Yes! you are..ไม่ว่าจะยังไง เสียงหัวใจมันก็บอกว่าใช่เธอ!!

[บทที่สอง เข้าใจผิด : โหมดยัยบุ้งกี๋]
 
14.30 น.     ห้องพยาบาล
....
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา มองไปรอบๆ ที่นี่ไม่ใช่โรงยิมแล้วนี่นา หรือว่าจะเป็นห้องพยาบาล
 
“โอ๊ย!”
 
ทันทีที่ฉันค่อยๆพยายามยันตัวขึ้น อาการหน้ามืดมันก็กลับมาอีกแล้ว เรียกว่าไม่หายไปเลยมากกว่า มันทำให้ฉันทรุดฮวบลงไปที่เตียงเหมือนเดิม T T
 
ฉันพยายามนึกๆ ว่าเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นเกิดอะไรขึ้น ที่ทำให้ฉันต้องมานอนห้องพยาบาลแบบนี้ เริ่มตั้งแต่...ที่โรงอาหาร นั่งปลอบไอ้ธูปให้ใจเย็น ถัดไปก็ที่โรงยิม นั่งดูเขาแข่งบาสอยู่ดีๆ ลูกบาสสีส้มก็กระเด็นมาอัดฉัน แต่ฉันก็น่าจะนอนสลบอยู่ที่โรงยิมแล้วนี่นา
 
ทำไมฉันมาอยู่ที่ห้องพยาบาลได้ล่ะเนี่ย = =;; และแล้วภาพอีตาไคซัส ผู้เย็นชาและเย่อหยิ่งก็ลอยเข้ามา
 
ใช่! หมอนั่นอุ้มฉันมาที่นี่ นี่เอง!!! -///-
 
ฉันมองดูนาฬิกาที่ปลายเท้า บ่ายสองกว่า ฉันหลับไปหนึ่งชั่วโมงเลยหรอ?
ไม่ได้ๆ ถ้าขืนมัวแต่นอนอยู่นี่เดี๋ยวก็ไปไม่ทันชีสสำคัญพอดี    แต่โอ๊ยยยย!! แล้วจะออกไปยังไงล่ะเนี่ย สงสัยคงมีวิธีเดียวแล้วล่ะมั้ง นั่นก็คือ...
 
เลื้อยยยย -0-
 
ให้ตายเหอะ! มีขาก็ไม่ได้ใช้! ก็มันยังมึนๆอยู่นี่นา ขืนลุกยืนมีหวังพื้นธรณีได้ดูดลงไปแน่! T T
 
“ทำอะไรน่ะ”
 
“ว้าย! เทวดาตกสวรรค์!!! O.o;”
ฉันกรีดร้องเบาๆเมื่อเห็นตาบ้าไคซัสมีวงแหวนสีเหลืองที่หัว = =;; เหมือนเทวดาเลยว่าม๊ะ?
 
“เทวดง เทวดาอะไรล่ะ เธอนี่เพ้อเจ้อ!”
เขาวางชามอะไรซักอย่างลงที่โต๊ะข้างๆ กลิ่นมันหอมมากเลยล่ะ รึว่านั่นจะเป็นข้าวต้ม
 
“อ่ะ...” เขายืนมือมาให้ฉัน
 
ให้ตายเถอะดามุส!(เบื่อโรบิ้นแล้วค่ะ เปลี่ยนๆมั่ง - -;;)  เส้นหยักๆที่มือเรียงกันอย่างเป็นระเบียบสวยงาม แถมนิ้วก็เรียวยาวมากเลยด้วย หมอนี่ดูดีได้ทุกอณูจริงๆแม้แต่กระทั่งเส้นลายมือ  ท่าทางมือนั่นจะนุ่มมากแน่ๆ ว่าแล้วก็สัมผัสเลยดีกว่า
 
อ...อ้าว     อยู่ๆหมอนี่ก็ชักมือกลับทำให้ฉันรู้สึกเสียใจและเสียดายในเวลาไล่เลี่ยกัน
 
“ช้าจริงๆเลยเธอเนี่ย!” แต่เขากลับโอบสองมือมาอุ้มให้ฉันนอนลงบนเตียงผู้ป่วยแทน -///-
เขาลากเก้าอี้ข้างๆมานั่งข้างๆฉัน  ว่าแต่อาจารย์ประจำห้องไม่อยู่เหรอเนี่ย - -;;
 
“นายมาที่นี่ได้ไง เพิ่งมาเรียนวันแรกไม่ใช่เหรอ? แล้วรู้ทางมาห้องพยาบาลได้ไง?” ฉันรัวคำถามเป็นชุด
 
