สะดุดรัก นายซุปตาร์

 บทที่ 1 รถไฟฟ้า...มหานะจ๊ะ ^^
ณ กรุงเทพมหาคร อมรรัตน์โกสินทร์ มหินทรายุธยา มหาดิลกภพ นพรัตน์ราชธานีบูรีรมย์ อุดมราชนิเวศน์มหาสถาน อมรพิมานอวตารสถิต สักกะทัตติยวิษณุกรรมประสิทธิ์
“เย้...ถึงแล้วกรุงเทพพพพ”
“พรปวีณ์!! เบาๆหน่อย อายคนอื่นเขา”
“แฮะๆ...ค่ะๆ” ฉันพูดพรางเอามือเกาหัวอย่างอายๆ
“อ่าๆ เข้าไปข้างในกันดีกว่า ครูจองห้องพักไว้ให้แล้วนะ ห้องละ 4 คน”
คาาา/คร๊าบบ
“โอ้ยยยย!! เมื่อยๆๆ”
“นี่ เบาๆหน่อยสิยัยเฟร์ เพื่อนคนอื่นเขาก็ต้องการพักผ่อนเหมือนกันนะยะ!!” ฉันหันไปมองทางต้นเสียง แล้วหันกลับมาพร้อมกับตะโกนว่า
“โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เมื่อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” 555 ฉันเป็นพวกประมาณว่ายิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ฉันชอบกวนประสาทคนไปเรื่อยนั่นแหละ
“เจ๊ๆ ออกไปเดินเล่นกัน”
“เออๆ แปปนึง เดี๋ยวออกไป”
“แฟนมาตามอีกแล้วเหรอจ๊ะเฟย์ ตัวติดกันอย่างกะตังเมเลยเนอะ”
“ถ้าใช่แล้วจะทำไม ดีกว่าไม่มีใครชวนไปเดินเล่นนะจ๊ะแก้วจ๋าาา”
“แก้วตา ฉันชื่อแก้วตา ช่วยเรียกให้มันถูกๆจะได้ไหม?”
“ไม่ได้มีไรป่ะ c(: แก้วจ๋า แก้วจ๋า แก้วววววจ๋าาาาา” ฉันพูดเสียงยาว แล้วรีบเผ่นก่อนที่เจ้าหล่อนจะโมโหและอาละวาดไปมากกว่านี้
แก้วตา เป็นดาวมหาลัยปี 1 เป็นที่ชื่นชอบของหนุ่มๆมากมาย ทั้งที่ยัยนี่ก็ไม่ได้จะอ่อนหวานซักเท่าไหร่ นิสัยก็งั้นๆ แต่ทำไมหนุ่มๆทั้งมหาลัยถึงได้ชอบนักชอบหนา แก้วตาไม่ค่อยชอบฉันซักเท่าไหร่หรอกคงเป็นเพราะแค้นเก่าละมั้ง? ก็ฉันเคยไปทำให้แฟนของเธอต้องออกจากโรงเรียนนะสิ ก็แหมใครใช้ให้มาทำหื่นใส่เพื่อนฉันละ ก็ช่วยไม่ได้ 555
ภารกิจของเราที่มาทัศนศึกษาก็ไม่มีอะไรมาก ก็แค่มาโชว์ลวดลายการวาดรูปของพิพิธภัณฑ์แห่งหนึ่ง นอกจากฉันจะเรียนเกี่ยวกับการวาดรูปแล้วฉันยังเรียนด้านการแสดงอีกด้วยนะ เก่งใช่ไหมล่ะ ไม่ต้องบอกก็รู้ ^^
 1 อาทิตย์ผ่านไปไวอย่างโกหก หลังจากที่กำกิจกรรมเสร็จตอนนี้เราก็กำลังเตรียมตัวกลับบ้านนน \^o^/ ฮู้~ แล้วหลังจากนั้นก็ปิดเทอม เป็นวันหยุดที่ฉันช๊อบที่ซู๊ด  *0*
~เช็คเรทติ้งค่ะ เช็คเรทติ้งค่ะ เช็คเรทติ้งเฉย เฉย~
นักศึกษาทุกคนที่ได้ยินเพลงนี้ต่างพากันหาต้นเสียงว่าเป็นเสียงเรียกเข้ามือถือของใคร?
เจอแล้ว...ของจาร์นี่เอง 555
อาจาร์ : สวัสดีครับ อาจาร์พิเรนทร์ พูดครับ
...
