ม่านลวง

" นั่นเธอจะไปไหน" ชายหนุ่มถามเสียงเข้มใบหน้าบึ้งตึง

" ไปให้พ้นสายตาคุณนาวินทร์ไงละคะ ฉันจะได้ไม่อยู่ให้ระคายสายตา" หญิงสาวอธิบายเสียงเรียบไม่แสดงอาการใดๆจนหัวใจชายหนุ่มรู้สึกชาหนึบ

" คุณอย่ามาคิดว่าการเป็นคนโปรดของคุณย่าจะทำให้คุณทำอะไรตามใจชอบ และมาพูดจายโสใส่ผมแบบนี้นะ" มินตราแอบถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ไม่เข้าใจจลยว่าทำไมหลานชายคุณนวลจันทร์ถึงตั้งตัวเป็นปฎิปักษ์กับเธอนัก

" คุณนาวินทร์คะ ดิฉันไม่มีเจตนาอะไรแบบนั้น แต่เพราะฉันทราบว่าคุณไม่ชอบหน้าดิฉัน ดิฉันจึงไม่อยากอยู่ให้ระคายสายตาคุณก็เท่านั้นเองแต่ถ้ามันทำให้คุณไม่พอใจ ดิฉันต้องขอโทษจริงๆคะ" หญิงสาวยกมือไหว้อีกฝ่าย

" คุณอย่ามาทำเป็นประชดผมหน่อยเลยคุณมินตรา ผมไม่เชื่อว่าผู้หญิงอย่างคุณจะใส่ใจความรู้สึกของใครหรอกนะ คุณจะแกล้งทำใสซื่อให้ใครเชื่อก็เชิญ แต่ไม่ใช่ผมแน่"

ชายหนุ่มกระซิบเสียงเหี้ยมกับเธอแล้วผิวปากเดินจากไป มินตราอยากถามให้ชัดเจนว่าที่อีกฝ่ายพูดนั้นหมายถึงอะไร เขาเอาแต่พูดว่าเธอเป็นคนหลอกลวง เสแสร้งแกล้งทำ เห็นแก่ตัว เห็นแก่เงินโดยไม่สนใจที่จะให้โอกาสเธออธิบายอะไรเลย

....................................................................................................................................

" คุณมินยังไม่นอนอีกหรือครับ" หญิงสาวสะดุ้งเมื่อมีเสียงทักดังมาจากข้างหลัง

" อ้าว คุณภพนั่นเอง มาเงียบๆดิฉันตกใจหมด"

" ผมเปล่านะครับ คุณมินแหละยืนเหม่อ แหมไม่รู้เหม่อถึงหนุ่มคนไหนนะครับ ช่างโชคดีจริงๆผูชายคนนั้น" ตรีภพเอ่ยแซวอีกฝ่ายอย่างคุ้นเคย หญิงสาวได้แต่หัวเราะขำในความทะเล้นของอีกฝ่าย

" นายภพ นายจะให้ฉันรอทั้งคืนไหม" นาวินทร์เอ่ยเสียงห้วนดังมาจากห้องทำงานถัดไป
" โห มื้อเย็นนี้ใครทำรังแตนให้พ่อเลี้ยงทานหรือเปล่าครับ ดูอารมณ์ไม่ดีเลย"

อีกฝ่ายป้องปากกระซิบกับหญิงสาวเบาๆก่อนก้าวยาวๆไปยังห้องทำงานผู้เป็นนาย ตรีภพทำงานกับครอบครัวของนาวินทร์ตั้งแต่สมัยรุ่นพ่อของเขา ทั้งสองจึงเติบโตมาด้วยกัน ในความสัมพันธ์แบบเจ้านายกับลูกน้องนั้นจึงมีความผูกพันธ์ฉันท์เพื่อนอย่างแน่นแฟ้นด้วย