Love Brother พี่ชายรักผมจริงดิ?

" หิวแล้วโว้ย! " คันตะ ตะโกนขึ้นระหว่างที่พวกเรากำลังเดินขึ้นบรรไดไปยังดาดฟ้า หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นระหว่าง อาเมมิยะกับพวกเกเรเมื่อเช้า ทุกอย่างก็กลับเข้าสู่ช่วงเวลาปกติ แต่ก็มีอาเมมิยะ ที่ไม่ได้มาเข้าเรียน สงสัยจะโดดเรียนอีกแล้วนั้นแหละนะ

" เคน วันนี้มีอะไรกินมั้งอ่ะ? " ยาจิโนะถาม
" ปกติเหมือนทุกวันนั้นแหละ ขนมปังเฉยๆ น่ะ "
" อ้าว...ก็เมื่อวานนี้ยังกินข้าวกล่องเลยนิ " คันตะพูดถึงเรื่องเมื่อวานที่ผมเอาข้าวกล่องมากิน
" อันนั้นมันของเหลือที่พี่เขาทำไว้ให้ แล้วฉันไม่ได้กินเฟ้ย "
" อ่อ..เสียดายว่ะ เพราะอาหารฝีมือพี่ชายเคนอ่ะ อร่อยโครต "

เมื่อวานพวกมันขโมยผมกินด้วยครับ จริงๆ ก็แบ่งกันบ่อยจะตาย แต่รู้สึกว่า อาหารมื้อนั้นไม่อยากให้กินยังไงไม่รู้ดิ แบบว่า... มันหวงอ่ะครับ =///= เริ่มมีความรู้สึกแปลกๆ แล้วดิ

" เคนๆ แล้วทำไมไม่ชวนพี่ชายนายมากินด้วยล่ะ จะได้ให้พี่เขาสอนการบ้านฉันด้วย " คุโรกิพูดออกความคิดเห็น จนผมชะงักที่จะเอาขนมปังเข้าปาก

" จะดี..เหรอ...? "
" เอาดิ ได้ข่าวว่าพี่ชายนายน่ะ โดนผู้หญิงชวนอย่างเดียวเลยนี่หว่า "
" งะ..งั้น..ไว้จะถามให้นะ "

ซวยแล้วไง
ถ้าเป็นไปได้ ก็ไม่อยากเจอหน้าพี่ในช่วงที่อยู่โรงเรียนด้วยอ่าดิ แบบนี่จะวางตัวยังไงดีเนี้ย

แกร๊ก!
" อ้าว... " เสียงชายที่คุ้นเคยและโดดเรียนไปในช่วงคาบเช้า
" เฮ้ย! อาเมมิยะ " คันตะตกใจ
" มานั่งทานข้าวด้วยกันมั้ย? " ยาจิโนะพูด
" ไม่ " อาเมมิยะพูดอย่างใจเย็น แต่ดูจะไม่สนใจพวกเรา
" โธ่..ไม่เอาน่ามาทานด้วยกันดีกว่า "
" .... " อาเมมิยะไม่ตอบแล้วเดินหนีไปเลย

" สงสัยจะเป็นคนไม่ชอบอยู่เป็นกลุ่มมั้ง? "
" สงสัยจะ...ใช่..แห่ะ " ผมพูด

ช่วงเย็น

" อ้าว..เคน นายจะไปไหน "
" โทษทีๆ พอดีว่าจะไปซื้อหนังสือน่ะ "
" งั้นเหรอ " เพื่อนในกลุ่มพูดขึ้นมาพร้อมกัน
" ขอโทษที "
" ช่างเหอะ ระวังตัวด้วยล่ะ พวกนักเรงข้างถนนมันเยอะนะเฟ้ย "
" อย่าพูดให้หวั่นดิ " ผมว่าพลางชี้น่ามันแบบเล่นๆ
" ฮ่าฮ่าๆๆ " พวกมันหัวเราะซะดัง และผมก็สังเกตุเห็นว่า อาเมมิยะ ดูจะโดดคาบบ่ายไปอีก

...............................ต่อจ้า...................................

ที่ถนนย่านการค้า

นี่จะตลกไปไหนเนี้ย... ร้านหนังสือปิดเพราะติดธุระงั้นเหรอ?ให้ตายสิ! อย่างงี้ก็ต้องไปนั่งรถไฟไปซื้อเมืองๆ ข้างอ่าดิ จะบ้าตาย

ถ้าอย่างงั้น.... ผมเดินย้อนกลับไปทางเดิมที่เดินมา เพื่อจะไปซื้อร้านท่มีข่าวลือมากมายภายในโรงเรียนของผม แบบนี้มันจะแย่มั้ยเนี้ย ต้องโดนหาว่าเป็นเด็กเกเรจากลุงคนนั้นแน่ๆ