อาจาร์ : อ๋อครับ
...
อาจาร์ : ได้ครับ
...
อาจาร์ : ครับๆ
“พรปวีณ์ …พรปวีณ์ …”
“คะจาร์...”
“ป๋าเธอบอกว่าให้เธอไปหาที่บริษัท”
“ป๋า!! อ๋อค่ะ ^^”
“เอาไปขึ้นรถคนที่เหลือ หรือใครจะไปกับเขาด้วย”
เย้...ในที่สุดฉันจะได้เจอป๋าแล้ว >< เดือนนึงกว่าจะได้เจอซักที มันก็ต้องคิดถึงเป็นธรรมดาใช่ไหมละ
“เจ๊...ถึงบริษัทแล้วโทรหาด้วยนะ”
“เออๆๆ ค่อยเจอกันนะ ^^”
“จาเจ๊...^3^”
………………………
~ก็เพราะฉันหลงทาง หลงอยู่กลางใจของเธอ อยู่ไหนก็ใกล้เธอ เพราะว่าใจเธอกว้างใหญ่...~
เฟร์ : ว่าไง ?/!
โทโมะ : อยู่ไหนแล้วเจ๊ ?
เฟร์  : ออกมายังไม่ทันถึง 10 นาทีเลยนะ
โทโมะ : แหม...ก็ฉันเป็นห่วงเจ๊นิ ><”
เฟร์ : หรออ~ เออๆๆ ตอนนี้ก็เดินจะไปรอรถไฟฟ้าใต้ดินอยู่หนะ
โทะโม : เอ่อ...เจ๊ ฉันว่าที่เจ๊ฝันเห็นผู้ชายคนหนึ่งบ่อยๆ ฉันว่าต้องเป็นใอ่เขื่อน นักร้องค่ายป๋าเจ๊คนนั้นแน่ๆ
เฟร์ : จะบ้าหรือไงฉันเกลียดตานั้นอย่างกะอะไรดี แล้วอยู่ๆแกก็มาบอกว่าผู้ชายคนที่ฉันฝันเห็นบ่อยๆเป็นตานั่น มันคงเป็นไปได้ยาก
โทโมะ : เจ๊ไม่เคยได้ยินหรือไง...
เฟร์ : ว่า?/!
โทโมะ : เกลียดอะไรมักได้อย่างนั้นไงล๊าาา ฮิ้ว~
เฟร์ : ฮิ้วบ้า ฮิ้วบออะไร เดี๋ยวกลับไปจะซัดให้น่วมเลย
โทโมะ : 555 แล้วเจ๊คิดว่า เจ๊จะได้เจอใอ่เขื่อนนั่นไหม?
เฟร์ : ไม่เจอก็ต้องเจอนั่นแหละ แกก็รู้ว่านายเขื่อนแตกนั่นทำงานอยู่ที่บริษัทป๋าฉัน
โทโมะ : เจ๊ไม่ดีใจเหรอออ…
เฟร์ : ใอ่โมะถ้าขืนแกยังไม่เลิกแซวฉัน ฉันจะไม่ช่วยแกทำรายงานนะ
โทโมะ : เหรอเจ๊? แต่เท่าที่ผมรู้มานะ คนที่ช่วยทำรายงานเป็นผมนะที่ช่วยเจ๊ ไม่ใช่เจ๊ช่วยผม
เฟร์ : 555 อ่าวเหรอ? แต่ถึงยังไงฉันขอบอกไว้เลยนะว่าฉันไม่มีทางญาติดีกับนายนั่นแน่ ถึงฉันจะไม่เคยเห็นตัวจริงของตานั่นแต่ฉันก็รู้สึกถึงพลังบางอย่างที่ทำให้ฉันไม่ถูกชะตากับตานั่น ชิ๊~
อุ๊ย!
โทโมะ : เจ๊ๆ เป็นอะไรหรือเปล่า
ระหว่างที่ฉันกำลังเดินคุยโทรศัพท์อยู่กับโทโมะฉันก็ดันเดินชนเข้ากับใครคนหนึ่งเข้าอย่างจัง จนทำให้โทรศัพท์มือถือและกระเป๋าเสื้อผ้ากระจัดกระจายไปคนละทิศละทางกัน
“นี่นาย เดินระวังหน่อยสิชนคนเนี่ยไม่เห็นหรือไง”
“…”
เอ้า!! เงียบ พูดด้วย ก็ไม่พูดด้วย ชิ๊ ช่างเถอะ
โทโมะ : โหลๆ เจ๊ มีอะไรหรือเปล่า?
