วุ่นรักยัยตัวป่วน

เพื่อนใหม่

       เฮ้อ~เปิดเทอมมาฉันนึกว่าจะได้ไปดูหอพักตัวเองที่เขาล่ำลือกันว่าสวยนักสวยหนา แต่ทำไมต้องมานั่งฟังคนแก่บ่นบลาๆ ที่หอประชุมของมหาลัยไม่รู้ว่าหวงหรือว่าอะไรเพราะทางอาจารย์แก่ๆคนนั้นบอกว่าจะมีการนำนักศึกษาใหม่เข้าหอและชี้แจ้งกฏระเบียบของหอพักพร้อมกัน ให้ตายสิ!เรื่องเยอะฟานี่ไม่ปลื้ม!!! ลืมแนะนำตัวไปฉันชื่อ ทิฟฟานี่ เฮลติ้ง มาจากนิวยอร์กและการที่ฉันเข้ามาเรียนที่นี้ได้นั้นเป็นว่าฉันฉลาด มีความสามารถและรวยมาก(ซึ่งการที่ฉันเข้าเรียนได้ดูจะหนักไปข้อสุดท้ายมากกว่า แหะๆ) ฉันเป็นคนที่ผูกมิตรเก่งมากแต่ตอนนี้ที่ยังไม่มีเพื่อนเพราะตั้งแต่เข้าหอประชุมมาผู้คนรอบข้างก็พากันนั่งหลับหมด ทิ้งฉันให้นั่งเหงาอยู่คนเดียวจะนั่งหลับก็กลัวไม่รู้เรื่อง ฉันยังมีจิตสำนึกอยู่บ้างนะ อิอิ ^^

       หลังการปฐมนิเทศเสร็จฉันก็ได้มายืนอยู่หน้าหอเสียทีแต่ก็ยังไม่ได้เข้าไป--* ต้องมายืนฟังยัยรุ่นพี่ผู้หญิงใส่แว่นตัวเล็กๆพล่ามถึงเรื่องกฏบลาๆของหอ ถึงตอนนี้ฉันได้รู้จักเพื่อนๆร่วมหอเยอะเลย ฉันเองไม่ค่อยเข้าใจการแยกหอพักของที่นี้ซักเท่าไรถามรุ่นพี่ว่าเค้าสุ่มเลือกเอาหรือเปล่า เขาก็บอกว่าทางมหาลัยมีเกณฑ์การคัดเลือกที่ซับซ้อนและเป็นความลับสุดยอด--* รุ่นพี่แว่นคนนั้นบอกว่าที่หอจะมีโซนVIPด้วยซึ่งจะเป็นคนพิเศษเท่านั้นที่จะสามารถเข้าพักได้ตอนนี้มีคนอยู่แล้ว 6 ห้องจาก10 ห้อง (เหอะๆไอ้พวกVIPนี่มันเป็นเจ้าชายเจ้าหญิงมาจากแคว้นต่างแดนหรือยังไง ถึงได้อยู่โซนแปลกแยกกว่าคนอื่น --*)

“เฮ้ สวัสดี”

“เอ๊ะ” ฉันตกใจเมื่ออยู่ดีๆมีผู้ชายหน้าตาดีมากๆคนนึงมายืนโบกมือไปมาตรงหน้า

“ฉันทักเธอนั้นแหละ ยืนเหม่อไปถึงไหน”

“อ่อๆสวัสดี โทษทีคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ฉันชื่อทิฟฟานี่ ^^”

“ฉันชื่อโรเบิร์ต ^^” เพื่อนใหม่ยิ้มทะเล้นๆให้ฉัน แต่ทำไมผู้หญิงรอบข้างฉันถึงได้น่าแดงกันหมด อาจจะเป็นเพราะรอยยิ้มของคนตรงหน้าก็เป็นได้ เขาเป็นผู้ชายที่ตัวสูง183เซนติเมตรและมีสายตาที่เป็นมิตร หน้าตาหน้ารักหน้าหยิก เรือนผมสีทองเข้ากับผิวขาวของเจ้าตัว

“นายรู้มั้ยว่าเขาทำอะไรกัน” ฉันถามโรเบิร์ตเมื่อเห็นรุ่นพี่กำลังยกกงล้อที่ข้างในมีลูกกลมๆคล้ายที่หมุนล็อตเตอรี่ออกมา

“อ่อ...นั้นเค้ากำลังแบ่งห้องให้พวกเธอ”

“พิธีการเยอะจังแค่ห้องยังต้องหมุนเอา”

“55555 เธอนี้ตลกจัง แบ่งแบบนี้จะได้ยุติธรรมสำหรับทุกคนไง”

“อ่ออออ เข้าใจแล้ว^^” แหละเราสองคนก็ยืนคุยกันกับเพื่อนร่วมหอจนถึงคิวฉันไปหมุนกงล้อ

“ได้ห้องเบอร์อะไร” โรเบิร์ตยื่นหน้ามาถามทำเอาคนตัวเล็กอุทานด้วยความตกใจ และก็เรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนๆที่อยู่รอบข้าง

“ห้อง4012”

