The Tale Of Lilian.

      “เจ้าว่ายังไง  เมื่อดูดวงกลางวันนี้ใช้ได้หรือเปล่า”

     เซอนาร์ชกไหล่อีกฝ่ายเบาๆระหว่างกอดคอกันมางานเทศกาลประจำอาณาจักรช่วงหัวค่ำ  โชคดีจริงที่บังเอิญตรงกันพอดี!  ถ้าเขายังอยู่ที่อาณาจักรต้องไม่รู้เรื่องนี้แน่  ไหนจะขนมหวานๆกลมๆที่รสชาติอร่อยจนน้ำตาไหล  ไหนจะน้ำผลไม้ที่กลิ่นหอมและนุ่มลิ้นเหมือนไวน์  แต่ไร้กลิ่นแอลกอลฮอลล์  หรือว่าจะเป็นไก่ย่างตัวตชโตหนังกรอบที่เขาซื้อมาแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้นล่ะ  รับรองว่าตอนกลับโรงแรมต้องแวะซื้อเพิ่มไว้กินเปนมื้อเช้าแน่...ส่วนตอนนี้ต้องกินอย่างละนิดละหน่อยสำหรับชิมของคาวหวานอื่นเพิ่มอีก!

     สำหรับบุตรชายขุนนางที่นานๆทีจะออกมาเปิดหูเปิดตา  มันอาจเป็นเรื่องน่าสนุกที่สุด  ทว่า...สีหน้าของนักรบหนุ่มกลับเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ  พวกเขาควรจะเจอเจ้าหญิงตั้งนานแล้ว  อย่างน้อยจะได้พูดเรื่องโชคชะตาอะไรนั่นให้เข้าใจ  ถ้าพวกนางหลอกลวงดังที่สงสัย  เขาจะได้ทำผลงานและทำตามคำสั่งได้อย่างเรียบร้อย  แต่ถ้านางมีหลักฐานน่าเชื่อถือหรือคำพูดแก้ตัวมากพอ  เขาจะได้คุ้มครองจนถึงสถานที่ที่พวกนางต้องการจะไป  ปัญหาคือมันอยู่ที่ไหนเท่านั้น...

     รู้ตัวอีกที...เฮอลิออนพบว่าอีกฝ่ายยื่นห่อใส่ของกินจำนวนมากมาให้  โดยอีกครึ่งหนึ่งยังเหลืออยู่เต็มแขนเล็กทั้งสองข้าง  รับรองได้ว่าเงินที่จ่ายไปต้องเทียบได้กับอาหารมื้อหนึ่ง  อาจเป็นอาหารมื้อหรูกว่าปกติด้วยซ้ำ!  แต่สิ่งที่รับรองได้ยิ่งกว่าคือเขาไม่ใช่ว่าอีกฝ่ายจะกินหมดหรอกนะ

     ชายหนุ่มลองหยั่งเชิงเบาๆ  “คนที่ชอบข้าและข้าชอบ  ต้องกินอาหารให้เหมาะสม  ไม่ใช่ซื้อมาเยอะแยะมากไปหรอกนะ”

     ร่างเล็กชะงักงันไปด้วยพลัน  นี่คงไม่ได้หมายความว่าเขาตะกละหรอกนะ?  ก่อนจะส่งเสียวเขียวใส่ด้วยใบหน้าแดงก่ำ  ซึ่งอาจจะมาจากความโกรธหรือ...ประหม่า...ก็เป็นได้  อย่างน้อยในความคิดของคนมองมันคืออย่างหลังอย่างไม่ต้องสงสัย  “ข้าไม่เคยอยากให้เจ้าชอบสักหน่อย!”

     เสียงแห่งอดีตซึ่งเขากำลังพูดคุยกันดังขึ้นมาเป็นระลอก  เจ้าจะรู้ได้ว่าเขารักเจ้า  ถ้าเจ้าแสร้งกล่าวว่านางเหมือนนางในจินตนาการล่ะก็  นางจะอายม้วนต้วนเขินเลยล่ะ  แต่สำหรับหญิงสาวที่ทำในสิ่งที่เจ้าเกลียด  ให้เจ้าแสร้งบอกว่าคนที่เจ้าจะชอบต้องไม่ทำอย่างไรบ้าง  บางคนที่ว่าง่ายอาจรีบยุติทันที  แต่บางคนอาจปากแข็งกว่านั้น  พวกนางจะดึงดันเถียงด้วยใบหน้าแดงซ่าน  ถ้าเจ้าประทับจุมพิตในตอนนั้น  นางจะยินดีกว่าอะไร  แน่นอนว่าต้องมีบางคนที่เขินจนเผลอทำร้ายเจ้ารุนแรง  แค่ดูว่านางดีใจหรือไม่ก็พอ  ถ้านางแสดงความดีใจทางแววตา  แปลว่านาง...หลง...รัก...เจ้า!