" เฮ้ยๆ เข้าทำกับลูกค้าแบบนี้งั้นเหรอลุง!! "

นั้นไง ไม่ทันขาดคำ ผมเห็นพวกรุ่นพี่ ม.ปลาย โรงเรียนข้างๆ โดนไล่ออกมาจากร้านลุงเคร่งที่ผมตั้งใจจะเข้ามาซื้อหนังสือที่ร้านนี้แทน

" หน้าร้านติดป้ายไว้แล้วนิ " ลุกเคร่งพูด
" หา!!! ติดป้ายงั้นเหรอ!!? อะไรอีกว่ะ! "

ลุงเคร่งซึ่งมีดาบไม้ไผ่อยู่ในมือชี้ไปที่ป้ายสีขาวหน้าร้านที่ติดบนกระจกร้าน มันเขียนว่า....
" ห้ามสูบบุหรี่เข้าร้าน หา! แล้วไงว่ะ!? ตูก็แค่สูบก่อนเข้าร้านเองนี่ว่ะ!! "
" เข้าใจด้วยกลิ่นบุหรี่ที่ติดตัวแกน่ะมันเป็นกลิ่นอันตราย!! " ลุงเคร่งตะคอกใส่ ทำให้พี่ ม.ปลายที่มาด้วยกันกับคนนั้นวิ่งไปเลย

" โธ่เอ้ย! ร้านแบบนี้ตูไม่เข้าให้โง่หรอก!! "

แบบนี้มัน...
จะว่าเกินไป หรือ พี่ม.ปลายผิดดีล่ะเนี้ย

" พ่อหนุ่มจะเข้าไปดูหนังสือหน่อยมั้ย? " ลุงเคร่งมองมาที่ผม เล่นซะตกใจหมดเลย
" ผะ..ผมเหรอ? " เดี๋ยวจะหาว่าเข้าข้างตัวเอง เลยถามเพื่อความแน่ใจ
" ใช่ จะเข้าไปดูหน่อยมั้ย? เพื่อเป็นการขอโทษที่ทำให้ตกใจต่อหน้าต่อตาด้วย "
" คะ..ครับ " ผมตอบตกลงอย่างหวั่นๆ แล้วเดินอย่างเกรงใจตามหลังลุงเคร่งที่เดินเข้าร้านไปก่อน

ลุงเคร่งนำดาบไม้ไผ่ไปวางพิงไว้กับโต๊ะนั่งทำงานของลุงเขาเอง

" เมื่อกี้ขอโทษนะ นั่งก่อนสิ เดี๋ยวเอาชามาให้ "
" เอ๋! จะดีเหรอครับ ผมแค่กะจะเข้ามาซื้อหนังสือเฉย..เฉย.."
" เอาเถอะ ถือเป็นการขอโทษไง " ผมนั่งลงที่โต๊ะที่อาเมมิยะกับลุงเคร่งเคยนั่งด้วยกันตอนที่พวกผมสะกดลอยตามมา ลุงเคร่งถือน้ำชาถ้วยญี่ปุ่นมาวางไว้ตรงหน้าผม

" คุณลุง ขอโทษที่มาช้าครับ " เสียงที่คุ้นเคยเดินออกมาจากหลังร้าน
" ....! " เมื่อผมหันไปมองตามเสียง ทำเอาผมตกใจ
" อ้าว..มาแล้วเหรอ อาเมมิยะ "
" ครับ เอ๊ะ! นะ..นาย " ดูเหมือนอาเมมิยะจะตกใจเมื่อเห็นผมนั่งอยู่
" รู้จักกันจริงๆ ด้วย ลุงเห็นว่าใส่ชุดโรงเรียนเดียวกัน "

" อาเมมิยะ นายทำงานที่นี้เหรอ? " ผมถามอาเมมิยะที่ยังยืนอยู่
" ถ้าจะบอกว่าทำงาน เรียกว่ามาช่วยดีกว่านะ " อาเมมิยะว่าพลางเดินเอากระเป๋ามาวางที่เก้าอี้ข้างๆ ผม
" นายมาซื้อหนังสือเหรอไง? "
" กะ..ก็ประมาณนั้นแหละ แห่ะๆ " จากน้ำเสียงที่เย็นชาของอาเมมิยะ ทำให้ผมพูดจาตะขิดตะขวนทันที

หลังจากนั้นอาเมมิยะก็สนทนากับลุงเคร่งคนนี้นิดหน่อย ก่อนลุงคนนั้นจะเดินออกหลังร้านไปทำธุระโดยปล่อยให้พวกผมนั่งเฝ้าร้านกันอยู่สองคน

" ดูจากการพูดคุยแล้ว ลุงคนนั้นแตกต่างจากข่าวลือในโรงเรียนเราเลยนะ "
" .... " อาเมมิยะเงียบไม่ตอบ

