หญิงสาวกับหมาป่า

               ชายหนุ่มสองคนวิ่งกลับมาพร้อมกับหมอ แต่ดูเหมือนพวกเขาจะช้าไป...เพียงแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้น พวกชาวบ้านจึงทำได้เพียงนำร่างของอาเธอร์ไปเพื่อเตรียมจัดพิธีศพในวันรุ่งขึ้น รีอาห์หยุดร้องไห้แล้ว เธอเพียงแค่ยืนนิ่งมองร่างของพ่อค่อยๆถูกนำออกไป
               “รีอาห์...” เกรซิลเดินไปหยุดอยู่ข้างๆหญิงสาว “ข้าขอโทษ... ถ้าข้าพาพ่อเจ้าออกจากป่าให้เร็วกว่านี้...”
               “ไม่ใช่ความผิดเจ้าหรอกเกรซิล... เจ้าไม่จำเป็นต้องขอโทษ และข้าเองก็ต้องขอบคุณเจ้า” รีอาห์ยิ้มบางๆก่อนจะก้มลงกอดหมาป่าขาวพลางซุกหน้าเข้ากับขนนุ่มหนา
               “ถ้าข้ามีแขน... ข้าคงกอดเจ้าได้” เกรซิลพึมพำ
               แต่แล้วสิ่งที่ไม่น่าเชื่อก็เกิดขึ้น เมื่อมีประกายแสงสีทองคล้ายหิ่งห้อยเกิดขึ้นรอบๆตัวของรีอาห์และเกรซิล แสงนับพันนี้ค่อยๆห่อหุ้มร่างของหมาป่าเอาไว้ รีอาห์ผละออกจากเกรซิลด้วยอารามตกใจ แสงเหล่านั้นค่อยๆเจิดจ้าขึ้นจนหญิงสาวต้องหลบตา ชาวบ้านที่เห็นเหตุการณ์ต่างก็ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก แต่เมื่อแสงนั้นค่อยๆจางหายไป ทั้งรีอาห์รวมถึงชาวบ้านก็ต้องตกใจยิ่งกว่าเดิม
               เมื่อหมาป่าตรงหน้าเปลี่ยนไป...
               ร่างของหมาป่าขาวหายไป และถูกแทนที่ด้วยร่างกำยำของชายหนุ่ม ผมสีเงินยาวปรกหน้าแต่ก็ไม่อาจปกปิดดวงตาสีดำขลับที่น่าหลงใหลนั้นได้ ใบหน้าคมคายสำรวจร่างกายตัวเองอย่างประหลาดใจ มีเพียงกางเกงขาดรุ่งริ่งเท่านั้นที่ปิดบังส่วนล่างเอาไว้
               “เกรซิล...”
               เสียงเรียกของรีอาห์ดึงความสนใจของชายหนุ่มให้เงยหน้ากลับไปมอง เขาคลี่ยิ้มก่อนจะพูด
               “คราวนี้...ข้าก็กอดเจ้าได้แล้วนะ” พูดจบชายหนุ่มก็ดึงหญิงสาวเข้ามากอด รีอาห์แนบหน้าเข้ากับแผงอกกว้าง รู้สึกได้ถึงไออุ่นจากอีกฝ่าย แต่ไม่นานทั้งคู่ก็ผละออกจากกัน
               “แล้ว...มันเกิดขึ้นได้อย่างไรกัน?” รีอาห์พูดขึ้น
               “เพราะคำสาปถูกทำลายไปแล้ว”
               คำตอบนั้นไม่ได้มาจากเกรซิล แต่มาจากแม่เฒ่าที่กำลังใช้ไม้เท่าประคองเดินมาหาทั้งคู่อย่างช้าๆ
               “ป่านี้ถูกปลดปล่อยจากคำสาปแล้ว วิญญาณทุกดวงในป่าเป็นอิสระแล้ว รวมถึงเจ้าด้วยเกรซิล”
               “คำสาป...คลายไปแล้ว” เกรซิลพูดขึ้นก่อนจะหันกลับไปมองยังป่าที่ยังคงมีไฟลุกโชน “ทุกอย่างจบแล้วสินะ”
               “จากนี้ไปเจ้าก็ควรจะเริ่มชีวิตใหม่” แม่เฒ่ายิ้ม “ชีวิตที่ควรจะมีความสุขเสียที”
 
