Demon Be In Love.[Yaoi]

บทนำ  
เปรวไฟสีแดงฉาดฉานผสมสีส้มอ่อนแลดูอ่อนโยนแต่ก็ดุดันไม่แพ้กัน ไฟนั้นลุกขึ้นจากที่ให้ที่หนึ่งก่อนจะลามไปเรื่อยสู่บ้านหลังเล็กใหญ่ ทั้งคนใหญ่คนโตคนจนยาจกติดดินส่งเสียงกรีดร้องกันอย่างสุดเสียง ภายในเมืองนครขนาดเล็กนั้นผู้คนต่างพากันวิ่งหนีสุดฝีเท้า
ผู้ใดมีลูกอ่อนภายในอ้อมกอดย่อมมีลูกอ่อน..ผู้ใดเป็นชนกลุ่มหนุ่มสาวโสดภายในหัวได้แต่นึกคิดว่าตนเองจะอยู่รอดเพื่อคนที่เราแอบรักแอบชอบได้หรือไม่..ผู้ใดอยู่ใกล้บ้านใกล้เรือนเคียงต่างพากันช่วยเหลือกันอย่างสุดชีวิต..แม้จะมีคนดีช่วยผู้อื่นแต่ภายในโลกนี้ประเทศนี้ที่แห่งนี้ย่อมมีมนุษย์ที่เห็นแก่ตัว...มนุษย์นั้นคิดอะไรอยู่...? ความคิดของเหล่ามนุษย์นั้นช่างลึกล้ำ...ลึกซึ้ง แม้แต่พวกของตัวเองก็ไม่สามารถที่จะรับรู้ความได้เลย...ผู้คนที่รอดก็รอด..ผู้ที่ตายก็ตาย..การเกิดแก่เจ็บตายเป็นสัจธรรมของหลักสิ่งมีชีวิตทั้งมวล แต่ก็นั้นแน่ผู้คนเหล่านี้ไม่อยากตายในสภาพนี้แน่ๆ...แต่ในเมื่อคนเราเกิดมาสร้างบุญสร้างกรรมก็ย่อมต้องทนรับกรรมในอดีตกาล..
‘เจ้าพวกมนุษย์..พวกเจ้าไม่เชื่อในพระเจ้า..แต่เจ้าก็ยังคิดจะลบหลู่แม้กระทั่งปีศาจอสูรที่พวกเจ้าหวาดกลัว’ น้ำเสียงเย็นเอ่ยขึ้นมาจากริมฝีปากสีชมพูซีด ซีดจนไม่ใช่มนุษย์..ร่างกายสูงร่างกำยำนั่งอยู่บนบัลลังค์ใหญ่ด้านหน้าที่นั่งเป็นโต๊ะขนาดเล็กมีลูกแก้วขนาดกลาง ภายในลูกแก้วนั้นสะท้อนถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในโลกมนุษย์และเพียงเวลาไม่นานภาพนั้นก็จบลงด้วยความยินดีของเหล่ามนุษย์บางคนที่สามารถรอดมาจากเหตุการ์ณไฟลุกในหมู่บ้านโดยไม่ทราบมูลเหตุและสุขยินดีไม่นานก็ต้องโศกเศร้าเนื่องจากมวลเพื่อนที่สนิทชิดเชื้อหรือญาติคนที่เรารัก..ได้จากไป
จ้าวอสูรหรือเจ้าของปากสีชมพูซีดมองดูภาพที่เหล่ามนุษย์กรีดร้องนั้น..ถึงแม้เหตุการ์ณจะผ่านไปเนิ่นนานหลายนาทีแต่ภายในหัวของจ้าวอสูรก็ยังฉายภาพเหล่านั้นอยู่..เสียงหัวเราะดังขึ้นมาเบาๆก่อนจะเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆจนกระทั่งเงียบไป..รอยยิ้มนั้นก็หายไปพร้อมกับเสียงหัวเราะนั้น..จ้าวอสูรนั่งเงียบอยู่นานเนื่องจากความคิดก่อขึ้นภายในสมอง
                                                       ..เจ้ามนุษย์ พวกเจ้าจะอยู่ร่วมกับพวกข้าได้มั้ยนะ..

ณ โลกมนุษย์ วันที่ยี่สิบสาม เดือนสิบสอง ปีXXXX เวลา.02.30

‘ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่งได้เกิดอุบัติเหตุโดยไม่ทราบสาเหตุ ชาวบ้านกล่าวกันว่า..จ้าวอสูรได้ลงโทษเหล่ามวลมนุ..ติ๊ด!’
ภายในห้องขนาดพอดีสำหรับการอยู่ตัวเพียงคนเดียว มีชายผู้หนึ่งนั่งอยู่บนโซฟาหนังบุสีดำสนิท..ร่างกายเอนตัวลงบนโซฟานั้นช้าๆ..ก่อนจะกดปิดโทรทัศน์ลง..ความมืดภายในห้องที่ก่อนหน้านี้มีเพียงแสงสว่างจากโทรทัศน์เท่านั้น แต่ในตอนนี้มีเพียงความมืดและแสงสว่างเล็กน้อยที่ลอดผ่านผ้าม่านบางๆ..แต่ก็ไม่ได้ช่วยภายในห้องสว่างขึ้นได้เลย..ชายผู้ที่เอนกายอยู่บนโซฟา..สบถออกมาเบาๆก่อนที่สติจะเลือนรางลงและตกลงเข้าไปสู่ห้วงความฝัน
                                                                  ..จ้าวอสูรอะไรกัน ไร้สาระสิ้นดี..