หญิงสาวกับหมาป่า

กลับมาแล้วค่ะ! ขอโทษนะคะที่หายไปนาน หวังว่าจะยังติดตามเรื่องนี้ไปจนจบนะคะ :)
 
               ในทุกๆคืน รีอาห์จะมาหาเกรซิลที่ป่าแห่งความตาย ทั้งสองใช้เวลาตลอดทั้งคืนอยู่ด้วยกัน คืนแล้วคืนเล่า... จากความคุ้นเคยก็แปรเปลี่ยนเป็นความสนิทสนม คืนแล้วคืนเล่า... จากความสนิทสนมก็แปรเปลี่ยนเป็นความผูกพัน ทั้งสองเริ่มเปิดใจให้กันทีละนิดๆ ทั้งสองเติมเต็มความรักและความสุขให้กันและกัน
                แต่โชคร้าย... ที่ทางเดินย่อมไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ...
                และช่างโชคร้าย... ที่ทางเดินของทั้งสองนั้นโรยไว้ด้วยสิ่งที่ยิ่งกว่าขวากหนามที่แหลมคม...
               
 
                “ลูกพ่อ”
                ผู้เป็นพ่อเอ่ยขึ้นขณะที่เขากับลูกสาวกำลังรับประทานอาหารเช้ากันอยู่ รีอาห์เงยหน้าจากจานของตัวเองขึ้นมามองด้วยความสงสัย
                “พ่อว่าเจ้าโตพอแล้ว... ที่จะมีคู่ครอง”
                “อะ อะไรนะคะ!?” รีอาห์เบิกตากว้าง ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่พ่อของตัวเองพูดออกมาเมื่อครู่นี้ แต่หัวใจของหญิงสาวก็แทบหยุดเต้นไปชั่วขณะ เมื่อได้ยินประโยคถัดมา
                “และพ่อก็เลือกคู่ครองไว้ให้เจ้าแล้ว”
                “ลูกไม่เอา!” รีอาห์ลุกพรวดขึ้น “ลูกไม่อยากมีคู่ครอง!”
                “แต่เจ้าต้องมี เมื่อพ่อตายไปอย่างน้อยก็จะได้มีคนดูแลเจ้าแทนพ่อ”
                “แต่... แต่ว่าลูก...”
                “หรือเจ้ามีชายที่รักอยู่แล้ว?”
                คำถามของชายหนุ่มทำให้รีอาห์ได้แต่นิ่งเงียบ ใช่ เธอมีชายที่เธอรักแล้ว แต่จะให้บอกได้อย่างไร... ว่าคนๆนั้นเป็น...
                “ไม่ตอบแสดงว่ายังไม่มี” ผู้เป็นพ่อสรุปเอาเอง “งั้นบ่ายพรุ่งนี้พ่อจะพาเจ้าไปดูตัว เตรียมตัวไว้ล่ะ”
                “แต่ว่า...”
                “เจ้าไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ เข้าใจนะ”
                พูดจบชายหนุ่มก็เดินออกไป ทิ้งให้รีอาห์อยู่เพียงลำพังในห้องครัว
 
 
                “สีหน้าเจ้าดูไม่ดีเลย มีเรื่องอะไรไม่สบายใจรึ?”
                เกรซิลถามหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ ตั้งแต่เมื่อครู่แล้วที่เขาสังเกตเห็นว่ารอยยิ้มที่มักจะปรากฏอยู่บนใบหน้าของรีอาห์ได้หายไป
                “เปล่า... ไม่มีอะไรหรอก” รีอาห์หันมาฉีกยิ้มให้กับเกรซิล “ข้าขอไปเดินเล่นแถวทะเลสาบหน่อยนะ” พูดจบหญิงสาวก็ลุกแล้วเดินออกจากถ้ำไป
                “ฟรีต”
                เมื่อหญิงสาวเดินลับสายตาไป เกรซิลก็พูดขึ้นมา
                “เจ้ารู้ใช่ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับรีอาห์”
                เกรซิลถามด้วยน้ำเสียงคาดคั้น ทำให้นกฟินซ์ได้แต่อึกอัก พยายามหลบสายตาและเลี่ยงที่จะไม่ตอบคำถามของหมาป่าขาว แต่ทว่าเมื่อโดนคาดคั้นมากๆ ในที่สุดฟรีตก็ยอมบอก และสิ่งที่เกรซิลได้ยิน ก็ทำให้เขาตกใจไม่น้อย เขารู้สึกเหมือนมีเข็มนับพันเล่มทิ่มลงไปในหัวใจของเขา ทั่วทั้งตัวชาไปหมด
                “รีอาห์ไม่ให้ข้าบอกเจ้า เพราะกลัวจะทำให้เจ้าไม่สบายใจ”
                “เหตุใดโชคชะตาถึงชอบเล่นตลกกับข้านักนะ...”
                เหมือนเกรซิลจะไม่ได้ฟังที่ฟรีตพูด เขาพึมพำอย่างตัดพ้อในโชคชะตา แต่เขาก็ตัดสินแล้ว ครั้งนี้จะต้องไม่เป็นเหมือนเดิม...
                ครั้งนี้มันจะต้องไม่ลงเอยเหมือนตอนนั้นอีก...
 
