ม่านลวง

" อ้าวนายวินทร์ นั่นพาคุณมินไปไหนมาดึกๆดื่นๆแบบนี้" คุณปรานีเอ่ยถามผู้เป็นหลานเมื่ออีกฝ่ายลงจากรถ

" รถผมเสียอยู่ท้ายไร่นะครับ หนานเมืองกับคำปันเข้าป่า คุณย่าเลยให้คุณมินตราไปรับ"

" เรานี่นะ ป้าบอกแล้วว่าให้ใช้รถคันอื่นก็ยังดื้ออยู่ได้ แล้วนี่ไปติดอยู่ท้ายไร่ก็คงไปดื่มกับลุงต๋ำตามเคยละซิ นี่คงพาคุณมินไปเสียคนด้วย แก้มแดงปลั่งเชียว"

มินตรายิ้มหน้าเสียเมื่อถูกเอ่ยถึงขณะที่ชายหนุ่มหัวเราะร่วน

" คุณมินตราเขาจิบนิดเดียวก็เป็นอย่างที่เห็นละครับ ถ้าจะเมาคงเมาชามากกว่าเพราะเห็นจิบเอาๆ แล้วน้องนีกับคุณพริมละครับเป็นไงบ้าง งานเลี้ยงสนุกไหม"

ชายหนุ่มหันไปถามแขกอีกสองคนที่เดินขึ้นเรือนมาด้วยกัน หญิงสาวยังเกาะแขนผู้เป็นสามีไว้ในขณะที่สายตาของผู้เป็นสามีนั้นกลับทอดมองคนแก้มแดงที่เดินก้มหน้าเหมือนไม่สนใจใครอย่างห่วงใย

" สนุกมากเลยคะพี่วินทร์ ได้ชมการแสดงงามๆตั้งเยอะ เสียดายที่คุณพริมรู้สึกไม่ค่อยสบายเราเลยกลับกันเร็วหน่อย"

ชลณีเอ่ยเสียงใสกับญาติผู้พี่ ชายหนุ่มได้แต่หัวเราะในคอเมื่อมองหน้าผู้ชายท่าทางสำอางที่ยืนอยู่ตรงหน้า

" สงสัยคุณพริมเขาจะติดใจไร่พี่เสียแล้วละ" ชายหนุ่มพูดติดตลกปรายคามองมินตราที่ยืนก้มหน้างุด

" พี่วินทร์ก็เถอะ ตั้งแต่คุณหมอมาอยู่ที่นี่ได้ข่าวว่าอยู่ติดบ้านขึ้นเยอะนี่คะ" ชลณีแซวญาติผู้พี่ นอกจากอีกฝ่ายจะไม่ปฎิเลธแล้วยังยิ้มกว้างยอมรับกลายๆเสียด้วยซ้ำ

" คุณหมอเก่งจังนะคะ ทำเสืออย่างพี่วินทร์กลายเป็นเหมียวเชื่องๆเลย" มินตรามองคนโน้นคนนี้อย่างไม่รู้จะพูดอะไรดี

" ยันนีก็พูดไป คุณมินเขาทำหน้าไม่ถูกแล้วนั่น นี่มีใครจะรับเครื่องดื่มอะไรไหม ป้าเห็นจะต้องขอตัวก่อนไว้เจอกันพรุ่งนี้"

" ดิฉันก็ขอตัวเช่นกันคะ" มินตราเอ่ยแล้วรีบเดินตามหลังคุณปรานีไป

" คุณมินน่ารักดีนะคะคุณพริม แซวแค่่นี้อายเดินหนีพี่วินทร์ไปเลย" หญิงสาวหันมาพูดกับผู้เป็นสามี

" ครับ น่ารักแต่คุณนีไม่ควรพูดแบบนั้น เพราะจริงไม่จริงเราก็ไม่ทราบคุณมินเธอจะเสียหายได้" ชายหนุ่มพูดเสียงเรียบแต่ผู้เป็นภรรยาจับได้ถึงความรู้สึกไม่พอใจ

" คุณพริมไม่พอใจหรือคะ นีขอโทษคะ นีไม่ทันนึก" หญิงสาวบีบแขนอีกฝ่าย ชายหนุ่มก้มลงมองหน้าผู้ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของเขาอย่างสมบูรณ์ แววตาฉายความกังวลทำให้เขาอดใจอ่อนลูบหลังมือเธอเบาๆเป็นการปลอบใจอย่างเสียไม่ได้

" ไว้คุณนีบอกกับคุณมินพรุ่งนี้ซิครับ อีกอย่างคุณวินทร์ก็อยู่ตรงนี้คงให้ข้อเท็จจริงกับคุณนีได้มากทีเดียว ผมขอตัวไปนอนก่อนเชิญคุณอยู่คุยกับคุณวินทร์เถอะ ไม่ต้องห่วงผม"