     ให้มันได้อย่างนี้สิ!  สิ่งที่นักทำนายแห่งลัทธิอัลโก้บอกมามันอาจหมายความถึงเจ้าหญิงก็ได้!  เขาไม่ควรคิดเข้าข้างตนเองในรูปแบบแปลกๆเช่นนี้นะ  แต่ว่า...แต่ว่าเขาอยากให้แน่ใจในการเดินทางครั้งนี้  ว่าคนที่ร่วมทางไปด้วยได้ตกหลุมรักเขาเข้าหรือเปล่า  หัวหน้ากองเคยบอกไว้  หากผิดใจกับใครหรือกำลังเข้าใจแบบไหนให้รีบสอบถามเพื่อนในกองทันที  เพราะการไม่แน่ใจทำให้ความสามัคคีลดน้อยลง  หรืออาจเกิดปัญหาตามมาทีหลัง

     แล้วเขาควรทำอย่างไรล่ะ?  เดินเข้าไปถามเลยรึว่า...เจ้าชอบข้าไหม?  ใครกันจะพูดออกมาตรงๆ!  ยิ่งเป็นนิสัยอย่างเซอนาร์ยิ่งแล้วใหญ่  ทั้งหัวดื้อหัวรั้นแถมขี้เกียจ!  ไม่สิ...อันหลังนี่ไม่เกี่ยวไปหน่อย  แต่เรื่องหัวดื้อหัวรั้นน่าจะรวมอยู่ในประเภทคนปากแข็ง  ฉะนั้น...ถามตรงๆต้องไม่ได้เรื่องแน่!

     ถ้าเจ้าประทับจุมพิตในตอนนั้น  นางจะยินดีกว่าอะไร  แน่นอนว่าต้องมีบางคนที่เขินจนเผลอทำร้ายเจ้ารุนแรง  แค่ดูว่านางดีใจหรือไม่ก็พอ  ถ้านางแสดงความดีใจทางแววตา  แปลว่านาง...หลง...รัก...เจ้า!

     น่ะ...นั่นสินะ  เขาล่วงเข้ามาในขอบเขตของการไม่แน่ใจในตัวคนปากแข็งแล้วนี่  แต่คราวนี้เป็นบุรุษเพศผู้ปากแข็งแทน  ศาสตร์นี้ยังใช้ได้ไหมนะ?  อาจจะได้ก็ได้!  เจ้าตัวยืนยันมาเองว่ารู้ผลในสิบวินาทีแรก  แม่นยำสูงจนเขาคาดว่าน่าจะเท่าๆกับคำทำนายลัทธิอัลโก้  นั่นสิ!  ถ้าหน้าแดงแสดงแววตาเขินอายก็แปลว่านักบวชหญิงชราที่ว่านับว่าแน่จริง  แต่ถ้าไม่...นั่นมันลัทธิลวงโลกโดยแท้  ดีแล้วที่เขานับถือคาลุม!

     เขากระชากร่างข้างกายเข้ามาโดยไว  “เอาล่ะ!  เซอนาร์!”

     “หืม?”

     เสียง ‘หืม?’ ที่ว่าดังมาจากด้านหลังเขา  ดูจากรูปการณ์แล้วคงเป็นคนที่เอื้อมมือดึงไหล่เขาไม่ผิดแน่  อ้าว?  แล้วคนที่เขารวบเข้ามานี้...

     “โฮ่โฮ่โฮ่!  แก่ปูนนี้ข้าไม่คิดลักเพศแล้วล่ะ!  โฮ่โฮ่โฮ่!”  ...คือชายชราอารมณ์ดีที่สวมชุดแฟนซีเข้าร่วมกับพาเหรด  ส่วนเซอนาร์ตัวจริงเดินออกไปซื้อของกินมาเพิ่มตั้งแต่สองวินาทีแรกที่เขาเหม่อแล้ว  แถมยังเพิ่งกลับมายืนแทะของปิ้งอะไรสักอย่างนี่เอง  นั่นทำให้เฮอลิออนปล่อยตาแก่ชุดขาวลงไปก้นจ้ำเบ้าโดยไว  โชคดีจริงที่อีกฝ่ายเอาแต่กินจนไม่ได้มอง!

