Eve in Mystery book อีฟกับหนังสือแห่งความลึกลับ

          
          ตะวันสีส้มยามเย็นเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างน่ากลัวมากขึ้นเรื่อยๆ.. จนบัดนี้จดหมายที่มากับนกสีเทาทุกๆที ยังไม่มามาบอกให้ทุกคนรับรู้..

          
          ทั้งหกคนวิ่งมาไกลมากแล้ว ขณะนี้ ทุกคนก็ได้เห็นหนทางที่สามารถเดินทางต่อไปได้ นั่นก็คือ หลุม?..

          
          อีฟมองไปยังสิ่งที่อยู่ข้างหน้า เธอมองลงไปข้างล่างหลุมนั้น บันไดเชือกถูกแขวนไว้อยู่ พลางมองด้วยความหวาดกลัว

          
          "ความมืดนี่ช่างน่ากลัวจริงๆ.." เธอบ่นคล้ายระแวง                     
          "นี่เหรอ..ทางที่เราจะต้องไปหนะ" บลูมเดินเข้ามานั่งข้างอีฟ แล้วจึงทำฝีหน้าหวาดกลัวเล็กน้อย                      
          "ดูเหมือนว่าจะเป็นแบบนั้น" โซเฟียก้าวเท้าเดินมาส่งสายตาให้ทั้งคู่          
          "เราไปกันเถอะ!.." แอนโทนี่ยังคงใจร้อนไม่เปลี่ยน          
          "พลังความมืดปกคลุมเต็มไปหมด" คิวเลอร์ที่อยู่้ไม่ไกลมากนัก มองไปที่หลุมนั่น เขาทำสายตาแข็งกร้าวและดูน่าหวาดกลัวเหมือนไม่เคยเป็นมาก่อน 

                    
           เวลานั้น โซเฟียแอบหันศีรษะมามองคิวเลอร์ พร้อมกับท่าทีอันแปลกประหลาดของเขา เธอสังเกตดูเขาอย่างสงบ เพื่อไม่ให้ชายลึกลับคนนี้รู้ตัว          

          "นี่ก็ใกล้จะค่ำแล้ว..พวกเราควรเดินทางกันได้แล้วนะ!" อีฟตักเตือนทุกคนเพื่อไม่ให้มัวจดจ่ออยู่กับสิ่งที่อยู่เบื้องหน้ามากเกินไป                    

          "กรู๊กๆ!" เฮ็ดวิดกระพือปีกพลางส่งเสียง เมื่อมันเห็นสัตว์ตัวหนึ่งบินมาพร้อมกับวัตถุที่หนีบตรงกรงเล็บของมัน.. นกสีเทานั่นเอง!                     

          "ปึก!" เสียงวัตถุที่บรรจุในกล่องถูกปล่อยลงมาจากท้องฟ้ากระแทกลงพื้นอย่างแรง เมื่อสิ่งนั้นตกลงมาแล้ว พวกอีฟจึงรีบเข้าไปดูทันที

                    
          คิวเลอร์ดึงมีดสั้นออกมาจากปลอก เขาตัดเชือกออกอย่างรวดเร็ว สิ่งของที่อยู่ภายในกล่องนั้น คือ...พวงกุญแจ และจดหมายสีเทา               

         
     
     แอนโทนี่หยิบจดหมายสีเทาที่ม้วนอยู่ เขาดึงเชือกออกแล้วคลี่จดหมายอ่านใ้ห้ทุกคนฟัง                      
             
           "สวัสดี เด็กๆ..ในที่สุดพวกเจ้าก็ได้เดินทางมาถึงประตูสุดท้ายแล้วนะ!            
               ตาได้ใส่กุญแจ เอาไว้ไขประตูในสถานที่ทำภารกิจนะ..ภารกิจก็คือ..           
               พวกเจ้าจงนำขวดน้ำยาตักของเหลวที่อยู่ในหม้อเคี่ยวของแม่มดดำ             
               แล้วนำกลับมามอบให้ข้านะ... ขอให้โชคดี "                                                                                                                                                         
                                                              คุณตาแอนดรู                   
                 
             
          
