It is my plan วางแผนรักคว้าหัวใจ ยัยหน้าใส

 
 
        ซ่าาาา ซ่าาาาา ตึก ตึก ตึก
             บ้าจริง .. ฝนดันมาตกทำไมเวลานี้กันนะ ชุดยูนิฟอร์มโรงเรียนนานาชาติสุดสวยของฉันเปียกหมดแล้ว T^T อีกนานเลยกว่าฝนจะหยุด ไปหลบที่ป้ายรถเมล์หน้าหมู่บ้านดีกว่าแฮะ
        ............
            20 นาทีผ่านไป ฝนเจ้ากรรมก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ฟ้าก็เริ่มมืดแล้วด้วยสิ ฉันเองก็นั่งอยู่ที่ป้ายรถเมล์คนเดียวซะด้วย เฮ้ออ .. เพราะฝนตกหนักแท้ ๆ ทำให้รถติดและทำให้ฉันถึงหมู่บ้านช้าขนาดนี้ และเพราะฝนตกนี่แหละ ทำให้ฉันไม่สามารถเดินเข้าหมู่บ้านได้ โอ้ยยย เปิดเทอมวันแรกก็ซวยเลยเหรอ คิคูมิ ..
       "ฝนบ้าดันมาตกทำไมเวลานี้เนี่ย ไม่ใช่ฤดูฝนซะหน่อย ดูซิ ทำฉันเปียกหมดเลย" เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นพร้อมเสียงฝีเท้าที่หยุดลง "นี่เธอ ฉันขอนั่งด้วยคนละกันนะ" เขาพูดจบก็ทิ้่งตัวลงนั่งข้างฉันทันที เราสองคนนั่งหันหลังให้กัน เพราะไม่เคยรู้จักกันมาก่อนนั่นเอง เขาเอามือขึ้นยีผมตัวเอง ทำให้น้ำจากหัวเขากระเด็นมาโดนตัวฉัน หึ้ยยย ไอ้ผู้ชายไร้มารยาท
      "นี่นาย .. จะทำอะไรหัดเกรงใจคนอื่นบ้างสิ ดูซิน้ำกระเด็นมาโดนฉันเปียกหมดแล้ว" ฉันหันขวับไปแว้ดใส่ ทันทีที่หันไปฉันถึงกับตกอยู่ในภวังค์ .. ใบหน้ารูปไข่ ล้อมกรอบด้วยผมสีน้ำตาลประกายทอง คิ้วคมเข้ม หนาดูมีสเน่ห์ ดวงตาเรียวยาว คมดุจเหยี่ยว จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากเรียวบางรูปกระจับ เรียกได้ว่าเพอร์เฟคมาก O_o อ๊ะ .. ไม่สิ ฉันควรจะด่าเขา ไม่ใช่มานั่งชื่นชม -////-
      "อะไรกัน ยัยเตี้ย ฉันเห็นเธอก็เปียกอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ยังจะมาโวยวายอะไรอีก -__-" อีตาผู้ชายหน้าตาดีคนนี้หันกลับมาเถียงทันควัน ด้วยน้ำเสียงและสีหน้ากวนประสาท แถมยัีงเรียกฉันว่า 'ยัยเตี้ย' ไอ้ผู้ชายปากเสีย ดูถูกกันแบบนี้ สตรีจะไม่ทน
      "นี่นาย ฉันเตี้ยแล้วทำไมมิทราบ ? มันไปหนักส่วนไหนของนายกันเหรอ" ฉันแยกเขี้ยวใส่อย่างอารมณ์เสีย หึ้ยยย .. ฉันเริ่มไม่ถูกชะตากับไอ้ผู้ชายคนนี้ซะแล้วสิ บ่องตง
      "อะไรกันเธอ .. จะมาแว้ดใส่ฉันทำไมกัน ฉันพูดเรื่องจริงก็มาว่า เฮ้ออ .. นี่ละน้า ผู้หญิง" หมอนี่ชักจะกวนประสาทฉันเกินไปละนะ ฮึ่ยย ! 
      "นายกล้าดูถูกผู้หญิงงั้นเหรอ .. ฮ .. ฮัดชิ้วว" อะไรกันเนี่ย ฉันทำเรื่องขายหน้าออกไปแล้ว
      "ฮะ ๆ ๆ ดูเธอทำเฉิ่มเบ๊อะสิ" มันน่าขำนักเหรอ ฉันละเกลียดหมอนี่ซะจริง ๆ 
      "ฮึ .. ฉันไม่เถียงกับนายแล้ว เชิญนายอยู่ที่ป้ายรถเมล์นี่ไปคนเดียวแล้วกัน" ฉันพูดจบแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์คุณป้า ทำไมฉันไม่คิดก่อนตั้งนานแล้วนะ ไม่อย่างนั้นฉันคงกลับบ้านไปนอนสบายแล้ว ไม่ต้องมานั่งเถียงกับหมอนี่ให้ปวดประสาทหรอก
       <ว่าไงจ๊ะคิคูมิ .. > น้ำเสียงอ่อนโยนของคุณป้ากรอกผ่านปลายสายมา
       "คุณป้าออกมารับหนูที่ป้ายรถเมล์หน้าหมู่บ้านหน่อยสิคะ ฝนไม่หยุดตกสักที หนูคงเดินเข้าไปไม่ได้หรอกค่ะ"
       <อ้อได้จ้ะ .. งั้นรอป้าสัก 10 นาทีนะ เดี๋ยวเอารถออกไปรับ .. ติ๊ด> คุณป้าพูดจบก็กดตัดสายทันที อีตาผู้ชายปากเสียนั่นหันมามองหน้าฉัน  ฉันเบือนหน้าหนีทันทีเพราะไม่อยากมีปากเสียงกับอีตาบ้านี่ -''-
       "นี่เธอ.." ฉันเหลือบมองเขาผ่านหางตา ฮึ .. พูดดี ๆ ก็เป็นนี่
       "มีอะไร ?" ฉันตอบกลับด้วยน้ำเสียงยียวน
       "ฉันขอกลับด้วยคนสิ ฝนคงตกอีกนานเลย" เขาพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ฮึ .. ถ้ายอมให้กลับด้วยก็เสียศักดิ์ศรีแย่สิ ไม่มีทาง
       "ขอคุณป้าฉันเองละกันนะ เพราะฉันก็ไม่รู้ว่าท่านจะให้คนเปียกเหมือนลูกหมาตกน้ำอย่างนายขึ้นรถไหม" ฉันตอบไปอย่างนั้นแหละ ความจริงคุณป้าของฉันใจดีจะตายไป
           ปี๊นน !
           เสียงแตรรถของคุณป้าดังขึ้นทำให้บทสนทนาของฉันกับผู้ชายคนนี้จบลงสวรรค์แท้ ๆ  ..  ระหว่างเดินไปขึ้นรถคุณป้าก็ไขบานกระจกรถลงและตะโกนเรียกผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังฉัน
      "แคล์เรนท์ .. กลับด้วยกันสิจ๊ะ เดี๋ยวป้าไปส่ง" อะไรกัน คุณป้ารู้จักไอ้ผู้ชายปากเสียคนนี้ด้วยเหรอเนี่ย ผู้ชายอย่างอีตานี่นี่นะชื่อ 'แคล์เรนท์' และนี่ฉันต้องขึ้นรถคันเดียวกับอีตาบ้านี่น่ะเหรอ ไม่จริงใช่ไหม -_____-
      "คร้าบบ ^___^" แคล์เรนท์ตอบคุณป้าแล้ววิ่งขึ้นรถนำหน้าฉันไป ฮึ่ยยย เขาชนะฉันอีกแล้่วใช่ไหมเนี่ย
       ...........
          ไม่มีเสียงพูดใด ๆ บนรถระหว่างทางกลับบ้าน ฉันนั่งข้างหน้าที่นั่งข้าง ๆ คนขับ ส่วนแคล์เรนท์นั่งที่นั่งข้างหลัง แต่เอ่อ .. จะเรียกว่านั่งก็ไม่ถูกหรอกนะ เพราะเขานอนเอาเท้าก่ายประตูรถ อย่างที่คนไม่มีมารยาทเขาทำกันน่ะ
       ...........