     “อ้อ...เปล่า”  เขารีบชูมือถือของกินโดยไว  “แค่อยากรู้ว่าเจ้าจะให้ทำยังไง”

     “เจ้าอยากกินก็เต็มที่เลย  ‘ข้าไม่ตะกละหรืองกหรอก’  เพิ่งเข้าร้านเหรียญตราและกษาปณ์มาเมื่อกลางวันนี้เองนี่”

     ...เขาคิดไปเองหรือเปล่าว่าบางประโยคดูเน้นเหลือเกิน

     ร้านเหรียญตราและกษาปณ์ทำหน้าที่โดยหลักคือรับฝากและถอนเงินโดยเฉพาะ  มีมากมายทั่วทั้งดินแดนพอๆมากเท่าที่มนุษย์หรือนักเดินทางจะไปถึง  โดยข้อมูลต่างๆจะมีอุปกรณ์บางชนิดคอยตรวจสอบว่าใช่เจ้าของเงินจริงหรือไม่  หรือว่าปัจจุบันเหลือเท่าไร  ว่ากันว่าผู้สร้างร้านเหรียญตราและกษาปณ์คือจอมเวทที่ยากจนที่สุด  ซึ่งพลิกมาร่ำรวยได้ในบั้นปลาย (ซึ่งไม่รู้จะจบตรงไหน  หลายคนบอกว่าเขาเป็นอมตะ)  อุปกรณ์ที่ใช้จึงเป็นเวทมนตร์ที่มีความแม่นยำทางการเงินสูงนั่นเอง

     เฮอลิออนตัดสินใจหยิบอาหารย่างชนิดหนึ่งที่รู้ว่ามาจากเนื้อสัตว์ขึ้นมากินระหว่างเดินชมงาน  อย่างน้อยเขารู้ว่ามันอร่อยจริงดังที่อีกฝ่ายคอยตาโตบ่อยๆ  แต่สิ่งที่เหมือนกันระหว่างสหายร่วมชะตากรรมกับอาหารย่างคือ...เขาไม่รู้ว่ามันคิดอย่างไร!

 

     “เอ้า...ชน!”

     นักรบหนุ่มกระดกแก้วน้ำผลไม้ในมืออย่างกลุ้มๆ  เขาจำได้ว่าตอนกลุ้มใจเรื่องปัญหาอะไรสักอย่างก็โดนเพื่อนร่วมกองลากไปดื่มเหมือนกัน  เพียงแต่เขาได้รสชาติของไวน์จากน้ำผลไม้เท่านั้น  ไม่ยักได้ความเมาอย่างที่คุ้นชิน  สรุปว่ามันเป็นน้ำผลไม้ล้วนจริงๆงั้นหรือ...?

ส่วนบุตรชายท่านขุนนางที่ทุกคนคิดว่าต้องมีระเบียบเรียบร้อยตลอดเวลา  ส่วนนักรบหนุ่มควรกักขฬะ  ก็ได้นอนลงหงายหน้ากินขนมที่ซื้อมาเรียบร้อย  ในขณะที่เฮอลิออนยังนั่งตัวตรงและกินอย่างมีมารยาทตลอดสามชั่วโมง

     “เจ้า...ถ้าข้าคิดอะไรกับเจ้าหญิงลิเดเรียขึ้นมา?”

     เฮอลิออนมั่นใจว่าตัวเองได้ยินเสียงอึกขึ้นมาจริงๆ  นัยน์ตาของสหายร่วมชะตากรรมแสดงความขุ่นข้องขึ้นมากะทันหัน  ก่อนจะกล่าวว่ามันไม่ใช่เรื่องฉลาดเลยในการรู้สึกแบบนั้น  พวกนางไม่มีทางหันมาหลงใหลใครได้เลยตามหน้าที่ที่กำหนดมาตั้งแต่กำเนิด  อนึ่ง...มันคงเป็นไปได้ถ้าพวกนางแค่ตั้งใจจะหลอกใช้ให้พวกเขาพาหนีไป  หรืออย่างที่บอกว่ามันเป็นแผนการสกปรกอะไรสักอย่างหนึ่ง

