Love Brother พี่ชายรักผมจริงดิ?

ผมที่เหนื่อยกับการเรียนเรื่องทฤษฏีวันนี้ ก็ได้แวะไปแอบดู อาเมมิยะ ที่ร้านลุงเคร่งนั้น ก่อนจะกลับบ้าน ที่ดูเหมือนจะไปเสียเที่ยวเพราะ อาเมมิยะ ไม่ได้มาที่ร้าน แถมยังเจอไอ้พวกนักเรงที่เคยมาหาเรื่อง อาเมมิยะ ด้วย แล้วตอนนี้ผมก็มาหยุดอยู่หน้าบ้านของตัวเองแล้ว ยังไงก็ต้องปกติไว้ก่อนล่ะ

" กลับ มา... "
" มาแล้วเหรอ เคน "

" อึก! มะ..แม่ ล่ะ " ทำให้ปกติไว้ อย่าสะดุ้งต่อเสียงของพี่เขา
" ยังไม่กลับน่ะ ข้าวบนโต๊ะแล้วล่ะ "
" ขะ..ขอบคุณครับ " อย่าสั่นสิฟ่ะ นี่เราต้องลืมเรื่องวันวานนะ ผมยังคงยืนอยู่ตรงห้องโถง
ต่อไป เพราะตอนนี้มันสั่นจริงๆ แบบว่ามันนึกถึงความเจ็บเมื่อวานขึ้นมา

" เป็นอะไรไปเคน..ไม่มาทานข้าวเหรอ? " พี่ชายนั่งลงที่โซฟาก่อนจะถามผมที่ยืนนิ่งอยู่
" ขะ..ขอโทษครับ " ผมเดินเข้าไปในห้องอาหารที่อยู่ข้างๆ ห้องนั่งเล่นที่พี่เขานั่งอยู่

นี่เรากลัวพี่เขาซะแล้ว แบบนี้... ถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่ต่อไปล่ะก็ มันจะทำให้ผมคุยกับพี่เขา
ไม่ได้ แล้วแม่ก็ต้องสงสัย แย่แน่ๆ ผมนั่งทานข้าวในจานที่พี่เขาทำให้อยู่บนโต๊ะ แล้วก็ยังคงละแวงพี่เขา ทานไปมองไปกลัวพี่เขาจะมาข้างหลัง

" เคน "
" หะ..ห๊ะ!? "
" กลัวพี่ซะแล้วเหรอ? " แล้วพี่เขาก็มาพูดกับผมจากข้างหลัง
" ปะ..เปล่าซะหน่อย อย่ามาพุดเล่นแบบนี้สิ ผมจะไป- "
" แต่นายสั่นอยู่นิ " ผมถึงกับหยุดมือ แล้ววางช้อนลง
" เปล่าซะหน่อย "
" งั้นเรามาแข่งกัน "
" หา..? " ผมหันไปหาพี่ที่ยืนพิงกำแพงอยู่
" ว่าเคนจะชอบพี่ก่อนรึเปล่า แต่ว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พี่จะทำให้เคนรู้สึกว่าเคนรักพี่ให้ได้ "พอเข้าใจกับความหมายนั้นอยู

" ที่พี่ให้โอกาสเคนเนี้ย ก็เพราะเคนไม่อยากให้แม่สงสัยกับการกระทำที่นายกำลังกลัวพี่อยู่ใช่มั้ยล่ะ "
" อืม...ใช่ แล้วถ้าผมชนะล่ะ "
" พี่ก็จะไม่ทำเรื่องแบบเมื่อวานกับเคนอีก แล้วก็จะทำตัวให้สมกับการเป็นพี่น้องด้วย ตกลงมั้ย? "

" ถึงผมจะหนี พี่ก็ต้องไม่หยุดทำแบบเมื่อวาน จนกว่าผมจะชอบพี่ใช่มั้ยล่ะ! "
" รู้นี่ "

มันกลายเป็นเรื่องตลกได้ไงเนี้ย แถมเมื่อกี้ยังซีเลียสอยู่เลยด้วย พอเจอแบบนี้เข้าไปก็ไปไม่ถูกแห่ะ แต่ถ้าเราชนะ พี่อาจจะเลิกทำกับเราก็ได้ ขอแค่เราทนกับเรื่องนี้ได้ก็พอตั้งแต่พรุ่งนี้คงต้องโดนเล่นอีกแน่

วันต่อมา

โดนไม่โดน ตอนนี้ผมไม่รู้แล้วล่ะ เพราะ...