         หลังจากไปส่งอีตาแคล์เรนท์ปากเสียนั่นฉันและคุณป้าก็กลับบ้านมาทานข้าวกับน้อง ๆ ทั้งสองทันที น้อง ๆ ของฉันนั่งทำหน้ามุ่ยอยู่ที่โซฟาห้องนั่งเล่น คงเพราะหิวกันละนะ ก็ฉันเล่นกลับเอาซะป่านนี้นี่
     "พี่คูมิ ทำไมกลับช้านักล่ะ เราสองคนรอตั้งนาน" อมีเลียพูดขึ้นอย่างเอาแต่ใจ นิสัยที่เป็นเด็กของเธอทำให้ฉันอดอมยิ้มไม่ได้ เฮ้อ เด็กหนอเด็ก :)
     "นี่ .. มีเลีย เธอไม่เห็นเหรอฝนตกหนักขนาดนี้น่ะ จะให้พี่คูมิกลับเร็วได้ยังไงล่ะ" อคีล่าเอ่ยปรามน้องสาวของเธอ ด้วยความคิดที่เป็นผู้ใหญ่เกินวัย -__- บางทีความคิดของอคีล่าก็ดูมีหลักการกว่าฉันเยอะเลยละ
     "พอ ๆ ไปทานข้าวกันเถอะ พี่หิวแล้วละ" ฉันยกมือขึ้นห้ามเด็กทั้งสอง การทะเลาะกันของสองคนนี้เกิดขึ้นได้ทุกวัน และทุกเวลาเลยละ เพราะความคิดของทั้งสองไม่เหมือนกันเลยน่ะ -___- ฉันละเหนื่อย
         เมื่อทานข้าวเย็นเสร็จ ฉันก็ขึ้นไปอาบน้ำทันที ฉันคิดว่าตอนนี้หวัดคงจะกินแล้วละนะ จามตั้งแต่ทานข้าวแล้ว คุณป้าเอายาให้ฉันกินเม็ดนึง อืมม .. ฉันว่าจะถามคุณป้าเรื่องแคล์เรนท์นี่นา แต่ก็ช่างมัีนเถอะนะ .. เหมือนตอนนี้ยาจะเริ่มออกฤทธิ์แล้วสิ ง่วงชะมัดเลย ฮ้าววว .. (_  _  ) zzZZ
       ...........
        แสงอรุณดิ์ยามเช้าสาดส่องผ่านผ้าม่านผืนบางสีขาวสว่าง ปลุกให้ฉันตื่นขึ้น .. หนักหัวชะมัด สงสัยจะเป็นไข้ อะไรกันฉัน เพิ่งเปิดเทอมวันที่สองก็หยุดเรียนซะแล้ว เฮ้ออ เพราะเมื่อวานตากฝนแท้ ๆ ..
     <ตรู๊ดด ตรู๊ดด .. ฮัลโหลว่าไงแก> ฉันต่อสายหามาคิ เพื่อนสนิท เพื่อจะบอกว่าฉันไม่ไปโรงเรียน
      "นี่มาคิ วันนี้ฉันไม่ไปเรียนนะเมื่อวานตากฝน วันนี้เลยไม่ค่อยสบายน่ะ .." ฉันพยายามทำเสียงให้ดูเป็นคนป่วยมากที่สุด เพราะสำหรับยัยมาคิน่ะ ยังไงก็ต้องลากฉันไปโรงเรียนให้ได้ นอกจากจะตายจริง ๆ
     <มันก็ไม่ต้องมาโรงเรียนอยู่แล้วนี่ วันนี้น่ะครูทุกคนต้องประชุม แกเรียนโรงเรียนเดียวกับฉันรึป่าวถึงไม่รู้เนี่ย> มาคิทำเสียงแหลมอย่างทุกครั้ง เอ่อ .. จริงสินะ
      "อ .. อ้อ จริงสินะ ฉันนี่แย่จริง ๆ แค่นี้ก็ลืม แฮะ ๆ"
     <แล้วนี่แกเป็นไงบ้างเนี่ย .. เดี๋ยวเย็น ๆ ฉันไปเยี่ยมละกัน ตอนนี้ฉันขอไปเดทกับหวานใจก่อนละ คิคิ ♥> ยัยมาคิพูดด้วยน้ำเสียงยียวน ฮะ ๆ ยัยนี่มีแฟนไปแล้วละ ส่วนฉันน่ะตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยรักใครเลยสักคน
      "ฮะ ๆ ตามใจแกเลย งั้น .. ฉันนอนก่อนละ บาย ^^" ฉันพูดจบแล้วตัดสายทิ้งทันที เฮ้อ .. จะว่าไปตั้งแต่ย้ายมาที่ไทยนี่ .. ฉันยังไม่เคยปิ๊งผู้ชายคนไหนเลยแฮะ .. จะมีก็แต่ .. ผู้ชายคนนั้น .. ที่ฉันเจอกับเขาเมื่อตอนเรียนป.3 ฉันเจอกับเขาที่สวนสาธารณะกลางหมู่บ้านที่เชียงใหม่ ฉันได้เล่นกับเขาเพียงอาทิตย์เดียว แล้วเขาก็หายไป แล้วไม่เจอกันอีกเลย .. อ๊ะ .. จะว่าไปฉันยัีงมีรูปที่ถ่ายกับเขาอยู่นี่นา  รูปที่ถ่ายคู่กับเด็กผู้ชายคนนั้นน่ะ
 
               **************************************************
 
                              วิจารณ์สักนิดเพื่อเป็นกำลังใจในการอัพตอนต่อไป