Eve in Mystery book อีฟกับหนังสือแห่งความลึกลับ

      เมื่ออีฟเปิดประตูสีเขียวเสร็จ ก็ได้มาอยู่ที่เมืองหนึ่ง.. ซึ่งเป็นเมืองที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน มีผู้คนหลายชนชั้นเจรจาพูดคุยเสียงดังกันไปหมด มีบ้านที่ดูโบราณเต็มไปหมด มีทหารบางคนลาดตระเวนป้องกันไปทั่วเมือง ปราสาทหินขนาดใหญ่ตั้งอยู่ตรงด้านหน้าของฉัน มันดูใหญ่มากเหมือนกับในนิทานเจ้าชายกบ.. ตอนนี้อีฟยังไม่รู้ว่าจะต้องทำภารกิจอะไร แต่เเล้วก็มีนกสีดำตัวหนึ่งบินมาเกาะที่แขนของอีฟ และมีจดหมายซองสีเขียวคาบอยู่ที่ปากของมัน ...เเล้วเธอจึงดึงมันออกมา พร้อมกับอ่านข้อความที่อยู่ในซองนั้น 

   
     "ให้หาวิธีแปลงร่างเป็นกบ แล้วแต่งงานกับเจ้าชาย เมื่อเรื่องจบลงแล้วเธอก็จะกลับกลายร่างมาเป็นคนเหมือนเดิม" ฉันอ่านข้อความที่อยู่ในจดหมาย
     "มันน่าแปลกยังไงอยู่นะ ปกติเจ้าชายจะต้องเป็นกบ แต่ทำไมฉันต้องมาเป็นกบแทนละเนี่ย?" ฉันถามกับตัวเองพร้อมกับคิดเรื่องราวของเจ้าชายกบ
     "ถึงอย่างงั้นก็ช่างเถอะ..แต่ว่าต่อไปเเล้วฉันจะต้องไปแปลงร่างเป็นกบได้ที่ไหนกันหล่ะ?
     "อ๋อ ฉันคงต้องไปหาแม่มดสินะ" ฉันพูด"ว่าแต่ .. อยู่ที่ไหนกันหล่ะ?" คำถามโผล่ในหัวของฉัน
     "ลองถามคนแถวนี้ดูดีกว่า ฉันคิดว่าพวกเขาน่าจะรู้นะ" ฉันคิด 
     "คุณป้าคะ รู้จักบ้านของแม่มดไหมคะ" ฉันถาม
     "ว๊ายตาย! ใครคุณป้าของเธอกันยะหล่อน บ้านแม่มดอะไรของเธอกันนั่นหนะ ไม่มีในโลกหรอก เชอะ!"คุณป้า(พี่)คนนั้นพูดอย่างทะนงศักดิ์ศรี 
     "......" ฉันเงียบ แล้วคุณป้าคนนั้นก็เดินไป
     "เเล้วฉันจะถามใครดีละเนี่ย งั้นลองถามคนที่ใส่ผ้าคลุมสีดำที่นั่งอยู่ข้างล่างตรงโน่นละกัน"
     "ตึก ตึก ตึก.. คุณคะ รู้จักบ้านของแม่มดซักบ้านไหมคะ" ฉันถามคนที่ดูเหมือนจะใช้เวทย์มนต์เก่ง
     "อะ..แฮ่ม มีบ้างหรอที่ผมจะไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องแบบนั้น" เขาพูด
     "เเล้วอยู่ที่ไหนกันคะ บ้านแม่มดหนะ?" ฉันถาม
     "อืม..ก็ตรงไป เเล้วจะเจอน้ำพุตรงกลางอยู่ ให้เลี้ยวขวา ไปทางทิศตะวันออก เข้าไปในป่าเดินตรงไปเรื่อยๆแล้วเลี้ยวขวาอีกครั้ง.. สุดท้ายก็จะเจอกระท่อมหลังหนึ่ง"
     "ขอบคุณค่ะ"


หลังจากที่ฉันได้ถามเส้นทางที่จะไปยังบ้านของแม่มดแล้ว ฉันก็ออกเดินทางตามที่ผู้ชายใส่ผ้าคลุมทีดำคนนั้นบอก ฉันเดินไปตามทางที่จะออกไปยังเมืองนี้ได้ เดินตรงไปเจอกับน้ำพุ แล้วก็เลี้ยวขวาไปทางทิศตะวันออก ฉันเริ่มเดินเข้าป่าไปเรื่อยๆ ป่านี้ดูครื้มๆและน่ากลัวไม่น้อย แต่มีแสงแดดส่ิองถึง จึงทำให้ดูน่ากลัวน้อยลง







ฉันเดินไปตามทางของป่าเรื่อยๆ ฉันรู้สึกไม่สบายใจ เมื่อมองลำต้นที่งอกออกมาแล้วมาประสานกัน มันทำให้ดูเหมือนในหนังสยองขวัญ ระทึกขวัญเรื่องหนึ่ง ..