“ฉันเคยเรียนอยู่ที่นี่ตอนม.1-ม.2  และพ่อของฉันก็เป็นคนหนึ่งที่ร่วมสร้างโรงเรียนนี้ โอเคมั้ย?”
ฉันลืมไปว่าบ้านนายมันรวย - -;;
 
“อ๋อ..แล้วคนอื่นๆล่ะ ยัยเกรซ เจแปน ธูป และคีย์บอร์ด”
 
“พวกเขาก็ไปเรียนสิ จะให้มานั่งเฝ้านางฟ้าอยู่ที่นี่เหรอ?” น่าน โดนย้อนซะแล้วเรา -*-
 
“อ๋อ..แล้ว....” ฉันทำท่าจะถามต่อแต่เขาก็ขัดขึ้น ก็ฉันจะถามว่าทำไมนายไม่เรียน - -;;
 
“จะกินมั้ย? ข้าวต้มกุ้ง”
 
“(-_-) (_ _) (-_-) (_ _)”
ฉันกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบชามข้าวต้ม แต่ก็ถูกไคซัสชิงหยิบก่อน
 
“ฉันป้อน ป่วยอย่างเธอเนี่ยไม่น่าจะหยิบจับอะไรสะดวก” เขาพูดพลางตักข้าวต้มกุ้งคำแรกขึ้นแล้วเอาไปเป่าเบาๆ ก่อนจะมาจ่อที่ปากฉัน
ฉันมองข้าวต้มกุ้งที่จ่ออยู่ที่ปากสลับกับหน้าหล่อๆทว่าราวซาตานจุติของไคซัสก่อนจะอ้ำคำแรกเข้าปาก
 
ทั้งอร่อยทั้งหอมเลย =.,= หมอนี่ทำเองหรือเนี่ย แต่ไม่น่าจะเป็นไปได้ หมอนี่มันลูกคุณหนูนี่นา แล้วเขามาทำดีกับฉันทำไม ทั้งๆที่ชื่อฉันเขายังไม่รู้จักเลย แต่เรื่องนั้นก็ช่างมันเหอะ ในเมื่อข้าวต้มกุ้งอร่อยขนาดนี้
 
ก็อย่างว่า นี่เป็นครั้งแรกที่เราได้คุยกัน แถมยาวซะด้วย มองอีกมุมหนึ่งเขาก็น่ารักใช่ย่อยเลยนะเนี่ย คนเราสมัยนี้มองกันแต่ภายนอกไม่ได้แล้ว เห็นหยิ่งๆอย่างนั้นทำแบบนี้ก็เป็น ^ ^;;
 
“จะว่าไป ก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอนี่คัพซี”
อยู่ๆเขาก็พึมพำขึ้นมา มันก็ดังพอที่ทำให้ฉันได้ยิน ทำให้ฉันที่กำลังเคี้ยวคำที่สองถึงกับสำลัก!
 
“แค่กๆ Q^Q นายรู้ได้ไงอ่ะ!!”
 
“แล้วใครใช้ให้เธอหลับคาอกฉันหล่ะ? เอ้านี่น้ำ”
เขาพูดหน้าตาเฉยแต่ฉันนี่หน้าแดงจนแทบจะมุดส้วมหนีแล้วนะ Q^Q ตาบ้า! เห็นเงียบๆขรึมๆแบบนี้นายก็ลามกใช่ย่อยนะเนี่ย!!!
 
“แล้วมันใช่เรื่องน่าพูดมั้ยเล่า!!!”
ฉันตวาดเขาลั่น อายก็อาย เขินก็เขิน โกรธก็โกรธที่เขาพูดแบบนั้นวุ้ยย
 
“อ้าว..ที่ไทยเค้าห้ามพูดหรอ?” หมอนี่ตีหน้าซื่อได้น่าตบจริงๆ - -;;
 
“มันไม่ใช่เรื่องที่สมควรพูดเลยด้วยซ้ำตาบ้า!! Q^Q “
 
“ขอโทษทีๆ พอดีอยู่ที่ฝรั่งเศสนานไปหน่อย แล้วก็ไม่ค่อยได้กลับไทยด้วย เลยไม่รู้ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
ฉันลืมอีกแล้วว่านายมันลูกครึ่ง -*-
 
เอ๊ะ! เมื่อกี้เขาหัวเราะเหรอ? ตั้งแต่เราเจอกันเมื่อสาม-สี่ชั่วโมงที่แล้ว ฉันไม่เคยเห็นรอยยิ้มของเขาเลย จะมาเห็นก็ตอนนี้แหละ ริมฝีปากอมส้มของเขาที่ฉีกยิ้มเผยความจริงใจมันเพิ่มความน่ารักให้เขามากเลยนะ
 
“นาย...”
 