ครั้งนักรบหนุ่มไม่โกรธหรือประทุษร้าย  เนื่องจากเข้าใจแล้วว่าทำไมอีกฝ่ายถึงได้พยายามขัดขวางเขานัก  ชายหนุ่มกระดกแก้วน้ำผลไม้รสชาติไวน์อึกใหญ่  ก่อนจะชูหราแด่พระจันทร์ระหว่างที่นั่งก๊งน้ำผลไม้กันริมระเบียง  “ดื่มแด่การไม่มีรัก  ตอนนี้ข้ายังไม่คิดจะรักใคร  ส่วนใครที่รักข้า  เกรงว่าเขาต้องตัดใจ”

     “ไม่ใช่ว่านางจะรักเจ้าสักหน่อย”  เซอนาร์ท้วงพลางชนแก้วกับอีกฝ่าย  “ดื่มแด่การตัดใจ...จากอะไรหลายๆอย่าง”

     ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่สองสหายร่วมชะตากรรมได้ผล็อยหลับๆไปคากองน้ำผลไม้นั่นเอง

 

     ย้อนกลับไป  เมื่อครั้งที่เพิ่งเริ่มงานขบวน

     “เจ้าต้องเต้น  ชูกลองขึ้นมาเหนือศีรษะและหมุน  เอ้า!...ตีกลอง  หมุนซ้าย...ตี  หมุนขวา...ตี  ดีมาก!”

     สิ้นเสียงของครูฝึกการเต้นที่ควบคุมการซ้อมรอบสุดท้าย  เมอไนเลี่ยนแทบสลัดชุดชาวเกาะที่ใส่กระโปรงใบไม้กับเสื้อที่ทำจากวัสดุคล้ายลายใบไม้  ช่อดอกไมโพกศีรษะและกลองในมือออกไปให้หมดในคราวเดียว  เต้นบ้าเต้นบออะไรกันนี่  ไหนเจ้าหญิงตัวดีกล่าวว่าพวกนางจะได้เข้าร่วมการประลองเพื่อชิงของรางวัลเป็นเรือใบลำเล็กสำหรับครอบครัวไง!  เต้นชาวเกาะแบบนี้ไม่เอานะ

สีหน้าของลิเดเรียดูเสียใจอยู่บ้างเหมือนกัน  หากนักเต้นทุกคนไม่ต้องสวมหน้ากากใบไม้ล่ะก็  นางจะขอยกเลิกการเข้าแข่งขันครั้งนี้  ยกเรือใบให้คนอื่นแล้วนำเงินที่ควรจะประหยัดสำหรับค่าที่พักและอื่นๆ  มาใช้ซื้อเรือน้อยล่องทะเลดีกว่า  ถ้าไม่มีหน้ากาก...หากใครจำได้ว่านางเป็นเจ้าหญิงในประกาศจับ  นอกจากจะนำความอับอายสู่แดนมนตรา  ยังถูกตามล่าชิงเงินรางวัลอีก

     เมอไนเลี่ยนเริ่มสงสัยเต็มทีว่า ‘แดนมนตรา’ เป็นอย่างไร  อันที่จริง...นักรบหญิงเพิ่งนึกได้ว่านางควรมีเวทมนตร์สำหรับการปล้นชิงเรือใบบ้างสิ!  แดนมนตรามันคืออะไรกันแน่  คงไม่ใช่แดนแห่งคนที่ใช้เวทมนตร์เฉพาะเก็บแอปเปิ้ลกับดีดพิณนางฟ้าหรอกนะ?  ไม่เช่นนั้น...แพ้อาณาจักรทริสตันท์ไปก็ดี  เผื่อประชาชนจะขยับตัวทำอะไรนอกจากร้องเพลงเต้นรำรื่นเริง  เฮอะ!...แดนแห่งมนตรา!

     “เจ้าต้องทำใจเย็นๆเข้าไว้  เมื่อได้เรือเมื่อไร  เราจะล่องไปทางแม่น้ำสายต่างๆในอาณาจักรอีสเตอร์  เราปรึกษาหัวหน้านักเต้นมาแล้ว  นางยืนยันมั่นเหมาะว่ามีทางที่เราสามารถออกสู่ทะเลได้  ไปยังอาณาจักรสครูเบลอร์  ที่นั่นเป็นเกาะเล็กๆแห่งหนึ่ง  แต่พระราชาทรงยินดีที่จะให้ที่พักพิงแก่เราแน่  เพราะท่านเป็นท่านลุงแท้ๆของเราเอง”  น้ำเสียงของผู้กล่าวช่างอบอุ่นชวนให้มั่นใจว่าทุกสิ่งจะราบรื่น  แน่นอนว่าต้องไม่ใช่กับนักรบหญิง

