Eve in Mystery book อีฟกับหนังสือแห่งความลึกลับ

      ตอนนี้ทุกคนอยู่ท่ามกลางป่าใหญ่ ทั้งเขาและเธอทังห้า ตัวเล็กกันหมดทุกคน แทบจะมองไม่เห็นจุดหมายปลายทางข้างหน้า แต่ทั้งห้าคนยังคงเดินทางต่อไปเรื่อยๆ เดินไปสู่จุดหมายที่อยู่ข้างหน้า ทุกคนแทบจะไม่ได้พักกันเลย

     "เหนื่อย..เหนื่อยจังเลย" โซเฟียเอ่ยขึ้นพร้อมกับล้มลงไปข้างล่าง
     
     "โซเฟีย!" อีฟตะโกน
     
     "ตึก ตึก ตึก" ทุกคนเดินมาที่โซเฟีย
   
     "ตัวร้อนจัง แถวนี้มีบ้านที่ไหนให้พักบ้างไหมนะ?" อลิซพูด
   
     "คงอีกไม่ไกลเเหละน่า!!" แอนโทนี่พูดด้วยความหงุดหงิด
   
     "คิวเลอร์..นายช่วยอุ้มโซเฟียหน่อยได้ไหม?" อีฟกล่าว
   
     "อะ..อืม" คิวเลอร์ขานรับพร้อมกับใช้มือยกตัวโซเฟียขึ้นมา
   
     "คุณ..แม่ขา" โซเฟียพึมพำ
   
     "ไม่เป็นไรเเล้วนะ โซเฟีย" คิวเลอร์พูดอย่างเยือกเย็น
    

ทุกคนเดินไปเรื่อยๆจนมาถึงบ้านแห่งหนึ่ง บ้านแห่งนี้ผนังทาสีด้วยสีขาว มีหลังคาสีแดง มีประตูสีเหลือง มีกระต่ายตัวหนึ่งเปิดประตูออกมาพอดี ลักษณะท่าทางเหมือนคุณตา ใส่เสื้อและกางเกงสีดำและหมวก ถือไม้เท้าเหมือนคนแก่ 

   
      "คุณตาคะ มีที่ให้พักหรือเปล่าคะ?" อลิซถาม
   
      "โอ้หนู เชิญตามสบายเลยนะ ลุงจะย้ายไปอยู่ที่อื่นเเล้วหล่ะ" คุณตาพูดพร้อมกับลากกระเป๋าเดินทางไป
   
      "ทำไมคะ?" อีฟ
   
      "เพราะว่าภรรยาของตาอยู่ในเมือง ภรรยาของข้าก็แก่มากเเล้ว" คุณตาเดินหายไปในที่สุด
   
      "เราจะอยู่กันได้ไหมนะ?" อีฟพูดด้วยความสลดใจ
   
      "รีบๆเข้าไปเลยเซ่! ปวดขาจะเย่อยู่เเล้ว -_-*" แอนโทนี่หงุดหงิด
   
      "นายนี่มันเอาแ่ต่ใจจริงๆเลย!" อีฟติ
   
      "ไม่เป็นไร รีบๆเข้ามากันเถอะ จะได้รักษาโซเฟียด้วย" อลิซ
    

ทุกคนค่อยๆเดินเข้าไปภายในห้อง บ้านหลังนี้ดูกว้าง ต่างจากที่ดูเพียงตัวภายนอกของบ้าน ดูเหมือนบ้านมหัศจรรย์ที่ภายนอกดูเหมือนไม่มี่อะไรแต่ภายในนั้น ดูงดงามกว่าที่เห็น 





    "ว๊าว! นี่มันบ้านอะไรกัน ทำไมดูสวยซะจริง!" แอนโทนี่
   
    "จะไปรู้เรอะ!" อีฟ
   
    "ดูเหมือนว่าจะมีแค่สามห้องนะ - -" แอนโทนี่
   
    "นอนได้ก็พอเเล้ว!" อีฟ
   
    "เดี๋ยวเราจะลองเข้าไปสำรวจดูนะ" อลิซ
   
    "อืม...ไปกันเร็ว" อีฟชักชวนทุกคนให้เดินเข้าไปสำีรวจห้องแต่ละห้อง 
    
    "ในนี้มีห้องนอนด้วยหล่ะ" แอนโทนี่พรวดพราดเปิดประตูอันแรกที่อยู่ทางขวามืออย่างรวดเร็ว
   
    "ตรงนี้เป็นห้องนั่งเล่นนะ มีทีวีด้วย" อลิซเอ่ยขึ้นเมื่อเธอเปิดประตูอันแรกทางซ้ายมือ
 
    "อะ..หะ..ห้องเปล่า?" คิวเลอร์พูดด้วยความตะกุกตะกัก

    "ตรงนั้นมีทางเลี้ยวอีกหรือเปล่านะ?" อีัฟเดินไปสุดทางก็ปรากฏว่าเมื่อเธอจับกำแพงมันก็เป็นประตูทะลุมิติไปอีกที่หนึ่ง

