Twins Gothic ตุ๊กตาแฝดมาพบรัก

 
" ไปเล่นบาสกันม่ะ อากิระ? " นัตสึเพื่อนสนิทที่สุดของผมเดินเข้ามาถามพร้อมลูกบาสในมือ
" โทษที ขอผ่านแล้วกัน "
" คนอย่างนาย..เนี้ยนะ ขอผ่าน... " นัตสึทำหน้าตกใจ ก็อย่างที่มันพูดนั้นแหละ ผมไม่เคยปฎิเสธการเล่นบาสเลย
" พอดีรู้สึกไม่ค่อยดีนิดหน่อย ขอโทษจริงๆ นะ "
" งั้นเหรอ..? ช่วยไม่ได้แห่ะ ถ้าเป็นหวัดขึ้นมาก็บอกฉันล่ะ "
" อา.. "
 
เมื่อสนทนากันจบ นัตสึก็พากลุ่มเพื่อนที่เล่นด้วยกันประจำไปเล่นกันที่โรงยิม ช่วงนี้ก็เป็นเวลาพักทานข้าวพอดี คาบต่อไปก็เป็นคาบอิสระ ทุกคนจึงสามารถทำอะไรได้นานๆ อย่างงพวกผู้หญิงก็นั่งคุย นั่งเล่นโทรศัพท์ ส่วนผู้ชายก็นั่งคุยกันเรื่องหนังสือการ์ตูน หนัง และวาดภาพตลกเล่น
ส่วนผมก็นั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง ถ้าไม่มีอะไรทำ หรือใครมาชวนคุย ตัวผมยังไม่รู้เลยว่า ทำไมวันนี้รู้สึกไม่ดีตั้งแต่เดินออกมาจากบ้านแล้ว แถมยังรู้สึกเหมือนมีใครกำลังมองอยู่ตลอดเวลาที่ลุกเดินอีก เล่นเอากลัวไปเลย
 
" อากิระคุง " หนึ่งในกลุ่มผู้หญิงที่นั่งเฉียงจากผมเรียก ซึ่งผมนั่งหลังห้องริมหน้าต่างพอดี
" หื้ม..? "
" คือ... ถ้าไม่รังเกียจ พรุ่งนี้ช่วยเล่นไวโอลินให้ฟังหน่อยได้มั้ยจ้ะ " เธอยกมือขึ้นประกบทำหน้าน่ารัก
" อือ..เพลงอะไรล่ะ " ผมลุกเพื่อเดินไปคุยกับพวกเธอให้ถนัดขึ้น พวกเธอชี้ไปที่รายชื่อเพลงในกระดาษจดรายชื่อเพลงแต่ล่ะเครื่องดนตรี ซึ่งมันเป็นเพลงออกแนวรักที่ผมพอรู้จักอยู่บ้าง 
" รายชื่อพวกนี้ ฉันให้อากิระคุงเลือกนะ ว่าจะเอาเพลงไหนดี "
" ในกลุ่มพวกเธอ ใครจะไปสารภาพรักเหรอเนี้ย? " ผมถามออกไป
" เอ๋! รู้ได้ไงอ่ะ!? " พวกเธอพูดออกมาอย่างตกใจ ทำให้เพื่อนภายในห้องหันมาที่จุดๆ นี้จุดเดียวกัน 
" ชู่... เบาๆหน่อยสิ อากิระคุงช่วยเก็บเป็นความลับหน่อยนะ " เธอคนที่ผมคาดว่าน่าจะไปสารภาพรักใครบางคน หันมาบอกผม หลังจากบอกให้เพื่อนๆ กลุ่มเธอเงียบ
" อา รู้แล้วล่ะ " ผมพยัดหน้า
" ขอบคุณมากจ้ะ ^///^ "
 
ผมบอกกับพวกเธอว่าพรุ่งนี้เล่นให้แน่นอน แต่ตัวของพวกเธอเองนี้สิ จัดการสถานที่เรียบร้อย เหมือนรู้ว่าผมจะตอบตกลงเลย ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะเรื่องแบบว่า สารภาพรัก มันก็ต้องเต็มที่กันหน่อยละนะ และสถานที่ที่เธอจะไปสารภาพรักคือ สวนย่อมข้างห้องดนตรี ซึ่งมีเครื่องดนตรีมากมาย ให้เลือกเล่น และที่ผมถนัดที่สุดก็คือ ไวโอลิน
ผมเดินกลับไปที่โต๊ะเพื่อที่จะนั่งฟังเพลงใน MP3 แต่กลับรู้สึกหน้ามืดขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ และแถมยังคงตัวไม่ได้ด้วย...
 
 

 
ช่วยด้วย...
ช่วยฉันด้วย...
ใครมีพลัง...ช่วยฉันที...
เสียงผู้หญิง..กำลังขอความช่วยเหลือ เกิดอะไรขึ้นเนี้ย... ผมหลับไปงั้นเหรอ..? หลับไป...
 