 
               ในวันรุ่งขึ้น ชาวบ้านต่างพากันสวมชุดดำและยืนไว้อาลัยให้กับ ‘ผู้ปลดปล่อยคำสาป’  หลุมศพของอาเธอร์อยู่เคียงข้างกับหลุมศพของซีเรีย บนหลุมศพนั้นเต็มไปด้วยดอกไม้สีขาว หลังจากเสร็จสิ้นพิธี ชาวบ้านต่างก็ทยอยกลับไปจนหมด เหลือเพียงรีอาห์ ฟลีตที่เกาะอยู่บนไหล่ของเธออย่างเงียบๆโดยไม่พูดอะไร และเกรซิลที่ยืนอยู่ข้างๆ
               แม้จะทำลงไปด้วยความโกรธแค้น แต่อาเธอร์ก็ทำให้ป่าแห่งนี้ถูกปลดปล่อยความกล้าหาญของเขาจะถูกจารึกไว้ในความทรงจำของทุกคนไปตลอดกาล...
               “พ่อคงจะได้เจอแม่แล้วใช่ไหมคะ?” รีอาห์ยืนอยู่หน้าหลุมฝังศพ โดยมีฟลีตเกาะบนไหล่ และมีเกรซิลยืนอยู่เคียงข้าง “คอยเฝ้าดูพวกเรา...จากบนสวรรค์ด้วยนะคะ”
               การจากไปของผู้เป็นพ่อสร้างความเจ็บปวดให้รีอาห์เป็นอย่างมาก จากนี้ไป...เธอคงไม่ได้เห็นหน้าพ่อในทุกๆเช้า ไม่ได้ยินเสียง หรือพูดคุยกับพ่ออีกแล้ว... ในบ้านคงจะเงียบเหงาและอ้างว้างอย่างน่าใจหาย พอคิดอย่างนั้นแล้วน้ำตาก็ไหลลงมาอาบแก้ม
               “ข้าเชื่อว่าเจ้าจะก้ามข้ามความเจ็บปวดนี้ได้...” เกรซิลกุมมือของรีอาห์แน่น ส่วนมืออีกข้างก็เอื้อมไปเช็ดน้ำตาให้
               “ข้าคงทำไม่ได้...” รีอาห์พูด “หากข้าต้องทำเพียงลำพัง”
               “เราจะผ่านมันไปด้วยกัน ข้าสัญญา” เกรซิลจูบลงบนหน้าผากของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา ก่อนจะโอบกอดเธอเอาไว้
               “เรื่องแย่ๆทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว ทีนี้เจ้าจะได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขเสียทีนะ” ฟลีตพูด
               “อื้ม” หญิงสาวผละออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม “แต่ชีวิตข้าคงจะไม่มีความสุข ถ้าขาดเจ้ากับเกรซิล”
               “ข้าจะอยู่กับเจ้าตลอดไปรีอาห์ เพื่อนรักของข้า”
               รีอาห์ยิ้มก่อนจะหันไปสบตากับชายหนุ่ม พวกเขาต้องผ่านเรื่องราวต่างๆมากมาย แต่ตอนนี้ทุกอย่างผ่านพ้นไปแล้ว ชีวิตใหม่ของพวกเขากำลังจะเริ่มต้นนับจากนี้
               เกรซิลประคองใบหน้าของหญิงสาวก่อนจะประทับริมฝีปากลงไปบนริมฝีปากอ่อนนุ่ม ทั้งสองจูบกันอยู่เนินนาน เป็นเวลาเดียวกับที่สายลมอ่อนๆพัดผ่านร่างทั้งสอง กลิ่นหอมของดอกไม้อบอวลไปทั่ว ราวกับอยากจะแสดงความยินดี
               “แต่งงานกันข้านะ รีอาห์” เกรซิลพูดขึ้นหลังจากถอนจูบ ใบหน้าของทั้งสองอยู่ชิดกันจนจมูกเกือบสัมผัสกัน ลมหายใจอุ่นๆรดหน้าของกันและกัน
               “อืม” หญิงสาวยิ้มกว้างเมื่ออีกฝ่ายค่อยๆบรรจงสวมแหวนให้ เกรซิลจูบลงบนหลังมือของรีอาห์ ตอนนี้หญิงสาวรู้สึกได้ว่าหน้าของตัวเองกำลังร้อนผ่าว
               “ซีเรีย อาเธอร์ ทั้งสองช่วยเป็นพยานรักให้กับเราด้วยนะ” เกรซิลโอบไหล่อีกฝ่าย “ข้าสัญญาว่าจะดูแลนางอย่างดี ข้าจะรักนางและจะไม่ทำให้นางต้องเสียใจ”
               “ถ้าอยากให้ทั้งข้าแล้วก็พ่อกับแม่เชื่อ ท่านก็ต้องพิสูจน์”
               “ข้าจะขอให้ทั้งชีวิตที่เหลือเพื่อพิสูจน์ให้เจ้าเห็น”
               ทั้งสองยิ้มให้แก่กันและกัน พวกเขาจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ไปด้วยกัน ไม่ว่าอนาคตจะต้องเจอกับอะไร พวกเขาก็มั่นใจว่าจะผ่านมันไปได้...เพียงแค่มีกันและกัน
               นับจากนี้จะไม่มีป่าที่ชื่อว่าป่าแห่งความตายอีกต่อไป ชาวบ้านก็ไม่ต้องหวาดกลัว ทุกคนจะได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา...
  
                                                ...End...
 
 
#ฮู่! จบไปแล้วนะคะสำหรับนิยายเรื่องนี้ ต้องขอโทษมากๆที่ห่างหายไปนานมากกกก เนื่องมาจากเหตุหลายๆอย่าง ต้องกราบขอโทษจากใจจริงเลยค่ะ แล้วก็ขอขอบคุณนักอ่านทุกคนที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้ และยังคงติดตามเรื่องนี้อยู่ ขอบคุณมากๆนะคะ ^^