Love Gameเกมส์รัก เกมส์ร้ายป่วนหัวใจยัยมาเฟีย

"ฮ่าๆ จะไม่รู้ได้ไง พวกเธอออกจะดังขนาดนั้น"

"หรอ ดังยังไงอ่ะ"

"ก็ล่าสุดฉันได้ยินเด็กโรงเรียนอื่นคุยกันรู้สึกว่าจะเรื่องของคนที่ชื่อเรย์น่ะ ว่าไปจีบเด็กโรงเรียนหนึ่งอยู่สามคนแล้วสามคนนั้นก้ตบกันแย่งเขานั่นแหละ"

"มันไปทำเรื่องอีกแล้วหรอเนี่ย"ฉันบ่นอย่างเอือมๆ

"ไม่เห็นเป็นไรนี่นา ผู้ชายก็ออย่างนี้แหละ"

"แล้วนายเป็นแบบนี้บ้างรึเปล่าหล่ะ"

"ไม่รู้สิ ^^"เค้าตอบอย่างยิ้มๆ

พอกลับมาถึงบ้านฉันก็เห็นพี่ทุกคน คุณพ่อ และก็ใครก็ไม่รู้นั่งอยู่อีกสองคน คนนึงน่าจะอายุประมาณเท่าคุณพ่อและอีกคนนึงก็น่าจะเป็นลูกของเค้า

"อ้าว กลับมาแล้วหรอ พอดีเลยนั่้งก่อนสิ"

"ค่ะ"พอคุณพ่อพูดแบบนั้นฉันจึงเดินไปนั่งที่โซฟาที่อยู่ใกล้กับคุณพ่อทันที

"นี่คุณธนากร เพื่อนของพ่อน่ะ แล้วก็เป็นหุ้นส่วนในบ่อนของเราด้วย แล้วนั่นก็คือลูกชายของเพื่อนพ่อชื่อพีช เป็นคู่หมั้นของลูก ^^"พอคุณพ่อพูดจบฉันก็ยกมือไหว้ หือ!เมื่อกี๊พ่อพูดอะไรนะคงจะไม่ใช่...

"อะไรนะคะ! คู่หมั้น!"

"ใช่ พ่อเพิ่งรู้ว่าลูกความรู้สึกช้านะนานา -_-"ฉันไม่ได้สนใจฟังที่พ่อฉันประชดแต่กำลังสนใจเรื่องคู่หมั้นต่างหาก!นี่มันอะไรก๊านนนน ToT ฉันจะมีคู่หมั้น ม่ายยยย

"ทำไมหนูถึงไม่รู้เรื่องนี้เลยหล่ะ ทำไมพ่อไม่ถามหนูก่อน!"

"ถ้าถามแล้วแกจะยอมไหมหล่ะ"

"ไม่ยอม"

"นั่นไง พ่อถึงไม่ถามแกไง -_-"

"โธ่!คุณพ่อ!! T^T"

"หรือแกจะปฏิเสธ - -+"

"แล้วหนูปฏิเสธได้ด้วยหรอ O_o"

"ไม่ได้ -_-"

"นั่นไง T^T"จบสิ้นแล้วชีวิตช้านนนนนนนนน~

เช้าวันต่อมาฉันก็จะต้องลากสังขารของตนเองไปโรงเรียนจนได้T^Tคุณพ่อนะคุณพ่อทำอะไรไม่ปรึกษาลูกสาวตัวเองก่อนเลยยย

"เป็นไรรึเปล่า สีหน้าไม่ดีเลยนะ"พี่เนสถามแล้วเอามือมาอิงหน้าผากฉัน"ตัวร้อนด้วยนี่วันนี้ไม่ต้องไปเรียนก็ได้นะ เดี๋ยวพี่บอกอาจารย์ให้"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่นี้เองสงสัยเมื่อคืนจะเครียดไปหน่อยเลยนอนไม่หลับทำให้ไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ"

"หรอ...วันนี้เดี๋ยวพี่ไปรับที่ห้องนะ"

"แต่..."ฉันทำท่าจะปฏิเสธแต่พอเห็นสีหน้าของพี่เนสที่ดูเป็นห่วงฉันจริงๆก็ตกลงอย่างง่ายดาย ถึงฉันจะไม่ค่อยชอบพี่เนสแต่พอเห็นพี่ทำหน้าอย่างนั้นแล้วฉันปฏิเสธไม่ลงจริงๆนั่นแหละ

ฉันมาโรงเรียนด้วยสีหน้าที่เย็นชาอย่างเคยทุกคนจะชินกับสีหน้าอย่างนี้ของฉันจะมีก็แต่พวกยัยเปเป้นั่นแหละที่ดูออก

