Butterfly Girl เธอใช่ไหมผีเสื้อของฉัน

 
สนามบินสุวรรณภูมิ
 
“แกไปแร้วก้อย่าลืมนึกถึงฉันบ้างนะ”ฉันกอดเพื่อนสาวของฉันที่ร้องไห้เอาเป็นเอาตาย
 
“แกอย่าร้องสิยัยเฟียร์”ฉันกอดตอบพร้อมพูดวันนี้เป็นวันที่ฉันต้องไปเกาหลีแล้วสินะ ฉันหวังว่าปฎิหารคงมีจริง
 
“ก็ฉันกลัวว่าแกไปแร้วจะอยู่ยังไงเรียนได้ไหมจะมีเพื่อนหรือเปล่าวจะคุยกับคนอื่นได้ไหม”ยัยเฟียร์พูดทั้งร้องไห้
 
“แกก้รู้ว่าฉันเอาตัวรอดได้ภาษาเกาหลีฉันก็แข็งแล้ว แล้วอีกอย่างฉันไปในฐานะนักเรียนแลกเปลี่ยนด้วยยังไงก็ต้องมีคนดูแลฉัน แล้วอีกอย่าง…..”ฉันเว้นไว้กลั้นใจพูดมันออกมา
 
“แล้วอีกอย่าง เธอไปเพื่อไปตามหายองใช่ไหม?”ใช่ยัยนั่นพูดถูก ฉันไปเพื่อตามหาเค้า ยองฉันเชื่อว่านายยังอยู่ที่นั่น
 
“……..” ฉันเงียบไป
 
“ทั้งทีเธอก็รู้ว่าเค้าเกิดอุบัติเหตุ……..”
 
“ไม่! ไม่เค้ายังไม่ตายแน่ๆฉันรู้เค้ายังมีชีวิตอยู่ แค่เค้าไม่ติดต่อฉันกลับมาเลยหลังจากเค้าเกิดอุบัติเหตุเพื่อนของเค้าแค่บอกว่า เค้าอาการไม่ค่อยดีเรยต้องออกไปเรียนที่อื่นแล้วไม่ติดต่อกลับมา ฉันเชื่อว่าเค้าต้องมีชีวิตอยู่” ฉันตอบพร้อมน้ำตาใสๆค่อยๆไหลลงมาที่แก้ม
 
“โธ่ นาบี….ฉันก้หวังว่าอย่างนั้น ฉันขอให้แกเจอเค้าไวๆ เค้ายังรอแกอยู่แน่ๆ” ฉันกอดเฟียร์อยู่นานจนเครื่องใกล้ออก
 
“แกฉันไปแร้วนะ”ฉันบอกลา
 
“ขอให้แกโชคดีมีอะไรก้โทรมานะ”
 
    ย้อนกลับไป 5 ปีที่แล้ว
 
“ยองนายต้องไปจริงๆหรอ”
 
“ใช่ ฉันจะติดต่อเธอมาตลอดนะลูกนัท”
 
“ฉันจะรอ”
 
“อีก3ปีฉันแล้วฉันจะไปหาเธอนะ”เด็กชายคนหนึ่งพูดพร้อมเช็ดน้ำตาให้เด็กผู้หญิงวัยเดียวกับเค้าเบาๆ
 
“ยองไปได้แร้วละลูก หนูลูกนัทแม่ไปก่อนนะแม่สัญญาแม่จะกลับมาหาหนูอีกพร้อมกับยอง”หญิงคนหนึ่งพูดกับเธอ
 
“ค..ค่ะ”เธอมองแผ่นหลังของหญิงวัยกลางคนกับเด็กชายที่ลำลาเธอจนหายไป
 
“งั้นเราก็ควรจะกลับได้แล้วนะลูก”หญิงสาวผู้เป็นแม่แท้ๆพูดกับเธอ
 
 2เดื่อนผ่านไป
 
(ลูกนัทเธอเป็นไงบ้าง)
 
ฉันก็โอเคอะ ยองนายละเรียนเป็นไง
 
(ฉันเรียนได้อีกไม่นานฉันจะต้องย้ายไปเรียนในใจกลางของเกาหลี)
 
ทำไมละ
 
(พ่อฉันให้ย้ายหน่ะ)
 
หรอ อีกนานสินะกว่าเราจะได้เจอกัน
 
(เธอรู้ไหมอีก2วันฉันกับแม่จะกลับไปหาเธอ)
 
ห๊า จริงหรอนายไม่ได้โกหกฉันใช่ไหม
 
(จริงสิ เออแร้วคราวนี้นายเทรนจะกลับไปด้วยเห็นนายนั่นบอกว่าอยากไปไทยเลยเอามันไปด้วยน่ะ55)
 
นั่นสิฉันอยากเห็นหน้านายนั่นจังเลย นายเทรนเค้าก็โทรมาเล่าเรื่องนายให้ฉันฟังเยอะเลยละยอง555
 
(เธอนี่ชักจะสนิทกับนายนั่นไวจังนะ เธอฟังมันรู้เรื่องหมดหรอ)
 
ฉันก็ฟังเกาหลีได้นะ ก็นายนั่นเพื่อนนายนิยองฉันก็ต้องแอบถามอะไรเกี่ยวกับนายบ้างนะแหละหน่า
 
(มันเล่าอะไรให้เธอฟังบอกฉันมาเลยนะ)
 
ไม่บอกหรอกเดี่ยวถ้ามาถึงไทยฉันจะเล่าให้นายฟังเอง
 
(งั้นเจอกันอีก2วันนะ บายๆ)
 
บายนะยอง ชัล จา โย(ฝันดีนะ) ฉันจะนอนแร้ว
 
(ชัล จา โย กู๊ดไนท์)
 
1 วันต่อมา
 
“โยบอโยเซโย๊”
 
(ลูกนัทเธอฟังฉันดีๆนะ)
 
“เทรนนายเป็นอะไรทำไมเสียงนาย….”
 
