The Dead

สวัสดีครับ ผมคาซุม่า ทาเคชิ อายุ 17 ปี ได้ศึกษาอยู่ม.5ห้อง C ที่โรงเรียนแห่งหนึ่งในโตเกียว เหตุการณ์มันเกิดขึ้นเร็วอย่างไม่น่าเชื่อมันเกิดขึ้นขณะที่ผมกำลังนอนอยู่บนดาดฟ้าโรงเรียนตอนนั้นเวลาซักประมาณ บ่ายโมงซึ่งตอนนี้ผมอยู่กับแฟนสาวคนนึงและเพื่อนอีก2คน

       1 ชั่วโมงก่อนการล่มสลาย

“เฮ้อ..อ น่าเบื่อจริงๆ” มันก็เป็นอีก 1 วันที่น่าเบื่อสำหรับผม วันเรียนปกติทั่วๆไปไม่มีอะไรพิเศษ

“ฮึบ” ผมลุกขึ้นมายืนมองไปที่ภูเขาที่อีกลูกที่อยู่ตรงข้ามกับโรงเรียน โรงเรียนผมเป็นโรงเรียนที่เปิดประตูไว้ตลอด

ซึ่งจะมียามเฝ้าอยู่ 1 คน ผมสังเกตเห็นชายแปลกหน้าคนนึง ซึ่งเขาเดินได้พิลึกมาก รูปร่างหน้าตาเขาดูแปลก

ตัวขาวซีด เดินเหมือนคนตาบอด เข้ามาข้างในโรงเรียน

“เห้ย ! แกน่ะเป็นใครว่ะ เข้ามาในโรงเรียนโดยไม่แลกบัตร อยากลองดีเร๊อะ”ยามหน้าโรงเรียนตวาดใส่ชายแปลกหน้าคนนั้น

ผมก็เห็นประจำที่ยามจะกร่างไปทั่ว เฮ้อ อ

“อัก ! อ๊ากกกกกกก !!” อยู่ดีๆยามก็กรีดร้องขึ้นมา

“กรี๊ด ด อะไรกันเนี่ย !” เด็กนักเรียนที่นั่งอยู่แถวนั้นตกใจเป็นอย่างมาก

“อะไรว่ะนั่น อักอ๊ากกก”อาจารย์วิชาพละเดินมาดูก่อนจะโดนชายแปลกหน้าทำร้าย

ผมเห็นท่าไม่ดี ขณะที่ตอนนั้นผมได้โดดเรียนอยู่ผมไม่ลังเลที่จะวิ่งไปคว้าตัวแฟนสาวผมที่อยู่อีกห้องมา

ปั๊ง ง ! เสียงเปิดประตู

“คาเรน !ไปจากที่นี่เร็ว”ผมเข้ามาและคว้าข้อมือแฟนสาวผมอย่างไม่ลังเล

แฟนสาวของผม ยุกิมะ คาเรน อายุ 17 ปี ศึกษาอยู่ชั้นม.5ห้อง A

“นี่นายคาซุม่า ! เธอมาขัดขวางการสอนได้อย่างไร ฉันกำลังสอนอยู่นะ”อาจารย์ได้ตวาดใส่ผม

“ทาเคชินายเป็นอะไรของนายเนี่ย !” เธอก็ด้วยเร๊อะคาเรน

“เอาเถอะน่า ! ตอนนี้ต้องไปจากโรงเรียนนี้ก่อน !”ผมฉุดข้อมือคาเรนขึ้นมาและมองคาเรนด้วยสายตาที่จริงจัง

“ขอให้นักเรียนทุกคนอพยพออกจากโรงเรียนทำตามที่อาจารย์ประจำวิชาแนะนำอย่างเป็….อัก อ๊ากกก !”เสียงอาจารย์ห้องประชาสัมพันธ์ประกาศก่อนเสียงขาดไป

หลังจากนั้น ผมได้พาคาเรนไปที่รถมอเตอร์ไซต์ของผมที่จอดอยู่หน้าโรงเรียนอย่างรวดเร็ว

“ทาเคชิ นายจะพาฉันไปไหนน่ะ” คาเรนพูดกับผมขณะที่ขับรถอยู่ บนท้องถนนการจราจรติดขัดอย่างมาก

“ไปบ้านเธอน่ะสิและก็ไปบ้านฉันเพราะว่าดูเมืองสิ” โรงเรียนผมซึ่งอยู่บนเขาสามารถเห็นเมืองได้อย่างชัดเจน

ภาพที่ผมเห็นขณะนั้น เป็นภาพของรถจำนวนไม่ต่ำกว่า 500 คันอยู่บนถนนและมุ่งหน้าไปที่สนามบิน

“ป่านนี้ที่โรงเรียนจะเป็นอย่างไรบ้างนะ”คาเรนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเหมือนเป็นห่วงใครสักคน

“หึ !ไม่ต้องห่วงไปหรอก พวกนั้นอยู่ที่บ้านตัวเองน่ะ” แต่ผมก็รู้แหละนะว่าเป็นห่วงใคร

เพื่อนสาวของคาเรน อาซะเคะ มิยูกิ แชมป์เคนโด้ รุ่นอายุ 18 ปี ระดับประเทศ

หลังจากที่ผมไปดูบ้านของผมกับคาเรนแล้ว ก็ไม่เจอใครสักคน นอกจากมิยูกิ และ โรระ โทชิ

โทชิเพื่อนของผม แฟนหนุ่มของมิยูกิ อายุ 17 อยู่ ม.5 ห้อง B เหมือนกับมิยูกิ

“ทาเคชิ ! ฉันนึกว่านาย ตายแล้วซะอีก”โทชิ พูดขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง

“ฉันซะอย่าง” ผมก็เลยตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่แข็งทือ = =

“พ่อแม่ของ คาเรนและคาซุม่าซัง (สาระเล็กน้อยสำหรับคนที่ไม่รู้นะครับ ซัง จัง คุง ของญี่ปุ่นไม่ใช่คำลงท้ายชื่อให้น่ารักหรือเท่ห์อะไรเป็นหลัก ซัง ก็แทนคำว่าคุณ คาซุม่าซัง หมายถึง คุณคาซุม่า และ จัง ใช้เรียกเด็กผู้หญิง คุงใช้เรียกเด็กผู้ชาย)

ตอนนี้อพยพไปแล้ว ฉันกับโรระก็เลยอยู่ดูพวกเธอให้น่ะ” มิยูกิก็พูดด้วยเสียงอ่อนๆเหมือนเคยเฮ้อ..อ

ผมทั้ง 4 คนจึงตัดสินใจอยู่ที่บ้านผม และเก็บของกันก่อน ที่จะออกเดินทางไปที่ ท่าเรือ เพื่อออกจากเกาะญี่ปุ่น

แต่นรกของแท้มันเริ่มหลังจากนี้ต่างหาก

to be continued…