เพราะว่าเรื่องหัวใจ ใครก็ออกแบบมันไม่ได้

4 ปี ต่อมา

 

“กวา เมื่อไหร่ลูกจะกลับมาซักที แม่คิดถึงลูกนะ”

 

“โธ่ แม่ค่ะ หนูพึ่งจะเข้ามหาวิทยาลัยที่นี่ได้นะ ทำไมแม่เร่งให้หนูกลับจังเลยค่ะ”

 

“ก็แม่คิดถึงลูกนี่นา ตั้งแต่ลูกไปเรียนที่นู้นก็ไม่กลับมาเลย นี่มันสี่ปีแล้วนะลูก แม่ว่าหนูน่าจะกลับมาได้แล้ว”

 

“เฮ้อ....เอางี้นะคะแม่ ช่วงปิดเทอมหนูจะกลับบ้าน”

 

“พูดแบบนี้ลูกจะไม่กลับมาอยู่แบบถาวรใช่ไหม”

 

“.....คือ....ต้องดูอีกทีค่ะแม่หนูไม่อยากเรียนครึ่งๆกลางๆ แล้วที่นี่ก็โอเคแล้ว สำหรับหนูน่ะนะ”

 

“เฮ้อ...โอเคๆ แม่จะยังไม่พูดเรื่องนี้ แต่ปิดเทอมลูกต้องกลับมาจริงๆนะกวา แม่คิดถึงลูกจะแย่แล้ว  แม่รักลูกนะ”

 

“ค่า.....หนูก็คิดถึงแม่ รักแม่มากๆค่ะ”

 

 

 

เมื่อวางสายจากมารดาแล้ว แตงกวาก็ถอนหายใจ แม่ของเธอพยายามชักจูงให้เธอกลับไปอยู่เมืองไทยตั้งแต่ปีแรกที่เธอมาเรียนไฮสคูลที่อเมริกา จนกระทั่งตอนนี้เธอเข้ามหาวิทยาลัยที่นี่ได้แล้วเธอก็ยังไม่ละความพยายามที่จะให้เธอกลับไปอยู่ด้วยจนได้....

 

ก็เข้าใจ แม่ของเธอคงจะเหงาเพราะครอบครัวของเธอ มีแค่เธอกับแม่เท่านั้น ส่วนพ่อ.....พ่อเลิกกับแม่นานแล้วนานซะจน....เธอจำเขาไม่ได้ เขาได้แต่ส่งเงินมาให้เธอทุกเดือนเพราะยังไงเธอก็คือลูกคนหนึ่ง

 

พ่อแต่งงานใหม่มีฐานะที่รำรวยระดับมหาเศรษฐีเลยทีเดียวแต่เธอและแม่ก็ไม่เรียกร้องอะไร มีเรื่องเดียวเท่านั้นที่เธอขอร้องพ่อ ก็คือเรื่องที่มาเรียนต่อที่อเมริกา

 

แต่เขาก็โทรมาประจำ เธอได้ยินแต่เสียงแต่ไม่เคยได้เห็นพ่อ เพราะภรรยาใหม่ของพ่อคงไม่พอใจแน่ถ้าพ่อยังติดต่อพบเจอเธอกับแม่.....ฐานะทางบ้านของเธอก็ไม่ได้ด้อยกว่าใคร

 

ถึงไม่ได้ร่ำรวยล้นฟ้า แต่ก็ถือว่ามีเงินใช้ได้สบายๆเหมือนกัน แม่ของเธอเปิดร้านคอฟฟี่และเบเกอรี่ มีหลายสาขาในเชียงใหม่ ลืมบอกไป เธอเป็นคนเชียงใหม่นะ

 

หญิงสาวเดินไปหยิบปฏิทินขึ้นมา ก่อนจะกวาดสายตาไปมองว่าปิดเทอมวันไหน แล้วก็ติ๊กไว้กันลืม เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง หญิงสาวเดินไปหยิบมันขึ้นมาก่อนจะรับเพราะเห็นว่าเป็นเบอร์ของเพื่อนสนิท

 

“ว่าไงเซย่า”

 

“ได้เวลาไปแดนซ์แล้วนะฮันนี่ เธอเตรียมตัวรึยังจ้ะ” เซย่าเพื่อนสาวคนสวยของเธอโทรมาตามไปปาร์ตี้ที่บ้านของแอนดิสัน แฟนหนุ่มของเซย่า

 

“เรียบร้อยแล้วล่ะ เธอมารับฉันได้เลยนะจ้ะ” หญิงสาวบอกเพื่อนก่อนจะไปสำรวจเสื้อผ้าหน้าผมอีกเธอ โอเค เธอสวยแล้ว แตงกวาบอกตัวเอง...

