จับผิดร้ายแรง แซงหัวใจไฮโซ

   นี่ไงคอนโด girls pop ที่มีแต่ผู้หญิงอยู่ คอนโดนี้ แม่ฉันก็เคยอยู่เหมือนกัน

ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองบนคอนโด อันสวยแห่งนี้ ฉันเลยจุงมือ ฮวีวอน เข้าไปยังคอนโดใหม่ อย่างรวดเร็ว แต่ตอนนั้น

ฉันใส่ชุดราตรีสีแดง

ทำให้มีแต่คนมองเต็มไปหมดเลย "นี่ยัยมีโกะ เทอใส่ชุดแดง ขนาดนี้เทอไม่อายหร๊อ" ฮวีวอน ถามฉันเหมือนกลัว

ว่าฉันจะโดนจับได้ว่าฉันไฮโซ และคงห่วงว่าฉันจะอายหรือป่าว เพื่อนคนนี้ ฉันรักตายเลย

" แม๊.. จะอายทำไมแถวนี้ไม่มีใครรู้จักฉันเลยนะ" ฉันตอบกลับ

ฉันก็เดินสบัดตูด คิดว่าฉันเซ็กซี่ สวยกว่าใครในโลกนี้ ไม่มีใครที่จะสวยกว่าฉันหรอก

ฉันเดินมุ่งหน้าไปที่ลิฟท์ เดินจุงมือฮวีวอน แล้วกดลิฟท์ขึ้นไปชั้ัน 29

 ก่อนที่ฉันจะก้าวขึ้นลิฟท์ ฉันเห็นนักข่าว สำนักชื่อดังในเกาหลี แถมยังดังในญี่ปุ่นอีก ฉันกลัวมากเลยกลัวว่า

นักข่าวคนนั้นจะจับได้ว่าฉันไฮโซ แล้วเอาไปลงข่าวหน้าหนึ่ง แต่ไม่ต้องกลัวหรอกเพราะฉัน ไม่เป็นที่รู้จักของ

ใครๆ แล้วนักข่าวคนนั้นก็ผ่านไป ฉันโล่งใจจิงๆ

    จากนั้นฉันก็ขึ้นถึงชั้น 29 แล้ว ฉั้นก็เดินไปห้องของฉัน 7900

  "นี่ยัยเนมีโกะฉันว่าเธอลืมอะไรบางอย่างนะ" มินฮวีวอนทักขึ้นตอนใกล้จะถึงห้อง ฉันก็หันหน้าไปมองฮวี

วอน แล้วเดินไปหาฮวีวอน "นี่ฉันลืมอะไรหร๊อ" ฉันพูดกับฮวีวอน เมื่อคิดสงสัยว่า ฉันลืมอะไร ฉันก็

คิดไม่ออกเลยเลยจริงๆ เพื่อนคนนี้โม้ฉันรึเปล่าว ฉันก็หันกลับไปยังห้องเหมือน เหมือนไม่มีอะไร

"นี่เธออย่าล้อเล่นน่า.."

"ล้อเล่นอะไรกัน.. เธอลืมขอบัตรเข้าห้องจากพนักงานคอนโด แล้วเทอจะเข้าห้องยังไง"

!!! หลังจากที่ฉันได้ฟังคำสวนกลับของฮวีวอน ฉันก็ตกใจจิงๆ จิงด้วยฉันลืมมัน นี่เราทำไมนึกไม่ออกนะ

ฉันโง่เองจิงๆ ที่ไม่เชื่อคำที่ยัยฮวีวอนบอก

"ใช่ฉันลืมมัน.." ฉันหันกลับไป แล้วฉันก็ผิดหวังกลับตัวเองมาก ที่ฉันมัวแต่ห่วงสวย

"ฉันบอกแล้วก็ไม่เชื่อ..เทอลงไปเองเลย" ฉันโดนยัยฮวีวอนสวนกลับอีกที่ ด้วยความพูดของฮวีวอนที่หวาน

และไม่โหดด้วย ฉันเลยไม่โกรธเขา

   ฉันก็วิ่งไปกอดเขาแล้วพูดว่า "ฉันขอโทษนะ เพื่อนรัก"

"ไม่เป็นไรหรอก ฉันพูดเล่นๆ ไม่ได้โกรธเทอ " จิงหร๊อ เพื่อนคนนี้ฉันรักตายเลย ฉันจะยอมเสียสละ

ลงไปเอาบัตรก็ได้ เรื่องนี้มันแปลกๆจัง ดูเหมือนว่าเพื่อนฉัน โอเวอร์ไปไหมนะ แต่ไม่เป็นไรหรอก

"ฉันลงไปเอาบัตรก่อนนะ"

"จ่ะ"

"รออยูตรงนี้นะห้ามไปไหน" หลังจากฉันพูดเสร็จ ฉันก็ลงลิฟท์ไปชั้น 1

ฉันเดินก้าวออกจากลิฟท์ แล้วเดินสวย ไปยังเคาท์เตอร์ของคอนโด

และมีผู้หญิงตัวอ้วนๆ มาถามว่า "พี่ทำยังไงให้หุ่นดียังนี่ค่ะ" เขาถามฉันเพื่อจะลดหุ่นตัวเอง แต่ดูจากสภาพ

หุ่นดูแล้ว น่าจะลดยาก "กินน้อยๆ" ฉันตอบกลับ แบบดูถูกเขา ฉันก็ว่านะ ผู้หญิงสมัยนี้ ถามผู้หญิงคน

อื่นว่าลดหุ่นยังไง แต่ตัวเองไม่ทำตาม มัวห่วงแต่กิน อ้วนกันพอดี

"นี่คุณพี่ เหมือนดูถูกฉันเลยนะ" เขาทำเสียงตวาดใส่ แล้วทำหน้าเหมือนนางยักษ์  เลย ฉันกลัว

"ฉันไม่คุยกับคุณพี่แล้ว ฉันไม่ชอบขี้น่าคุณพี่จิง" จากนั้นเขาก็บิดตูดหันกลับเขาไป ฉันเบื่อผู้หญิงแบบนี้

จิงๆ

 เฮ้ย!! ลืมไปเลยต้องไปขอบัตรนี่ ป่านนี้ยัยฮวีวอนรอตายเลย

ฉันเดินมุ้งหน้าไปยังเคาท์เตอร์ แล้วไปขอบัตรพนักงาน "พี่ค่ะหนูจองห้องพักไว้ หนูจะมาขอบัตรเขาห้องค่ะ"

"น้องชื่ออะไรค่ะ"

"เนมีโกะค่ะ" จากนั้นพนักงานก็หาข้อมูล อยู่นาน ประมาณ 30 นาที

ฉันรอนานแหละ พนักงานคนนี้เขาทำไนเนี่ย "นี่คุณพี่ค่ะ หนูรอนานแล้วนะ"

"เฮ้ยลืมไปเลย นะเนี่ย" แม๊มัวแต่เล่นคอม อย่าให้ฉันฟ้อง ผู้จัดการบริหารนะ ฉันเบื่อจิงเลยพวกที่ติดสื่อ

มัวแต่เล่น me2day (คล้ายทวิตเตอร์ของไทย แต่เป็นของเกาหลี)

"นี่ค่ะบัตรเข้าห้อง" เข้าทำหน้าแบบ เหมือนเขาทำกผิดเลย แต่ก็จิง ทำหน้าง่อยเลยนะ ที่หลังอย่าทำอย่างนี้

เดี๋ยวโดนไล่ออก

ฉันเดินเข้าไปดูในเคาท์เตอร์ คลิ๊กเข้าไปดูในคอมของพนักงาน

"นี่คุณน้องทำอะไรน่ะ" พนักงานพูดแบบ เขาห้วงคอม และกลัวเขารู้ความลับ อันสุดยอดมั้ง

ฉันคลิ๊กเข้าไปดูแล้วฉันเจอ ฮันจองซู นักร้องดังในเกาหลี ที่ใครก็รู้จัก

แม๊มัวแต่เล่นคอมนัก ฉันลบข้อมูลของเข้าออกหมดเลย ด้วยความหมั้นใส้

"อร้าาาาาา!!!!!!............   นี่เทอลบข้อมูลของฉันทำไม" เขากรี๊ดดังมาก แล้วทำเสียงดุใส่ฉัน