เฟร์ : ก็มีตาบื่อที่ไหนก็ไม่รู้เดินมาชนฉันจนข้าวของกระจัดกระจายไปคนละทิศละทางหมดเลยดิ แต่ช่างเถอะ มาคุยต่อดีกว่า ฉันว่านายเขื่อนแตกอะไรนั่นต้องเป็นเกร์แหงแก๋ 555 ว่าม๊ะ
“นี่เธอ!! ว่าใครเป็นเกร์อ่ะ?/!”
เฟร์ : เอ่อ...โมะแค่นี้ก่อนนะ ถึงแล้วเดี๋ยวฉันจะโทรกลับ
“อะไรของนาย ?/!”
“แล้วเธอว่าใครเป็นเกร์ละเมื่อกี้”
อะไรของเขากันนะตาบื่อคนนั้น อยู่ดีๆก็มาโววายเป็นคนสติแตกไปได้
“ฉันคุยกับเพื่อนของฉัน นายมาเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย”
“ก็คนที่เธอพูดว่าเป็นเกร์ มันคือฉัน” เขาไม่พูดปล่าวพร้อมกับใช้มือถอดหมวกสีดำออกเผยให้เห็นใบหน้าขาว ยาว เรียว ของเขา
“OoO ฮ่ะ!! นะ...นะ...นายเขื่อนแตก”
“เขื่อน เฉยๆ ไม่มีแตก!!”
เฮ่อ...
ฉันหันหลังกลับ หมายที่จะเดินไปรอรถไฟฟ้าแต่ทว่า…
“เดี๋ยววว!!”
“อาราย”
“โทรศัพท์ตกอยู่”
“อือ...”
หือ...ซวยชะมัดเดินอยู่ดีๆก็ดันเจอคนที่ไม่อยากเจอที่สุดอย่างนายเขื่อนแตกอะไรนั่น บ้าจริงๆเลย
กว่าจะได้ขึ้นรถไฟฟ้า  - -“ เล่นซะเหนื่อยเลย แต่คนยังเยอะเหมือนเดิมเลยแฮะ ไม่มีที่นั่งเลยอะ งั้นไปยืนเสานั้นก็แล้วกันใกล้ทางออกพอดี ^^
หมับ!!
เฮ้ย...!! // เฮ้ย...!!
นายอีกแล้วเหรอ? // เธออีกแล้วเหรอ?
โอ้ยยย!! ฟ้ากำลังกลั่นแกล้วฉันอยู่แน่ๆ คนที่ฉันอยากเจอดันไม่เจอส่วนใอ่คนที่ไม่อยากเจอดันมาเจอครั้งที่ 2 ซะได้
“มันจะอะไรนักหนาเนี้ยวันนี้ฉันเหนื่อยมาก แล้วยังต้องมาเจอกับคนสติไม่ดีอย่างนายอีก เดี๋ยว...แล้วทำไมต้องใส่หมวกด้วยห๊ะนายเขื่อนกลัวคนรู้หรือไงว่าเป็นซุปตา” ฉันพูดดังและเน้นที่คำว่าเขื่อน เพราะฉันรู้ว่านายนี่กำลังปลอมตัวไม่ให้คนอื่นเห็น และมันก็เรียกความสนใจจากคนในรถได้อย่างดี แต่เอ๊ะ! แล้วจะปลอมตัวทำไม ?
“นี่เธอเบาๆหน่อยสิ จะเสียงดังทำไม เดี๋ยวคนอื่นก็รู้กันพอดี” เขาไม่พูดปล่าวแถมยังใช้มือปิดปากไว้แน่นเพราะกลัวว่าฉันจะตะโกนเรียกชื่อเขาอีก
“ไออ้า...อ่อยอ๊ะ!!” << ไอบ้า...ปล่อยนะ!!
“อะไร...พูดให้ฟังเข้าใจหน่อยสิ นอกจากเธอจะเฟือนแล้วยังพูดไม่ชัดอีกเหรอ?”
“อ้ออ่อยอืออ่อนอิ๊” << ก็ปล่อยมือก่อนสิ
“อุย...!! โทษ ^^”
“ไอบ้า!! c(:”