          "ไอ้ตาบ้านั่นอีกแล้วเหรอ?" แอนโทนี่สบถพลางทำฝีหน้าเบื่อๆ          
          "เอาเถอะน่า ยังไงเราก็ต้องออกจากหนังสือเพี้ยนๆนี่ให้ได้!" อีฟยิ้มปลอบใจ          
          "หวังว่ากุญแจพวกนี้คงจะไม่ได้เสียหรอกนะ?" แอนโทนี่เอ่ยเป็นลางไม่ดี          
          "อย่าพูดเรื่องแย่ๆแบบนั้นสิ!" บลูมบ่นใส่เขา                          

              
          ในขณะที่ทุกคนคุยกันอยู่้ ตะวันเริ่มจะลับขอบฟ้า สีของนกกาตัดกับสีแดงอร่ามของดวงอาทิตย์ในยามใกล้ค่ำ รังสีแห่งความมืดและความน่ากลัวเริ่มปกคลุม           

          "เดี๋ยวผมขอลงไปก่อน พวกคุณระวังกันด้วยหล่ะ" คิวเลอร์เริ่มจับท่อนบันได หลังจากนั้นจึงค่อยๆไต่ลงไป จนทุกคนมองไม่เห็นศีรษะของเขา                  

          ระหว่างนั้นอีฟ อลิซ บลูม แอนโทนี่ ก็ค่อยๆไต่บันไดลงไปเช่นกัน เหลือเพียงแต่ โซเฟีัยที่ยืนทำอะไรสักอย่าง..           

          "นี่..ไม่คิดจะลงไปบ้างเหรอ ตอนนี้ก็ใกล้จะค่ำแล้วนะ" แอนโทนี่มองโซเฟียกับนกฮูกที่เกาะบนไหล่ ทั้งๆที่สายตาของเขายังเห็นเธออยู่                     

           
           "เดี๋ยว..ฉันจะ..ตามไปทีหลังนะ"           

           "อย่าไปช้านักหล่ะ"           

           "อืม.."                     

           
          
          เมื่อแอนโทนี่ไต่บันไดลงไปจนลับตา โซเฟียจับสิ่งของที่ห้อยอยู่้บนคอ เธอพินิจดู แล้วจึงหลับตาลง พลางนึกถึงเรื่องราวในอดีต..           

          นี่คือ..สร้อยไข่มุขสีน้ำเงินที่แม่ของเธอมอบให้ ในความฝัน ซึ่งกลายเป็นความจริงในเวลาต่อมา..                   
             
          "ในเวลาที่ลูกไม่มีใคร แม่จะอยู่กับลูกเสมอนะ"  

         
           ประโยคที่แม่ของโซเฟียกล่าวในอดีตปรากฏขึ้นในสมองของเธอ คำพูดนั้น ทำให้โซเฟีย เชื่อว่าแม่..ยังคงเดินทางไปพร้อมกับเธอ                           

          
          และจะไม่มีวันจากเธอไป..                         


          "ไปกันเถอะ เฮ็ดวิก" โซเฟียบอกนกฮูกสหายวิเศษ หลังจากนั้นจึงไต่บันไดลงไปในหลุม ตามหลังเพื่อนที่ลงไปก่อนหน้านี้แล้ว



     
 ณ เส้นทางใต้หลุม

         
          ภายใต้หลุมที่ทุกคนกำลังยืนอยู่ ข้างหน้าของพวกเขา มีเส้นทางซึ่งเป็นโพรงรูปโค้งตรงไปยังข้างหน้า ด้านข้างทั้งสองฝั่งของโพรงมีคบเพลิงจุดไฟ ถูกวางไว้อยู่บนที่ยึดติดกับกำแพงทำให้ความน่ากลัวลดลง
       
       
          "ลงมาครบกันแล้วใช่ไหม?" คิวเลอร์เอ่ยถามทุกคน พลางนับจำนวนสมาชิกในทีม
          
          "1..2..6 ครบแล้วหล่ะ" อีฟตอบแล้วจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก
          
          "อาจมีปิศาจออกมา..ระวังตัวกันให้ดีหล่ะ" ฝีหน้าของเขาไม่แสดงถึงความหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย 

         
          ทั้งหกคนเริ่มก้าวตามกันมาจากจุดเริ่มต้น ในใจคิดเพียงแ่ต่ิคิดว่าต้องทำภารกิจแล้วออกไปจากหนังสือนี้ให้ได้.. แต่สิ่งนั้นจะเป็นจริงหรือเปล่านะ?