" เอ๋..!! " ผมสะดุ้งตื่นขึ้น ด้วยความที่ว่าระหว่างที่ผมหลับอาจจะเริ่มคาบเรียนกันแล้ว
 
นี่ผม...หลับไปจริงดิ ให้ตายเถอะ จะเรียนตามคนอื่นทันมั้ยเนี้ย คนที่พาเรามา ก็คงจะเป็น พวกเธอที่ขอให้ผมช่วยเล่นไวโอลินละมั้ง
 
" ฟื้นแล้วเหรอจ้ะ " อาจารย์ห้องพยาบาลที่คาดว่า คงได้ยินเสียงผมที่สะดุ้งตื่นเดินเข้าออกมาจากม่านฝั่งหน้าต่าง ดีนะที่เธอใจดี 
" เป็นไงบ้าง เวียนหัวตรงไหนรึเปล่าจ้ะ เมื่อ 2 คาบที่แล้ว มีผู้หญิง 4 คนพาเธอมานอนพักน่ะจ้ะ เห็นว่าล้มลงไปเฉยเลย " อาจารย์ถามผมอย่างออนโยน และเล่าว่าทำไมถึงมาอยู่ที่ห้องพยาบาลได้
" ไม่ครับ ดีขึ้นแล้วล่ะ ขอบคุณมากนะครับ "
" งั้นเหรอจ้ะ งั้นคงเรียนไหวแล้วสิ อ่อ! มีเด็กผู้ชายย่อมผมแดงวิ่งหน้าตื่นมาหาเธอด้วยล่ะ แต่เธอหลับอยู่ ฉันเลยไล่เขากลับไปน่ะ ฝากไปขอโทษด้วยนะ "
" ครับ " คงเป็นเจ้าบ้า นัตสึ ชัว
" งั้นก็ตั้งใจเรียนล่ะ "
 
ผมพยัคหน้าแล้วใส่รองเท้าของตัวเองที่มีคนวางไว้ใต้เตียง เดินออกไปแล้วตรงไปที่ห้องเรียน ความรู้สึกมันบอกว่า นี่เราคงไม่ได้เป็นหวัดใช่มั้ย? แล้วทำไมจู่ๆ ก็ล้มลงสลบไปล่ะ แบบนี้มันแปลกเกินไป เหมือนไม่ใช่ตัวเราเลยแห่ะ
 
" ขออนุญาติครับ "
" อ้าว..ค่อยยังชั่วแล้วเหรอ งั้นไปนั่งที่เถอะป่ะ " อาจารย์สอนคณิตพูดแล้วชี้ไปที่โต๊ะของผม
" ครับ "
 
ทุกคนมองผมอย่างโล่งใจ บางคนที่ยิ้มออกมาอย่างเห็นได้ชัด คงทำให้ตกใจกันน่าดูเลยแห่ะ โดยเฉพาะ ไอ้คนที่นั่งมองหน้าผมอย่างตกใจ และตาแดงเหมือนน้ำตาจะไหลคือเจ้า นัตสึ ทำตัวซะโอเว่อเลยนะเอง
" ไม่เป็นไรแล้วใช่ม่ะ เพื่อนซี้ " มันกระซิบถามผม เมื่อผมนั่งลงที่โต๊ะได้
" อา ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ "
" เฮ้อ...ดีใจชะมัดเลย "
เจ้าหมอนี้ก็เป็นแบบนี้แต่ไหนแต่ไรแล้วล่ะ จู่ๆ ก็ทำหน้าตาตกใจเวลาผมทำหน้าเศร้า ไม่ก็เวลาผมทำแต้มให้ทีมบาสของพวกเรา มันก็จะดีใจซะโอเว่อ ทำเหมือนกับผมเป็นแฟนกับมันงั้นล่ะ [ถ้าอยากเป็นเจ้จัดให้นะ =w=]
 
 

 
" ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ เดินกลับดีๆ ล่ะ! " นัตสึโบกมือให้ผมก่อนจะแยกกันที่ทางแยกในซอยบ้านใหญ่
" อา "
 
ผมโบกมือให้บ้าง แล้วเดินต่อเข้าไปในซอย และเลี้ยวไปตามทางเดินเข้าซอย ก็จะถึงบ้านของผมที่เป็น คฤหาสน์ ระดับว่าไม่ค่อยใหญ่มากนัก เป็นคฤหาสน์ ที่ผมไม่สมควรอยู่คนเดียวเลยสักนิด แต่ก็ต้องอยู่ เพราะพ่อและแม่ไปทำงานเป็นนักดนตรีที่ต่างประเทศ
 

 
" กลับมาแล้ว " ผมจะพูดทุกครั้งเมื่อกลับถึงบ้าน ถึงจะไม่มีใครอยู่เลยก็ตาม นั้นอาจจะเป็นเหตุผมที่ทำให้รู้สึกเหมือนมีคนมองก็ได้นะ
ผมเดินขึ้นห้อง แล้ววางกระเป๋า ก่อนจะลงมาทำน้ำร้อนในห้องน้ำเพื่ออาบ และค่อยเดินเข้าครัวเพื่อทำอาหารเย็นสำหรับ 2 คน เพราะอีกมื้อผมเอาไว้ทานตอนเช้า จริงๆ แล้วการนั่งทานคนเดียวก็เหมือนเป็นกิจวัตรประจำวันของผม ตั้งแต่เมื่อ 3 ปีก่อนแล้ว
หลังจากนั้นผมก็จะเก็บอาหารที่เหลือทอีกมื้อใส่จานไว้ก่อนสำหรับพรุ่งนี้เช้า จะทำไงได้ เพราะผมก็ไม่อยากตื่นเช้ามากซะด้วย
 
