนั่นพูดพร้อมก้มหน้าก้มตาช่วยเก็บ พอฉันหันขึ้นมาก็รู้เลยว่าเค้าหน้าคุ้นมาก ผมสีน้ำตาลออกแดงๆตาเหมือนนกเหยี่ยวจมูกโด่งเป็นสันปากเรียวได้รูปผิวขาวเนียนใส
 
“นะ..นาย”เค้าหันขึ้นมาพร้อมกับมองหน้าฉัน
 
“เอ่อ…. เป็นไรมากไหม”เค้าถามพร้อมดูรอบๆตัวฉัน
 
“ฉัน…”ยัง งงๆว่าเค้ามาได้ยังไง
 
“นี่นาบี ประธานผมขอโทษแทนเธอด้วยนะครับที่เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ”นายซอนรีบวิ่งมาขอโทษแทนฉัน ห้ะแต่เมื่อกี้ประธานหรอ0.0
 
“ฉันเดินไม่ดูเองต้องขอโทษเธอด้วยนะ”เขารีบขอโทษฉันพร้อมรีบเดินเข้าไป แต่หน้านายนั่นดูเอ๋อจะรับประทาน
 
-0- 
 
“นายเป็นอะไรไป”ฉันพูดพร้อมเขย่าตัวนายซอน
 
“ก็เมื่อกี้ฉันเห็นประธานขอโทษเธอไง”นายนั่นทำหน้าชอค
 
“ใช่แล้วทำไม”ฉันถามด้วยความ งง มันแปลกยังไง
 
“ก็ฉันเห็นประธานขอโทษ หรือโดนตัวผู้หญิง ในรอบ1ปีน่ะสิ ถึงประธานจะเป็นนักร้องแต่ในเอ็มวีประธานเลี่ยงที่จะไม่โดนตัวนางเอกเอ็มวีทุกวิถีทาง เถียงหัวเด็จตีนขาดเลยแหละว่าไม่โดนตัว ให้สมาชิกคนอื่นเล่นเป็นพระเอกแทน” ฉันทำหน้าแบบไม่เชื่อมากอะ ก็ในเมื่อบนเครื่องบินเค้ายังกอดฉันอยู่เลย ใช่เค้าคือคนที่ฉันเจอบนเครื่องบิน
 
“บ้าเปล่าว ว่าแต่นายคนนั้นคือ ประธานจริงๆหรอ”ฉันถามด้วยความไม่เชื่อกับสิ่งที่เค้าเล่าแล้วเจอด้วยตัวเอง
 
“ก็ใช่น่ะสิ นั่นคือประธานแกรนออร์เดย์ ฟิยอง ลีดเดอร์แห่งวง b.a.5 ผู้ที่แทบจะไม่เคยถูกตัวผู้หญิงเลยตั้งแต่ฉันรู้จักเค้ามาในฐานะนักร้องและประธาน แต่คงจะยกเว้นเธอ”นายนั่นพูดแต่หน้ายังเอ๋อกินเหมือนเดิม ฉันอยากจะบอกเค้าว่า หน้านายเหมือนกระต่ายโดนเชือดมากอะ
 
“ยกเว้นฉัน ฉันว่าเรากลับกันเถอะ ยิ่งคิดยิ่ง งง”ฉันเริ่มปวดหัวเลยชวนนายซอนกลับบ้าน เพราะถ้าเห็นนายนี่เอ๋อนานๆ เดี่ยวจะหิวกระต่ายได้ เพราะตอนนี้ฉันหิวววว