DIARY LOVE ไดอารี่น้อย บันทึกความทรงจำแห่งรัก

ฉันลืมตาขึ้นมาเวลา7โมงเช้า ไม่รู้อะไรทำให้ฉันกดเบอร์ 'เคลวิน' แล้วนัดเขาที่ร้านกาแกแห่งหนึ่งย่าน LOL และตอนนี้เขาได้นั่งอยู่กับฉัน...
''เป็นไงบ้างดีขึ้นหรือยัง''เคลวินถามน้ำเสียงของเขาดูเป็นห่วง..
''ฉันขอโทษนะเคลวินทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันทำกับนายไป''
''ไม่เป็นไรหรอก''
''นายให้อภัยฉันใช่ไหม''
''ใช่ เพราะฉันโกรธเธอไม่ลงฉันจะรักเธอคนเดียวและตลอดไป''เขาสบตากับฉัน เหมือนแรงดึงดูดทำให้เราใกล้กันเรื่อยๆริมฝีปากเรากำลังจะประกบเค้าด้วยกัน แต่แล้วฉันก็นึกถึงหน้าของพี่ตัสมันทำให้ฉันต้องผละออก เขาทำหน้าตกใจเพราะฉันปฏิเสธจูบของเขา
''ขอโทษแต่มันไม่ใช่ตอนนี้ ฉันยังลืมเขาไม่ได้จริงๆ"
''มะ..ไม่เป็นไรฉันรอเธอได้เสมอ''น้ำเสียงเขาหวั่นเล็กๆขอโทษจริงๆนะเคลวินที่ฉันลิมเขาไม่ได้ขอโทษจริงๆ....
''นายจะต้องรอฉันจริงๆนะ ฉันแค่ขอเวลา" ฉันถามเขาเพราะไม่รู้ว่าเขาจะรอฉันจริงๆหรือปล่าว
''ฉันจะรอแต่เธอก็ต้องกลับมารักฉันนะ''
''อื้ม ฉันสัญญา''
''ฉันรักเธอนะ''
''ฉันก็รักเธอ''ฉันตอบกลับเขา
''ฉันไปซื้อขนมฝั่งนู้นก่อนนะนั่งรออยู่ตรงนี้นี้ละ''
''จ้ะๆ^u^''เขาพูดจบก็วิ่งข้ามถนนไปซื้อขนม=.,= ระหว่างที่เขาวิ่งไปฉันก็นึกถึงคำทำนายของนากิ เขาบอกว่าฉันจะต้องรักกับเคลวิน แต่ฉันรู้สึกว่าคำทำนายของนากิมันไม่ใช่เรื่องจริงเกิดอะไรขึ้นกันนะ....ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้คิดถึงเคลวินจังฉันรู้สึกรักเขารักมาก แต่ยอมรับน้อยกว่าพี่ตัส....พี่ตัสเขาเป็น'เกย์' เขาหักอก เขาหลอก เขาทำแบบนี้กับฉันทำไม!!!!! พอนึกถึงเรื่องเมื่อวานแล้วมันทำให้ฉันร้องไห้ฉันรักพี่ตัสแต่ทำไมพี่ตัสหลอกฉัน ฉันทั้งรักทั้งเกลียดแบบนี้มันคืออะไรนะ แต่ขณะเดียวกันฉันก็รักเคลวินรักมากแต่ฉันรู้สึกว่ามันจะไม่มั่นคงถ้าฉันรักเขาและตกลงแต่งงานกับเขาเกิดอะไรขึ้นกันนะ .... ระหว่างที่ฉันคิดอะไรไปเพลินๆเวลาก็ล่วงเลยไป5oาทีแล้วแต่เคลวินไม่มาสักทีฉันกดโทรศัพท์โทรหาเขา
''เคลวินฉันรอนายนานเกินไปแล้วมาเร็วๆหน่อย''
'จ้ะๆจะไปเดี๋ยวนี้ละ'
พอฉันวางสายเขาประมาณ5วิเขาก็วิ่งข้ามถนนมาฉันเดินออกไปรอเขาหน้าร้าน
''รอนานไหม''เขาถามฉัน
