Because Love You เพราะรักเธอจึงเผลอแกล้ง

ในที่สุดฉันก็รู้ที่นั่งของลมแล้ว >< อ้ายยย~ไม่อยากจะเชื่อเลยเราจะนั่งใกล้กันเยี้ยงนี้~(ภาษาเนอะ)เมื่อวานฉันตามหาที่นั่งนายตั้งนาน สงสัยเป็นโชคชะตาที่ทำให้เราใกล้กันชิมิๆ >W<

ตอนนี้เราเริ่มเรียนวิชาแรกกันแล้ว เป็นวิชาคณิตศาตร์แต่สมาธิมันไม่ค่อยมีน่ะสิ >//< ที่นั่งลมออกจะใกล้ยังงี้ ได้เห็นแผ่นหลังกว้างๆของนายแล้วใจเต้นชะมัด จะละลายลงคาบแรกเลยมั่งเนี่ย อร๊ายย~ ฉันว่าฉันเริ่มบ้าผู้ชายแล้วสิ หึ้ย...อะไรเนี้ย รู้สึกได้ถึงสายตาที่โดนจับจ้อง อ่ะๆๆ OoO ละ...ลมหันมาๆเขาหันมาหาฉันหรอ แล้วๆฉันควรทำหน้าไงดีเนี่ย >< 

(>_^)**กรี๊ดด~สายตาวิ้งๆที่ส่งมานี้มันอะไรกันเนี้ย เขาๆขยิบตาให้ฉันด้วย อ๊ายย~คนอะไรน่ารักอ่า ป๊อก!!! (' ' ) อะ...อะไรเนี่ยนะ...นายเมฆหัก หัก หัก หักดินสอตัวเอง แต่ฉันไม่สนหรอก หมอนี้ยิ่งบ้าอยู่...เอ๋แต่คนที่นั่งข้างๆนายลมนี้คุ้นๆแหะ =o= ช่างมันแล้วกัน

รู้สึกว่าหลังจากที่จับตำแหน่งที่นั่งของนายลมได้ ฉันก็มองเขาเป็นระยะๆอ่านะ -//- แต่ที่แปลกก็คือไอ้ตัวที่นั่งข้างๆฉันสิเกิดบ้าอะไรเนี่ย นายนั้นทำไมชอบมองฉันแบบอมหิตทุกครั้งที่หันไปหานายลมเลย =o=^ เวลาผ่านไปใกล้จะหมดคาบ 3 แล้วแต่นายนี้ยังปล่อยรังสีไม่หมดไม่สิ้น - -* แล้วฉันจะกินข้าวกลางวันลงไหมเนี่ย?!

ฉึก!!! 

"โอ๊ยยย!!!"นะ...นายเมฆบ้าไปแล้วอยู่ๆนายนั้นก็เอาดินสอที่หักมาทิ้มแขนฉัน ฉันร้องดังมากดังจริงๆจนทุกคนแทบทุกมุมห้องหันหน้ามาทางฉัน ดีนะที่อาจารย์ที่สอนอยู่ไปเข้าห้องน้ำ ไม่งั้นฉันเละแน่แต่คนที่จะเละก่อนฉันก็คือนายนี้ที่นั่งข้างฉัน 

"นี่นายเป็นบ้าอะไรเนี่ย?! อยู่ๆก็เอาดินสอมาทิ้มฉันแถมเอาไอ้ที่หักแล้วทิ้มอีก -*-"

"เธอจะตะโกนทำไมเดี๋ยวอาจารย์ก็มาว่าหรอก - -"

"นินายรู้ไหมว่ามัน..."โอ้วว~เจ้าจ๊อดด บาดแผลที่นายนั้นทำไว้มีเลือดไหลออกมาด้วยแถมไหลเยอะไม่ธรรมดา อะไรกันแค่ดินสอทิ้มเองเนี้ยนะ โอ๊ยย!เจ็บเป็นบ้าเลย T^T

"เกิดอะไรขึ้นน่ะเมฆ?!"นายลมที่ลุกออกจากเก้าอี้เดินมาถาม เพราะตอนนั้นฉันตะโกนร้องจนเกิดความสงสัยสินะ หึ!ฉันจะให้ดูสิ่งที่เพื่อนนายทำอะไรไว้กับฉัน พรึ้บ!!อะ...อะไรเนี้ยขณะที่ฉันกำลังยื้นมือให้นายลมดูแต่นายเมฆดันคว้ามือฉันไว้แล้วเดินออกจากห้องทันที นายจะพาฉันไปไหนน่ะ อ๊ากก~ไม่เอานะฉันไม่ไปไหนกับนาย

