วุ่นรักยัยตัวป่วน

 
เพื่อนใหม่
 
       เฮ้อ~เปิดเทอมมาฉันนึกว่าจะได้ไปดูหอพักตัวเองที่เขาล่ำลือกันว่าสวยนักสวยหนา แต่ทำไมต้องมานั่งฟังคนแก่บ่นบลาๆ ที่หอประชุมของมหาลัยไม่รู้ว่าหวงหรือว่าอะไรเพราะทางอาจารย์แก่ๆคนนั้นบอกว่าจะมีการนำนักศึกษาใหม่เข้าหอและชี้แจ้งกฏระเบียบของหอพักพร้อมกัน ให้ตายสิ!เรื่องเยอะฟานี่ไม่ปลื้ม!!! ลืมแนะนำตัวไปฉันชื่อ ทิฟฟานี่ เฮลติ้ง มาจากนิวยอร์กและการที่ฉันเข้ามาเรียนที่นี้ได้นั้นเป็นว่าฉันฉลาด มีความสามารถและรวยมาก(ซึ่งการที่ฉันเข้าเรียนได้ดูจะหนักไปข้อสุดท้ายมากกว่า แหะๆ) ฉันเป็นคนที่ผูกมิตรเก่งมากแต่ตอนนี้ที่ยังไม่มีเพื่อนเพราะตั้งแต่เข้าหอประชุมมาผู้คนรอบข้างก็พากันนั่งหลับหมด ทิ้งฉันให้นั่งเหงาอยู่คนเดียวจะนั่งหลับก็กลัวไม่รู้เรื่อง ฉันยังมีจิตสำนึกอยู่บ้างนะ อิอิ ^^
 
       หลังการปฐมนิเทศเสร็จฉันก็ได้มายืนอยู่หน้าหอเสียทีแต่ก็ยังไม่ได้เข้าไป--* ต้องมายืนฟังยัยรุ่นพี่ผู้หญิงใส่แว่นตัวเล็กๆพล่ามถึงเรื่องกฏบลาๆของหอ ถึงตอนนี้ฉันได้รู้จักเพื่อนๆร่วมหอเยอะเลย ฉันเองไม่ค่อยเข้าใจการแยกหอพักของที่นี้ซักเท่าไรถามรุ่นพี่ว่าเค้าสุ่มเลือกเอาหรือเปล่า เขาก็บอกว่าทางมหาลัยมีเกณฑ์การคัดเลือกที่ซับซ้อนและเป็นความลับสุดยอด--* รุ่นพี่แว่นคนนั้นบอกว่าที่หอจะมีโซนVIPด้วยซึ่งจะเป็นคนพิเศษเท่านั้นที่จะสามารถเข้าพักได้ตอนนี้มีคนอยู่แล้ว 6 ห้องจาก10 ห้อง (เหอะๆไอ้พวกVIPนี่มันเป็นเจ้าชายเจ้าหญิงมาจากแคว้นต่างแดนหรือยังไง ถึงได้อยู่โซนแปลกแยกกว่าคนอื่น --*)
 
“เฮ้ สวัสดี”
 
“เอ๊ะ” ฉันตกใจเมื่ออยู่ดีๆมีผู้ชายหน้าตาดีมากๆคนนึงมายืนโบกมือไปมาตรงหน้า
 
“ฉันทักเธอนั้นแหละ ยืนเหม่อไปถึงไหน”
 
“อ่อๆสวัสดี โทษทีคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ฉันชื่อทิฟฟานี่ ^^”
 
“ฉันชื่อโรเบิร์ต ^^” เพื่อนใหม่ยิ้มทะเล้นๆให้ฉัน แต่ทำไมผู้หญิงรอบข้างฉันถึงได้น่าแดงกันหมด อาจจะเป็นเพราะรอยยิ้มของคนตรงหน้าก็เป็นได้ เขาเป็นผู้ชายที่ตัวสูง183เซนติเมตรและมีสายตาที่เป็นมิตร หน้าตาหน้ารักหน้าหยิก เรือนผมสีทองเข้ากับผิวขาวของเจ้าตัว
 
“นายรู้มั้ยว่าเขาทำอะไรกัน” ฉันถามโรเบิร์ตเมื่อเห็นรุ่นพี่กำลังยกกงล้อที่ข้างในมีลูกกลมๆคล้ายที่หมุนล็อตเตอรี่ออกมา
 
“อ่อ...นั้นเค้ากำลังแบ่งห้องให้พวกเธอ”
 
“พิธีการเยอะจังแค่ห้องยังต้องหมุนเอา”
 
“55555 เธอนี้ตลกจัง แบ่งแบบนี้จะได้ยุติธรรมสำหรับทุกคนไง”
 
“อ่ออออ เข้าใจแล้ว^^” แหละเราสองคนก็ยืนคุยกันกับเพื่อนร่วมหอจนถึงคิวฉันไปหมุนกงล้อ
 
“ได้ห้องเบอร์อะไร” โรเบิร์ตยื่นหน้ามาถามทำเอาคนตัวเล็กอุทานด้วยความตกใจ และก็เรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนๆที่อยู่รอบข้าง
 
“ห้อง4012”
 