''นานมาก''ฉันตอบเขาพร้อมหัวเราะเบา
''พี่ค้าาา!พี่ลืมของค้าาา!''เสียงพนักงานในร้านขายขนมเรียกเคลวินไป
''ฉันไปเอาของก่อนนะ''เคลวินบอกพร้อมเดินข้ามถนนไป
ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ระหว่างที่เคลวินกำลังเดินไปรถสิบล้อที่ขับมาอย่างเร็วพุ่งชนเคลวินอย่างเเรง ร่างของเขาลอยขึ้นไปบนอากาศก่อนจะตกลงมาอย่างแรงวินาทีนั้นฉันทำอะไรไม่ถูกคิดอยู่แต่ว่าเขาต้องไม่เป็นอะไร ฉันวิ่งเข้าไปหาร่างของเขาแล้วจับชีพจรของเขาได้แต่หวังว่าเขาไม่เป็นไรแต่ชีพจรเขาไม่เต้นแล้ว ฉันร้องไห้ดังมากผู้คนรอบข้างต่างก็ซุบซิบกันมีบางคนก็ถ่ายรูปไว้
''ไม่มีใครคิดจะโทรเรียกรถพยาบาลบ้างหรือไง ชีวิตคนทั้งคนนะเอาแต่มาถ่ายรูป!''ฉันตะโกนออกไปพร้อมน้ำตาที่แล้วอาบแก้ม
''ฟื้นขึ้นมาสิ เคลวินนายต้องฝื้น! ฝื้นขึ้นมาสิๆ!''ฉันสูญเสียคนที่รักไปหลายคนในเวลาใกล้เคียงกันฉันไม่อยากอยู่บนโลกนี้แล้ว...
''หนูแดง...ฉันเจ็บ''
''เคลวิน นายโอเคมั้ยฉันจะพานายไปส่งโรงบาลเดี๋ยวนี้ละ''ฉันพูดพร้อมทำท่าจะอุ้มเขาไปโณงบาล
''อย่าเลยยังไงฉันก็ไม่รอด เธอสัญญานะว่าเธอจะอยู่ได้เธอจะต้องนอนหลับไหลในเตียงนุ่มๆเท่านั้นไม่ใช่แบบฉัน''
''ไม่เคลวินนายต้องไม่เป็นอะไร''
''ลาก่อนนะหนูแดง''คำๆนั้นเขาพูดกับฉันก่อนจะหลับไหลไป ฉันประกบริมฝีปากของฉันเข้าไปที่ริมฝีปากของเคลวิน เเละนี้เป็นจูบสุดท้ายที่ฉันจะให้เขา
''เคลวินฉันรักนาย''ฉันตะโกนออกมาทั้งน้ำตาฉันทรมานจัง ''ฉันรักนายได้ยินไหมเคลวินฉันรักนาย!ฮือออออ ฮือออออออ นายทิ้งฉันไม่ได้นะฝื้นขึ้นมา''ฉันคิดว่านี้คงเป็นไดอารี่หน้าสุด้ทายที่ฉันจะเขียน ที่ฉันให้ทุกคนอ่านเพราะว่าอย่างจะบอกทุกคนว่าถ้าคุณมีคนที่เขารักคุณ มีคนที่เขาคอยแคร์คุณ จงรับไว้สะและดูแลเขาคนนั้นให้ดีที่สุดก่อนจะสายไปเหมือนฉัน ก่อนที่มันจะเป็นได้แค่ไดอารี่ ของ ความทรงจำแห่งรัก...ฉันขอโทษนะเคลวินที่ฉันไม่สามารถหลับไหลบนเตียงนุ่มๆได้ฉันทนอยู่บนโลกนี้ไม่ไหวแล้ว....ลาก่อนนะโลกใบนี้ หวังว่าเคลวินจะรอฉันอยู่ที่ไหนสักที่นึงที่ฉันจะพบกับเขาได้ ฉันเขียนไดอารี่เล่มนี้เสร็จร่างของฉันก็ร่วงโรยลงมาจากตึกชั้น18 ลาก่อนนะโลกจ๋าฉันจะไปอยู่กับพ่อแม่และเคลวิน....
                                                          (The End)