RAUSANNE แทนใจรักในใจเธอ

11
~ ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อน ~
 
            ทันทีที่แอลลิเซ่นก้าวขึ้นมาบนรถ เธอชะงักเล็กน้อยเมื่อพบว่าไม่มีที่นั่งว่างเหลืออยู่เลย เธอเดินไปยืนอยู่มุมหนึ่งใกล้ประตู มีผู้โดยสารที่ยืนอยู่บริเวณนั้นสามคนรวมกับเธอ แล้วเธอก็ยิ้มบางๆ เมื่อเห็นโรวว์แซน
            เขาแต่งตัวสบายๆ สวมเสื้อตัวในสีขาวแล้วทับด้วยสเวตเตอร์แบบมีฮู้ดสีดำ กางเกงสีกากีและใส่รองเท้าท็อปไซเดอร์ส สรุปแล้วเขาดูเหมือนนายแบบบนรันเวย์เสียมากกว่า
            เขามายืนอยู่ข้างๆ เธอ ยิ้มให้ ก่อนจะเอ่ยขึ้น
 
            “ว่าไง สาวน้อยของชายผู้สวมสูทผูกไท”
            แอลลิเซ่นถอนหายใจแล้วกลอกตาไปมา
            “รู้อะไรมั้ย ตอนแรกฉันไม่ได้มองด้วยซ้ำว่าเขาจะใส่สูทหรือผูกไท ฉันรู้แต่ว่าเขาต้องเป็นคนที่ไม่สมประกอบแน่ๆ ” เธอว่า
            เขาขำเบาๆ แล้วพยักหน้า
            แอลลิเซ่นรู้สึกว่าตอนนี้ไหล่ของเธอพิงอยู่ที่ช่วงแขนของเขา ทุกครั้งที่เริ่มบทสนทนา เขาจะโน้มใบหน้าลงมาใกล้ๆ เพื่อฟังเธอ ขณะที่เธอสูดหายใจเข้าช้าๆ รับกลิ่นหอมรวยรินจากกายเขา
 
            “อ้อ ตอนอยู่บ้านเล็กคุณทำอะไรไปบ้าง” เขาเอ่ยต่อ
            “ฉันก็… เดินสำรวจรอบบ้านไง”
            เขาเลิกคิ้วสูง “แมคซ์ไม่เชิญชวนคุณให้ขึ้นไปดูหนังฟังเพลงหรอ”
            แอลลิเซ่นส่ายหน้า เขาขมวดคิ้ว เธอจึงพูดต่อ
            “ก็ฉันชอบสระว่ายน้ำของคุณนี่ เลยนั่งเล่นอยู่ตรงนั้นตั้งนาน”
            เขายิ้มกว้างขึ้น นัยน์ตาเป็นประกาย
            “สระว่ายน้ำเป็นส่วนที่ผมชอบที่สุดในบ้านเล็ก เอ่อ แล้วคุณไม่ชอบขี่ม้าหรอ” เขาถาม
            เธอยิ้ม แล้วตอบอึกอัก “เอ่อ ชอบและไม่ชอบ”
            เขาเลิกคิ้วขึ้นอีกครั้ง เพื่อถามต่อ
            “ก็ ฉันชอบม้าแต่ฉันไม่ชอบขี่มัน” เธอว่า
            โรวว์แซนพยักหน้า ยิ้ม แล้วทำหน้าเหมือนนึกอะไรออก
            “อะไรหรือ” เธอถาม
            เขาส่ายหน้า “เปล่า”
            “งั้นฉันขอถามคำถามคุณบ้าง”
            เขาพยักหน้า โน้มตัวเข้ามาใกล้อีก
            “วันนั้นคุณหายไปไหนเหรอ”
            เขาชะงักเล็กน้อย
            “เอ่อ ผมไปเยี่ยมญาติที่อีกเมืองหนึ่ง ทำไมเหรอ”
            เธอยักไหล่ “เปล่า ถามดู”
            เขายิ้ม เป็นรอยยิ้มที่แปลกไป เธอคิด
 
            แล้วผู้โดยสารก็เพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ จนต้องยืนกันอย่างเบียดเสียด แอลลิเซ่นหันไปมองผู้ชายที่ยืนเบียดข้างหลังเธอ ชายคนนั้นสวมสูทผูกไทด้วย !
            โรวว์แซนพยักหน้าเบาๆ แล้วเอื้อมมือไปโอบเอวเธอ รั้งเธอให้มาเบียดร่างเขา เธอมองหน้าเขา เขามองเธอกลับ แล้วทั้งสองก็ขำออกมาในที่สุด
 