เปรี๊ยง! 
" ฝนตกเหรอเนี้ย..เจ้าบ้านั้นกลับถึงรึยังก็ไม่รู้ "
และผมก็ไปอาบน้ำต่อ หลังจากนั้นก็ใส่ชุดนอนและมีผ้าพาดไหล้ไว้ เพราะผมยังเปียกอยู่ ผมเดินขึ้นห้องเพื่อไปหยิบโทรศัพท์โทรหา นัตสึ เพราะยังไม่รู้เลยว่า กลับถึงบ้านรึยัง ผนก็เริ่มตกหนักขึ้นทุกที
ตู๊ด...ตู๊ด...ตู๊ด...
[ฮัลโหล มีอะไรเหรอพวก]
" นายกลับถึงบ้านรึยัง? "
[อ่อ ถึงแล้วล่ะ เดินมาได้สักพัก ก็รู้สึกฟ้าครึ้มๆ เลยรีบวิ่งน่ะ นายเองก็ถึงแล้วใชมั้ย?]
" ถึงนานแล้วล่ะ "
[ดีแล้วๆ]
 
หลังจากนั้นผมก็วางสายไป เพราะฝนตกหนักขนาดนี้ เดี๋ยวฟ้าผ่าลงมา งานจะยุ่งเอา
เปรี๊ยง! เปรี๊ยง! 
ฟ้าผ่าแถบจะตลอด ฝนก็ตกหนัก ผมจึงทำได้แค่ทำการบ้านอยู่บนโต๊ะ พร้อมกับโคมไฟตั้งโต๊ะเท่านั้น รู้สึกอึดอัดยังไม่รู้แห่ะ เหมือนกับจะเป็นลมงั้นแหละ
 
ช่วยด้วย...
ฉัน..อยู่หน้าบ้านของนาย...
เพราะฉะนั้น..ช่วยฉันที...
 
" หน้าบ้านเหรอ...? " ผมทวนคำพูดของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่จู่ๆ ก็ได้ยินขึ้นมาเฉยๆ เริ่มขนลุกแล้วแห่ะ แต่บอกว่า หน้าบ้านเนี้ย ใครจะไปเชื่อ ก็คงเป็นแค่หูฟาดนั้นแหละ เราคงคิดไปเองจริงๆ
เปรี๊ยง!!!
รอบนี้ฟ้าผ่าลงมาอย่างดัง ทำเอาใจสั่น เพราะกลัวว่าเสียงผู้หญิงนั้นจะอยู่หน้าบ้านจริงๆ
 
ช่วยด้วย...
เปรี๊ยง!!
ขอร้องล่ะ...ช่วยชั้นที...
เปรี๊ยง!!!
 
" ไปดูซักหน่อยแล้วกัน! " ผมวางปากกาแล้วลุกจากโต๊ะโดยมีผ้าพากไหล่ไปด้วย และเดินลงไปห้องโถงข้างล่าง ผมก็ไม่อยากจะลงมาหรอกนะ แต่เสียงเรียกแบบนี้มันทำผมขนลุก แบบนี้มันจะรบกวนผมซะเปล่าๆ
แกร๊ก!
ผมเปิดประตูหน้าบ้านออกไป พร้อมกับเสียงฟ้าผ่าลงมาอีกครั้ง ทำให้สะดุ้งอีกครั้ง แต่ถ้าจะสะดุ้งละก็ ผมว่าผมควรตกใจภาพตรงหน้ามากกว่า เพราะ...
 
" ผ..ผ..ผู้หญิง..เหรอ...? "
 
....................................................................
 
ในที่สุดก็แต่งตอนแรกของเรื่องนี้จบลงไปด้วยดี 
เท่าที่คนอ่านนั้นอ่านไป คงจะสังเกตุบทพูดของตัวละครที่มีการใส่สีสินะค่ะ นั้นนับว่าเป็นการทำให้คนอ่านอ่านง่ายขึ้นค่ะ เช่น บทพูดธรรมดา = สีน้ำเงิน 
              เสียงที่เกิดขึ้น = สีส้ม
              บทพูดของตุ๊กตา(เฟนิส),(เวนิส),(ศัตรู) = สีแดง,สีฟ้า,สีม่วง
              การคุยโทรศัพท์ = สีเขียว
ถ้ามีความเห็นอย่างอื่น ช่วยเม้นไว้ด้วยนะค่ะ แล้วข้าพเจ้าจะนำไปปรับปรุ่งค่ะ
ขอขอบคุณนักอ่านทุกคนที่เข้ามาอ่านนะค่ะ ติชมหน่อยก็ได้นะจ้ะ ^^