RAUSANNE แทนใจรักในใจเธอ

2
~ โรวว์แซน ~
 
            คฤหาสน์วินด์เซอร์
 
            “โรวว์… โรวว์แซน หลานลืมอะไรไว้ที่โต๊ะรับประทานอาหารรึเปล่าจ้ะ” หญิงวัยกลางคนร้องเรียกชายหนุ่มที่กำลังเดินออกจากบ้านด้วยความเร่งรีบ
            ชายหนุ่มหันกลับมา ใช้มือตบสำรวจตามกระเป๋าเสื้อและกางเกง พลันนึกขึ้นได้ว่าลืมโทรศัพท์มือถือไว้ที่โต๊ะอาหาร
            “จริงด้วย ผมลืมโทร….”
            “เอ้านี่ โทรศัพท์มือถือ” เธอยิ้มมุมปากแล้วพูดแทรกขึ้น พร้อมยื่นโทรศัพท์มือถือให้
            “ขอบคุณครับอาเจนน่า วันนี้ผมสายมากทีเดียว มีเรียนวิชาประวัติศาสตร์กับมิสเตอร์เฟล ไปก่อนนะครับ” ชายหนุ่มกล่าว ก่อนที่ผู้เป็นอาจะเอ่ยต่อ
            “อ้อ มิสเตอร์เฟลเหรอ งั้นอาคิดว่า หลานคงไม่มีอะไรให้ต้องกังวลเพราะครั้งล่าสุดเท่าที่อาทราบ คุณพ่อของหลานอยู่ในฐานะผู้บริจาครายใหญ่ให้กับหน่วยกิจกรรมของภาควิชาประวัติศาสตร์ เฮกซ์เตอร์ไฮสคูล นี่”
            ชายหนุ่มกระตุกมุมปากเล็กน้อย และกลอกตาแสดงท่าทีเบื่อหน่าย อาสาวอมยิ้ม    
            “และนั่นก็คือเหตุผลหลักที่ทำให้ผมต้องรีบไปเข้าเรียนให้ทันครับอา”
            เขายิ้มให้หญิงวัยกลางคนที่อยู่ตรงหน้า แล้วรีบหันหลังกลับ มุ่งหน้าเดินต่อไปยังอีกฝั่งหนึ่งของคฤหาสน์
 
            โรวว์แซน เจ. วินด์เซอร์ หนุ่มมัธยมปลายปีสุดท้ายผู้หล่อเหลา ทายาทลำดับที่ 3 ของตระกูลวินด์เซอร์ เศรษฐีผู้ดีเก่าแก่ ต้นตระกูลเป็นเจ้าของวินด์เซอร์เรียลเอสเตทแอนด์เซเคียวริตี้ เป็นธุรกิจประเภทการลงทุนด้านอสังหาริมทรัพย์และการเงินซึ่งมีสาขาอยู่ทั่วภูมิภาคของโลก
 
            โรวว์ เป็นชื่อที่เรียกกันในหมู่เพื่อนฝูง และคนสนิท เอ่อ ซึ่งมีไม่กี่คน !
 
            สิ่งต่างๆ ที่ประกอบกันเป็นตัวเขา ไม่ว่าจะเป็นผมสีบลอนด์เงาทรงสวยสง่า นัยน์ตาสีเขียวน้ำทะเลล้ำลึก และรูปร่างที่สูงโปร่ง 187 เซนติเมตร ไหล่กว้างจากการที่เล่นกีฬาว่ายน้ำเป็นประจำ ประกอบกับหน้าตาและท่าทางอันเย่อหยิ่งของเขา ที่ได้รับการถ่ายทอดกันมาทางพันธุกรรมของตระกูลวินด์เซอร์ ล้วนบ่งบอกถึงความเป็นเศรษฐีเก่าและอภิสิทธิ์ชนโดยแท้จริง หลายคนเห็นแบบนี้แล้วจะไม่ชอบทันที พวกเขาจะเกิดความรู้สึกหมั่นไส้ และนึกเขม่นเมื่อเห็นหน้า แค่มองก็เกลียดขึ้นมาทันที
            เขาชินเสียแล้ว เขาไม่ใส่ใจกับคนที่ตัดสินกันที่เปลือกนอกเช่นนี้ เพราะสุดท้ายคนพวกนี้มักจะต้องประหลาดใจในภายหลังเสมอ เขาคิด !
 
