สะดุดรัก นายซุปตาร์

 บทที่ 1 รถไฟฟ้า...มหานะจ๊ะ ^^

ณ กรุงเทพมหาคร อมรรัตน์โกสินทร์ มหินทรายุธยา มหาดิลกภพ นพรัตน์ราชธานีบูรีรมย์ อุดมราชนิเวศน์มหาสถาน อมรพิมานอวตารสถิต สักกะทัตติยวิษณุกรรมประสิทธิ์

“เย้...ถึงแล้วกรุงเทพพพพ”

“พรปวีณ์!! เบาๆหน่อย อายคนอื่นเขา”

“แฮะๆ...ค่ะๆ” ฉันพูดพรางเอามือเกาหัวอย่างอายๆ

“อ่าๆ เข้าไปข้างในกันดีกว่า ครูจองห้องพักไว้ให้แล้วนะ ห้องละ 4 คน”

คาาา/คร๊าบบ

“โอ้ยยยย!! เมื่อยๆๆ”

“นี่ เบาๆหน่อยสิยัยเฟร์ เพื่อนคนอื่นเขาก็ต้องการพักผ่อนเหมือนกันนะยะ!!” ฉันหันไปมองทางต้นเสียง แล้วหันกลับมาพร้อมกับตะโกนว่า

“โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เมื่อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” 555 ฉันเป็นพวกประมาณว่ายิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ฉันชอบกวนประสาทคนไปเรื่อยนั่นแหละ

“เจ๊ๆ ออกไปเดินเล่นกัน”

“เออๆ แปปนึง เดี๋ยวออกไป”

“แฟนมาตามอีกแล้วเหรอจ๊ะเฟย์ ตัวติดกันอย่างกะตังเมเลยเนอะ”

“ถ้าใช่แล้วจะทำไม ดีกว่าไม่มีใครชวนไปเดินเล่นนะจ๊ะแก้วจ๋าาา”

“แก้วตา ฉันชื่อแก้วตา ช่วยเรียกให้มันถูกๆจะได้ไหม?”

“ไม่ได้มีไรป่ะ c(: แก้วจ๋า แก้วจ๋า แก้วววววจ๋าาาาา” ฉันพูดเสียงยาว แล้วรีบเผ่นก่อนที่เจ้าหล่อนจะโมโหและอาละวาดไปมากกว่านี้

แก้วตา เป็นดาวมหาลัยปี 1 เป็นที่ชื่นชอบของหนุ่มๆมากมาย ทั้งที่ยัยนี่ก็ไม่ได้จะอ่อนหวานซักเท่าไหร่ นิสัยก็งั้นๆ แต่ทำไมหนุ่มๆทั้งมหาลัยถึงได้ชอบนักชอบหนา แก้วตาไม่ค่อยชอบฉันซักเท่าไหร่หรอกคงเป็นเพราะแค้นเก่าละมั้ง? ก็ฉันเคยไปทำให้แฟนของเธอต้องออกจากโรงเรียนนะสิ ก็แหมใครใช้ให้มาทำหื่นใส่เพื่อนฉันละ ก็ช่วยไม่ได้ 555

ภารกิจของเราที่มาทัศนศึกษาก็ไม่มีอะไรมาก ก็แค่มาโชว์ลวดลายการวาดรูปของพิพิธภัณฑ์แห่งหนึ่ง นอกจากฉันจะเรียนเกี่ยวกับการวาดรูปแล้วฉันยังเรียนด้านการแสดงอีกด้วยนะ เก่งใช่ไหมล่ะ ไม่ต้องบอกก็รู้ ^^

 1 อาทิตย์ผ่านไปไวอย่างโกหก หลังจากที่กำกิจกรรมเสร็จตอนนี้เราก็กำลังเตรียมตัวกลับบ้านนน \^o^/ ฮู้~ แล้วหลังจากนั้นก็ปิดเทอม เป็นวันหยุดที่ฉันช๊อบที่ซู๊ด  *0*

~เช็คเรทติ้งค่ะ เช็คเรทติ้งค่ะ เช็คเรทติ้งเฉย เฉย~

นักศึกษาทุกคนที่ได้ยินเพลงนี้ต่างพากันหาต้นเสียงว่าเป็นเสียงเรียกเข้ามือถือของใคร?

เจอแล้ว...ของจาร์นี่เอง 555

อาจาร์ : สวัสดีครับ อาจาร์พิเรนทร์ พูดครับ

...