ฉันพยายามให้กำลังใจตัวเอง นี่คือสิ่งที่ฉันทำได้ในตอนนี้ มันเพิ่มความมั่นใจให้ฉันมากขึ้น  ตอนนี้ฉันคิดว่า คงจะเกือบถึงบ้านของแม่มดนั่นเเล้วหล่ะ.. แต่ทว่าตอนนี้ฉันยังไม่ได้ทานอะไรเลย 


"ฟึบ ฟึบ แคร็กแคร็กแคร็ก" เสียงลำต้นที่คล้ายแขน งอกแขนยาวออกมาเรื่อยๆ เเละนำอะไรบางอย่างมาให้ฉัน
"เอ๊ะ!..ผะ ผะ ผลไม้?" ฉันพูดตะกุกตะกักด้วยความแปลกใจ แล้วมันก็วางผลไม้คือองุ่น บนมือฉัน 5 พวง
"แคร็ก แคร็ก ฟึบ ฟึบ" ต้นไม้นำแขนของมันเข้าไปไว้ที่เดิม
"ขอบใจนะ คุณต้นไม้" ฉันพูดด้วยความแปลกใจ
"จ็อบ แจ๊บ จ็อบ แจ๊บ" ฉันกินผลไม้ด้วยความหิวและเมื่อฉันกินหมดฉันก็อิ่มพอดี แล้วจึงเดินทางต่อไป


ฉันเดินจนมาถึงทางที่มีอยู่สองทาง ฉันเดินเลี้ยวขวา และในที่สุด ฉันก็พบกับกระท่อมหลังหนึ่ง ซึ่งเป็นกระท่อมของแม่มดตามที่ชายที่สวมใส่ผ้าคลุมสีดำคนนั้นบอก ..

กระท่อมหลังนี้ช่างดูน่ากลัวเหลือเกิน เป็นกระท่อมที่ รอบๆเต็๋มไปด้วยสีเขียวที่เกิืดขึ้นเต็มตัวกระท่อม  ฉันค่อยๆเดินไปตามช่องเล็กๆที่ไปสู่ประตูบ้าน






    "มีใครอยู่ข้างในไหมคะ" ฉันถาม
    "มีอะไรหรอ สาวน้อย!" แม่มดที่เดินหลังค่อมพร้อมกับ ถือไม้เท่าอยู่เบื้องหน้าฉันเเล้ว แม่มดที่เห็นนั้นมีลักษณ์ ตาตี่ๆ     ใบหน้ามีตุ่มเกิดขึ้นเต็มไปหมด หน้าตาดูเหมือนคุณยายหน้ากลัวเป็นอย่างมาก 
    "เอ่อ..คือว่า" ฉันพูดด้วยความเกรงกลัวเล็กน้อย
    "เชิญเข้ามาในบ้านก่อนสิ"แม่มดนั้นเชิญชวน และเมื่อฉันเข้าไปในบ้านของเธอ ก็เห็นได้ชักว่ามันดูทรุดโทรมและเก่ามาก มีหม้่อต้มและหนังสือเยอะแยะที่ไม่ได้จัดวางเรียงกันไปหมด มีขวดน้ำยา ภาชนะที่ใส่เต็มไปหมด 
    "มีอะไร..ว่ามา ฉันก็ไม่ค่อยว่างมากหรอกนะ!" เธอคนนั้นพูด
    "คือว่า..หนูอยากจะกลายร่างเป็นกบ ได้ไหมคะ" ฉันถาม
    "ได้สิ ฉันเก่งเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว"
    "อืม.....ได้เลยค่ะ" ฉันใช้เวลาคิดอย่างนานแต่ถึงจะเป็นกบ ฉันก็ต้องออกจากโลกแห่งนี้ให้ได้ 
    "เบอซาเดออันบราไวตรา!!!" แม่มดร่ายเวทย์ แล้วร่างของฉันจึงเล็กลงเรื่อยๆ จนกลายเป็นกบที่ตัวขนาดเท่าฝ่ามือ
    "เีดี๋ยว ฉันคิดว่า เธอต้องมีอะไรให้ฉันช่วยอีกแน่ๆใ่ช่ไหม?!" แม่มดถามด้วยความเริ่มไม่พอใจ
    "ใช่ค่ะ คุณแม่มดคงต้องไปส่งฉันเเล้วหล่ะค่ะ" ฉันพูดด้วยความสลดใจ
    "เทเลบราซินเดอ!" คำสุดท้ายที่แม่มดร่ายด้วยความหงุดหงิด


    "ที่นี่มันที่ไหนกันนะ..อ๋อ!ใช่แล้ว ในเมืองเมื่อกี้นี้เอง"ฉันคิด
    "ฉันต้องทำอะไรต่อไปนะ?" ฉันถามตัวเองในร่างที่เป็นกบ



แล้วฉันก็นึกถึงเรื่องราวของเจ้าชายกบ ที่ช่วยดำนำไปเก็บลูกบอลทองคำที่ตกน้ำไปของเจ้าหญิงที่ 'สวนแห่งหนึ่ง' ...