       
       
          "ตึก..ตึก..ตึก"


          เสียงฝีเท้าดังไม่เป็นจังหวะ ทุกคนก้าวไปด้วยความระแวงรอบด้าน


          ขณะนั้นเองปิศาจก็โผล่ออกมาทางด้านหน้า พวกมันมีรูปร่างคล้ายกับมนุษย์ ตัวสูง ใส่ชุดคลุมสีดำตัวใหญ่ และถือดาบยักษ์มา ใบหน้าและร่างกายของมันขาวโพลน ราวกับคนตายในห้องเก็บศพ 

          
          "..ชิ้ง!" คิวเลอร์ดึงดาบออกมาจากปลอก เขาฟันใส่มัน เสียงของดาบทั้งสองกระทบกันอย่างแรง
     
          "เฟลมบีม!" โซเฟียร่ายคาถาเวทย์ ยิงไฟรัศมีกว้างออกไป คิวเลอร์กระโดดหลบ 
 
          "โฮกกกกก!" พวกมันร้องอย่างเจ็บปวด สลายตัวหายไปจนหมด แล้วจึงปรากฏตัวเพิ่มขึ้นอีก

          "ตูมๆๆ! ตูมๆๆ!" อลิซและสามคนที่เหลือ หยิบระเบิดออกมาจากกระเป๋าวิเศษ แล้วโยนใส่มันหลายลูก

          
 
   
ผ่านไปห้าสิบนาที

         
       
       ทุกคนสู้กับพวกมันต่อเนื่องกันเป็นเวลานาน จนกระทั่งตอนนี้ไม่เหลือปิศาจตัวใดเหลืออยู่แล้ว


          "เฮ้อ..กว่าปิศาจพวกนี้จะหมด" แอนโทนี่ระบายพลางทำหน้าเคร่งเครียด
          "นั่นสินะ.." บลูมถอนหายใจเฮือกใหญ่
          "อีกไกลแค่ไหนกันนะ.." อลิซมีฝีหน้าหมองเศร้า
          "ไม่เป็นไรนะ.." โซเฟียเดินเข้ามาใกล้เธอแล้วยื่นอมยิ้มให้ "นี่คงทำให้เธอมีความสุขขึ้นบ้าง..."
          "ขอบคุณนะ" อลิซอมยิ้มมุมปากพลางฉีกซองลูกอมออก
          "คงอีกไม่ไกลแล้วหล่ะ" อีฟพูดอย่างดูสบสัน "ฉันคิดว่าอย่างนั้นนะ" 
          "ไม่เห็นจะเหนื่อยตรงไหนเลย หึหึ!" คิวเลอร์เริ่มมีท่าทางแปลกๆ
          "นายเป็นอะไรรึเปล่า" แอนโทนี่แตะไหล่เขา "นายดูแปลกๆตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ"
          "อ๊ะ!..เปล่านี่" เขาพูดเสียงเรียบคล้ายกับปิดบังอะไรบางอย่าง
          "ยิ่งอยู่นานก็ยิ่งไม่ปลอดภัยนะ" อีฟเอ่ย "ไปกันต่อเถอะ!" 
         

         
          แล้วจากนั้นสมาชิกทุกคนจึงมุ่งหน้าต่อไป.. จนกระทั่ง บัดนี้ได้พบทางแยกเป็นสามทางซึ่งทำใ้ห้การเดินทางครั้งนี้ยากลำบากเพิ่มมากขึ้น  พวกเขาจะทำยังไงกัน?.. คิวเลอร์ทำไมถึงมีท่าทีแปลกๆ?..ยังมีอะไรที่สหายทั้งหกคนยังไม่รู้อีกหรือเปล่า?  



     
                                     
                                     โปรดติดตามกันต่อไป..

สวัสดีครับ นักอ่านทุกๆคน.. ฮ่าๆ พึ่งเคยมาทักทายในนิยายของตัวเองเป็นครั้งแรก 


หลังจากที่ไม่ได้อัพมานานแสนนานแล้ว ..ไรท์เตอร์คิดถึงเว็บขีดเขียนและทุกคนมากๆเลย ครับ 


ฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะครับ