悪役 อย่างนายต้องเจอคนแบบฉัน

หลังจากที่ฉันหยุดการสนทนาระหว่างโชวกับเคจิ เรา2คนจึงมานั่งทานอาหารที่โต๊ะข้างๆของเพื่อนโชว

*กินข้าวแล้วไปไหนต่อดีอ่ะ* ระหว่างที่ทานข้าวเขาก็เอ่ยถามฉันขึ้นมา

*ก็แล้วแต่นายเถอะ*

*เป็นคำตอบที่ดีมากเลย*

พอเรา2คนกินข้าวเสร็จเคจิก็โผล่หน้ามาจากโต๊ะข้างๆ

*พวกเธอดูไปดูมานี่ก็ เหมาะสมกันดีเนาะ* เคจิเอ่ยขึ้น

*แน่นอนดิ งั้นกูไปก่อนนะ* โชวพูดประโยคสุดท้ายให้เคจิ แล้วเรียกพนักงานมาเก็บตังค์

*เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง* ฉันเอ่ยขึ้น

*ไม่เป็นไรผมพามาเดี๋ยวผมเลี้ยงเอง* เขาปฎิเสธฉันแล้วเอาตังค์ให้พนักงานไป

*งั้นไปกันเถอะ* เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินออกไปจากร้าน

ฉันเดินตามเขาออกไปติดๆ

*ถ้ามาเดท ก็ต้องไปต่อที่สวนสาธารณะ โอเชป่ะ^^* เขาพูดถึงสถานที่ ที่จะไปต่อ

*แล้วแต่เหอะ* ฉันพูดด้วยอารมณ์ เหมือนคนไร้วิญญาณ

*นี่ เธอมีตัวตนไหมเนี้ย มานี่เลย* เขาคว้ามือฉันไปจับแล้วก็เดินไปที่สวนสาธารณะ

ณ สวนสาธารณะ

ฉันกับเขาเดินมาที่สนามหญ้า ที่นั่นมีผู้คนเต็มไปหมดโดยเฉพาะพวกวัยรุ่น แล้วเราก็มานั่งพักกันที่ม้านั่งตัวหนึ่ง

*ตึ้ง ตึง ~~~* เสียงข้อความจากโทรศัพท์ฉัน

ฉันหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าขึ้นมาดู

*ข้อความจาคุณอาหลอ*

(คุณแม่ฝากของมาให้ พอดีอามีงานด่วน ของเลยอยู่ที่หน้าบ้านอา เซโกะช่วยมาเอาด้วยนะจ๊ะ)

*มีอะไรรึป่าว* โชวเอ่ยถามฉันขณะที่ฉันก้มหน้าดูข้อความ

*อ่อ พอดีมีของที่ต้องไปเอาอ่ะ นายช่วยรออยู่ตรงนี้แปปนะ*

*ได้ดิ เธอไปเถอะ เดี๋ยวฉันรออยู่ตรงนี้*

*เดี๋ยวจะรีบกลับมานะ* พอจบประโยคสุดท้ายฉันก็ลุกจากเก้าอี้แล้ววิ่งไปที่บ้านคุณอา

ฉันวิ่งมาจนถึงบ้านคุณอา

*ถ้าพูดถึงของก็ต้องอยู่ใกล้ตู้จดหมาย....โอ๊ะนั่นไง* ฉันมองไปที่ของ ที่ตั้งอยู่ข้างๆตู้จดหมาย

ฉันหยิบของที่คุณแม่ฝากมาให้ ขึ้นมา

*แปะๆ~~~ ซ่า!* เสียงฝนที่เริ่มตกลงมานั้นทำให้ฉันรีบหาที่ร่มๆหลบ

*แย่แล้วไงฝนเริ่มตกแรงขึ้นเรื่อยๆแล้ว ถ้าเป็นแบบนี้จะไปหาหมอนั่นได้ไงหล่ะเนี๊ยะ* ฉันยืนมองฝนที่ตกลงมาเรื่อยๆ

*ทางร่มๆที่จะให้เลาะไปก็ไม่มีซะด้วย สงสัยคงต้องรอจนกว่าฝนจะหยุดแล้วหล่ะ*

ฉันยืนรอเรื่อยๆผ่านไปประมาณสัก 2 ชั่วโมงก็ไม่มีท่าทีว่าฝนจะหยุดเลย

*หมอนั่นคงกลับคอนโดไปแล้วหล่ะมั้ง*

พอผ่านไปอีกสัก 1ชั่วโมงฝนก็เริ่มซาลงและค่อยๆหยุดภายในครึ่งชั่วโมงหลัง

*ยังไงก็ต้องไปดูที่สวนสาธารณะก่อนหล่ะ* พอฝนหยุดฉันก็วิ่งไปที่สวนสาธารณะเพื่อดูว่าโชวยังอยู่รึป่าว

ณ สวนสาธารณะ

ฉันเดินดูโชวตามอาคารหรือที่ร่มๆ ที่สามารถหลบฝนได้แต่ก็ไม่พบเขา ฉันเลยตัดสินใจไปดูที่ม้านั่งที่เดิม

พอฉันมองไปที่ม้านั่ง มันก็ทำให้ฉันตกใจสุดๆ เพราะว่าตอนนี้โชวก็ยังคงนั่งอยู่ที่ม้านั่งเหมือนเดิม ฉันจึงวิ่งไปหาเขา

สภาพของเขาที่ฉันเห็นในตอนนี้นั่นเหมือนลูกหมาตกน้ำไม่มีผิด ร่างสูงของเขานั้น เปียกฝนไปหมด

*นะ...นายนั่งอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหนเลยหลอ*ฉันถามเขาอย่างเกรงๆ

*อ่อ..อื๋ม ทำไมหลอ* เขาเงยหน้าพรางยิ้มอ่อนๆให้ฉัน

*นายบ้ารึป่าว เดี๋ยวก็โดนฟ้าผ่าตายกันพอดี*

*ก็บอกแล้วว่าจะรออยู่ตรงนี้* ประโยคนี้ทำให้ฉันค้างอยู่พัก

*แต่..นายก็เห็นหนิว่าฝนมันตก ดูสินายเปียกไปหมดแล้ว*

*ก็บอกไว้แล้วว่าจะรออยู่ตรงนี้ ถ้าเกิดเธอมาแล้วไม่เจอฉันหล่ะ* เขายังคงพูดประโยคเดิม

*นายนี่มันจริงๆเลยถ้าไม่สบายจะทำยังไงเล่า* ประโยคที่เขาพูดทำเอาน้ำใสๆเริ่มเอ่อล้นออกมาจากตาฉัน

*ฉันรอเธอตั้งนานแหนะ เป็นห่วงแทบแย่* เขาทำหน้าหงอยๆใส่ฉัน

เพราะประโยคของเขาทำเอาฉันพูดไม่ออก ฉันเลยโผลเข้าไปกอดเขาในสภาพที่เปียกๆ แล้วมือของเขาก็ค่อยโอบฉันกลับเบาๆ

                                             พบกานใหม่นะจ้ะ