อาจาร์ : อ๋อครับ

...

อาจาร์ : ได้ครับ

...

อาจาร์ : ครับๆ

“พรปวีณ์ …พรปวีณ์ …”

“คะจาร์...”

“ป๋าเธอบอกว่าให้เธอไปหาที่บริษัท”

“ป๋า!! อ๋อค่ะ ^^”

“เอาไปขึ้นรถคนที่เหลือ หรือใครจะไปกับเขาด้วย”

เย้...ในที่สุดฉันจะได้เจอป๋าแล้ว >< เดือนนึงกว่าจะได้เจอซักที มันก็ต้องคิดถึงเป็นธรรมดาใช่ไหมละ

“เจ๊...ถึงบริษัทแล้วโทรหาด้วยนะ”

“เออๆๆ ค่อยเจอกันนะ ^^”

“จาเจ๊...^3^”

………………………

~ก็เพราะฉันหลงทาง หลงอยู่กลางใจของเธอ อยู่ไหนก็ใกล้เธอ เพราะว่าใจเธอกว้างใหญ่...~

เฟร์ : ว่าไง ?/!

โทโมะ : อยู่ไหนแล้วเจ๊ ?

เฟร์  : ออกมายังไม่ทันถึง 10 นาทีเลยนะ

โทโมะ : แหม...ก็ฉันเป็นห่วงเจ๊นิ ><”

เฟร์ : หรออ~ เออๆๆ ตอนนี้ก็เดินจะไปรอรถไฟฟ้าใต้ดินอยู่หนะ

โทะโม : เอ่อ...เจ๊ ฉันว่าที่เจ๊ฝันเห็นผู้ชายคนหนึ่งบ่อยๆ ฉันว่าต้องเป็นใอ่เขื่อน นักร้องค่ายป๋าเจ๊คนนั้นแน่ๆ

เฟร์ : จะบ้าหรือไงฉันเกลียดตานั้นอย่างกะอะไรดี แล้วอยู่ๆแกก็มาบอกว่าผู้ชายคนที่ฉันฝันเห็นบ่อยๆเป็นตานั่น มันคงเป็นไปได้ยาก

โทโมะ : เจ๊ไม่เคยได้ยินหรือไง...

เฟร์ : ว่า?/!

โทโมะ : เกลียดอะไรมักได้อย่างนั้นไงล๊าาา ฮิ้ว~

เฟร์ : ฮิ้วบ้า ฮิ้วบออะไร เดี๋ยวกลับไปจะซัดให้น่วมเลย

โทโมะ : 555 แล้วเจ๊คิดว่า เจ๊จะได้เจอใอ่เขื่อนนั่นไหม?

เฟร์ : ไม่เจอก็ต้องเจอนั่นแหละ แกก็รู้ว่านายเขื่อนแตกนั่นทำงานอยู่ที่บริษัทป๋าฉัน

โทโมะ : เจ๊ไม่ดีใจเหรอออ…

เฟร์ : ใอ่โมะถ้าขืนแกยังไม่เลิกแซวฉัน ฉันจะไม่ช่วยแกทำรายงานนะ

โทโมะ : เหรอเจ๊? แต่เท่าที่ผมรู้มานะ คนที่ช่วยทำรายงานเป็นผมนะที่ช่วยเจ๊ ไม่ใช่เจ๊ช่วยผม

เฟร์ : 555 อ่าวเหรอ? แต่ถึงยังไงฉันขอบอกไว้เลยนะว่าฉันไม่มีทางญาติดีกับนายนั่นแน่ ถึงฉันจะไม่เคยเห็นตัวจริงของตานั่นแต่ฉันก็รู้สึกถึงพลังบางอย่างที่ทำให้ฉันไม่ถูกชะตากับตานั่น ชิ๊~

อุ๊ย!

โทโมะ : เจ๊ๆ เป็นอะไรหรือเปล่า

ระหว่างที่ฉันกำลังเดินคุยโทรศัพท์อยู่กับโทโมะฉันก็ดันเดินชนเข้ากับใครคนหนึ่งเข้าอย่างจัง จนทำให้โทรศัพท์มือถือและกระเป๋าเสื้อผ้ากระจัดกระจายไปคนละทิศละทางกัน

“นี่นาย เดินระวังหน่อยสิชนคนเนี่ยไม่เห็นหรือไง”

“…”

เอ้า!! เงียบ พูดด้วย ก็ไม่พูดด้วย ชิ๊ ช่างเถอะ

โทโมะ : โหลๆ เจ๊ มีอะไรหรือเปล่า?