            โรวว์แซน เดินต่อไปจนถึงบ้านเล็ก อืม… บิดาของเขาเรียกเช่นนั้น บ้านเล็กที่ว่านี้ อันที่จริงก็ไม่ได้ดูสอดคล้องกับชื่อบ้านสักเท่าไหร่เลย จากสนามหญ้าบริเวณบ้านที่กว้างขวางและถูกตัดเล็มให้สูงระดับเดิมเสมอ บ้านสองชั้นหลังนี้ตกแต่งด้วยขื่อและพื้นไม้เนื้อแข็ง ชั้นล่างมีเตาผิงที่อยู่ใกล้ๆ กับชั้นวางหนังสือขนาดใหญ่ ครัวที่อยู่แยกส่วนออกไปและอยู่ติดกับสระว่ายน้ำกลางแจ้ง นอกจากนั้นบริเวณด้านซ้ายมือของบ้านยังมีสวนน้ำพุที่มีพุ่มไม้เลื้อยอันเขียวชอุ่ม นี่ยังไม่พูดถึงห้องนอนห้าห้องกับห้องสำหรับชมภาพยนตร์และสื่อบันเทิงอื่นๆ ที่อยู่ชั้นบนนะ
            สรุปว่า เป็นบ้านที่เล็กสมชื่อจริงๆ
 
            ส่วนทางฝั่งตะวันตกของบ้านเล็ก ที่ซึ่งเขาเพิ่งเสร็จธุระเรื่องรับประทานอาหารร่วมกับพ่อและปู่ของเขาเมื่อสักครู่ใหญ่ เป็นคฤหาสน์วินด์เซอร์นั่นเอง ทางเข้าบ้านที่คดเคี้ยวไปสิ้นสุดลงที่คฤหาสน์แห่งนี้ก่อด้วยหินอันสง่างามบนเนินเขา และถัดไปยังมีสนามเทนนิสและคอกม้า สรุปแล้ว คฤหาสน์วินด์เซอร์ทุกส่วนแลดู “โอฬาร” และสมชื่อ “คฤหาสน์” เป็นที่สุด
 
            โรวว์แซนเดินเข้าไปยังบ้านเล็กเพื่อหยิบเสื้อแจ็กเก็ตสีน้ำตาลเข้มตัวโปรดของเขาแล้วเดินออกไปยังโรงรถ เขาเหลือบดูนาฬิกาแวบหนึ่งแล้วเข้าไปนั่งในรถปอร์เช่สีดำสุดหวง ทันทีที่สตาร์ทรถได้ก็เหยียบคันเร่งแล้วออกไปทันที
            เขาไปถึงยังลานจอดรถของโรงเรียนในเวลาต่อมา เขาเช็กเวลาอีกครั้ง ส่ายหน้าช้าๆ แล้วอมยิ้มพอใจกับสถิติใหม่ของตัวเอง
            มีเสียงหนึ่งจากท้ายรถแทรกความคิดเขาขึ้นมา
 
            “เฮ้ ไงพวก วันนี้นายขับรถมานี่ ฉันนึกว่านายจะทำตัวแปลกประหลาดไปตลอดรอดฝั่งซะอีก”
            โรวว์แซนกระแอมเบาๆ “อืม วันนี้ฉันสายนะเลยขับรถมา ไปก่อนนะ” เขาตอบและเดินเลี่ยงไปอีกทางทันที
            อืม ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของนายกเทศมนตรี เป็นเพื่อนคนหนึ่งที่น่าเบื่อสำหรับเขา !
 
            ระหว่างทางที่เดินไปเข้าห้องเรียนประวัติศาสตร์นั้น ก็มีเพื่อนนักเรียนมากหน้าหลายตาแวะทักทายเขาไม่ขาดสายราวกับว่าเป็นธรรมเนียมที่ต้องยึดถือปฏิบัติอย่างเคร่งครัด เขาแอบคิดในใจว่า ถ้าหากเขาไม่ใช่ โรวว์แซน เจ. วินด์เซอร์ คนพวกนี้คงไม่คิดจะทักทายเขาเป็นแน่ เขาเลยหวนนึกถึง แมคซ์ คริสปิน ขึ้นมา
 
