หญิงสาวกับหมาป่า

                “เฮ้อ...”
                หญิงสาวถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยพลางพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง เธอคิดไม่ตกเลยว่าจะแก้ปัญหานี้ได้อย่างไร ทางออกที่ดีที่สุดที่ไม่ต้องมีใครเจ็บปวด มันจะไม่มีหนทางเลยหรืออย่างไรกัน?
                “รีอาห์”
อาเธอร์เปิดประตูเข้ามาหาหญิงสาว รีอาห์มองผู้เป็นพ่ออย่างรู้ทันมาเขาจะมาพูดเรื่องอะไรกับเธอ
                “ลูกบอกไปแล้วไม่ใช่หรอคะว่าลูกยังไม่อยากมีคู่ครอง”
                “แต่คนที่พ่อหามาให้เขาเป็นคนดีมากเลยนะ เพียบพร้อมทุกอย่าง พอได้เจอกันเจ้าอาจจะชอบเขาก็ได้”
                “ไม่มีทาง” รีอาห์ลุกขึ้นมานั่งบนเตียง “ก็ลูกน่ะ...”
                เสียงของรีอาห์ขาดห้วงไป เธอเลือกที่จะไม่บอกอาเธอร์เรื่องเกรซิลเพราะถ้าบอกไปเขาก็คงไม่มีทางเชื่อแน่ๆ เธอจึงเอาแต่ก้มหน้าไม่ยอมสบตา ส่วนอาเธอร์ที่เห็นลูกสาวเงียบไปก็เดินไปนั่งลงข้างๆแล้วลูบผมของเธออย่างเอ็นดู
                “มีอะไรก็บอกพ่อตรงๆ พ่อพร้อมที่จะรับฟังเจ้าทุกเรื่องนะ”
                “พ่อคะ...” รีอาห์หันมาสบตากับอาเธอร์ เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูด “เปล่าค่ะ...ไม่มีอะไร”
                “ถ้าไม่มีอะไร งั้นพรุ่งนี้พ่อจะพาเจ้าไปดูตัว”
                “พรุ่งนี้!?” รีอาห์เบิกตากว้าง “แต่...”
                “เรื่องแค่นี้เจ้าทำให้พ่อไม่ได้หรือ?” อาเธอร์พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
                “...”
                “พ่อแค่อยากเห็นเจ้ามีความสุข อยากให้มีคนมาดูแลเจ้าแทนพ่อ แม่ของเจ้าเองก็คงคิดแบบเดียวกัน” อาเธอร์จรดริมฝีปากลงบนหน้าผากของรีอาห์เบาๆ “แค่เรื่องนี้เรื่องเดียวที่พ่ออยากจะขอร้อง”
 
 
                “ทีนี้เจ้าจะทำยังไงล่ะ?”
                ฟรีตเอ่ยถามทำลายความเงียบ หลังจากที่อาเธอร์ออกไปภายในห้องนอนก็ถูกปกคลุมด้วยความเงียบ รีอาห์เอาแต่นั่งนิ่งไม่ยอมพูดอะไรมาจนถึงตอนนี้
แล้วจู่ๆหญิงสาวก็ลุกพรวดคว้าย่าวแล้วเดินออกไปจากห้อง เห็นดังนั้นฟรีตก็รีบบินตามรีอาห์ไปด้วยความสงสัย รีอาห์ตรงไปที่คอกม้าก่อนจะขึ้นขี่แล้วควบออกไป
                “เจ้าจะไปไหนน่ะรีอาห์?” ฟรีตที่อยู่ในย่ามร้องถาม
                “ข้าก็จะไปหาคนที่ช่วยข้าได้น่ะสิ”
 
 
                “ยินดีต้อนรับอีกครั้ง”
                หญิงชราเปิดประตูออกมาเมื่อได้ยินเสียงเคาะเรียก แม่เฒ่าผายมือเชิญให้รีอาห์เข้ามาข้างใน ทั้งสองนั่งลงบนเก้าอี้หน้าเตาผิง สีหน้าของหญิงชราดูสงบนิ่งราวกับรู้อยู่แล้วว่ารีอาห์จะต้องมาหา
                “แม่เฒ่าคงจะรู้สินะคะว่าข้ามาหาท่านเพราะเหตุใด”
                “ชีวิตของคนเราก็เหมือนกับการเดินไปตามทาง บางครั้งทางเส้นนั้นก็เต็มไปด้วยดอกไม้ บางครั้งทางนั้นก็ขรุขระเต็มไปด้วยหินและขวากหนาม”
                หญิงชราไม่ตอบคำถามของรีอาห์แต่กลับพูดบางสิ่งออกมา ซึ่งรีอาห์รู้ดีว่าแม่เฒ่าต้องการจะบอกอะไร
                “เมื่อเดินทางไปได้ระยะหนึ่ง เจ้าก็ต้องเจอกับทางแยก เจ้าไม่รู้ว่าทางข้างหน้าจะต้องเจอกับสิ่งใด แต่เจ้าก็ต้องเลือกไม่เช่นนั้นก็ไม่อาจไปต่อได้”
                “ไม่มีทางที่จะไม่ทำให้ใครต้องเสียใจหรอคะ” รีอาห์ถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ไม่ว่าข้าจะเลือกทางใด... ก็มีแต่จะทำให้คนที่ข้ารักต้องเจ็บปวด...”
                “ในโลกนี้ทุกคนย่อมต้องเผชิญกับความเจ็บปวด” แม่เฒ่าเอ่ย “จงเลือกทางที่หัวใจเจ้าต้องการเถอะ เจ้าจะได้ไม่ต้องมาเสียใจทีหลัง ...เหมือนแม่ของเจ้า”
                “ท่านหมายความว่าอย่างไร?”
                “แม้จะได้พบกับรักใหม่ที่ดี และคิดว่าเวลาคงจะช่วยให้นางลืมความเสียใจในอดีตได้ แต่มันก็ไม่เป็นเช่นนั้น แม่ของเจ้าต้องจมอยู่กับความทุกข์เรื่อยมา เพราะไม่อาจลืมคนรักเก่าได้ นางเอาแต่พร่ำโทษตัวเองว่าทำไมถึงเลือกทางเส้นนี้ ทั้งที่ใจอยากจะไปอีกทาง”
                “แม่...”
                “แม่ของเจ้าคงไม่อยากเห็นเจ้าเดินซ้ำรอยตัวเอง เพราะฉะนั้นเลือกทางที่เจ้าต้องการเถอะ”
                “แต่ถ้าข้าเลือก... พ่อของข้าก็...”
                “ข้าเชื่อว่าอาเธอร์จะต้องเข้าใจ” แม่เฒ่าเอื้อมมือมากุมมือของรีอาห์ “ชีวิตนี้เป็นของเจ้า มีแต่เจ้าเท่านั้นที่จะเลือกเส้นทางเดินให้กับตัวเองได้”
“...”
                “คิดให้ดีๆว่าจะเลือกทางใด เพราะเมื่อเจ้าได้เลือกเดินแล้วก็ไม่อาจหันหลังกลับไปได้อีก”