            แอลลิเซ่นลงจากรถแล้วก้มหน้าก้มตาเดินมุ่งหน้าไปยังห้องเรียน เธอยังคงอมยิ้มอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งมีเสียงกระแอมดังมาจากด้านหน้า เธอเงยหน้าขึ้นมาจึงรู้ว่าเป็น มี นั่นเอง
            “โอ้ะโอวว เพื่อนรักของฉันกำลังอินเลิฟอยู่กับชายหนุ่มสุดฮ็อต ฉันต้องทำตัวยังไงดีเนี่ย” มีกล่าว
            “ไปกันใหญ่แล้วมี” เธอค้าน
            “ใช่แล้ว ต้องเป็นข่าวใหญ่แน่ๆ ”
            แล้วมีก็มีทำท่าถือไมโครโฟนกลางอากาศเหมือนผู้ประกาศข่าวแล้วพูดสำเนียงดัดเสียง
            “ท่านผู้ชมคะ เมื่อเร็วๆ นี้หนุ่มสุดฮ็อตทายาทตระกูลดัง ผู้เป็นขวัญใจหญิงสาวทั่วบ้านทั่วเมืองได้สลัดรักจากสาวผมบลอนด์ผู้มีดีกรีเป็นถึงประธานนักเรียนโรงเรียนชื่อดัง แล้วมาพบรักกับหญิงสาวนิรนามคนหนึ่ง ผู้ซึ่ง..…..”
            แอลลิเซ่นขัดขึ้นก่อนที่มีจะพูดจบ
            “…เธอพูดเรื่องอะไรของเธอนะมี”
            มีหันมามองหน้าแอลลิเซ่น แล้วกลอกตา
            “นี่อย่าบอกนะว่าเธอไม่รู้เรื่อง” มีว่า
            “เรื่องอะไร” แอลลิเซ่นหยุดเดินแล้วตอนนี้
            มีหยุดตาม
            “ก็เรื่องโรวว์แซนกับแคทธรินไง”
            “ถ้าเรื่องที่เขาคบกันนะ ฉันรู้ แต่เมื่อกี้เธอพูดว่า… ”
            มีท้วงบ้าง “…ใช่ ก็เขาเลิกกันแล้ว”
            แอลลิเซ่นอ้าปากจะพูดต่อ แต่แล้วก็นิ่ง
            มีเริ่มก่อน “แล้วเอาไงหล่ะทีนี้”
            แอลลิเซ่นท้วงบ้าง “อาจจะไม่ใช่เรื่องจริงก็ได้ และถึงแม้จะเป็นเรื่องจริงมันก็ไม่เกี่ยวกับฉันอยู่แล้วนี่”
            มีมองหน้าแอลลิเซ่น แล้วส่ายหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ
            “ไม่เกี่ยวกับเธอได้ยังไง ก็โรวว์เขามาชอบเธออยู่”
            เงียบงันกันไปชั่วครู่ และแล้ว
            “เรื่องมันเป็นยังไง” แอลลิเซ่นถาม
 
            ครู่ต่อมา ทั้งสองคนก็เดินไปนั่งที่ร้านกาแฟในศูนย์อาหาร แล้วมีก็เริ่มเล่าเรื่องความสัมพันธ์ของโรวว์แซนกับแคทธรินที่เธอรู้มาจากแมททิวได้ความว่า โรวว์แซนคบหาอยู่กับแคทธรินมานานแล้ว ทั้งสองคนสนิทสนมกันมาก เลือกตารางเรียนวิชาเดียวกันหมดทุกตัว ไปไหนมาไหนด้วยกัน แต่แล้วเมื่อไม่นานมานี้ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนก็เปลี่ยนไป เทอมนี้โรวว์แซนไปย้ายตารางเรียนใหม่ทั้งหมด ซึ่งเป็นคนละตารางกับ  แคทธริน ทั้งสองคนก็ห่างๆ กัน ไม่เคยไปไหนมาไหนด้วยกันอีก
            มีเล่าจบ แอลลิเซ่นก็รีบท้วงขึ้นทันที
 
            “ฟังดูแล้ว ก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับฉันอยู่ดี”
            “เธอไม่รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญไปหน่อยหรอ แอลลี่ พอเขาเลิกกับแคทปุ๊บก็มาชอบเธอปั๊บเนี่ยนะ”
            “ไม่รู้สิ ฉันขี้เกียจคิด นี่… ลุกขึ้นไปเรียนได้แล้ว”
            แอลลิเซ่นพยายามตัดบทไปก่อน เธอต้องไปหาคำตอบแน่ๆ เธอคิด
 