            แมคซ์... เพื่อนที่โตมาด้วยกันซึ่งเป็นลูกชายของหัวหน้าหญิงผู้ดูแลบ้านที่คฤหาสน์วินด์เซอร์ คุณปู่ของเขาสนับสนุนค่าเล่าเรียนให้แมคซ์เข้าเรียนที่นี่
            โรวว์แซนเข้ามานั่งในห้องเรียนแล้วตอนนี้ ชั่วโมงเรียนเริ่มสายไปสองสามนาที ทั้งห้องอื้ออึงไปด้วยเสียงสนทนา
            “เอ่อ โรวว์ วันนี้สีหน้านายดูไม่ดีเลยนะ นายโอเคมั้ย”
            “ผมสบายดี ขอบคุณมาก” เขายิ้มให้เธอและสังเกตเห็นว่าปากเธอซีด แต่กลับหน้าแดงนิดหน่อย
            “เอ่อ ซาร่า ผมว่าคุณ.. หน้าแดงนะ คุณโอเคมั้ย”
            เขาแกล้งเธอ ซาร่าเพื่อนร่วมชั้นเรียนประวัติศาสตร์ซึ่งเป็นผู้หญิงขี้อายไม่กล้าพูด เธอมักจะชอบแอบมองเขาอยู่บ่อยๆ แต่ก็เป็นเรื่องปกติ ใครๆ ก็มองเขาอย่างนั้นเสมอ
            ซาร่าหันกลับไปแล้วตอนนี้ เพื่อนสนิทที่นั่งข้างๆ เธอ เบิกตาโพลงและกำลังซุบซิบต่อว่าซาร่าโดยทันที ที่กล้าหาญชาญชัยไปสนทนากับชายหนุ่มจากดาวลึกลับ ซ้ำร้ายชายหนุ่มคนนั้นก็คุยด้วย
            อืม พวกเธอเรียกเขาว่า ชายหนุ่มจากดาวลึกลับ
            แล้วช่วงเวลาแห่งวิชาประวัติศาสตร์ที่น่าเบื่อ.. ก็ผ่านไป เสียงออดดังขึ้น เขากำลังเตรียมตัวเปลี่ยนห้องไปเรียนวิชาอื่นต่อ แล้วจู่ๆ มิสเตอร์เฟลก็เดินตรงมายังโต๊ะของเขา
            ฮ้ะ ! มิสเตอร์เฟลเนี่ยนะ เขาคิด
            “เฮ้ คุณวินด์เซอร์ รอก่อน”
            “ครับ”
            “เอ่อ.. ก่อนอื่นนะผมรู้สึกดีใจแทนคุณพ่อของคุณอย่างมาก ท่านมีลูกชายที่เจริญรอยตามอย่างไม่มีผิดเพี้ยน คุณเป็นนักเรียนที่เราภาคภูมิใจเหลือเกิน ทั้งผลการเรียนและความประพฤติและคุณพ่อของคุณก็เป็นบุคคลสำคัญที่สนับสนุนกิจกรรมของภาควิชาประวัติศาสตร์มาโดยตลอด ผมรู้สึกเป็นเกียรติจริงๆ ”
            มิสเตอร์เฟลยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน ดูอ่อนโยนเกินเหตุ ราวกับว่ากำลังเผยความในใจให้คนรักฟัง !
            โรวว์แซนเอียงศีรษะเล็กน้อย แสดงท่าทางครุ่นคิด
            “อ้อ ขอบคุณครับ คุณพ่อท่านก็ยินดีมากที่ได้เป็นส่วนหนึ่งในการสนับสนุนกิจกรรมนักเรียน ท่านยังกล่าวชมเชยคุณด้วยครับที่จัดให้นักเรียนได้ทำกิจกรรมยามว่างกันอย่างเต็มที่”
            มิสเตอร์เฟลยังยิ้มอยู่ นัยน์ตามีประกายขึ้นมาเล็กน้อย
            “งั้นเหรอ วิเศษไปเลย งั้นฝากเรียนคุณพ่อคุณด้วยว่าผมจะตั้งใจทำงานต่อๆ ไปให้ดียิ่งขึ้น โอว ดีจริงๆ ”
            “ได้ครับ งั้นผมขอตัวไปเรียนวิชาต่อไปนะครับ”
            “ได้เลยๆ ขอให้สนุกนะ”
            โรวว์แซนกลอกตาเมื่อเดินออกมาจากห้อง ขณะที่เดินผ่านประตูห้อง เขายังอุตส่าห์เหลียวมองนิดหนึ่งทางหางตา มิสเตอร์เฟลยังยิ้มค้างอยู่อย่างนั้น เขาขำเบาๆ แล้วมุ่งหน้าเดินต่อไป