(ลูกนัท ยองประสปอุบัติเหตุตอนนี้ฉันอยู่หน้าห้องไอซียู คุณหมอกำลังจะออกมาแร้ว)
 
“ห้ะ!”ฉันจุกจนพูดไม่ออก
 
(ลูกนัท!เธอเป็นไรไปอย่าเงียบสิ)
 
“เค้าเป็นยังไงบ้าง”ฉันรีบถาม
 
(เธอฟังดีๆนะ แม่ของนายยอง สะ..เสียแล้ว )
 
“ค…คุณน้า ละ....แล้วยองละ”ฉันใช้ความสามารถในการพูดออกมาแต่ละคำ น้ำตาตอนนี้ค่อยๆไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ กลัว กลัว ว่าเค้าจะเป็นอะไร
 
(อะ…เอ่อ)
 
“เทรนนายอย่าเงียบสิ!”
 
(คือหมอบอกว่า ยองอาการสาหัตมากๆกระดูกร้าวหัวสมองกระทบแรงเลือดไหลไม่หยุด แต่ดีที่เค้ายังรอดในตอนนี้อีก3วันหมอบอกถ้าไม่ฝืนก็…..เสียใจด้วย แต่ถ้าฝื้นเค้าก็แค่จำอะไรไม่ค่อยได้หรือ…ไม่ได้เลย แร้วในอีกกรณีนึงถ้าฝื้นไวก็ไม่ต้องห่วงบางทีอาจะจำอะไรได้เหมือนเดิม)
 
“ฉันก็ขอให้เค้าฝื้นมาไวๆ”ฉันได้ยินเทรนพูดถึงกับเข่าอ่อน พร้อมกับตัดสายเค้าเพราะถ้าฟังต่อฉันอาจจะขาดใจ
 
 2วันต่อมา
 
“เทรน ยองๆยองฝื้นหรือยัง”
 
(ยังเลย ฉันได้ยินมาว่ายองต้องย้ายโรงบาลไปในใจกลางของเกาหลี)
 
“ทำไมเค้ายังไม่ฝื้นอีกนะ ภายในวันนี้แล้วสินะ”
 
(ลูกนัทเธอเชื่อฉันสิ เค้าต้องฝื้นและกลับไปหาเธอ)ความจริงแล้วฉันควรได้เจอเค้าแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเหตุการณ์เลวร้ายแบบนี้
 
(ฉันจะไปส่งยอง เธอมีอะไรจะพูดกับยองไหม ฉันให้เธอพูด)เทรนเอาโทรศัพของเค้าเข้าไปใกล้ๆยอง
 
“ยอง ฉันลูกนัทไม่ใช่สิ นาบีตางหาก ฉันอยากให้นายลุกขึ้นมาเรียกชื่อของฉันที่นายตั้งให้ นาบีชื่อนี้ ฉันจะใช้ชื่อนี้นะ นาบี ผีเสื้อตัวนี้จะรอนายนะยอง นายเคยบอกว่าที่ไทยนายตื่นมาตอนเช้านายจะเห็น นาบีผีเสื้อเป็นสิ่งแรกทันทีที่นายมองออกนอกหน้าต่างนายเลยเรียกฉันว่านาบีทันทีที่เจอกันครั้งแรกของวัน นายกลับมาทีไทยเถอะนะผีเสื้อรอนายตื่นมามองมันอยู่” ฉันพูดพร้อมน้ำตาไม่มีเสียงตอบกลับของยอง ผู้ที่จะเรียกฉันวานาบี   ไม่มี ไม่มีเสียงของเค้าตอบกลับมา
 
(ยองคงต้องไปแล้วนะลูกนัท) เทรนบอก
 
“ไม่ต่อไปนี้ฉันจะชื่อนาบีไม่ใช่ลูกนัทอีกต่อไป หวังว่าฉันจะได้เจอเค้าอีกแค่นี้นะเทรน”หลังจากอนั้นฉันก็ไม่ได้ติดต่อกับเทรนอีกเลย แล้วก็ไม่มีวี่แววที่เค้าสองคนจะติดต่อฉันมา
 
..
 
..
 
..
 
..
 
ปัจจุบัน
 
ตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนเครื่องบิน โดยที่ไม่รู้เลยว่าน้ำตาเจ้ากรรมกำลังไหล ก่อนที่จะมีมือคนข้างๆฉันยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้
“นี่ครับ คุณเป็นอะไรมากไหม”