    "ผรึด!!" อีฟหลุดออกมาจากกำแพง

    "เอ๊ะ! ที่นี่มันที่ไหนกัน? มีทะเลด้วยงั้นหรอเนี่ย?" อีฟตกใจเมื่อภาพที่อยู่ตรงเบื้องหน้าของเธอคือทะเลสีฟ้าครามเสมือนจริง

    "ผรืด!" อีฟโผล่หัวไปในบ้านนั้น พร้อมกับบอกให้เพื่อนๆทุกคนตามเธอไป

    "นี่ลองมาดูสิ! ตรงนี้มีทะเลด้วย!!" อีฟตะโกนลั่นบ้าน

    "ธะ..เธอเข้าไปได้ยังไงกัน?" แอนโทนี่ตกตะลึงพร้ิอมกับอลิซ

    "ก็ตรงนี้มีประตูทะลุมิติหนะสิ" อีฟอธิบาย

    "ไปด้วย! ..ผรืด!" ทั้งสองคนวิ่งกระโจนเข้าไปในประตูมิตินั้น

    "ว๊าว!.. ทะเล วู๊ววว!" แอนโทนี่ตะโกนพร้อมกับวิ่งไปด้วย

    "เเล้วคิวเลอร์ ไม่มาเล่นน้ำทะเละด้วยกันหรอ?" อีฟถาม

    "คิวเลอร์ดูแลโซเฟียอยู่ข้างในห้องนอนหนะ" อลิซว่าด้วยความสลดใจ

    "อืม.....งั้นเราเล่นน้ำทะเลกันไปก่อนเดี๋ยว ค่อยไปกันนะ" อีฟกล่าวพร้อมกับวิ่งไปที่น้ำทะเล

    "รอด้วยสิ!" อลิซตะโกนเมื่อเห็นอีฟวิ่งล่วงหน้าไปก่อน
    
    
ระหว่างที่พวกเขาและเธอทั้งสาม ได้แก่ อีฟ แอนโทนี่ และอลิซ เล่นน้ำทะเลและพักผ่อนกันอยู่นั้น คิวเลอร์ก็ดูแลโซเฟียอย่างดีที่สุด คิวเลอร์เดินไปที่ห้องน้ำประจำของบ้าน (เลี้ยวขวาถัดจากประตูมิติ) ไปนำผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้โซเฟียด้วย คิวเลอร์รู้สึกบางอย่างทุกครั้ง เวลาที่ีเขาได้อยู่ไกล้เธอ


[คิวเลอร์]

     ตอนนี้โซเฟียกำลังนอนอยู่บนเตียงอยู่ เธอพึมพำหาแม่ของเธอตลอด โซเฟียจะเป็นอะไรหรือเปล่านะ? ผมไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้กับเธอด้วย ตอนนี้เธอก็หลับสนิทเเล้ว ผมหวังว่าเธอคงจะไม่เป็นอะไรมาก ผมมักจะรู้สึกดีกับเธอทุกครั้งเวลาที่ผมได้มีโอกาสอยู่ใกล้เธอเสมอ ทุกคนยังไม่รู้ความลับที่ผมปิดบังทุกคนมาตลอด ความลับนั้นจะถูกเปิดเผยก็ต่อเมื่อ มันถึงเวลาที่สมควรของมันเอง ..

   
     "นอนหลับ.. ให้สบายเถอะนะ โซเฟีย" ผมพูดอย่างเอ็นดูเธอ
   
     "ทำไม ถึงรู้สึกแปลกๆเวลาได้อยู่ไกล้เธอทุกครั้งนะ?" ผมพึมพำอย่างไม่เข้าใจตัวเอง
   
     "คะ..คิวเลอร์?" เธอลืมตาพูดขึ้นมาอย่างงัวเงีย
   
     "ที่นี่ที่ไหนนะ?" โซเฟียถาม
   
     "บ้าน..ของตากระต่ายหนะ ตอนนี้เขาไม่อยู่เเล้ว เลยให้เราอาศัยในบ้านนี้แทน" ผมอธิบาย
   
     "ขะ..ขอบคุณนะ ที่ช่วยฉัน" โซเฟีย
   
     "อะ..อืม" ผมตอบเธอด้วยความเขินอาย
   
     "ขอไปเดินเล่น ซัีกพักนะ" ผมบอกเธอก่อน
   
     "ดะ..ได้สิ" โซเฟียเอ่ย
   
     "ตึก ตึก ตึก แอร๊ด! ตุบ" เสียงฝีเท้าของผมและเสียงประัตูดังลั่้น 



ตอนนี้ผมออกมาเดินเล่นนอกบ้านอยู่คนเดีัยว กำลังทำความเข้าใจกับความรู้สึกที่ซับซ้อนของผม ผมยืนพิงต้นไม้ และ นำใบไม้มาขับขานเป็นเพลง สิ่งนี้พอจะทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง