Yes! you are..ไม่ว่าจะยังไง เสียงหัวใจมันก็บอกว่าใช่เธอ!!

[บทนำ : โหมดยัยบุ้งกี๋]
 
11.30 น.     โรงอาหาร
 
“-*-;;”
 
“อะไรของแกวะธูป เห็นนั่งหน้างอมาตั้งแต่ออกมาจากหอประชุมแล้ว”
ฉันยื่นแขนไปดีดหน้าผากไอ้ธูป เด็กเกรียนที่สุดในสายชั้นที่นั่งตรงข้ามกับฉัน
 
“เออนั่นดิ แกเป็นไรของแกวะ? รึว่าหึงน้องส้มโอ?” คีย์บอร์ดเสริมก่อนจะหันหน้ามาหาฉันเพื่อหาพวก
 
“เออ!!”
อ้าวไอ้นี่ พูดดีๆด้วยแล้วกระแทกเสียงใส่ -*-
 
“ใจร่มๆนะธูป น้องเค้าไม่ได้ตั้งใจหรอก” เจแปนพูดปลอบ
 
“ธูป แกก็ใจเย็นๆหน่อยดิวะ อย่างที่เจแปนพูด น้องเขาไม่ได้ตั้งใจกระดี๊กระด๊าให้แกเห็นหรอก” เกรซเสริมต่อ ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยพร้อมกัน
 
“แต่ไอ้เด็กใหม่นั่นมันก็หน้าตาดีนะ น้องเขาจะหลงก็ไม่แปลก ชื่ออะไรนะ..อะไรซัสๆ”
ฉันเห็นด้วยกับนายคีย์ หมอนั่นหน้าตาดีมาก ฉันยังแอบละลายเลย -.,- (ไม่ใช่และๆ)
 
“ไคซัส”  เจแปนช่วยตอบ
 
“เออใช่ ไอ้ไคซัส”
 
“แต่มันน่าโมโหนี่หว่า! มีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วยังไปมองคนอื่น!!”
 
“ฉันเข้าใจนายนะธูป แต่นายจะกระแทกเสียงทำไมวะ คนรอบๆหันมามองหมดและ” ฉันพูดเพราะเริ่มสังเกตว่าโต๊ะรอบข้างเริ่มหันมามอง ด้วยสายตาไม่พอใจ -. .-
 
คืออย่างนี้ค่ะจะเล่าคร่าวๆให้ฟัง  เมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว ที่หอประชุม 1 อาจารย์ศรีจันทร์ได้เรียกให้นักเรียนทั้งชั้นม.ต้น และม.ปลาย ไปประชุมพร้อมกันที่หอประชุม 1 เพื่อแนะนำนักเรียนใหม่สามคนให้เรารู้จัก ถ้าเป็นเด็กธรรมดาแค่แนะนำหน้าสายชั้นก็พอใช่มั้ยคะ? แต่นี่เป็นเด็กจากบ้านที่เรียกว่ามีอิทธิพลต่อโรงเรียน อาจารย์แกเลยจัดให้เด็กม.ต้น-ม.ปลายทั้งหมดให้รู้จักกันไว้
 
คนแรก ชื่อคริสติน่า ออกแนวคุณหนูหยิ่งๆ(ไม่)นิดหน่อย ผมบลอนทองถูกรวบแล้วผูกโบสีแดงไว้อย่างเป็นระเบียบ
 
คนที่สอง ชื่อทาร์ชี่ หล่อเข้ม ดูแบดบอยชัดเจน แต่ค่อนข้างทะเล้นหน่อยๆ ก็ดูหน้าเขาสิ เจาะตั้งแต่คิ้วซ้าย-ริมฝีปากล่างขวาเลยล่ะมั้งน่ะ - -;; แต่ด้วยผิวที่ขาวนวลรับกับหน้าคมๆของเขามันก็ยิ่งทำให้ดูดีขึ้นไปอีก
 
คนที่สาม ชื่อ ‘ไคซัส’ หล่อเข้มอีกเหมือนกัน แต่ท่าทางหยิ่งใช่ย่อยเลยนะ เอ๊ะ! หรือว่าเขาขรึม? แต่ด้วยหน้าตาที่ดี ผู้หญิงส่วนใหญ่จะละลายหรือหลงก็ไม่แปลก แล้วน้องส้มโอสุดที่รักของไอ้ธูปมันก็เกิดกระดี๊กระด๊า ออกนอกหน้าด้วย ไอ้ธูปมันจึงโมโหฉะนั้นแล~ ( _/\_ ‘’)
 
แต่ยังไงก็คงต้องดูเรื่องนิสัยของพวกเขาก่อนแล้วกันนะ คนที่ดูเป็นมิตรที่สุดเนี่ยน่าจะเป็นทาร์ชี่ ส่วนยัยคุณหนูกับนายคุณชายนั่นก็หยิ่งใช่ย่อย เอาเป็นว่าฉันห่างๆพวกเขาไว้ดีกว่า
 
กลับมาปัจจุบัน
 
“งั้นเรามาเปลี่ยนบรรยากาศเหอะ เห็นว่าตอนเที่ยงมีแข่งบาสด้วยนะเว้ย!” คีย์บอร์ดพยายามเปลี่ยนเรื่องและสร้างบรรยากาศครื้นเครง เมื่อเห็นว่าไอ้ธูปเริ่มสงบลงแล้ว
 
“จริงดิ! ฉันไม่เห็นรู้เรื่อง”
 
“เธอมัวไปมุดหัวอยู่หลุมไหนล่ะยัยบุ้ง พี่คณะกรรมการเค้าก็ประกาศอยู่”
หลุมรูปูรูปีมั้งยัยบ้า T^T อีกอย่างฉันชื่อบุ้งกี๋ ไม่ใช่บุ้งอย่างเดียว เรียกซะความหมายเปลี่ยนเลย!
 
“งั้นกินข้าวเสร็จเราไปดูกันป่ะ?” เจแปนถามหลังจากเงยหน้าขึ้นจากเล็กเนื้อน้ำตก เหลือลูกชิ้นอยู่สองลูก
   เสร็จฉันหล่ะทีนี้ -__,-
 
“ป่ะดิ ดูฆ่าเวลา” ธูปตอบพลางชำเลืองมองมาที่ฉัน นายอย่าพูดอะไรนะไม่งั้นฉันอัดนายแน่!
 
“เจแปน! นั่นพี่ข้าวปุ้นนี่นา!!!” ฉันโผล่งขึ้น แล้วชี้นิ้วไปทางด้านหลังเจแปนพลางทำตาโตให้สมจริง!
 
“ไหนๆๆๆๆๆ”
เสร็จฉันล่ะ! ลูกชิ้นเอ๋ยยยย
 
...หงับ!...
 
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!”
ทั้งสี่คนรวมเจแปนด้วย หัวเราะอย่างสะใจ T^T ฮืออออ เป็นไปไม่ได้ ฉันว่าฉันหลอกเจแปนได้สมจริงแล้วนะ
 
“เธอรู้ได้ไงอ่ะ ว่าฉันจะกิน T^T” ฉันถามเจแปนที่นั่งเคี้ยวลูกชิ้นหยับๆอย่างสะใจ ฮือๆๆๆๆ เป็นไปไม่ด้ายยยย
 
“แววตาเธอมันฟ้อง ฉันเห็นเธอจ้องมันมานานแล้วไอ้ลูกชิ้นเนี่ย”
กระจ่างทันที ฉันไม่รู้ตัวเลยว่ายัยนี่สังเกตอยู่ ฮือๆๆ โอกาสหน้าเอาใหม่ ฉันจะต้องแย่งลูกชิ้นมาให้ได้!!
 
“ไม่ต้องแค้นหรอกน่า โอกาสหน้าแย่งใหม่นะหนูบุ้งเอ๋ยยย ฮ่าๆๆๆ”
จะมาซ้ำเติมฉันทำไมยัยเกรซ -*-
 
“งั้นเราไปดูแข่งบาสกันเหอะ”
 
“ก็ไปดิ”
 
11.40 น.     โรงยิม
ตอนนี้เรานั่งกันอยู่สามคนที่ข้างสนาม มีฉัน เกรซ และเจแปน ส่วนธูปกับคีย์บอร์ดไปซื้อน้ำมาให้พวกเรา แหงสิ! เป็นผู้ชายก็ต้องเสียสละให้ผู้หญิงนี่เนอะ! -0-
 
“บาสชายแกว่าทาร์ชี่กับไคซัสจะลงแข่งป่ะวะ?”
เกรซใช้เท้าซ้ายสะกิดเท้าขวาฉันยิกๆ มือมีทำไมไม่ใช้ เดี๋ยวแม่ตัดทิ้งซะดีมั้ย? -*-
 
“เป็นไปได้ไง หมอนั่นเพิ่งย้ายมาได้วันเดียวเองนะ”
 
“แต่ฉันว่า แบดบอยอย่างพวกนั้น เรื่องเวลาไม่สนหรอกเนอะ”
เจแปนพูด เกรซก็พยักหน้าหงึกๆเป็นลูกแมว
 
“งั้นเรารอดูกันเหอะ พอบาสหญิงจบเดี๋ยวเราก็ได้รู้กัน”
 
3 นาทีต่อมา
 
เมื่อไหร่น้ำจะมาเนี่ย สองคนนั้นไปซื้อน้ำกันโลกไหนนะ -*- ร้อนก็ร้อน ตับจะออกมาเต้นได้อยู่แล้วเนี่ย!!!
 
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!”
เราสามคนต้องปิดหูทันที เมื่อทันทีที่บาสหญิงจบเสียงกรี๊ดก็ดังขึ้นเล่นเอาแก้วน้ำของคนที่นั่งข้างๆเจแปนร่วงลงสู้พื้นปฐพีมหาสารคามโลกกกกก!  (ไอ้นี่ก็เวอร์ไป!)
 
“เฮ้ยๆ ทาร์ชี่จริงๆด้วย!!!!” อยู่ๆเกรซก็โผล่งขึ้น ฉันกับเจแปนรีบชะเง้อมองทันที
ใช่จริงๆด้วยอ่ะ! แล้วไคซัสไม่ได้ลงด้วยเหรอเนี่ย T T
 
“นั่นไคซัส!!!” เจแปนโผล่งขึ้นต่อ
 
ทั้งทาร์ชี่และไคซัสเลย ตอนอยู่ในชุดนักกีฬาที่เป็นเสื้อกล้ามแขนกุด กับกางเกงขาสั้นเท่าเข่า เขาดูดีมากในชุดกีฬาโรงเรียน ว้าว! อยากได้จังผู้ชายคนนี้ (ขำๆนะคะ ขำๆ)
ฉันมองลูกบาสสีส้มที่เด้งไปเด้งมาก่อนที่มันจะถูกชู๊ตลงห่วงโดยไคซัส ขอบอกว่าว่าแม่นสุดๆ ไม่น่าเชื่อนะว่าคนค่อนข้างขรึมและออกแนวหยิ่งๆ อย่างหมอนี่จะเก่งกีฬาขนาดนี้
 
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!! ทาร์ชี่น่ารักที่สุด!!!!”
@_@;; ตอนนี้ฉันมึนหัวมากมายจะเพราะเสียงกรี๊ดหรือความร้อนก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้ฉันอยากได้ยาดมไม่ก็น้ำเย็นๆซักขวด อ๋อยยยย
 
“เป็นไรอ่ะ เห็นนั่งกุมขมับ” เจแปนที่เป็นคนช่างสังเกตหันมาถามฉัน พลางวางมือลงที่บ่าฉันเบาๆ
 
“ไม่สบายรึไง เดี๋ยวฉันพาไปเอายาเอามั้ย?” เกรซถามด้วยแววตาดูเป็นห่วงสุดขีด ขอบใจพวกแกมากนะเว้ย
 
“ไม่เป็นไรหรอก นั่งอยู่นี่แหละ ดูบาสกันเหอะ”
ว่าแต่สองคนนั้นทำไมช้าจัง นี่มันสิบกว่านาทีแล้วนะ -*-
อยู่ๆ ฉันก็รู้สึกตะหงิกๆ ใจเหมือนว่าจะเจอเรื่องร้ายๆ ภายในไม่กี่วินาทีข้างหน้านี้...
 
 ...ผัวะ!!!...
 
“กรี๊ดดด!!”
 
“เห้ย! บุ้งกี๋!!”
อยู่ๆฉันก็รู้สึกเหมือนว่ามีอะไรมากระทบหน้า ครึ่งปากครึ่งจมูกอย่างจัง มันทำให้อาการมึนๆตั้งแต่ตอนแรกของฉันที่เป็นอยู่แล้วมึนมากขึ้นไปอีก ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองจะล้มแล้ว ถ้าไม่ได้ยาดมหรือน้ำเย็นๆฉันได้สลบแน่ T^T
 
“เห้ย! กำเดาไหล!!” เสียงนี้ของเจแปน
ฉันพยายามยกมือไปแตะที่จมูก กำเดาไหลจริงๆด้วย T T ห้องพยายาบาลขา มารับหนูหน่อยค่ะ!!
 
“เธอ..เป็นอะไรมั้ย?”
ทาร์ชี่วิ่งหน้าตาตื่นมาเป็นคนแรก ก่อนจะก้มลงเก็บลูกบาสแล้วโยนไปให้คนในสนาม
 
“ฉัน...ไม่เป็นไร....โอ๊ยยย” ฉันพยายามลุกขึ้น แต่ก็หน้าแดงทันที เมื่อฝืนร่างกายไม่ไหว ล้มลงทรุดฮวบกองกับพื้น ทาร์ชี่รีบเข้ามาพยุงฉันทันที เมื่อกี้เพิ่งอวดเก่งกับเขาแท้ๆ อาการหน้ามืดดันกำเริบซะได้ รู้สึกเหมือนว่าตัวเองจะได้ไปเฝ้าพระอินทร์
ฉันเริ่มมองเห็นนกบินไล่งับดาววนๆเวียนๆอยู่บนหัวตัวเองแล้ว T T อีกไม่ช้าฉันคงได้ไปเฝ้าพระอินทร์จริงๆแน่
 
“ฉันช่วย...”
แล้วเสียงเรียบๆของไคซัสก็ดังขึ้น เขาไม่รอให้ฉันตอบอะไรแต่เข้ามาช้อนตัวฉันแล้วอุ้มขึ้นในท่าเจ้าชายอุ้มเจ้าหญิง
 
“O///O” ยัยเพื่อนสองคนนั้นก็ไม่พูดอะไรเลยตั้งแต่สองคนนี้เดินเข้ามาหาฉัน เอาแต่ยืนหน้าแดง
 
“อ่า...ไม่เป็นไร ฉันเดินเองได้นะ”  ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ฟังที่ฉันพูดเลย แต่หันไปหาทาร์ชี่เพื่อนของเขา
ปากบอกแบบนั้นแต่ในใจดีใจจะตายยยย -///- ไม่ได้ๆ เราเป็นผู้หญิง ต้องเก็บอาการ
 
“ทาร์ชี่ ฝากด้วยนะ ถ้าคริสถามหาฉันบอกว่าฉัน...”
 
“ไปห้องน้ำ..แหม่! ไปเหอะ ฉันรู้ดีน่า” ทาร์ชี่ดันหลังเพื่อน(ซึ่งอุ้มฉันอยู่) ให้ไปห้องพยายาบาลเร็วๆ
ว่าแต่นายรู้เหรอว่าห้องพยายาบาลไปทางไหน?
แต่ฉันไม่มีแรงจะขยับปากถามหรืออะไรแล้ว คงถึงเวลาแล้วสินะที่ฉันจะต้องไปเฝ้าพระอินทร์จริงๆ T^T
 
ลาก่อนทุกคนนนนนนน~ T^T
 
 
===================================================