" เคนคุง ฉันชอบเธอมานานแล้ว ช่วยคบกับฉันด้วยค่ะ! "
" คือ... "

ถามว่าทำไมจู่ๆ ก็เป็นแบบนี้น่ะเหรอ?
ก็เพราะเมื่อสักครู่นี้ ผมมาโรงเรียนตามปกติกับพี่ แล้วก็เจอคุณประธานกับคุณอากาเนะตามปกติ พอขึ้นห้องหลังจากนั้นก็เจอกลุ่มของผมเรียบร้อย พร้อมกับผู้หญิงคนนี้ ที่จู่ๆ ก็มายืนร่วมกลุ่มกับเพื่อนผม สุดท้ายก็โดนลากมาหลังอาคารที่ผมเรียน

แล้วหลังตึกก็มีเจ้าพวกเพื่อนตัวดีมายืนให้กำลังใจอยู่ด้วย หรือเรียกอีกอย่างว่า แอบดูยังไงล่ะ

" ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆ นะครับ แต่ผมคงคบกับคุณไม่ได้หรอก "
" เอ๋...? หรือว่า..เคนคุง มีคนที่ชอบแล้วเหรอค่ะ "
" หา...? "

คนที่ชอบเหรอ?

พี่....

หะ..เห้ย! ไม่ใช่แล้ว!! ไม่มีทางเป็นแบบนั้นเด็ดขาด!
" จะ..จะ..จะไปมีได้ไงล่ะครับ "
" แต่ตอนนี้ เคนคุง น่าแดงอยู่นะค่ะ "
" คิดไปเองแล้วครับ ขอโทษจริงๆ ที่ผมขอตัวก่อนนะครับ " พอผมหันหลังไป ก้เห็นเจ้าพวกบ้านั้นแอบหัวเราะอยู่อย่างสนุกสนาน เห็นเป็นเรื่องตลกเหรอฟ่ะ เราเป็นคนบอกปฎิเสธแท้ๆ

" แล้วนายไปปฏิเสธทำไมว่ะ เธอน่ารักออก แถมยังเป็นหัวหน้าห้องด้วยนะ "
" ฉันไม่สนใจหรอก เพราะมันยังไม่ถึงเวลา "
" โห..เสียดายอ่ะ "

พวกผมหัวเราะกันตามภาษาเพื่อนบ้าๆ ด้วยกัน ก่อนจะตกใจกับเสียงเหมือนตะคอกใส่กันจาก
เหนือหัว ซึ่งเป็นจุดห้องเรียนพวกเรานั้นเอง พวกเรารีบวิ่งขึ้นไปดู เพราะกลัวว่าอาจจะมีใครทะเลาะกัน แล้วทำห้องเละก็ได้

ครืดดดดดด
" เห้ย!! แกมันยังไงเนี้ย โดนพวกเราแกล้งเอาหมุดไปใส่แล้ว! ยังจะมาโรงเรียนได้อีกเหรอ!? "

พอพวกเราทั้ง 5 เข้ามาในห้อง ก็เห็นอาเมมิยะโดนกระชากคอเสื้ออยู่ โดยไอ้พวกเกเรเมื่อวานที่เข้ามาหาเรื่อง อาเมมิยะ นั้นเอง พวกเพื่อนในห้องก็ยืนมองกันส่วนใหญ่ พวกผู้หญิงก็มองอย่างเป็นห่วง

" เห้ย! พวกแกยังจะมองหน้าหาเรื่องอีก ใครกลัวก็ออกไปสิ!! " ในกลุ่มเกเรคนนึงพูดขึ้น
" .... " พวกผู้หญิงที่อยู่ใกล้ๆ ถอยออกมา

" พวกแก 5 คนด้วย! ถ้สไมาอยากเจ็บตัวก็ถอยไปยืนกับเพื่อนร่วมห้องแกนู้น ฮ่าฮ่าฮ่า "พวกมันหัวเราะใส่เรา แต่ขอโทษเถอะ พวกเรา 5 คนติดนิสัยนักเลงเข้า เลยไม่ค่อยชอบให้ใครมาหาเรื่องเพื่อนร่วมห้องหรือเพื่อนของเราหรอกเฟ้ย

จริงๆ แล้ว ทุกคนคงคิดว่า นักเลงเนี้ยคงสนใจแต่เรื่องของตัวเอง แล้วเรื่องไม่ดีผ่านเลยตามเลยแต่เพราะพวกเราเป็นลูกศิษย์พี่สาวของผมที่เคยเป็นแยงกี้ที่ชอบช่วยเหลือคนอื่น โดยไม่สมควรที่จะเรียกตัวเองว่าแยงกี้ก็เถอะ

