ฝากรักไว้ที่ปลายฝัน

"วันเวลาไม่เคยหยุดนิ่ง  ทุกอย่างหมุนเวียนไปตามการเวลา ชีวิตของคนเราต้องดำเนินไปในหนทางของมันโดยมีเงือนไข อย่างเดียวคือเวลา เรามักจะมองข้ามค่าของเวลาและมารู้ค่าของมันเมือส่ายไปแล้วเสมอ"

  ขวัญเกล้านั่งคิดทบทวนคำสอนของผู้เป็นแม่อยู่เพียงลำพัง หญิงสาวกวาดตามองสวนของบ้านคหบดินทร์ที่ถูกจัดไว้อย่างสวยงามแล้วยิ้มบางๆออกมา หญิงสาวสูดกลิ่นหอมอ่อนๆของดอกไม้นานาพันธุ์ยามเช้า เพื่อเรียกความสดชื่นให้กับตัวเอง พลางมองไปอีกมุมหนึ่งของสวนที่ตอนนี้ผู้คนมากมายกำลังง่วนอยู่กับการจัดสถานที่ ของงานเปิดตัวเธอในคืนนี้ หญิงสาวยอมรับว่าลึกๆแล้วเธอตื่นเต้นมากเพราะเธอไม่เคยต้องเจองานใหญ่ๆและผู้คนที่มาก็อยากจะมาเห็นหน้าเธอ ยิ่งทำให้เธอคิดหนักถ้าเธอเกิดหกล้มปล่อยไก่กลางงานคงจะอายมากแน่ๆ

 "ลูกพ่อมานั่งคนเดียวไม่เหงาเหรอลูก"ชายวัยกลางคนนั่งลงข้างๆลูกสาวคนโตแล้วมองไปยังสวนอีกฝากก่อนจะหันมายิ้มให้ลูกสาว

 "ตื่นเต้นรึเปล่าลูก"

 "ค่ะคุณพ่อเกล้ากลัวว่าเกล้าจะทำคุณพ่อเสียหน้า"หญิงสาวพูดอย่างหวาดๆ ผู้เป็นพ่อหัวเราะพร้อมกับส่ายหน้าไปมา

 "ไม่หรอกลูกไม่ต้องกลัวหรอกพ่อเชื่อว่าลูกสาวคนเก่งของพ่อทำได้"

 "ค่ะ...เออคุณพ่อค่ะที่คุณพ่อบอกว่าคุณหญิงเกศินีมีลูกสาวหนึ่งคนคือนราภัทรและก็ลูกชายหนึ่งคนที่ชื่อว่าภัทรธร แต่ว่าหนูยังไม่เคยเห็นน้องชายของหนูเลยนะค่ะ เห็นแต่นรา"

"อ๋อ  เจ้านทไปเรียนต่อที่อังกฤษ แต่ว่าจะกลับมาวันนี้แหละ มาตอนรับพี่สาวของเขาไง"ผู้เป็นพ่อพูดพลางลูบศีรษะของลูกสาววันสิบแปดปีอย่างเอ็นดู

"ค่ะว่าแต่นทนี่เป็นพี่ชายของนราใช่รึเปล่าค่ะ"

"อืมใช่ ตอนนี้ตานทก็น่าจะอายุประมาณ16แล้วล่ะ"

"ค่ะ"หญิงสาวพยักหน้าแล้วหันกลับไปมองบรรดาผู้คนที่ทำงานอย่างขมักเขม่น

"แล้วลูกอยากรู้รึเปล่าว่าห้าตระกูลใหญ่มีตระกูลอะไรบ้างและมีใครบ้าง"

"อยากซิค่ะ เวลาคุณพ่อแนะนำใครหนูจะได้ไม่งง"

"อืม ถ้าอย่างนั้นพ่อจะบอกให้ฟังก่อนว่าตระกูลทั้งห้ามีตระกลูดังต่อไปนี้ นั่นก็คือตระกูลคหบดินทร์ นฤบดินทร์ เทพบดินทร์ คทาบดินทร์ และก็ตระกลูเดชาบดินทร์ ทั้งห้าตรูกลูสืบต่อกันมานมนานแล้วจนเมื่อถึงสมัยของพ่อ คุณพ่อของพ่อจึงทำการจัดการกับตระกูลทั้งห้าใหม่โดยให้ลูกทั้งห้าคน ที่เกิดกันคนล่ะแม่ นั่นคือ พ่อและน้องชายพ่ออีกสี่คนคือ พิภัทร จอมภพ เกียรติ์ก้อง และบวรศักดิ์ เป็นผู้ดูแลตระกูลและตั้งให้ตระกูง คหบดินทร์ของเราเป็นตระกูลหลัก"

"โห้ ทำไมคุณปู่ถึงมีภรรยามากมายขนาดนั้นค่ะ แต่ว่าคุณพ่อก้ใช่ว่าจะน้อยหน้า"หญิงสาวเหน็บผู้เป็นพ่อแล้วคลี่ยิ้มบางๆอย่างน่ารักน่าเอ็นดู

"โถ่ลูกพ่อมีเพราะความจำเป็น พ่อเป็นผู้ชายที่รักเดียวใจเดียวนะลูก"ชายวัยกลางคนรีบแก้ตัว

"ค่ะ...ว่าแต่ตอนนี้แต่ละตระกูลเป็นอย่างไรกันบ้างค่ะ"

"พ่อเริ่มจากตระกูลนฤบดินทรืก่อนดีกว่าตอนนี้ตระกูลนี้ถือว่ารุ่งเรื่องมากเลยที่เดียว โดยมีเจ้านายพิภัทรเป็นผู้ดูแล นายพิภัทรมีลูกชายสองคนชื่อว่า ภูมิภัทรกับนัทนนท์ แล้วก็...."

หญิงสาวฟังสิ่งที่พ่อของตนเองเล่าอย่างใจจดใจจ่อ ทั้งสองพูดคุยกันอย่างสนุกสนานตามประสาของพ่อกับลูก แต่สิ่งนี้เป็นสิ่งที่ใครบางคนซึ่งกำลังมองไปยังทั้งสองคนเกลียดที่สุด คุณหญิงเกศินีมองภาพนั้นอย่างแค้นเคือง

"มีความสุขกันมากใช่ไหม...ได้มีความสุขกันให้พอก่อนที่จะไม่มีโอกาส"คุณหญิงเกศินียิ้มอย่างเหี้ยมเกรียมแล้วเดินออกมาจากสถานที่แห่งนั้นทันทีเพราะไม่อาจจะทนเห็นภาพตรงหน้าได้นาน

   ภาพความสุขของพ่อกับลูกที่มีใบหน้าของอีกคนสะท้อนออกมาจากใบหน้าของลูกสาวคนโต ใบหน้าของผู้หญิงที่เธอเกลียดที่สุด...ที่ชื่อว่านัทการ์

  (ยังไม่หมดนะจร๊ เด๋วมาอัฟต่อตอนนี้ขอนอนก่อนเน้อ^^)