Love Gameเกมส์รัก เกมส์ร้ายป่วนหัวใจยัยมาเฟีย

ฉันไม่เข้าใจโซลจริงๆแฮะว่าทำไมเค้าถึงต้องโกรธขนาดนั้น ฉันทำอะไรผิดนะ คิดมาทั้งคืนจนนอนไม่หลับตื่นเช้ามาเลยเพลียสุดๆ

"ไง ทำไมเดินทำหน้าเพลียๆอย่างนั้นหล่ะ"เสียงของพี่เซย์มาดังอยู่ข้างๆตอนไหนก็ไม่รู้ ทำเอาฉันถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย

"นอนไม่หลับน่ะค่ะ มีเรื่องปวดหัวให้คิดได้ไม่ซ้ำแต่ละวัน"

"เรื่องอะไรหล่ะเผื่อพี่จะช่วยได้"รุ่นพี่พูดกลับมาอย่างใจดี พี่เซย์นี่แหละที่เป็นที่พึ่งที่ดีที่สุดของฉันในเวลาแบบนี้

"เรื่องของโซลน่ะค่ะ"

"ไอโซลมันทำอะไรหรอ พี่เห็นมันดูอารมณ์เสียมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แล้ววันนี้ก็ทำท่าไม่อยากมาโรงเรียนกว่าจะลากมันลงจากเตียงได้แทบตายเลยแน่ะ มีเรื่องอะไรกันรึเปล่า"

"ก็เมื่อวานอยู่ๆโซลก็เดินออกมาจากห้องตอนที่เพื่อนๆกำลังพูดเรื่องมินิคอนเสิร์ตพอหนูวิ่งตามออกมาก็มาตะคอกใส่หนูเฉยเลย เก็บมาคิดทั้งคืนจนไม่ได้นอนเลยว่ามันเป็นอะไร"

"เดี๋ยวพี่ลองถามโซลมันให้แล้วกัน ถ้าระหว่างนี้มีเรื่องอะไรอีกก็มาบอกพี่ เราก็เหมือนน้องสาวของพี่คนนึงเหมือนกันเห็นกันมาตั้งนานเรื่องแค่นี้มาพึ่งพี่ก็ได้ พี่ยินดี"พี่เซย์พูดพร้อมกับส่งรอยยิ้มที่อบอุ่นมาให้ฉัน เป็นไงพี่ชายไม่แท้ของฉันน่ารักไหมหล่ะ พอพี่เซย์รับปากว่าจะช่วยก็ทำเอาฉันเบาใจขึ้นเยอะ ไม่นานนักหลังจากที่แยกย้ายกะพี่เซย์ฉันก็เดินมาถึงหน้าห้องเรียนฉันยืนทำใจอยู่ตรงนั้นว่าถ้าเข้าไปเจอโซลฉันจะทำยังไงดี

"อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดน่ะ"ฉันบ่นพึมพำอยู่คนเดียวก่อนที่จะรวบรวมความกล้าเปิดประตูห้อง แล้วรีบเดินเข้าไป

"ไงๆ"สายไหมส่งเสียงทักทายฉัน

"อืม ไงยัยเป้ยังไม่มาอีกหรอ"ฉันถามยัยสายไหมเมื่อยังไม่เห็นยัยเป้อยู่ในห้อง

"อืม ยังไม่เห็นมาเลย สงสัยวันนี้ตื่นสายมั้ง"สายไหมหันมาตอบคำถามฉันเสร็จก็ง่วนอยู่กับห่อเลย์อีกครั้ง อยู่ๆโซลก็ลุกขึ้นมากระชากแขนฉันแล้วออกแรงลากออกมาจากห้องท่ามกลางสายตาที่จ้องมองมาอย่างสงสัย

"ฉันเจ็บนะ โซล ปล่อยเดี๋ยวนี้"ฉันบอกกับเขาเพราะจากแรงของเขาแล้วทำเอาฉันเจ็บที่บริเวณข้อมือไปหมด

"ฉันจะปล่อยก็ต่อเมื่อเธอรับปากว่าจะเลิกยุ่งกับมัน"เค้าพูดพร้อมกับออกแรงบีบที่ข้อมือแรงขึ้นจนฉันว่ามันต้องเป็นรอยแดงแน่ๆ

"โอ๊ย!"ฉันส่งเสียงอย่างเจ็บปวดหวังแค่ว่าโซลจะปล่อยมือออกจากข้อมือของฉัน

"รับปากฉันสิว่าเธอจะไม่ยุ่งกับมัน!"เค้าตะคอกใส่ฉันจนฉันสะดุ้งเล็กน้อยด้วยความตกใจ แต่ก่อนที่โซลจะทำอะไรมากไปกว่านี้ยัยเป้ก็มาพอดีฉันบอกได้เลยว่าไม่เคยดีใจที่ได้เห็นยัยเป้มากเท่านี้มาก่อนเลย

"เฮ้ยๆจะทำไรวะ"ยัยเป้วิ่งเข้ามาผลักโซลแล้วดึงฉันให้อยู่ด้านหลัง

"เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแก ถอย!"โซลพูดก่อนที่จะเดินตรงเข้ามาหาแต่ก็ต้องหยุดชะงักอยู่ตรงนั้นด้วยสายตาเอาเรื่องของยัยเป้ จริงๆแล้วตรงนั้นก็มีนักเรียนอยู่เยอะพอสมควรแต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งหรือไปบอกอาจารย์เลยซักคนแถมพวกในห้องก็โผล่ออกมาดูบ้าง

"กูไม่ถอย!เรื่องของนานาก็คือเรื่องของกูเหมือนกัน มึงนั่นแหละถอยไป"เป้มันคงโกรธมากจนขึ้นมึงกูกับโซล

"นี่มึงขึ้นมึงขึ้นกูกับกูเลยหรอไอเป้ กูเห็นว่ามึงเป็นผู้หญิงหรอกนะกูถึงไม่อยากทำอะไรแล้วมึงก็เป็นเพื่อนกู"

"แล้วทีมึงทำกับนานาหล่ะมึงไม่เห็นมันเป็นผู้หญิงหรือเป็นเพื่อนมึงเลยหรอ"พอเจอยัยเป้ตอกกลับโซลก็ถึงกลับพูดอะไรไม่ถูก ก่อนที่จะหันมาจ้องฉันแวบนึงแล้วหันหลังเดินไป

"มันทำอะไรแกบ้างรึเปล่า"เป้ถามเมื่อเห็นว่าโซลไปแล้ว

"ไม่หรอก"ฉันตอบก่อนที่จะยิ้มให้บางๆเพื่อให้ยัยเป้เห็นว่าฉันไม่เป็นอะไร

"มันว่าอะไรแกอ่ะ"

"ฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกันแต่มันบอกให้ฉันเลิกยุ่งกับเรียวน่ะ"

"สงสัยมันบ้าแล้วมั้ง ป้ะเข้าห้องกันเถอะ"

"อื้ม"แล้วยัยเป้ก็พาฉันเดินเข้าไปในห้องเรียน.