เฟร์ : ก็มีตาบื่อที่ไหนก็ไม่รู้เดินมาชนฉันจนข้าวของกระจัดกระจายไปคนละทิศละทางหมดเลยดิ แต่ช่างเถอะ มาคุยต่อดีกว่า ฉันว่านายเขื่อนแตกอะไรนั่นต้องเป็นเกร์แหงแก๋ 555 ว่าม๊ะ

“นี่เธอ!! ว่าใครเป็นเกร์อ่ะ?/!”

เฟร์ : เอ่อ...โมะแค่นี้ก่อนนะ ถึงแล้วเดี๋ยวฉันจะโทรกลับ

“อะไรของนาย ?/!”

“แล้วเธอว่าใครเป็นเกร์ละเมื่อกี้”

อะไรของเขากันนะตาบื่อคนนั้น อยู่ดีๆก็มาโววายเป็นคนสติแตกไปได้

“ฉันคุยกับเพื่อนของฉัน นายมาเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย”

“ก็คนที่เธอพูดว่าเป็นเกร์ มันคือฉัน” เขาไม่พูดปล่าวพร้อมกับใช้มือถอดหมวกสีดำออกเผยให้เห็นใบหน้าขาว ยาว เรียว ของเขา

“OoO ฮ่ะ!! นะ...นะ...นายเขื่อนแตก”

“เขื่อน เฉยๆ ไม่มีแตก!!”

เฮ่อ...

ฉันหันหลังกลับ หมายที่จะเดินไปรอรถไฟฟ้าแต่ทว่า…

“เดี๋ยววว!!”

“อาราย”

“โทรศัพท์ตกอยู่”

“อือ...”

หือ...ซวยชะมัดเดินอยู่ดีๆก็ดันเจอคนที่ไม่อยากเจอที่สุดอย่างนายเขื่อนแตกอะไรนั่น บ้าจริงๆเลย

กว่าจะได้ขึ้นรถไฟฟ้า  - -“ เล่นซะเหนื่อยเลย แต่คนยังเยอะเหมือนเดิมเลยแฮะ ไม่มีที่นั่งเลยอะ งั้นไปยืนเสานั้นก็แล้วกันใกล้ทางออกพอดี ^^

หมับ!!

เฮ้ย...!! // เฮ้ย...!!

นายอีกแล้วเหรอ? // เธออีกแล้วเหรอ?

โอ้ยยย!! ฟ้ากำลังกลั่นแกล้วฉันอยู่แน่ๆ คนที่ฉันอยากเจอดันไม่เจอส่วนใอ่คนที่ไม่อยากเจอดันมาเจอครั้งที่ 2 ซะได้

“มันจะอะไรนักหนาเนี้ยวันนี้ฉันเหนื่อยมาก แล้วยังต้องมาเจอกับคนสติไม่ดีอย่างนายอีก เดี๋ยว...แล้วทำไมต้องใส่หมวกด้วยห๊ะนายเขื่อนกลัวคนรู้หรือไงว่าเป็นซุปตา” ฉันพูดดังและเน้นที่คำว่าเขื่อน เพราะฉันรู้ว่านายนี่กำลังปลอมตัวไม่ให้คนอื่นเห็น และมันก็เรียกความสนใจจากคนในรถได้อย่างดี แต่เอ๊ะ! แล้วจะปลอมตัวทำไม ?

“นี่เธอเบาๆหน่อยสิ จะเสียงดังทำไม เดี๋ยวคนอื่นก็รู้กันพอดี” เขาไม่พูดปล่าวแถมยังใช้มือปิดปากไว้แน่นเพราะกลัวว่าฉันจะตะโกนเรียกชื่อเขาอีก

“ไออ้า...อ่อยอ๊ะ!!” << ไอบ้า...ปล่อยนะ!!

“อะไร...พูดให้ฟังเข้าใจหน่อยสิ นอกจากเธอจะเฟือนแล้วยังพูดไม่ชัดอีกเหรอ?”

“อ้ออ่อยอืออ่อนอิ๊” << ก็ปล่อยมือก่อนสิ

“อุย...!! โทษ ^^”

“ไอบ้า!! c(:”