ฟราน ฟาร์คัส กับเมืองแห่งเทพนิยาย

         เมื่อฟาร์คัสได้สติ เขาลืมตาขึ้นมา แล้วสิ่งที่ปรากฎอยู่ตรงหน้าของเขานั้นเต็มไปด้วยสัตว์ที่เหมือนมนุษย์แต่มีจมูกที่งอน หลังโก่งโค้ง และเท้ายังเป็นกีบม้าอีกด้วย   สัตว์ที่เขาเห็นนั่นก็คือ ชาวเอลฟ์นั่นเอง ฟาร์คัสได้มองไปรอบๆตัว เขาก็เห็นแต่ป่าที่ปกคลุมไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ที่เขียวขจี แสงอาทิตย์ที่สาดส่องลงมากับแสงระยิบระยับที่เหมือนกับหิ่งห้อย ทำให้เขารู้สึกเหมือนป่าแห่งนี้เป็นสวรรค์เลยก็ว่าได้

           จากนั้นเอลฟ์ทุกตัวที่อยู่ทั่วทุกทิศของป่า ก็ค่อยๆหันมาที่ฟาร์คัส แล้วมายืนรวมกันอยู่ตรงหน้าของเขา     ฟาร์คัสที่คิดว่าเอลฟ์ที่เป็นสัตว์พวกนั้นจะหันเข้ามาทำร้าย ก็รู้สึกหวาดกลัว เกรงว่าเอลฟ์พวกนั้นจะมาทำร้าย จนถอยหลังไปชนกับต้นไม้เข้าอย่างจัง

          "  นี่คือท่านมังกรใช่หรือไม่     โอ้.. ในที่สุดท่านมังกรก็มาช่วยให้พวกเราพ้นจากเงื้อมมือของสัตว์อสูรแล้ว   " 

          เสียงของเอลฟ์ตัวหนึ่งที่อยู่ในฝูงที่รวมกันอยู่จำนวนมากได้พูดออกมาด้วยความดีใจ  และเอลฟ์ที่มารวมตัวอยู่ตรงหน้าของฟาร์คัสก็เช่นกัน      ต่างพากันเฮเสียงดังลั่น ราวกับว่าได้รับชัยชนะจากการต่อสู้ไปแล้ว

              "  พวกท่านทั้งหลายอย่ารีบดีใจไป ถึงแม้จะเคยเป็นมังกรที่เก่งกาจเพียงใด ก็ใช่ว่าจะพาพวกเรารบแล้วได้รับชัยชนะมาได้  ดูสิตอนนี้นั้นท่านผู้นี้ก็เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาคนนึง เป็นเพียงแค่มนุษย์จะมาช่วยพวกเรานำป่าและเมืองเอลฟ์กลับมาได้อย่างไรกัน  "

                 สัตว์ครึ่งคนครึ่งม้าที่มีร่างกายกำยำ ดูแข็งแรง ได้พูดต่อหน้าของฟาร์คัสและพวกสัตว์ป่า   จากนั้นพีเรซก็ได้ปรากฎตัวต่อหน้าฟาร์คัสอีกครั้ง เอลฟ์ที่อยู่รอบๆที่แห่งนั้นก็พากันนั่งลงเป็นการแสดงความเคารพต่อพีเรซที่เป็นเจ้าหญิงของพวกเขา

                  "  ที่แห่งนี้คือที่เพียงน้อยนิดที่พวกเราทั้งหมดเหลืออยู่  ท่านผู้นี้ก็คือผู้ที่จะนำพวกเราสู้รบ จะสู้ได้อย่างไรกันนั้นขึ้นอยู่กับโชคชะตา  แม้ว่าเราจะไม่มีท่านผู้นี้ก็ใช่ว่าเราจะทำสงครามชนะเสมอไปหรอกนะ ฮาซาร์ด  "  พีเรซได้พูดกับ   เซนทอร์หนุ่มครึ่งคนครึ่งม้าตนนั้น