ตึก ตึก ตึก!!!เสียงฝีเท้าของนายเมฆมันดังมากเขาเดินลากฉันไปที่ห้องพยาบาล อาจารย์พยาบาลดันหายไปไหนก็ไม่รู้เป็นแบบนี้ทุกที สงสัยหนีไปทานข้าวกลางวัน ชิ!! ไม่ดูแลนักเรียนผู้น่าสงสารคนนี้เลย TOT

"นั่งลง!!"นายเมฆสั่งฉันแล้วเขาก็เดินหายไปไหนที่มุมห้องไปไหนก็ไม่รู้ เขาบอกฉันนั่งลง ฉันก็นั่งลงเด็กดีแหะเรา ใช่ที่ไหนล่ะ!นายนั้นดันทำหน้าเหมือนคนจะขาดอากาศหายใจตาย ทำหน้าซีดเดินไปเดินมา

ตึง!!เขาเดินมานั่งตรงหน้าฉันแล้วดึงแขนของฉันออกไปอย่างแรง

"โอ๊ยย!!นี้นายช่วยจับแขนฉันให้มันเบาๆหน่อยได้ไหม...อ๊ากกก!!!"นายนี้มันปีศาจชัดๆเขาเอาน้ำเปล่ามาล้างแผลฉันก่อนแล้วค่อยใส่แอลกอฮอลฆ่าเชื้อ ซึ้งมันแซบมากกก >O< พอทำแผลเสร็จเราต่างไม่พูดอะไรกันจนฉันอยากเอยขอบคุณ

"ขอบ.../ขอ..."อะ...นายนั้นจะพูดอะไรน่ะ

"นายจะพูดอะไร"

"เธอพูดก่อนเลย"

"ก็แค่จะบอกขอบคุณน่ะ เท่านี้แหละ"ฉันเห็นเขาอึ้งนิดๆแล้วก็หันไปทางอื่น แล้วเขาก็หันกลับมาพร้อมกับประโยคที่ไม่่น่าเชื่อว่าจะมาจากปากของนายนั้น

"ขะ...ขอโทษนะ"

"ไม่..." อ๊อดดดด~ เสียงออดคัดจังหวะที่ฉันกำลังจะพูดไม่เป็นไร แต่นายนั้นก็ไม่สะกิดใจกับคำพูดที่ฉันจะพูดเล้ยย~แถมเดินออกจากห้องพยาบาลอย่างรวดเร็ว ทิ้งฉันไว้คนเดียวฉันเลยจัดการกรอกประวัติผู้ป่วยลงไปในใบของห้องพยาบาล แล้วก็ออกจากห้องนั้นเลย 

ตึก ตึก ตึก!!ปัก! โครม!!

"อะ...โอ๊ยนี้มันอะไรเนี่ย - -*เธอมาทำอะไร"คนที่วิ่งมาชนฉันคือยัยผู้หญิงน่ารักๆคนเดิมที่อยากให้ฉันรู้ชื่อจัง

"ฉะ...ฉันมาหาเธอนะ"เธอทำหน้าเขินๆแล้วก็ชูกระเป๋าขึ้น 2 ใบ เอ๊ะ!กระเป๋านี้มันคุ้นๆแหะ เฮ้ย~นั้นมันกระเป๋าฉันนี้หน่า OoO^

"เอิ่ม นั้นใช่กระเป๋าฉันรึป่าว?"

"อ่ะ ใช่ๆฉันอยากจะชวนเธอไปกินข้าวน่ะไปด้วยกันไหม?"ห่ะ นี้ฉันกำลังจะมีเพื่อนใช่ไหม >< คำตอบของฉันมันแน่นอนอยู่แล้ว 

"ไปสิ ไปแน่แต่จะว่าไปชื่อเธอชื่อว่าอะไรน่ะ?"ฉันสงสัยมานานและกะจะถามอยู่ใช้โอกาสนี้เลยแล้วกัน

"ฉันชื่อฟ้าน่ะ ยินดีที่ได้รูจักนะฝน ^^"อ้ายย~ยิ้มเธอคนนี้สวยจังเลย ใครเห็นคงชอบเป็นแถวแน่นอน -//- ทำฉันเขินไปด้วยเลย

ในที่สุดนางเอกของเราก็มีเพื่อนเนอะ >< ครั้งหน้ามีสิ่งที่ทุกคนต้องตะลึงแน่ค่ะ