“อะไร?”
แล้วเขาก็หุบยิ้มทันที แล้วกลับมามองฉันด้วยสายตาเย็นชาอย่างเดิม ทำไมหมอนี่เปลี่ยนอารมณ์ง่ายจังฟะ -*-
 
“เปล่า...คือเมื่อกี้...”
 
“เมื่อกี้ทำไม?” อยากบอกจังว่าเวลานายยิ้มแล้วน่ารักมาก แต่ก็ไม่กล้า กลัวจะไม่ได้เจอรอยยิ้มนั้นอีก
 
“คือนายยิ้มแล้ว....”
 
“ฉันยิ้มแล้วทำไม?”
 
...ผัวะ!!!!...
 
เพล้ง! ชามข้าวต้มตกลงเลอะพื้นทันที
 
“แก! ไอ้ไคซัส”
 
“คีย์บอร์ด ใจเย็น!” เจแปนและเกรซแทบวิ่งเข้ามาห้ามคีย์บอร์ดไม่ทัน เธอสองคนฉุดแขนคีย์บอร์ดไว้คนละข้าง
 
“คีย์บอร์ด นายทำแบบนี้ทำไม?” ฉันถามคีย์บอร์ดที่ต่อยไคซัสเข้าไปหนึ่งหมัดอย่างเต็มสตรีม นายแน่มากคีย์บอร์ด!!!
ไคซัสที่เสียหลักล้มลงค่อยๆยันตัวยืนขึ้นเต็มความสูง ก่อนจะมองคีย์บอร์ดด้วยสายตาเย็นชาแล้วเช็ดเลือดที่มุมปาก
 
“มันทำร้ายเธอ!!”
 
“มันแค่อุบัติเหตุ เขาไม่ได้ตั้งใจ!”
 
“เธอปกป้องมัน?!”
 
“ฉันไม่ชอบคนงี่เง่าหรอกนะคีย์บอร์ด แล้วอีกอย่างถ้าเขาคิดจะทำร้ายฉันจริงๆเนี่ย เขาไม่มานั่งหยอดข้าวต้มให้ฉันหรอก!” ฉันพยายามอธิบาย แต่ดูเหมือนมันจะไม่เป็นผล
 
“แก!!!”
 
...ผัวะ...
...ผัวะ...
หมัดแรกคีย์บอร์ดชกเข้าไปที่หน้าของไคซัสซ้ำทันที แต่ดูเหมือนความอดทนของเขาจะหมดลง ไคซัสก็ต่อยเขาคืน อีกหนึ่งหมัดเต็มๆ
 
“นายอย่าทำให้เรื่องเล็กๆมันกลายเป็นเรื่องใหญ่ได้มั้ย!!”
ถ้าฉันไม่เข้าไปห้ามตอนนี้ มีหวังสองคนนั่นฆ่ากันตายแน่! หรือไม่ก็มีหวัง ได้เข้าห้องงานวินัยทั้งคู่ แต่ใครล่ะจะเสียเปรียบ! ถ้าไม่ใช่คีย์บอร์ด เขาคงลืมไปแล้วว่าไคซัสเป็นถึงลูกผู้มีอิทธิพล
 
 “หยุดทั้งสองคนเลยนะ!!.....โอ๊ยยย!”
 
ตุ๊บบบ!!   ฉันลงไปนอนกองกับพื้นทันทีที่พยายามลุกขึ้น
 
“บุ้งกี๋!”
 
“เธอ!”
คีย์บอร์ดเป็นคนแรกที่เข้ามาพยุงตัวฉันขึ้นจากพื้น ตามด้วยเจแปนและเกรซ  ไคซัสที่กำลังจะเข้ามาพยุงฉันด้วยก็ชะงักไป
 
“เห้ย! ‘ซัส เกิดอะไรขึ้นวะ!” ทาร์ชี่ที่วิ่งเข้ามาเดินมาหาไคซัส มองเราที ไคซัสที
 
“เรื่องเข้าใจผิดน่ะ ฉันว่าเราไปหาคริสกันเหอะ”
 
“เออๆ ยัยคุณหนูนั่นดูเหมือนจะอาระวาดแล้วด้วยล่ะที่ไม่เจอนาย ฉันเลยวิ่งมาตามนี่ไง” ทาร์ชี่พูดพลางมองมาที่พวกเราสี่คน
 
“งั้นก็ไปกันเหอะ ทางนี้มีคนดูแลแล้ว”
ทันทีที่ไคซัสพูดจบเขาก็เดินออกไปทันที ตามด้วยทาร์ชี่ที่เดินออกไป ทิ้งไว้แค่พวกเราสี่คน พร้อมปริศนาคำพูด
‘ทางนี้มีคนดูแลแล้ว...’
 
===================================================