                  "   เจ้านี่หนะเหรอที่จะมาเป็นผู้นำรบ เอาอย่างนี้ก็แล้วกันถ้าหาก เจ้ามนุษย์นี่ สู้กับข้าชนะแล้วหละก็ ข้าผู้นี้จะยอมรับเจ้ามนุษย์คนนี้ให้เป็นผู้นำ  และปฏิบัติตามเจ้าหญิงทุกอย่าง  ข้าขอเอาเกียรติแม่ทัพเป็นประกัน "  ฟาร์คัสที่ได้ฟังอยู่ตลอดก็เริ่มไม่มั่นใจที่จะทำการต่อสู้กับฮาซาร์ด เซนทอร์หนุ่มที่น่าเกรงขาม  แต่ด้วยความที่เขาต้องการรบให้ชนะแล้วกลับไปหาพ่อแม่ที่อยู่เมืองอันสงบสุขของตนเองโดยเร็ว  เขาก็ได้ยอมรับคำท้าของฮาซาร์ด

                     “ เอาอย่างนั้นก็ได้ “  ฟาร์คัสตอบรับคำท้าทายของฮาซาร์ดอย่างมั่นใจ

                       " มันต้องอย่างนี้สิ  เลือกอาวุธที่เจ้าถนัดมาซะ   "   ฮาซาร์ดพูดพร้อมกับนำอาวุธมากมาย  ที่มีทั้ง ขวาน ธนู ดาบ หอก และอาวุธอื่นๆที่ใช้ในการต่อสู้อยู่มากมาย  ฟาร์คัสจึงได้เดินไปหยิบดาบที่เขาถนัดที่สุด

                      " ใช้ดาบเหมือนกันกับข้าสินะ น่าสนุกนี่ "  ฮาซาร์ดพูดพร้อมกับหัวเราะในท่าทางที่เยาะเย้ย  สายตาของเจ้าหญิงพีเรซ และ เอลฟ์ทั้งหลายที่กำลังมองดูทั้งคู่อยู่    ที่กำลังลุ้นว่าผู้ใดจะเป็นผู้ชนะ ทั้งสองมายังในป่าที่เป็นลานกว้าง  แล้วก็มีเสียงของเอลฟ์ตัวหนึ่ง พูดขึ้นว่า

                        " ท่านมังกรไม่มีทางชนะได้แน่นอน ฝีมือของท่านแม่ทัพฮาซาร์ดเก่งที่สุดในป่าแห่งนี้จนได้ฉายา นักดาบแห่งเอลฟ์ เลยนี่ "

                         จากนั้นการประลองก็ได้เริ่มขึ้น  ฮาซาร์ด เป็นฝ่ายพุ่งเข้ามาหาฟาร์คัสทันที  ฟาร์คัสก็ถอยหลังหลบการโจมตีพร้อมกับใช้ดาบป้องกันการโจมตีของฮาซาร์ดไว้  จากนั้นทั้งคู่ก็ต่อสู้อย่างสูสีและในที่สุด ฮาซาร์ดที่เสียท่าให้กับฟาร์คัสก็ได้ล้มลง ฟาร์คัสที่วิ่งเข้ามาหวังจะฟันลงไปที่ฮาร์ซาร์ด   แต่ฟาร์คัสกลับใช้ดาบ ฟันลงไปที่พื้น

                        ฮาซาร์ดถอนหายใจเฮือกใหญ่   " เอาหละ  พ่อหนุ่มเจ้าชนะแล้วหละ ข้าขอยอมแพ้  "  ฮาซาร์ด  พูดพร้อมกับหัวเราะ

                         " เราได้ผู้นำทัพแล้วหละ "  ฮาซาร์ด ลุกขึ้นและประกาศต่อหน้าเอลฟ์ทั้งหลาย  เอลฟ์ทุกตัวต่างกันเฮกันลั่น  และในขณะที่ชาวเอลฟ์กำลังดีใจกันอยู่นั้น   ความมืดก็ได้ปกคลุมแสงสว่างในป่า ราวกับความมืดในเวลาค่ำคืน เอลฟ์ต่างพากันถอยมารวมตัวกัน   เพราะเอลฟ์ทุกตัวต่างรู้ดีว่าสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นคืออะไร