" เห้ย! พวกพี่ๆ ดูถูกใครว่ะ! " คันตะเปิดก่อนเลยคนแรก
" ถ้าพวกพี่จะมีเรื่องก็ไปมีเรื่องที่อื่น อย่ามามั่วซุมกันอย่างนี้ " คุโรกิต่อมาอย่างเย็นชาน่านิ่งๆ
" จู่ๆ ก็เข้ามาหาเรื่องเพื่อนเราในห้องที่มีคนอยู่เยอะแบบนี้ มันไม่ใช่เรื่อง! " ซันโจพูดออกมาอย่างเหลืออด

" คือ..พวกพี่ๆ ต้องเข้าใจหน่อย ว่าควรเกรงใจกันบ้าง เพราะเมื่อวานพวกพี่ก็เข้ามาโวยแบบเนี้ย! "ยาจิโนะพูดบ้าง

" ผมก็ขอไม่พูดอะไรนะ แต่ก็พอรู้มาบ้างว่า พวกพี่ๆ น่ะ เป็นคนปล่อยข่าวลือเสียๆ หายๆ ให้กับ อาเมมิยะ แล้วยังแกล้งคนนู้น คนนี้ไปทั่ว ขอบอกตรงๆ ว่าผมน่ะไม่ค่อยชอบ " ผมพูดบ้าง แต่ขอเอาเป็นแบบผู้ดีเขาทำกันนะ หึหึหึ

" นี่พวกแกกล้านักนะ! ทำไมเหรอว่ะ!!? มีปัญหานัเหรอ!? " ไอ้คนที่กระชากคอเสื้อ อาเมมิยะ หันมามองหน้าพวกเราต่อ

" พวกพี่น่ะ ออกไปเลย!! " เพื่อนในห้องคนหนึ่งพูดขึ้นออกมาโดยมีน้ำเสียงแบบว่าไม่พอใจ
" อย่ามาทะเลาะกันในห้องพวกเรานะ "
" แกล้งคนอื่นไปทั่ว "
" ใช่ๆ ไอ้พวกเกเรเอ้ย! "
" ไปหาเรื่องตามถนนนู้นไป! "
" คืดจะมาสั่งพวกเราได้ตลอดเหรอ!? "
" อย่าได้ใจนะเว้ย! "

แล้วทุกคนก็รุมพวกพี่เกเรพวกนั้น จนพวกมันทนไม่ไหวแล้ววิ่งออกไป พวกผู้หญิงก็เดินเข้ามาหาอาเมมิยะ ที่นั่งลงไปกับเพื่อนเมื่อกี้

" เป็นอะไรรึเปล่า อาเมมิยะคุง "
" อืม..ไม่เป็นไร ขอตัวนะ "

อาเมมิยะลุกขึ้นก่อนจะมีเสียงวิ่งอย่างเร็วมาตามทางเดินระเบียงหน้าห้อง

" อาเมมิยะคุง...! ไม่เป็นไรใช่มั้ย ได้ข่าวว่าโดนพวกเกเรนั้นรังแกเหรอ!? " คุณประธานที่ไม่รู้ว่ารู้ได้ไงว่าพวกเรามีเรื่อง ก็โผล่เข้ามาอย่างรวดเร็ว จนทุกคนในห้องตกใจ

" ฉันไม่เป็นไร "
" เฮ้อ... ค่อยยังชั่ว... " ประธานถอนหายใจก่อนจะเดินตาม อาเมมิยะออกไป

" หมอนั้น...จริงๆ แล้วก็เป็นคนดีอ่าดิ " คันตะพูดขึ้น
" จริงๆ แล้วอาเมมิยะ แค่โดนใส่ความมากกว่านะ " คุโรกิพูด อีกแล้ว! ไอ้นี้มันไปเอาข้อมูลมาจากไหนฟ่ะ

" คือ... เมื่อกี้... " ผู้หญิงที่เดินเข้าไปถาม อาเมมิยะ เมื่อกี้ทำเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง
" .... " ทุกคนในห้องหันมาที่ผู้หญิงคนนี้
" เมื่อกี้อาเมมิยะแอบกระซิบบอกฉันว่า ขอโทษที่ทำให้เดือดร้อนน่ะ "
" เอ๋...!? " ทุกคนในห้องตกใจนิดหน่อยก่อนจะหันหน้าเข้าคุยกันถึงคำพูดที่ อาเมมิยะ พูดก่อนจะออกไปเมื่อกี้

...................................................................

ฃตอนนี้ไม่แน่ใจว่าสนุกรึเปล่า? นักอ่าน ทั้งหลายที่เป็นกำลังใจให้ข้าพเจ้า
ถ้าชอบก็ช่วยเม้นกันด้วยนะจ้ะ