ยอดนักสืบเชคกี้

             "ยะ..ยอดนักสืบในตำนานเหรอเนี่ย"

สารวัตรอุทานกับตัวเองเบาๆพร้อมกับเอามือปาดเหงื่อบนหน้าผาก

 

 

                "สารวัตรครับเอ..ชื่ออะไรนะ"

 

เชคกี้ถามขึ้นดื้อๆสารวัตรหนุ่มไม่รออะไรอีกเเล้วรีบเเนะนำตัวทันที

 

"ผ..ผมสารวัตรทาคาชิครับยินดีที่ได้รู้จักเดี๋ยวผมจะไปพาผู้ต้องสงสัยมานะครับ"

 

ทาคาชิกล่าวจบก็รีบวิ่งออกจากห้องไปทันที

 

"ฉันไม่นึกเลยนะว่านายจะมาที่นี่ไม่ได้เจอกัน5ปีเเล้วมั้ง"

มินาโตะโพล่งขึ้น

 

"เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะเเต่นายรู้สึกเเปลกๆบ้างไหมล่ะคดีนี้!"

 

เชคกี้ตอบปัดๆไป

 

"อืม!คดีเเรกที่นางสาวยามาโมโตะตกลงมาจากตึกก็ไม่เเปลกเท่าไหร่เเต่คดีที่เคนอิจิตายนายเพราะมีดปอกผลไม้

นี่สิ"

 

"ถูกต้องเเล้วมินาโตะ!ห้องนี้เป็นห้องปิดตายที่เข้าไม่ได้หรือเรียกอีกชื่อก็คือ..คดีฆาตกรรมที่เป็นไปไม่ได้!"

 

มินาโตะพยักหน้าหงึกๆเเต่ก่อนที่เขาจะได้กล่าวอะไรทาคาชิก็พาเหล่าผู้ต้องสงสัยมาซะเเล้ว

 

"คุณนักสืบทั้ง2ครับนี่คือผู้ต้องสงสัยทั้งหมด"

 

"คุณคาคาชิ คุณมิยาโมโต้ เเละคุณซาโต้งั้นเหรอ"

 

เชคกี้เเละมินาโตะกล่าวขึ้นเบาๆขณะเดินตรวจสอบภายในห้อง

 

"เอ่อ..ข้อมูลอีกอย่างก็คือคุณยามาโมโตะผู้ตายรายเเรกกับคุณเคนอิจิผู้ตายรายที่2เป็นเจ้านายเลขากันครับ!"

 

ทาคาชิกล่าวขึ้นลอยๆเเต่มันกลับทำให้นักสืบทั้ง2ตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ

 

"อ..อะไรครับคุณนักสืบมีอะไร"

สารวัตรหนุ่มรีบถามเเต่มินาโตะเเละเชคกี้กลับถอนหายนักสืบญี่ปุ่นปรายตามองเชคกี้เป็นเชิง"นายพูดเถอะ"

 

"อาจเป็นเพราะพวกเราคิดมากเกินไปน่ะสิถึงไม่เข้าใจ"

 

"อะไรล่ะครับคุณนักสืบอย่าอมพะนำสิ"

 

สารวัตรหนุ่มเร่ง

 

"เอาล่ะ!ผมจะบอกให้ก็ได้คดีนี้น่ะ..นางสาวยามาโมโตะนั่นเเหละ!ที่เป็นคนฆ่านายเคนอิจิก่อนจะกระโดดลงมาจาก

ระเบียงเพื่อฆ่าตัวตายเหตุที่คิดเช่นนี้เพราะเลขาเเละเจ้านายต้องทำงานร่วมกันอยู่เเล้วก็ต้องอยู่ในห้องนั่นด้วยกัน

เเต่เหตุจูงใจคืออะไรนั้น..เจ้าตัวให้ถามก็ไม่อยู่..ซะเเล้ว.."

 

คำตอบของเชอร์ล็อคโฮมส์รุ่นที่2ครั้งนี้สร้างความตกตะลึงไปทั่วห้องเลยทันที..

 

 

 

                   ผ่านไป1ชั่วโมง

 

"นี่เชคกี้ไขคดีนานจังเลยนะเเอบไปหาสาวที่ไหนรึเปล่ายะ!"

น้ำเอ่ยปากขึ้นด้วยความหงุดหงิดเเต่เชคกี้กลับยิ้มร่า

 

"หือ!หึงผมเหรอ"

 

"ไอ้บ้า!ใครจะหึงนาย"

หญิงสาวกล่าวพลางใช้ศอกกระทุ้งท้องเชคกี้เบาๆ..

 

 

                                           ผ่านไป3เดือน

 

 

 ในที่สุดฮันนีมูนของน้ำเเละเชคกี้จบลงพรุ่งนี้ต้องออกเดินทางไปที่สนามบินเเล้ว..

 

"เชคกี้!"

 

เสียงเรียกทำให้หญิงสาวเเละชายหนุ่มหยุดชะงักก่อนจะเห็นมินาโตะรีบวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา

 

"เอ่อ..นี่"

 

มินาโตะกล่าวจบก็ยื่นถุงเสื้อคลุมสีดำให้

 

"เอ่อคุณนักสืบญี่ปุ่นผมไม่ชอบใส่เสื้อคลุมนะ"

 

"เดี๋ยวนายจะติดใจ!เพราะนี่เป็นเสื้อคลุมที่ทำจากเเม่เหล็กเหลวด้ายเเละเยื่อสังเคราะห์ชนิดพิเศษดังนั้นกระสุน

ปืนที่ถูกยิงมาจึงถูกยึดติดเอาไว้ไม่ทะลุเข้าไปเรียกอีกชื่อคือเสื้อคลุมกันกระสุน!จะถูกวางจำหน่ายในอีก20ปี

ข้างหน้า"

 

  "หา...เเล้วนายเอามาได้ไง!"

 

  "พ่อของฉันเป็นฑูตน่ะเลยได้ของขวัญมาจากประเทศอื่น"

 

"โหได้ของดีเลยนี่เชคกี้"

น้ำอุทานขึ้นมาอย่างตกใจมินาโตะปรายตามองเธอก่อนจะกล่าวว่า

 

"ของขวัญของคุณผู้หญิงน่ะมี!เเต่มันจะถูกส่งให้อีก5วันข้างหน้า"

 

"จริงเหรอ!"

หญิงสาวร้องด้วยความดีใจ