 
            หลังจากทานอาหารค่ำเสร็จแล้ว แอลลิเซ่นเดินไปเดินมาอยู่ครู่ใหญ่ ก็ตัดสินใจกลับขึ้นไปบนห้อง เธอหันไปมองนาฬิกาที่โต๊ะโคมไฟข้างๆ เตียงนอน วางโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะเขียนหนังสืออีกฝั่งหนึ่ง ก่อนจะนอนคว่ำลงบนเตียง
            เธอกำลังทบทวนตัวเองว่า วันนี้หลังจากที่มีเล่าเรื่องนั้นให้เธอฟัง เธอก็ไม่เป็นตัวของตัวเองอีกเลย เมื่อสักครู่นี้ตอนที่ร่วมโต๊ะทานอาหารค่ำกัน เธอแทบจะไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาคุยกับแคทธรินเลย
            เรื่องจริงมันเป็นยังไงกันแน่นะ เธอคิด
            แล้วจู่ๆ ก็มีบางอย่างขัดจังหวะห้วงความคิดของเธอ
            อืม เสียงโทรศัพท์มือถือสั่น นั่นเอง
            แอลลิเซ่นลุกขึ้นจากเตียงอย่างเชื่องช้า เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และกดรับสาย
 
            “ฮัลโหล” เธอเอ่ย
            เงียบกริบ
            “ฮัลโหล” เธอเอ่ยอีกครั้ง
            “ไฮ! แอลล์”
            แอลลิเซ่นรู้สึกใจกระตุกวูบขึ้นมา เมื่อได้ยินเสียงนั้น
            “เฮ้ คุณได้เบอร์ฉันมาจากไหนกัน”
            โรวว์แซนหัวเราะเบาๆ “ผมสืบเก่งนะ คุณหลับหรือยัง”
            “หลับแล้ว ยังไม่ตื่นเลย” เธอแหย่
            “หืม อะไรทำให้คุณอารมณ์ดีเนี่ย” เขาหัวเราะคิกคักที่ปลายสาย
            แล้วแอลลิเซ่นก็สะดุดกึก อารมณ์ดีหรอ เธอคิด
            เงียบ
            “เฮ้ ทุกคนหายไปไหนกันหมดนี่”
            “เอ่อ คือว่าฉัน…”
            “หืม”
            “เอ่อ นี่คุณมีธุระอะไรหรือเปล่า”
            โรวว์แซนรู้สึกว่าน้ำเสียงของเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อย
            “ก็ ไม่มีอะไร ผมแค่อยากฟังเสียงคุณ ทำไมหรือ”
            เงียบสงัด
            แอลลิเซ่นรวบรวมแรงกายแรงใจทั้งหมดที่มีอยู่ แล้วเอ่ย
            “เอ่อ คุณก็รู้นี่ ว่าฉันอยู่บ้านเดียวกับแคทธริน”
            อืม โรวว์แซนเข้าใจแล้ว เขาพยายามสะกดใจไม่ให้ขำออกมา
            “แล้วยังไงหรือแอลล์”
            น้ำเสียงของเขาฟังดูขำขัน เขาขำอะไรของเขานะ เธอคิด
            “ก็ คือ… มันคงไม่ดีถ้า… ” เธอตะกุกตะกัก
            “ผมกับแคทธริน เราก็เป็นเพื่อนกันนี่ เป็นมาตั้งนานแล้ว ทำไมหรือ”
            แอลลิเซ่นถอนหายใจ ยิ้มออกมาในที่สุด รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก ทั้งๆ ที่คำตอบนั้นก็ยังคลุมเครืออยู่
            “เปล่านี่” เธอว่า
            “แอลล์”
            “หืม”
            “พรุ่งนี้ ผมต้องขับรถไปเองนะ” แอลลิเซ่นผงะเล็กน้อย รอยยิ้มเลือนหายไปแล้ว
            “แต่…”
            “แต่อะไร” เธอถามอย่างร้อนรน
            “แต่ผมจะไปรับคุณมาเรียนด้วยกัน”
            เธออึ้งไปพักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “ทำไมหล่ะ”
            “ก็ พรุ่งนี้ผมจำเป็นต้องขับรถไป แต่ผมก็อยากเจอคุณด้วย”
            เงียบงันกันไปทั้งสองฝ่าย โรวว์แซนขมวดคิ้ว รอดูสถานการณ์ต่อไป บางทีเธออาจจะปฏิเสธเขาก็ได้ แต่ก็ขอลองดูอีกสักหน่อย เขาคิด
            “ตกลงมั้ย” เขาลุ้นต่อ
            เงียบอีกชั่วอึดใจ และแล้ว
            “ก็ไม่เลวนี่” เธอตอบออกมาในที่สุด