 
                สายลมเย็นพัดปะทะเข้ากับร่างบางที่ยืนอยู่ริมทะเสสาบ ดวงจันทร์กลมโตลอยนิ่งสะท้อนอยู่บนผิวน้ำ หญิงสาวยืนนิ่งอย่างเหม่อลอยอยู่อย่างนั้นโดยไม่รู้ว่ามีใครบางคนมาหยุดยู่ด้านหลังของเธอ
                “เจ้าคิดรึว่า เจ้ากับเกรซิลจะได้สมหวังกัน?”
                เสียงของงูเห่าดังขึ้นปลุกรีอาห์ให้ตื่นจากภวังค์ เธอสะดุ้งเล็กน้อยก็จะหันไปมองตามต้นเสียง งูเห่าแลบลิ้นพลางเลื้อยไปรอบๆหญิงสาว
                “มนุษย์กับปีศาจ... จะรักกันได้อย่างไร?”
                “เกรซิลไม่ใช่ปีศาจ”
                “ไม่ใช่? แล้วหมอนั่นเป็นอะไรล่ะ? มนุษย์งั้นรึ” งูเห่าหยุดอยู่ตรงหน้ารีอาห์ ก่อนจะชูคอขึ้นสูง “ไม่ว่ายังไง เรื่องราวระหว่างเจ้ากับเกรซิลก็ไม่มีทางเป็นไปได้ มันมีแต่จะทำให้เสียใจไปเปล่าๆ”
                “ไม่... มันต้องมีทางออกสิ!” หญิงสาวส่ายหน้า ไม่ยอมรับในสิ่งที่งูเห่าพูด
                “ทางออกรึ? มีสิ” งูเห่าพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ “หากเจ้าไม่ต้องการให้เกรซิลต้องเจ็บปวดอีก ก็ยอมเป็นอาหารให้หมอนนั่นซะ เจ้ายอมทำเพื่อคนที่รักได้ทุกอย่างอยู่แล้วนี่... ถ้าทำอย่างนั้น เกรซิลก็ไม่ต้องเจ็บปวดอีก”
                “...”
                “ยังไม่ต้องตัดสินใจตอนนี้ก็ได้ ข้าแค่เสนอทางเลือกให้เจ้าเท่านั้น เจ้าจะเลือกทางไหนก็ขึ้นอยู่กับเจ้า” พูดจบงูเห่าก็เลื้อยหายเข้าไปในป่า
                ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วงั้นหรือไงกัน...
            “รีอาห์”
                หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปมองตามเสียงเรียก เกรซิลยืนสบตากับเธอด้วยแววตาที่เจือไปด้วยความเศร้า
                “ข้ารู้เรื่องทั้งหมดแล้ว”
                “ฟรีต... บอกเจ้ารึ”
                “ข้าจะไม่ยอมให้มันต้องซ้ำรอยอีกแล้ว” เกรซิลไม่ตอบคำถามของรีอาห์ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ “ข้าจะไม่ยอมเสียคนรักไปเป็นครั้งที่สองเด็ดขาด”
                สิ้นคำพูดของหมาป่าขาว น้ำตาของรีอาห์ก็ไหลออกมาอย่างไม่มีสาเหตุ เธอโผกอดเกรซิลแน่น ความอบอุ่นจากหมาป่าขาวนี้... ยังคงเป็นสิ่งที่คอยหล่อเลี้ยงหัวใจของเธอเสมอมา
                “ข้ารักเจ้านะ เกรซิล...”
                “ข้าก็รักเจ้า และข้าจะไม่ยอมยกเจ้าให้ใครเด็ดขาด”
                เกรซิลพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่ทว่าหนักแน่น ถึงแม้เขาจะมองไม่เห็นทางออกของเรื่องนี้เลยก็ตาม...
                เขารู้แค่ว่า... เขาจะไม่ยอมให้โชคชะตาได้เล่นตลกกับเขาอีกแล้ว ไม่มีทาง...