                           " มาแล้วสินะ พวกสัตว์อสูร"  พีเรซที่ได้ยืนอยู่ข้างๆ ของฟาร์คัสและฮาซาร์ด ได้พูดขึ้น จากนั้น สัตว์อสูรที่มีร่างกายเป็นหินนั้นได้ปรากฏตัวขึ้น พร้อมกับพูดต่อหน้าชาวเอลฟ์       

                          "ข้ามาตามคำเชิญของท่านแล้ว เจ้าหญิง ไหนหละเจ้ามังกร ที่มาเกิดเป็นมนุษย์  ข้าอยากจะทำให้มันตายอีกรอบนึงให้ดู "  ยักษ์หินตนนั้นได้พูดขึ้น  มันมีนามว่า กอแลม  มันมาพร้อมกับสัตว์อสูรเป็นจำนวนมาก สัตว์อสูรพวกนั้นมีร่างกาย  และหน้าตาที่น่ากลัว บ่งบอกให้เห็นเลยว่าพวกมันเป็นสัตว์อสูร

                            " เจ้านี่  ทำอะไรเกินหน้าเกินตาสมกับเป็นสัตว์อสูรอย่างเจ้าเลยนะกอแลม มาแค่เจรจาเรื่องเวลารบ แต่กลับ นำเหล่าอสูรมาทั้งกองทัพ "  พีเรซได้พูดต่อว่ากอแลมที่ทำเกินหน้าเกินตา  จากนั้นกอแลมก็สังเกตเห็นฟาร์คัสที่อยู่ข้างๆ พีเรซ

                             "   เจ้าหนะสินะ  ที่เจ้าหญิง นำเจ้ามาถึงที่ป่าแห่งนี้ น่าสงสารเจ้าจังเลย ที่เจ้าหญิงจะพาเจ้ามาตายถึงที่นี่   อีกครั้ง "  กอแลมพูดกับฟาร์คัส ที่กำลังยืนมองดูอยู่ตรงหน้า และสัตว์อสูรบริวารของกอแลมทั้งหลายต่างหัวเราะ  ฟาร์คัสที่มองดูอยู่ด้วยความแค้นใจที่ถูกดูหมิ่น  ก็ได้พูดกับกอแลมว่า

                            " ใครที่จะตายนั้นเดี๋ยวก็รู้กัน   ข้าฟาร์คัสผู้นี้นี่แหละจะยกทัพไปรบมือกับเจ้าเอง ข้าและทุกคนที่นี่จะนำเมืองและป่ากลับคืนมา และข้าจะต้องรบชนะและกลับไปยังเมืองของข้าให้ได้  เจ้าสัตว์อสูร "

                             " มันต้องอย่างนี้สิ ค่อยสมกับที่เคยเป็นมังกรมาก่อน แต่เจ้าคงยังไม่รู้สินะ เจ้ามนุษย์ที่โง่เขลาว่าเจ้ากำลังพูดอยู่กับใคร ข้าคือกอแลม เจ้าแห่งอสูรที่เคยฆ่าเจ้าตายมาแล้วครั้งนึงเลยนะ ฮ่าๆๆ  ข้าขอรับการประกาศสงคราม ครั้งนี้ และเจ้าจงรู้ด้วยว่า พวกเจ้าทั้งหลายในที่นี้ ไม่มีวันชนะท่านกอแลมที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกนี้ได้หรอก และเมื่อถึงเวลาที่ดวงอาทิตย์มืดมิดเมื่อไร ข้านี่แหละจะเป็นผู้สังหารเจ้าอีกครั้ง ข้าอยากจะรู้เหลือเกินคนที่เจ้าหญิงคาดหวังขนาดนี้ จะมีอะไรพอที่จะต่อกรกับข้าผู้นี้ได้หรือไม่  ข้าจะยกทัพอสูรของข้ากลับมา เตรียมรับมือให้ดีหละ "   ยักษ์หินกอแลมได้พูดอย่างทนงตน  จากนั้น กอแลมและบริวาร ก็ได้เดินทางกลับไปยังเมืองของพวกมัน  และเหตุการณ์ทั้งหมดก็กลับสู่ปกติอีกครั้ง  จะมีก็แต่ฟาร์คัสที่กำลังหวาดกลัวอยู่ลึกๆ

 ตอนต่อไปตอน งานเลี้ยงฉลองต้อนรับ ฟาร์คัส