ฉันอยากจะบ้าตาย วันนี้มีแต่เรื่องจริง

หลังจากนั้น ฮวีวอนได้วิ่งมาหาฉัน

"นี่ยัย เนมีโกะ เกิดอะไรขึ้นหร๊อ"

"นี่ดูพนักงานคนนี้ซิ"

  "ทำไมหร๊อ" ฮวีวอรถามเมื่อเขาสงสัย

"มัวแต่เล่นคอม ไม่สนใจลูกค้าที่มาบริการ" ฉันตอบ ฉันไม่อายใครหรอก คนเยอะขนาดไหน ฉันก็ไม่กลัว

"นี่..." พนักงานพูดยังไม่จบ ความร้อนแรงของฉันก็เกิดขึ้นเมื่อ ผู้จัดการบริหาร เดินตรงเข้ามาภายในเคาท์เตอร์

"นี่ อะไรกัน เกิดอะไรขึ้น" เสียงหุโหด ใกล้เข้ามาใกล้ หูของฉัน

"เอ่อ คือว่า พนักงานคนนี่ มัวแต่เล่นคอม ไม่สนใจลูกค้าที่มาบริการเลย" ฉันตอบแบบเยีอดหยาม พนักงานคนนั้น

ฉันเบื่อจริงๆ ผู้หญิงสมัยนี้

"จิงไหม ยอนมิฮวา"

"เอ่อ จิงค่ะ " น้ำเสียงของพนักงานคนนี้ ชั่ง อ่อนหวาน เพื่อสร้างภาพ ให้กับตนเอง ร้ายจริงๆเลยยัยนี่ อย่าให้ต้อง

จัดการเทอนะ ดูแล้วยัยนี่น่าจะร้ายกาจน่าดู

     จากนั้น ผู้จัดการได้เดินมาใกล้ พนักงานคนนั้นขึ้นทุกที จากนั้นผู้จัดการ ก็พูดขึ้นไปว่า

"ฉันไล่เธอออก" เขาพูดตวาดใส่อย่างร้อนแรง ถ้าฉํนเป็นพนักงานคนนั้น ฉันคงร้องไห้ งอแงกับบ้าน ฉันเริ่มนึกจะ

สงสารเขาทุกที

"ได้ค่ะ" พนักงานคนนั้น พูดแล้วน้ำตาไหลไปด้วย น้ำตาของเขาไหลลงมาใส่เท้าของ ฉันอยากจะร้องให้ตามมาก

เพราะฉันแท้ๆ แต่ก็สมควรอยู่แล้วนิ"นี่ยัย เนมีโกะ เธอจะให้พนักงานคนนั้น ออกไปอย่างง่ายดายหร๊อ เธอช่วยพูด

กับผู้จัดการให้หน่อยซิ"

ยัยฮวีวอน กระซิบ บอกฉันด้วยความสงสาร หลังจากนั้น พนักงานคนนั้น ก็วิ่ง ร้องไห้ ตลอดทางเลย เขาวิ่งไป

เก็บข่าวของล่ะมั้ง

"เอ่อ ฉันว่าจะทำยังงั้นล่ะนะ"

"เทอจะทำ ทำไมไม่ทำซักที" เรากระซิบกัน หลังจาก ผู็จัดการคนนั้นกลับเขห้องไปแล้ว โดยยังไม่ทันสังเกตุ

ฉันจะทำไงดี ตอนนี้ ฉันดังไปแล้วจริงๆ ตอนนี้ฉันต้องสวนบทล่ะมั้ง ฉันเบื่อจริงๆเลย

"นี่เทอ เทอเห็นไหมว่า ผู็จัดการกลับไปแล้ว" ตายจริง ฉันต้องปล่อยไปตามวิธีกรรมล่ะมั้ง

"ชั่งมันเหอะ" ฉันตอบแบบหมดหวังจิงๆ ฉันไม่ควรทำอย่างงั้น เลยจริงๆ

โปรดติตามตอนต่อไป>>>>>>>>>>