 

 

 

 

 

 

หลายสัปดาห์ต่อมา....

 

“เซย่า ฉันว่าซัมเมอร์นี้ฉันจะกลับบ้านน่ะ” หญิงสาวพูดขึ้นในวันหนึ่ง

 

“จริงดิ!! โหยย อยากไปด้วยจัง แล้วฮันนี่จะกลับมาเรียนไหม”

 

“กลับสิ จะไปด้วยกันไหม ไปเที่ยวบ้านฉันกัน ที่เที่ยวเยอะแยะเลยนะ”

 

“จริงเหรอ ว้าวว แบบนี้ต้องชวนพวกนั้นไปด้วย”

 

“ได้เลย ไปกันเยอะๆสนุกดีแล้วจะพาเที่ยว”

 

เมื่อนัดแนะสถานที่เรียบร้อย เมื่อถึงวันเดินทางจริงๆ เซย่าและก็เพื่อนๆกลับโดนเรียกตัวกลับบ้านกันหมด แต่เซย่าและเพื่อนคนอื่นๆบอกว่าจะไปเที่ยวแน่นอนและจะตามไปทีหลัง

 

แตงกวาอมยิ้มเมื่อนึกถึงเพื่อนสาวที่รู้ว่าโดนเรียกตัวกลับบ้านด่วนถึงกับกรีดร้องออกมาเลยทีเดียวก็แหม....นัดแนะกันไว้หมดแล้วนี่นา

 

 

 

 

“แม่ค่ะ หนูมาถึงสนามบินแล้วนะคะ แม่อยู่ไหน”

 

“ตายจริง! แม่ลืมเสียสนิทเลยลูก ตอนนี้แม่อยู่ต่างจังหวัด”

 

“ห๊า!! แม่ค่ะแล้วไหนว่าจะมารับหนูไง”

 

“โธ่ แม่ขอโทษนะลูก เดี๋ยวแม่ให้คนไปรับ ลูกรออยู่ที่สนามบินนั่นแหละนะ ไม่ต้องกลับเอง เพราะเดี๋ยวนี้อะไรมันก็เปลี่ยนหนูไม่ได้กลับนานจะหลงเอานะลูก”

 

“แม่ค่ะ หนูโตแล้วนะ หนูกลับเองได้ค่ะ”

 

“ไม่เอาๆรออยู่ตรงนั้นแหละเดี๋ยวแม่ให้คนไปรับ”

 

“โธ่แม่ก็ ก็ได้ค่ะๆ” เมื่อขัดคนเป็นแม่ไม่ได้ ก็ได้แต่ถอนหายใจ

 

 

 

 

บ้านวรวัฒน์

 

บ้านวรวัฒน์เป็นบ้านทรงยุโรปหลังใหญ่ ในรัแวกเดียวกันมีบ้านวรวัฒน์และบ้านกิติการณ์ เท่านั้นที่ใหญ่เท่าๆกัน ครอบครัววรวัฒน์ ประกอบไปด้วยคุณหญิงจรัสศรี ท่านนายพลเกษม ที่เกษียณแล้วก็มาปลูกบ้านที่เชียงใหม่เพราะร่มรื่นและเงียบสงบดี คุณหญิงและท่านนายพลมีลูกชายสองคนลูกสาวอีกสองคน

 

ลูกชายคนโตทำธุรกิจส่งออกเกี่ยวกับเครื่องนุ่งห่มต่างๆ เป็นเจ้าของหนุ่มที่รูปหล่อมากๆแต่แต่งงานแล้ว ส่วนลูกชายคนรองเป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงทำงานเกี่ยวกับโมเดลลิ่ง รูปหล่อไม่แพ้พี่ชายสถานะคือโสด ส่วนลูกสาวสองคนนั้นเป็นฝาแฝด ซึ่งใกล้จะเรียนจบแล้ว อยู่ปี 4 มหาวิทยาลัยชื่อดังของเชียงใหม่

 

เสียงรถแล่นเข้ามาจอดภายในบ้าน คุณหญิงจรัสศรีซึ่งพึ่งวางโทรศัพท์จากเพื่อนรุ่นน้องที่สนิทซึ่งอยู่บ้านติดๆกัน

 

“มาพอดีเลย ตาธีย์ มานี่สิแม่มีไรจะขอร้องแกหน่อย” คุณหญิงเรียกลูกชายคนรอง

 

“ว่าไงครับคุณแม่คนสวยของธีย์” ไม่พูดเปล่ายังโอบมารดาแล้วหอมแก้มอย่างเอาใจ

 