"ไง วันนี้เป็นไรอีกหล่ะ หน้าอย่างกะคนเมาตด"นี่หรือคือคำทักทายของยัยเปเป้ -*-

"ก็คุณพ่อฉันน่ะสิจะจับฉันหมั้นอ่ะ"

"เฮ้ย!!!"ยัยเปเป้ โชกี้ อ้าย ฟางข้าว และสายไหม ต่างอุทานพร้อมกัน

"จริงดิ"

"จริง ToT"

"เอาน่าๆทำใจซะ ไม่แน่ซักวันพ่อแกอาจจะถอนหมั้นก็ได้ถ้าแกตื๊อท่านทุกวันอ่ะ ตื๊อเท่านันที่ครองโลก"ดูมันสอนหลักการอะไรของมันเนี่ย -_-

"อย่าเครียดๆไปโรงอาหารกัน หิวจะตายอยู่แล้วT^T"ยัยเปเป้

"อืมๆ"

 พวกเราต้องไปโรงอาหารกันแค่สามคนเพราะทั้งอ้าย สายไหม และฟางข้าวบอกว่าไม่หิวเราเลยมากันเอง พอมาถึงโรงอาหารก็ได้ยินเสียงดังมาจากข้างในกลับเห็นเรย์และเวคอสกำลังต่อยกันอยู่

"นี่ไม่มีใครห้ามเลยรึไง"โชกี้เป็นคนแรกที่ถามผู้ชายที่กำลังมุงดูอยู่

"ใครจะกล้าเข้าไปห้ามหล่ะั"

"ได้!ถ้าไม่มีใครเข้าไปห้ามหล่ะก็ฉันห้ามเอง"ฉันพูดขึ้น

"พวกนาย!หยุดต่อยกันเดี๋ยวนะ!!"

"..."ไม่มีเสียงตอบรับจากทั้งสองคน ทั้งคู่ยังต่อยกันอย่างไม่มีใครยอมใคร

"หยุด!ฉันบอกให้หยุด"คราวนี้ฉันเข้าไปห้ามแต่ทั้งคู่ก็ยังไม่ยอมหยุด

"ถ้าไม่หยุดฉันจะไปบอกอาจารย์"่พอฉะันพูดไปแบบนั้นพวกเขาก็ยอมหยุดอย่างง่ายดาย"แล้ัวนี่พวกนายทะเลาะกันเรื่องอะไรเนี่ย!"

"ก็มันแย่งแฟนฉัน!"เรย์

"ฉันไม่ได้แย่งแฟนนาย แฟนนายต่างหากที่มาตามตื๊อฉัน"เรียวบอก

"แล้วนี่นายจะทะเลาะกันเพราะเรื่องแค่นี้น่ะหรอ"

"เรื่องแค่นี้ที่ไหนมันเรื่องใหญ่ของฉันเลยนะ"เรย์พูดด้วยท่าทางจริงจัง

"แล้วนายรักแฟนนายคนนี้จริงๆรึเปล่า"

"..."หึ!ว่าแล้วไง คนอย่างมันจะจริงจังกับใครได้-_-

"เห็นไหม นายก็ไม่ได้จริงจังซักหน่อย"ฉันหันไปว่าเรย์"ฉันขอโทษแทนเพื่อนฉันด้วยนะมันก็อย่างนี้แหละ อารมณ์ร้อนเกินไป"

"งั้นเรามาเล่นเกมกันไหม"เรียวถามฉันขึ้นมา

"เกม?แล้วเราจะเล่นทำไมหล่ะ"

"ก็เพื่อนเธอเล่นวิ่งมาต่อยฉันอย่างไม่มีสาเหตุอย่างนี้ ถ้าฉันไปบอกอาจารย์เพื่อนเธอต้องเดือดร้อนแน่ๆ"

"อย่างนี้มันขู่่กันนี่หว่า!"เรย์ตะโกนแล้วทำท่าจะวิ่งเข้าไปหาเรื่องอีกจนฉันต้องยกมือห้ามไว้

"เกมอะไร"

"เกมส์รัก กติกาก็ง่ายๆถ้าทำให้อีกฝ่ายบอกรักได้ภายใน3เดือนคนนั้นก็ชนะ และคนชนะจะทำอะไรกับคนแพ้ก็ได้ เป็นไงหล่ะน่าสนใจไหม"

"ก็ได้ แต่นายต้องไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกอาจารย์แน่นะ"

"อืม"

"งั้นตกลง"กลายเป็นว่าตอนนี้ฉันไปตกลงเล่นเกมบ้าๆกับเรียวไปซะแล้ว แล้วเรื่องคู่หมั้นฉันนี่จะทำยังไงดีเนี่ย~T^Tถ้าบอกพ่อว่าฉันมีแฟนแล้วฉันต้องถูกพ่อฆ่าแน่ๆเลย โอ๊ยๆคนสวยรับไม่ได้~!