Love Gameเกมส์รัก เกมส์ร้ายป่วนหัวใจยัยมาเฟีย

หลังจากวันนั้นที่พวกเราเลือกบทละครกัน ทุกคนก็ทุ่มเทกับการซ้อมเป็นอย่างมาก(ขอแค่ไม่ใช่การเรียน ฉันพร้อมทำทุกอย่าง)ทุกวันหลังเลิกเรียนพวกเราทุกคนก็จะซ้อมกัน เหมือนเช่นวันนี้ วันนี้เป็นการซ้อมครั้งสุดท้ายเพราะพรุ่งนี้จะเป็นวันงานแล้ว ซึ่งต้องซ้อมหนักกว่าทุกวัน
"เย้!ซ้อมเสร็จแล้ว!!"พวกเราทุกคนร้องตะโกนด้วยความดีใจเมื่อการซ้อมของวันนี้เสร็จไปอย่างราบรื่น
"เอาหล่ะ แยกย้ายกลับบ้านได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องมาตั้งแต่ตีสี่นะ"ยัยหัวหน้าห้องบอกพวกเราทุกคนในห้องก่อนที่จะเิดินออกไปจาห้อง
 
วันนี้ฉันกลับบ้านกับเรียวแต่พอลงมาแล้วเค้าบอกว่าลืมของไว้ที่โต๊ะเลยขึ้นไปเอา โดยที่ฉันยืนรออยู่ข้างล่างตึก แต่ซักพักก็มีเสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้น
"จ๊ะเอ๋!"เสียงที่ดังมาจากทางด้านหลังทำให้ฉันสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ
"รุ่นพี่"ฉันเอ่ยขึ้นเรียกคนตรงหน้่าเบาๆ
"อ๊ะๆอย่าเรียกอย่างนั้น เรียกพี่เซย์สิ"พี่เซย์บอก
"เอ่อ...ค่ะ"ฉันทำท่าชั่งใจก่อนที่จะตอบตกลง
"ดีมากจ้ะ สาวน้อย"พี่เซย์ยิ้มพลางเอามือขยี้ผมฉัน"แล้วเรากับแฟนเป็นไงบ้างหล่ะ"
"ก็ดีค่ะ ปกติ"ฉันตอบกลับไปสั้นๆ
"หรอ ยังเป็นคนพูดน้อยเหมือนเดิมเลยนะ น่าจะพูดให้เยอะขึ้นแล้วก็ยิ้มบ้างพี่ว่าเธอจะน่ารักมากกว่านี้อีกนะ"
"ยิ้มหรอคะ?หนูคงลืมรอยยิ้มของตัวเองไปแล้วมั้งคะ"
"พี่ไม่รู้หรอกนะว่าเธอผ่านอะไรมาบ้างแต่อดีตก็คืออดีตเธอไม่จำเป็นที่จะต้องยึดติดกับมันเสมอไปหรอกนะ เพียงแค่เธอลองเปิดใจให้ใครซักคนหนึ่งที่คิดว่าใช่บางทีคนๆนั้นเค้าอาจจะเป็นคนที่นำรอยยิ้มของเธอกลับมาก็ได้"พี่เซย์บอก ฉันคงเป็นอย่างที่พี่เซย์พูดหล่ะมั้ง ลืมอดีตไปบ้างก็คงจะดีเหมือนกัน
"จะพยายามนะคะ"ฉันบอกพี่เค้า ก่อนที่จะขอตัวก่อนเพราะเห็นว่าเรียวลงมาจากตึกแล้ว
 
"ไอ้รุ่นพี่นั่นมันพูดอะไรกับเธอมั่ง"เรียวถามขณะที่ตัวเองปั่นจักรยานให้ฉันซ้อนท้ายกลับบ้าน(คงไม่เคยเห็นหรอกคุณหนูมาเฟียอย่างฉันนั่งซ้อนท้ายจักรยานกลับบ้านแทนที่จะเป็นรถหรูๆอย่างที่เคยเป็น)
"ก็เปล่านี่ ก็แค่คุยเรื่องจิปาถะน่ะ"
"หรอ ไอบ้านั่นไม่มีแฟนรึไงนะ มายุ่งกับแฟนชาวบ้านเค้า ชิส์!!"เค้าบ่นไปเรื่อยๆจนมาถึงที่หมาย
 
"เธอจะไม่ให้ฉันไปส่งถึงหน้าบ้านแน่หรอ"เค้าถามฉันเป็นครั้งที่สี่ได้แล้วหล่ะ
"อืม ส่งแค่นี้ก็พอแล้วหล่ะ"ฉันว่าก่อนที่จะหันหลังไปเพื่อที่จะเดินไปยังบ้านของตัวเอง แต่เสียงของเรียวทำให้ฉันตองหันกลับไปมองอีกครั้ง
"นานา!"
"หือ? อุ๊บส์!"พอฉันหันมา เค้าก็ดึงแขนของฉันให้เข้าไปใกล้ตนเองก่อนที่ประกบปากของเค้ามายังริมฝีปากของฉัน รสจูบอันหอมหวานและอ่อนโยนเหมือนกลิ่นลูกอมสตอเบอรี่ที่แทรกเข้ามาทำให้ฉันเผลอเคลิบเคลิ้มไปแวบหนึ่ง ก่อนทีีจะเรียกสติกลับคืนมาได้เมื่อเค้าถอนริมฝีปากออก
"ไปแล้วนะ เดี๋ยวคืนนี้โทรหา บ๊ายบาย"เค้ายิ้มกว้างก่อนจะปั่นจักรยานของเค้าออกไปปล่อยให้ฉันยืนอึ้งอยู่กับที่ ก็แหม...นั่นมันจูบแรกของฉันเชียวนะ-///-
นายเคยบอกใช่มั๊ยว่าอยากเห็นฉันยิ้ม ฉันจะพยายามนะ เพื่อนายฉันทำได้ทุกอย่างนั่นแหละ
ถึงฉันจะแสดงออกไม่ค่อยเก่งนะ แต่ฉันอยากจะบอกว่าฉันมีความสุขมากที่มีนายเคียงข้าง
 
The best time in my life is having you beside me.
ช่วงเวลาที่ดีที่สุดของฉัน คือคืนวันที่มีเธอเคียงข้าง
เพราะฉะนั่น...อยู่เคียงข้างฉันตลอดไปนะ เรียว
....................................................................................................................
 
พอกลับมาก็อาบน้ำและิกินข้าวตาม แต่ว่าวันนี้ฉันจะต้องเข้านอนเร็วกว่าปกติเพราะในวันพรุ่งนี้ฉันจะต้องไปโรงเรียนตั้งแต่ตีสี่เพื่อที่จะไปแต่งตัวและแต่งหน้า(ก็ไม่เข้าใจว่าจะแต่งตัวเช้าไปไหน) 
ิ
อยากลืมเธอ ให้หมดใจ โดยที่ใช้เวลาไม่นาน
ไม่ต้องเจ็บ ต้องทรมาน กับการจะลืมภาพเธอ..
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาทำให้ฉันหันไปตามเสียง อย่าบอกนะว่าเรียวโทรมาจริงๆน่ะ เค้ารู้เบอร์ฉันได้ยังไงเนี่ย
"ฮัลโหล"
[.........]
"ใครน่ะ"
[.........]
"ถ้าไม่บอกฉันจะวางแล้วนะ"
[เฮ้ยๆอย่าเพิ่งวางดิ แค่ล้อเล่นนิดเดียวเอง]
"แล้วโทรมามีอะไรหรอ"
[เปล่า แค่คิดถึง] -///-
"ทั้งที่เพิ่งจนถึง5โมงเนี่ยนะ"
[อืม]
"แล้วเมื่อไหร่จะนอนหล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เจ้าชายไม่หล่อนะ"ฉันพูดทีเล่นทีจริง
[คร้าบๆจะนอนแล้วครับ แล้วเจ้าหญิงของผมหล่ะ จะนอนรึยัง เดี๋ยวไม่สวยนา]
"ก็กำลังจะนอนแล้ว"
[งั้นแค่นี้ก็ได้ ฝันดีนะครับเจ้าหญิงของผม]-///-
"อืม ฝันดีเหมือนกันนะ เจ้าชายของฉัน"พูดเองชักจะเขินเองแล้วแฮะ
[อ่า...อืม]คาดว่าน่าจะเขินเหมือนกัน