Love Gameเกมส์รัก เกมส์ร้ายป่วนหัวใจยัยมาเฟีย

ชั่งเป็นอะไรที่น่าหนักใจมากกกกก การที่เด็กสาวอายุ16อย่างฉันต้องมาดูแลลูกน้องที่มีมากกว่าห้าพันคนเป็นอะไรที่หนักหนามากเลยนะ คุณพ่อคิดอะไรอยู่กันแน่เนี่ย มีพี่อยู่ตั้งสามคนทำไมคุณพ่อถึงเลือกให้ฉันเป็นคนดูแลแก๊งหล่ะ

เฮ้อ~คิดแล้วเครียด เลิกคิดๆ>.<

"หวัดดี"

"นาย...เรียว"

"อื้ม ก็ฉันน่ะสิ คิดว่าใคร"

"เปล่าซักหน่อย"

"งั้นไปห้องเรียนกัน"

"อืม"ฉันตอบตกลง เค้าเดินไปถามนู่นนี่ฉันไปจนเกือบจะถึงห้อง

"นานา เธออยู่ชมรมไหนหรอ'้

"ชมรมเทนนิส"

"หรอ งั้นฉันเข้าชมรมนั้นด้วยดีกว่า^^"

"เอ๋ แล้วแต่สิ"

"ฮ่าๆๆ งั้นวันนี้ไปยื่นใบสมัครนะุ เธอก็ไปด้วยกันสิ"

"แล้วทำไมฉันต้องไปด้วย"

"เอาน่าไปด้วยกันหน่อยนะ"

"เอ่อ...ก็ได้"

"งั้นตอนกลางวันนะ"

"อื้ม"

ครืด~

หลังจากที่คุยกันเสร็จเวคอสก็เปิดประตูห้อง ทันทีที่ทุกคนเห็นเราสองคนก็ต่างพากันซุบซิบนินทา ซึ่งฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทุกคนเป็นอะไรเพราะตั้งแต่ที่เดินเข้าโรงเรียนมาก็มีแต่คนมอง แต่ฉันไม่ได้สนใจซักเท่าไหร่เพราะปกติก็มีแต่คนมองอยู่แล้ว(ก็กลุ่มของพวกฉันดังมากเลยนี่นา)

"นานา"เสียงของยัยเปเป้ดังขึ้นมาเพื่อเรียกฉัน

"เอ่อ...มีอะไรกันน่ะ"

"ก็มีข่าวในหนังสือพิมพ์ของโรงเรียนน่ะสิ"

"ข่าว?"

"ใช่ ข่าวที่ว่าแกแอบกิ๊กกั๊กกับรุ่นพี่ที่ชมรมอ่ะดิ รุ่นพี่เซย์น่ะ"

"หรอ"

"แกไม่เครียดรึไง"

"ทำไมฉันจะต้องเครียดกับเรื่องไร้สาระด้วย..."ฉันหวังว่าเรียวจะไม่เชื่อข่าวลือนี้นะ..ว่าแล้วฉันก็หันไปมองเรียวที่อยู่อีกด้านหนึ่งของห้อง เค้าทำสีหน้าเรียบเฉยแบบที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลย เค้าหันมาสบตกฉันแล้วทำสีหน้าว่าโกรธและรีบเดินออกจากห้องไป ฉันเห็นดังนั้นจึงรีบตามออกไปทันที

"นี่!นายจะไปไหนน่ะ"

"ก็จะไปดูหน้าไอ้คนที่เป็นข่าวกับแฟนชาวบ้านไง"

"มันไม่ใช่อย่างที่นายคิดนะ!"

"ไม่ใช่!งั้นหรอ แล้วที่ฉันเห็นมันคืออะไร"

"..."

"เห็นไหม เธอก็อธิบายอะไรไม่ได้อยู่ดี"

"ถ้าฉันพูดนายจะเชื่อไหม"

"งั้นเธอก็พูดมาสิ ว่ามันเป็นยังไงกันแน่"

"ฉันกับพี่เซย์ไม่ได้เป็นอะไรกัน เราเป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้องกันเฉยๆ"

"...ฉันไม่เชื่อ ในรูปมันก็เห็นชัดเจนขนาดนั้น มันกอดเธอเลยนะ แล้วเธอจะมาบอกว่ามันไม่มีอะไรเนี่ยนะแบบนี้จะให้ฉันเชื่อได้ยังไง!!"

"งั้นก็ตามใจนาย ฉันไม่สนใจแล้ว"

"แล้วนี่เธอจะไปไหน"

"ฉันจะกลับบ้าน ไม่มีอารมณ์เรียนแล้ว"หลังจากที่พูดจบฉันก็เดินไปเอากระเป๋าที่ห้องแล้วเดินออกไป ท่ามกลางเสียงเรียกของยัยเปเป้ ยัยอ้าย ยัยโชกี้ ยัยสายไหม หรือแม้แต่ยัยฟางข้าว ฉันโบกรถแท็กซี่ที่หน้าโรงเรียนแล้วกลับบ้านทันที 

ถ้าเป็นแฟนกันแต่ไม่เชื่อใจกันเลยซักนิดถึงจะเป็นแค่เกมก็เถอะ ถ้างั้นก็อย่าเป็นดีกว่า...

อย่าทำให้ฉันหวั่นไหว ด้วยท่าท่างน่ารักของนาย...

อย่าทำให้ฉันหวั่นไหว ด้วยรอยยิ้มที่นายมอบให้...

อย่าทำให้ฉันหวั่นไหว จากเสียงทักทายที่ร่าเริงของนายยามเช้า...เพราะว่ามัน...

...จะทำให้ฉันหลงรักนาย...และฉันก็ไม่อยากเจ็บอีกแล้วด้วย...