     หญิงสาวจำนวนหนึ่งหันมามองพวกเมอไนเลี่ยนซึ่งไม่ค่อยถอดหน้ากาก  หรือมองใครตรงๆด้วยใบหน้าไร้การปิดบังนัก  กระทั่ง...การทาสีใบหน้าเพื่อเป็นการตกแต่งให้เข้ากับชุดใบไม้จนใบหน้าเปี่ยมด้วยสีน้ำตาลกับสีเขียว  หลายคนล้อเลียนคนตัวสูงว่าเป็นพวกต้นมะพร้าว  ซึ่งเมอไนเลี่ยนเป็นหนึ่งในต้นมะพร้าวแคระก็ว่าได้  นางสูงประมาณร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร  ในขณะที่ลิเดเรียสูงพอๆกัน  แต่นางน่ารักและผูกอัธยาศัยกับคนทั่วไปได้ดีกว่าจึงรอดตัวไป

     วูบหนึ่งที่เมอไนเลี่ยนนึกถึงคำของมูแอร์  เมื่อนางอยู่ในสวนดอกไม้  นางควรจะเก็บดาบเข้าฝักเพื่อชื่นชมกับสิ่งรอบกาย  แต่อีกใจหนึ่งกลับเถียงโดยพลัน  มนุษย์ก็เป็นเสียแบบนี้  ร่วมด้วยช่วยกันเฉพาะคนที่น่ารักน่าเอ็นดู  ส่วนนางจะถูกล้อเลียนอย่างไร  ใครคงไม่คิดว่าจะเสียใจหรืออับอาย!  

     หึ!  แต่นางจะเป็นสนใจคำพูดไร้สาระของคนที่ไม่รู้จักทำไมกัน?  นางยืนยันว่าตัวเองยังสามารถมีชีวิตรอดอย่างปกติสุขได้  โดยไม่ต้องทำตัวน่ารักแบบนั้น!  เพราะความแข็งแกร่งนี้มิใช่หรือ?  ที่ช่วยนางออกมาจากคุก  พาเพื่อนร่วมชะตากรรมออกมาจากวัง  แถมยังหนีมาได้จนถึงที่นี่!

มือที่เอื้อมมาแตะไหล่ของลิเดเรียทำให้นักรบหญิงตื่นขึ้นจากห้วงความคิด  ฝ่ายนั้นยิ้มร่า  “เรามาช่วยกันเต้นเถอะ  เพราะงานนี้ต้องทำกันเป็นทีมนะ”

     เมอไนเลี่ยนเต้นอย่างคล่องแคล่ว  เพราะนักรบสามารถฟาดฟันศัตรูได้ตามจังหวะที่เหมาะสม  การเต้นจึงคล่องแคล่วมากเป็นพิเศษ  แค่มั่นใจว่าจะไม่มีอะไรผิดพลาดเท่านั้น

     เห็นไหม...  นางไม่จำเป็นต้องทำตัวหวานแหววแบบนั้นสักหน่อย!

     เมื่อขบวนพาเหรดเริ่มต้น  พวกนางขึ้นไปยังแท่นเคลื่อนขบวนซึ่งสามารถรองมองลงมาเห็นฝูงชนได้  ครั้งหนึ่งที่เมอไนเลี่ยนชี้ชวนให้เจ้าหญิงดูความบัดสีบัดเถลิงของคนที่น่าจะสวมชุดผู้ชายกับชายแก่ที่กำลังสวมชุดแฟนซี  แม้ไม่แน่ใจว่าคนทั้งคู่เป็นผู้ชายจริงหรือไม่  แต่นางค่อนข้างมั่นใจว่าคงไม่ใช่ผู้หญิงแน่

     “ไม่ค่อยเห็นหน้าตาเลย”  ลิเดเรียพยายามชะโงกศีรษะไปดู  “ช่างเถอะ  วัฒนธรรมต่างกัน  ที่นี่อาจเป็นเรื่องปกติก็ได้นะ  เข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม  อย่าไปห้ามให้คนเขาว่าเลย” 

     “ก็นั่นน่ะสิ...”