“ป่ะไปห้องเธอกันฉันจะเดินไปส่ง” คนตัวใหญ่เดินนำหน้าไปลิ่วไม่ฟังคำทันทานของเธอ
 
“เฮ้ยๆเดี๋ยวสิโรเบิร์ตนายยังไม่จับห้องเลย แล้วไหนจะของๆฉันที่ส่งมาเมื่อเดือนก่อนล่ะ”
 
“ของๆเธอจะมีเจ้าหน้าที่มาส่งให้ในห้องคงไม่เกินมื้อค่ำของวันนี้” หญิงสาวทำหน้าหายข้องใจ ก่อนจะนึกได้ว่าเขายังตอบคำถามไม่หมดแถมยังรู้รายละเอียดเยอะมากเกินเด็กใหม่ธรรมดา
 
“นายยังตอบคำถามฉันไม่หมดนะ” หญิงสาวกระตุกชายเสื้อชายหนุ่มพร้อมใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างกวนๆ
 
“55555 เธอนี่มันจริงๆ ฉันอยู่ชั้น VIPห้อง08 “
 
“ห๊า! 0.0 นายอยู่ชั้น VIP นะ....นายเป็นเจ้าชายหรอ” คนที่ฟังถึงกับหัวเราะท้องแข็งกับความน่ารักไร้เดียงสาของเพื่อนใหม่ น่าแปลกที่เขากับเธอสนิทกันอย่างรวดเร็วเหมือนคนเคยรู้จักกันมานาน
 
“เจ้าชงเจ้าชายอะไรล่ะ ฉันคนธรรมดา เธอคิดได้ไงห่ะ” ชายหนุ่มขยี้ผมหญิงสาวเบาๆด้วยความหมั่นไส้
 
“อ้าวใครจะไปรู้ก็เดาดูเฉยๆ แล้วทำไมนายได้อยู่ล่ะเล่ามาอย่ายึกยัก”
 
“โซนVIPจะมีอยู่ทุกหอพักเป็นโซนที่อำนวยความสะดวกแก่ลูกหลานที่มีเชื้อสายของตระกูลผู้ก่อตั้งเกาะ” เราสองคนคุยกันเรื่อยเปื่อยจนถึงหน้าห้องแล้วโรเบิร์ตจึงขอตัวกลับห้องพักของตัวเอง
 
หอพักที่นี้จะตกแต่งสไตล์ยุโรปเน้นสีขาวของหินอ่อน ห้องพักของฉันเป็นสีครีมมีหน้าต่างที่สามารถมองออกไปเห็นบริเวณสนามหญ้าหน้าหอพัก ไม่แปลกใจที่ทุกอย่างบนเกาะล้วนดูดีและมีสไตล์ที่สวยงามน่าประทับใจเป็นอย่างมาก
 
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
 
“สวัสดีจ้า ฉันชื่อเอมม่า อยู่ห้องข้างๆเธอ” เอมม่าแนะนำตัวพร้อมยื่นกล่องคุกกี้มาให้
 
“ฉันชื่อทิฟฟานี่ เข้ามาในห้องก่อนสิ”
 
“เธอมาจากที่ไหนหรอเอมม่า” เจ้าของห้องถามขึ้นเมื่อเห็นแขกที่มาเยือนมั่วแต่เดินสำรวจห้องของตนทำอย่างกับว่าห้องตัวเองไม่เหมือนกัน
 
“ฉันมาจากออสเตรเรีย เธอมากจากนิวยอร์กใช่มั้ยล่ะ”
 
“เธอรู้ได้ไง 0.0”
 
“เห็นจากพาสปอร์ตเธอไง ทำไมต้องหน้าตกใจด้วยล่ะ 5555”
 
“เธอเป็นคนน่ารักมากเลยทิฟฟานี่” เพื่อนใหม่พูดพร้อมหยิกแก้มหญิงสาว
 
“ว่าแต่เธอจะเดินสำรวจทุกซอกทุกมุมเลยหรอไง” หญิงสาวทักขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนใหม่ไม่มีท่าทีจะหยุดเดินสำรวจห้องเธอ
 
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกจ๊ะ ฉันแค่ชอบห้องของเธอ จริงๆห้องแต่ละห้องจะมีการตกแต่งไม่เหมือนกันน่ะ” เอมม่ารีบตอบหลังจากเห็นใบหน้าสงสัยของเพื่อนสาว เธอคิดในใจว่าผู้หญิงตัวเล็กคนนี้นิสัยน่ารัก จริงใจ และดูจะร้ายกราจไม่น้อย เธอมีความสูงประมาณ167เซนติเมตรดวงตากลมโตปากนิดจมูกหน่อย ผิวขาวใสแก้มแดงเป็นธรรมชาติ
 
“ เธอเป็นลูกครึ่งหรอทิฟฟานี่”
 
“ใช่ ฉันเป็นลูกครึ่งแด๊ดดี้เป็นคนอเมริกา แม่เป็นคนไทย”
 
“ถึงว่าทำไมเธอถึงได้ดูน่ารักน่าเอ็นดูขนาดนี้เพราะได้เชื้อคนไทยจากแม่นี่เอง” ทิฟฟานี่หัวเราะอย่างมีความสุขเมื่อฟังคำของเพื่อนสาว สองสาวคุยกันอย่างสนุกสนานกันภายในห้องก่อนจะแยกกันไปเก็บของที่ห้องของตัวเองเมื่อพนักงานมาส่งสัมภาระส่วนตัว