“ป่ะไปห้องเธอกันฉันจะเดินไปส่ง” คนตัวใหญ่เดินนำหน้าไปลิ่วไม่ฟังคำทันทานของเธอ

“เฮ้ยๆเดี๋ยวสิโรเบิร์ตนายยังไม่จับห้องเลย แล้วไหนจะของๆฉันที่ส่งมาเมื่อเดือนก่อนล่ะ”

“ของๆเธอจะมีเจ้าหน้าที่มาส่งให้ในห้องคงไม่เกินมื้อค่ำของวันนี้” หญิงสาวทำหน้าหายข้องใจ ก่อนจะนึกได้ว่าเขายังตอบคำถามไม่หมดแถมยังรู้รายละเอียดเยอะมากเกินเด็กใหม่ธรรมดา

“นายยังตอบคำถามฉันไม่หมดนะ” หญิงสาวกระตุกชายเสื้อชายหนุ่มพร้อมใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างกวนๆ

“55555 เธอนี่มันจริงๆ ฉันอยู่ชั้น VIPห้อง08 “

“ห๊า! 0.0 นายอยู่ชั้น VIP นะ....นายเป็นเจ้าชายหรอ” คนที่ฟังถึงกับหัวเราะท้องแข็งกับความน่ารักไร้เดียงสาของเพื่อนใหม่ น่าแปลกที่เขากับเธอสนิทกันอย่างรวดเร็วเหมือนคนเคยรู้จักกันมานาน

“เจ้าชงเจ้าชายอะไรล่ะ ฉันคนธรรมดา เธอคิดได้ไงห่ะ” ชายหนุ่มขยี้ผมหญิงสาวเบาๆด้วยความหมั่นไส้

“อ้าวใครจะไปรู้ก็เดาดูเฉยๆ แล้วทำไมนายได้อยู่ล่ะเล่ามาอย่ายึกยัก”

“โซนVIPจะมีอยู่ทุกหอพักเป็นโซนที่อำนวยความสะดวกแก่ลูกหลานที่มีเชื้อสายของตระกูลผู้ก่อตั้งเกาะ” เราสองคนคุยกันเรื่อยเปื่อยจนถึงหน้าห้องแล้วโรเบิร์ตจึงขอตัวกลับห้องพักของตัวเอง

หอพักที่นี้จะตกแต่งสไตล์ยุโรปเน้นสีขาวของหินอ่อน ห้องพักของฉันเป็นสีครีมมีหน้าต่างที่สามารถมองออกไปเห็นบริเวณสนามหญ้าหน้าหอพัก ไม่แปลกใจที่ทุกอย่างบนเกาะล้วนดูดีและมีสไตล์ที่สวยงามน่าประทับใจเป็นอย่างมาก

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“สวัสดีจ้า ฉันชื่อเอมม่า อยู่ห้องข้างๆเธอ” เอมม่าแนะนำตัวพร้อมยื่นกล่องคุกกี้มาให้

“ฉันชื่อทิฟฟานี่ เข้ามาในห้องก่อนสิ”

“เธอมาจากที่ไหนหรอเอมม่า” เจ้าของห้องถามขึ้นเมื่อเห็นแขกที่มาเยือนมั่วแต่เดินสำรวจห้องของตนทำอย่างกับว่าห้องตัวเองไม่เหมือนกัน

“ฉันมาจากออสเตรเรีย เธอมากจากนิวยอร์กใช่มั้ยล่ะ”

“เธอรู้ได้ไง 0.0”

“เห็นจากพาสปอร์ตเธอไง ทำไมต้องหน้าตกใจด้วยล่ะ 5555”

“เธอเป็นคนน่ารักมากเลยทิฟฟานี่” เพื่อนใหม่พูดพร้อมหยิกแก้มหญิงสาว

“ว่าแต่เธอจะเดินสำรวจทุกซอกทุกมุมเลยหรอไง” หญิงสาวทักขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนใหม่ไม่มีท่าทีจะหยุดเดินสำรวจห้องเธอ

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกจ๊ะ ฉันแค่ชอบห้องของเธอ จริงๆห้องแต่ละห้องจะมีการตกแต่งไม่เหมือนกันน่ะ” เอมม่ารีบตอบหลังจากเห็นใบหน้าสงสัยของเพื่อนสาว เธอคิดในใจว่าผู้หญิงตัวเล็กคนนี้นิสัยน่ารัก จริงใจ และดูจะร้ายกราจไม่น้อย เธอมีความสูงประมาณ167เซนติเมตรดวงตากลมโตปากนิดจมูกหน่อย ผิวขาวใสแก้มแดงเป็นธรรมชาติ

“ เธอเป็นลูกครึ่งหรอทิฟฟานี่”

“ใช่ ฉันเป็นลูกครึ่งแด๊ดดี้เป็นคนอเมริกา แม่เป็นคนไทย”

“ถึงว่าทำไมเธอถึงได้ดูน่ารักน่าเอ็นดูขนาดนี้เพราะได้เชื้อคนไทยจากแม่นี่เอง” ทิฟฟานี่หัวเราะอย่างมีความสุขเมื่อฟังคำของเพื่อนสาว สองสาวคุยกันอย่างสนุกสนานกันภายในห้องก่อนจะแยกกันไปเก็บของที่ห้องของตัวเองเมื่อพนักงานมาส่งสัมภาระส่วนตัว