แบบนี้มันวางตัวลำบากแห่ะ งั้นรีบซื้อหนังสือแล้วรับกลับดีกว่า

" จริงๆ แล้ว... "
กึก ผมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปฟังอาเมมิยะ
" ลุงคนนั้นช่วยฉันไว้ตอนที่กำลังโดนไถ่เงินในตรอกซอยน่ะ "
" เอ๊ะ? "
" ตอนนั้นจำนวนคนมันเยอะเกินไป ถ้าชกคนพวกนั้นได้ก็ทำไปแล้ว แต่ตอนนั้นมือฉันมีปัญหานิดหน่อยเลยทำอะไรไม่ได้ "
" แปลว่า ตอนนั้นลุงก็มาช่วยนายสินะ "
" อืม แล้วหลังจากนั้นลุงก็พาฉันไปที่ร้านแล้วนั่งคุยกัน ฉันเลยตัดสินใจช่วยแบ่งเบาลุงเขา โดยช่วยดูแลร้านบ้างน่ะ เพราะฉันไม่ค่อยชอบติดหนี้ใคร "
" แล้วนายช่วยมานานเท่าไรแล้วล่ะ "
" ก็ตั้งแต่ปีที่แล้ว ถึงจะไม่ค่อยมีลูกค้าเท่าไรก็เถอะ แต่ถ้าตกดึกก็จะมีลุงๆ เข้ามาเล่นหมากรุกในร้าน "

อย่างงี้นี่เอง

" แล้วบ้านนายไม่เป็นห่วงเหรอไง? เวลานายกลับดึกน่ะ "

เมื่อผมถามแบบนั้น อาเมมิยะเอาตัวพิงพะนักเก้าอี้อย่างปล่อยตัว
" พวกเขาน่ะ คิดว่าฉันดูแลตัวเองได้อยู่แล้ว..ก็เรียนศิลปะป้องกันตัวมานี่ แถมยังมีคนที่ไว้ใจได้มาอยู่ข้างๆ อีก "

" คนที่ไว้ใจได้... " ผมทวนคำพูดของอาเมมิยะ
" แล้วนายล่ะ ฉันบอกเรื่องๆ เก่าๆ ของฉันแล้ว แต่นายยังไม่บอกฉันเลยนะ ว่าเมื่อวันก่อนไปทำอะไรมา "
" หา? "
" ในวันที่มีเวรตอนเช้า ฉันสังเกตุเห็นที่ข้อมือนายแล้วก็ที่ต้นคอนิดหน่อย ว่ามันมีรอยแดงเหมือนโดนมัดและรอยมาร์คน่ะ " อาเมมิยะพูดพลางจิบชาในแก้ว

เฮ้ย! เดี๋ยวนะ สังเกตุขนาดนั้นเลยเหรอ!? ทั้งๆ ที่เสื้อที่เราใส่น่าจะบังไว้แล้วนิ
" หะ..หา!!? "
" หึ พี่ชายนายอย่างงั้นสินะ "
" ฮะ..เฮ้ย! ไม่ใช่สักหน่อย "
" งั้น..ทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะ "

หน้าแดง...?
นี่เราหน้าแดงเหรอ!?
" จะบ้าเหรอ? เรื่องที่สังคมไม่ยอมรับแบบนั้นน่ะ "
" หึ สังคมบ้านฉันยอมรับนะ "
" เอ๊ะ!? "

ระ..หรือ..ว่า

" ใช่ ฉันก็ด้วย โดนแบบนายนั้นแหละ "
" เอาจริงดิ นี่โลกเรา...เป็นบ้าอะไรไปแล้วเนี้ย "
" ฉันคิดว่าคนแบบนายไว้ใจได้นะ เรื่องที่เล่าวันเนี้ยก็เก็บเป็นความลับแล้วกัน "
" อะไรกัน.... T^T "

อาเมมิยะยิ้มนิดหน่อย แล้วไอ้สิ่งที่เรากับพี่ทำ กับมีคนรู้แบบนี้ เราจะทนอยู่ต่อได้มั้ยเนี้ย จะบ้าตายแถมอาเมมิยะยังไม่ทุกข์ร้อนอะไรอีก ทั้งๆ ที่ตัวเองพูดออกมาเองว่าโดนเหมือนเรา
อ๊ากกกกกกก!!!!!!!!!!!! อยากจะบ้าตาย!!!!!!!!!!!!!!!
..................................................................

มาต่อกันไป แบบงงๆ
ถ้าไม่สนุกต้องขออภัยด้วย แถมยังหายไปนานอีก
แล้วเรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไปเนี้ย ในเมื่อโดนคนเก่งอย่าง อาเมมิยะ ชูจิ รู้เข้า ว่าโดนพี่ชายจับกด
แถมพระเอกเรายังรู้อีกว่า อาเมมิยะโดนเหมือนกับตัวเองเนี้ย ว้ายๆ