ชายหนุ่มพูดเสียงอ่อนโยนพลางโน้มศรีษะอีกฝ่ายลงมาจุมพิตเบาๆก่อนบอกลาคนผิวคร้ามที่ยืนถัดไป

" หุบยิ้มได้แล้วมั้งยัยนี หรือจะตามเขาเข้าไปในห้องละ" นาวินทร์เอ่ยแซวญาติผู้น้องเมื่อเห็นอีกฝ่ายยังยิ้มแก้มปริ

" แหมมม ก็นีมีความสุขนี่คะ ใครจะคิดว่าคนร้ายกาจอย่างนีจะได้สามีแสนดีอย่างคุณพริม ตอนแรกนีก็ปฏิเสธคุณแม่ซะแทบแย่ แต่ตอนนี้นีดีใจที่เชื่อฟังท่านนะคะ" หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงเป็นสุข

" เรารู้จักกับเขาเท่าไหร่เชียว ถึงตัดสินว่าเขาแสนดีขนาดนั้น"ชายหนุ่มแขวะ

"แหมพี่วิน จะนานไม่นานนีก็แต่งงานกับเขาแล้วนะคะ แม้พี่วินจะมองว่าเป็นการคลุมถุงชนเถอะ แต่นีเต็มใจเสียจริง" หญิงสาวขำกิ๊กเมื่อเห็นชายหนุ่มนิ่วหน้า

" เดี๋ยวนีไปชงชามาให้นะคะ กาแฟคงแรงไป รอแป๊ป" ชายหนุ่มมองตามหลังอีกฝ่ายอย่างนึกกังวล ถ้าเธอรู้ว่าสามีที่รักของเธอมีใจให้คนอื่นนั้นเธอจะผิดหวังสักแค่ไหนนะ

" คุณพริมเขาคงดีมากซินะ ถึงทำให้สาวเปรี้ยว หัวสมัยใหม่อย่างเรากลายเป็นแม่บ้านแม่เรือนได้" ชายหนุ่มพูดติดตลกเมื่อชลนีวางแก้วกาแฟลงครงหน้า

" นีก็พูดไม่ถูกนะคะพี่วินทร์ นีรู้แต่นีรู้สึกสบายใจทุกครั้งที่มีเขาอยู่ใกล้ เขาปฎิบัติกับนีเหมือนนีเป็นหญิงสาวทั่วไป ไม่ใช่ลูกคุณหนูอย่างที่คนอื่นปฎิบัติ เวลานีทำอะไรไม่งามเขาก็บอกก็เตือนอย่างมีเหตุผล เขาไม่เคยขอให้นีเปลี่ยนแปลงตัวเองแต่นีรู้สึกว่านีควรทำเพื่อเขาบ้าง" หญิงสาวอธิบายเรื่อยๆ

" ถ้าเขาดีขนาดนั้น เขาไม่มีใครมาก่อนเราหรือไงยัยนี" ชายหนุ่มหยั่งเชิง

" ก็คงมีแหละคะ แต่นั่นมันก็เป็นอดีตไปแล้วนี่คะ นีไม่อยากทำตัวเป็นเหมือนเมียในละครหลังข่าวที่วันๆเอาแต่หึงหวงสามีหรอกนะคะ"

"มีอะไร หือ" ชายหนุ่มถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายเหม่อ หญิงสาวทำท่าลังเลอยู่ชั่วครู่แล้วส่ายหัวเหมือนไล่ความคิดที่รบกวนจิตใจเธอออกไป

" ไม่มีอะไรหรอกคะ" หญิงสาวยิ้ม แต่สิ่งที่ค้างคาในใจที่เธอไม่ได้บอกญาติผู้พี่คือคอนโดมิเนียมของผู้เป็นสามีที่เธอไม่เคยได้เหยียบเข้าไปและเขาไม่เคยเอ่ยชวนสักครั้งเดียว เธอเคยหลอกสอบถามเจ้าหน้าว่ามีใครพักอยู่หรือมีใครแวะเวียนมาบ้างหรือไม่แต่คำตอบที่ได้รับนั้นมีเพียงแค่เจ้าของห้องจะแวะเข้ามาพักบ้างบางครั้ง ซึ่งทุกครั้งเขาก็บอกเธอไว้ หญิงสาวจึงเลิกใส่ใจแต่คำถามของญาติผู้พี่กลับดึงความทรงจำนั้นกลับมาหาเธอ

" นีเรียบร้อยแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้" หญิงสาวคว้าแก้วเข้าไปล้างในครัวเล็กๆก่อนเดินแยกจากไป ชายหนุ่มนั่งนิ่งจ้องแก้วกาแฟเผลอเอานิ้วลูบรีมฝีปากอย่างลืมตัว ความอุ่นหวานที่เขาได้สัมผัสเมื่อครู่ก่อนเป็นเรื่องจริงหรืเปล่านั้น เขาเริ่มไม่แน่ใจเหมือนกัน