 

     มันถือเป็นเช้าวันใหม่ที่สดใสแต่ไม่ค่อยสดชื่นสำหรับเจ้าหญิงแห่งโชคชะตาทั้งสอง  หลังเสร็จจากงานฉลองเต้นรำที่ขบวนนักเต้นไปจนสุดปลายทาง  การแข่งขันได้เริ่มขึ้นและทุกคนเอาจริงเอาจัง  พวกนางพบว่ามือฉมังต่างจากมือสมัครเล่นอย่างไร  และพวกนั้นได้เรือใบไปครอง

     อูย...  ปวดเอว...  รู้อย่างนี้ไม่ไปแข่งเสียก็ดีหรอก!

     เมอไนเลี่ยนทำการสั่งอาหารให้ขึ้นไปเสิร์ฟบนห้องพัก  แม้นี่จะไม่ใช่โรงแรมห้าดาวอะไรเพราะช่วงงานเทศกาลย่อมหาห้องว่างยาก  แต่มันก็สามารถเรียกให้อาหารที่อร่อยที่สุดและแน่นอนว่าขึ้นชื่อที่สุดถูกนำมาเสิร์ฟถึงเตียงได้  

ลิเดเรียยืนยันว่าตัวเองจะใช้บริการนวดคลายเส้น (แบบหนัก) ตามวัฒนธรรมท้องถิ่นชาวอีสเตอร์  ส่วนเมอไนเลี่ยนดัดตัวด้วยวิธีคลายกำเนื้อแบบนักรบ  ซึ่งเคยเสนอให้ฝ่ายแรกหลายต่อหลายครั้ง  แต่เจ้าหญิงไม่อาจทำให้ร่างกายโค้งสามร้อยหกสิบองศากลายเป็นวงกลมมนุษย์ได้จริงๆ  ไม่ว่าจะเป็นมุมกลับหรือมุมหงายก็เถอะก็เถอะ

     ระหว่างที่กำลังนวดนั้นเอง  เจ้าหญิงได้เริ่มเอ่ยขึ้นกับผู้ที่กำลังทำการ...หัก...ร่างกายนางด้วยแรงมหาศาล  เอาล่ะ...นางเข้าใจแล้วว่าคนเรานอกเหนือจากนักรบหญิงผู้นั้นก็สามารถพับครึ่งร่างกายตัวเองได้เหมือนกัน!  “เจ้าเคยเชื่อเรื่องพรหมลิขิตหรือโชคชะตาไหม?"

หญิงสาวในชุดสีเขียวอ่อนหัวเราะคิก  “พรหมลิขิตหรือ?  เกรงว่าจะเป็นเช่นนั้น  เพราะข้ากับเขา...”

     “โอ๊ะ...ไม่ๆ  ข้ากำลังหมายถึงพรหมลิขิตเรื่องอื่นน่ะ  พรหมลิขิตที่ไม่ใช่ความรัก  เรื่องชาติกำเนิดหรือเหตุผลในการเกิดมา...ทำนองนั้น”  ลิเดเรียพยายามไม่ผูกใดตนเอง  “เช่น...เจ้าเกิดมาด้วยฐานะสามัญชน  แต่วันหนึ่งกลับกลายเป็นเจ้าหญิงในอาณาจักรอันยิ่งใหญ่  มีชีวิตที่สามารถฝันถึงเจ้าชายได้  โดยไม่เป็นเรื่องเหลือบ่ากว่าแรงอะไร”

     ในตอนนั้นเองที่ผู้กล่าววาจาเรื่องความใฝ่ฝันเริ่มสัมผัสถึงฝ่ามือที่ยึดไหล่สองข้างไว้  พร้อมเสียงอันเปี่ยมด้วยความเจ้าเล่ห์  นางอาจเป็นสามัญชนที่มีคนรักเป็นคนธรรมดา  เป็นเพียงช่างขนมปังทั่วไปในอาณาจักรแห่งนี้  แต่ถ้าจับ ‘เจ้าหญิงซุกซน’ บางองค์ส่งคืนสู่ทริสตันท์ได้  เกรงว่าช่างขนมปังก็เป็นเศรษฐีได้เหมือนกัน  รวมทั้งนางก็ไม่ต้องมาคอยทำงานให้เหนื่อยอีกต่อไป!

     ลิเดเรียพยายามเงยหน้าขึ้นอย่างมากที่สุด  จนพบว่าประกาศจับนางอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนี่เอง  หากเพียงนางสนใจภาพท่ามกลางผนังที่วาดลายซับซ้อนลานตานี่สักหน่อยล่ะก็...