“ไมต้องเลยนะ ไม่กลับบ้านเป็นสองสามวันไปก๊กอยู่กับแม่นางแบบอะไรนั่นอีกแล้วล่ะสิ” คุณหญิงพูดดักทางลูกชาย

 

“โธ่...รู้ทันอีกแล้ว”

 

“ก็ฉันเป็นแม่แกนี่ ไม่ต้องมานอกเรื่อง ปล่อยแม่แกได้แล้ว”

 

“แล้วคุณแม่มีอะไรเหรอครับ”

 

“แกจำน้องแตงกวาข้างบ้านได้รึเปล่า ตาธีย์”

 

“แตงกวา....อ๋อ ยัยเด็กตัวอ้วนนั่นน่ะเหรอครับ”

 

“ตายจริง! ปากเสียไปว่าน้องแบบนั้นได้ยังไง เรานี่ ไม่ไหวเลยนะ”

 

“ฮ่าๆ ก็มันจริงนี่ครับ แล้วแม่พูดถึงเด็กคนนี้ทำไมครับ หรือว่า....แม่จะให้ผมแต่งงานกับยัยอ้วนนี่!!” ธีย์ตาโตเมื่อคิดว่าแม่จะจับแต่งงานกับเด็กงี่เง่าข้างบ้านที่ตอนเด็กๆติดเขาแจเลยขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย

 

คุณหญิงมองหน้าลูกชาย แล้วก็ปิ๊งไอเดียบางอย่างออกมา แหมๆ ทีแรกก็ไม่คิดหรอกแต่พอตัวดีดันมาเปิดทางความคิดให้ขนาดนี้ ก็สนองหน่อยก็แล้วกัน

 

“หึๆ ก็มีส่วน”

 

“ห๊า!!! ไม่เอานะครับ ไม่เอาเด็ดขาด แฟนผมต้องสวย หุ่นดี และไม่งี่เง่านะครับคุณแม่ แต่เด็กนี่!”

 

“ไม่ต้องพุดมาก ที่ฉันเรียกแกก็ยังไม่ใช่เรื่องนี้หรอก”

 

“อ้าวเหรอครับ....แล้วเรื่องอะไรล่ะ”

 

“แม่ของหนูแตงกวาเค้าไม่อยู่บ้าน แล้วหนูแตงกวาเพิ่งกลับมาจากอเมริกา เลยขอร้องให้แม่ส่งคนไปรับ แล้วแกก็เข้ามาพอดี แกช่วยไปรับน้องที่สนามบินทีสิ”

 

“โหยยย แม่ไม่เอาอ่ะ ผมกลับมาเหนื่อยๆผมอยากพักผ่อนแล้ว” ธีย์บอกปัด เพราะไม่ต้องการเจอคู่อริเก่า

 

“ไม่ได้! หนูแตงกวารออยู่ แกต้องไปรับเดี๋ยวนี้”

 

“แม่!! คนอื่นก็มีแม่ก็ใช้ไปสิครับ ผมง่วง ผม...”

 

“ไม่ต้องมาอ้างนู้นอ้างนี่ แกทำเพื่อแม่แค่นี้ไม่ได้ใช่ไหม ใช่สิ ฉันมันไม่ใช่ยัยนางแบบหุ่นดีพวกนั้นนี่ แกถึงไม่สนใจ ทิ้งแม่ไปหาพวกนั้นหมด ตาธัศก็งานยุ่งไม่กลับมาเยี่ยมแม่ แล้วก็.....บลาๆๆ”

 

“โอเคครับๆ ไม่ต้องพูดแล้ว ผมเข้าใจเดี๋ยวผมจะไปรับแตงกวาเอง”

 

ธีย์พูดเสร็จก็เดินหุนหันออกไปสนามบินทันที คุณหญิงจรัสศรียิ้มกว้างมองตามลูกชายคนรองไป เธอคิดว่าถึงลูกชายคนนี้จะดื้อไปบ้างแต่เรื่องการเรื่องงานก็ไม่เคยทำเล่นๆ  ลูกชายที่น่ารักของเธอยังคงน่ารักเสมอไม่เปลี่ยน.....

 

 

 

 

ทางด้านธีย์.....

 

“ยัยเด็กบ้า! คอยดูนะถ้าเจอหน้าเมื่อไหร่จะแขวะให้ขาดอากาศหายใจไปเลย ไปเรียนเมืองนอกตั้งหลายปี แล้วจะกลับมาทำความวุ่นวายให้อีกทำไมวะ โมโหเว้ย!!”