Love and Death of zombies

ใจกลางเมือง 00.37AM

“OK ไม่มีซอมบี้” ผมเก็บกล้องส่องทางไกลก่อนที่จะเดินเข้าไปยังตึกต่างๆเพื่อหาเสบียงอาหารเพิ้ม การมาหาของกินในตอนการคืนแบบนี้เป็นอะไรที่อัตร้ายมาก เพราะถ้าเราทำเสียงดังแม้แต่นิดเดียว ซอมบี้มันจะรู้ทันที่ พวกซอมบี้ใช้เสียงให้การหาอาหารนั้นเอง ก็คือ ถ้าตรงไหนมีเสียงตรงนั้นพวกซอมบี้มันจะวิ่งไป แต่ถ้าจะเอาไว้หลอกล้อ ก็มีประโยนช์เหมือนกัน

“ไม่เห็นจะมีเลยแหะ” ผมค่อยๆหาของกินในครัว เปิดจากตู้ เก็บของหาไปเลื่อยๆแต่ก็ไม่พบอะไรเลย หรือว่าบ้านนี่จะขนของหนี้ออกไปจนหมดก่อนหรือป่าวน่า เมื่อผมหาดูแล้วไม่มีของกินและของที่จะใช้เป็นประโยนช์ได้ผมก็เลยออกจากตึกไป และเดินตามหาไปเลื่อยๆ

“ที่นี่ต้องมีแน่ๆ” ผมเดินเข้าไปในห้างแห่ง1ที่ร้างแล้ว เพื่อหาของต่างๆมาใช้ให้เป็นประโยนช์ กฎข้อแรกของอยู่รอดในเมืองนี่ คือต้องหาสิ่งที่คุณจะต้องปกป้องตัวเองให้ได้ ผมเลยเลือกที่จะไปยังตรงที่ขาย พวกอุปกรน์ทำสวน เพื่อจะไปหาขวานเอามาใช้ป้องกันตัวเองก่อน

ผมค่อยๆเดินเข้าไปอย่างเงียบๆเพราะห้างนี่ก็ใหญ่พอควร อาจจะมีซอมบี้ไม่ต่ำกว่า100ตัว เพราะถ้าผิดพลาดนิดเดียวอาจจะไม่รอดกลับไป  “อือ มันน่าจะมีอะไรที่เป็นอาวุรได้มั่งสิ อ่ะเจอแล้ว” ผมหยิบขวานที่ถนัดมือมา2อันไว้เพราะผมต้องเอาไปให้จินนี่เป็นอาวุรไว้ด้วย  หลังจากที่ผมได้ขวานแล้ว ผมก็รีบไปยังตรงที่ขายอาหารทันที่

“แมร่งเอ่ยจะเยอะไปไหน” ผมไม่สามารถเข้าไปในนั้นได้เลยเพราะมีพวกซอมบี้เยอะไปหมด จริงๆผมก็ไม่อยากจะใช้พลังหลอกนะ ถ้ากว่ามันไม่จำเป็น ผมเห็นชั่นว่างของเลยตัดสินใจขึ้นไป แล้วเดินไปตามทางบนชั่นว่างของไปเลื่อยๆ จนเข้าไปข้างในได้

“ไหนดูสิมีอะไรมั่ง” ผมต้องเดินหาอาหารกระป๋องก่อนเพราะ นี่ก็ผ่านมาจะ 2 อาทิตแล้วที่เมืองนี่มันร้าง ของกินที่ไม่สามารถเก็บไว้นานๆได้ก็น่าจะเสียแล้ว ระหว่างที่ผมกำลังเอาอาหารกระป๋องและพวกเครื่องดื่มในเป้อยู่ ผมก็รู้สึกเหมือนจะมีใครมองมาที่ผมหลายครั่งแล้ว

“แกร๊ง!!!” ชิบหายแล้วไง ผมไม่รอช้ารีบขึ้นไปแอบอยู่ข้างบนอย่างไว เพราะผมไม่แน่ใจว่าจะใช้เจ้าสโมเกอร์หรือป่าว (เป็นซอมบี้ที่ใช้ลิ้นดึงเราจากระยะไกล) แต่สิ้นที่เดินมานั้นก็คือ คนนั้นเอง แต่ผมก็ไม่ไวใจกว่าเป็นใคร เพราะตั่งแต่เมืองเป็นแบบนี่ ทุกคนก็จะฆ่ากันเองเพื่ออยู่รอด ถ้าใครอ่อนแอ ก็จะฆ่าทิ้ง

“นั้นใครนะ” แย่แล้วมันรู้ตัวแล้วว่าผมอยู่บนนี่ ผมหันซ้ายหันขวาเพื่อหาทางนี่ แต่มันไม่มีทางให้หนี้แล้วในเมื่อไม่มีทางเลือกผมก็ต้องต่อสู้แล้วละ

“ว๊ากกกกกกกก” ผมกระโดดพุ่งเข้าใส่คนตรงหน้าแล้วกำลังจะใช้มือเมื่อจู่โจมแต่ผมก็ต้องสงัด ทันที่ที่ผมเห็นเพื่อนรักของผมอยุ่ตรงหน้า

“ว……..ไวท์!!!” ผมพูดชื่อของคนตรงหน้าทันที่”

“วูฟ แกคือวูฟใช้ไม” เค้าจับแขนผมแน่น

“ทำไมเธอยังอยู่ที่นี่ เธอไม่ได้อยู่เมืองไทยหรอ”ผมทามทันที่ด้วยความแปลกใจ

“ที่เมืองไทยก็ไม่เลอะแล้ว” พูดด้วยสีหน้าเศร้า

“หมายความว่าไง” ผมถามด้วยความตกใจทนที่เพราะมันไม่น่าจะแพร่เชื้อไปถึง

“ที่เมืองไทยกลายเป็นเมืองของซอมบี้ไปในพีบตานะสิ” ไวท์ร้องไห้ทันที่

“ไม่จริง” ตอนนี่ผมซ็อกสุดๆ จนแทบจะหยุดหายใจ

“ไม่เป็นไรนะไวท์ เธอยังมีฉ้นอยู่” ผมปรอบไวท์ที่ร้องเหมือนเด็กๆ ผมรู้จักกับไวท์ตั่งแต่ 3 ขวบ เธอเป็นเด็กผู้หญิงน่ารัก บ้านเราอยู่ติดกัน เลยเล่นด้วยกันตั่งแต่เด็กๆจนกระทั่งพ่อผมต้องย้ายมาทำงานที่เมืองนี้ ซิงวันนั้นผมก็บอกเธอแล้วว่าจะโทรมาหาทุกวัน อย่าเข้าใจผิดนะ เธอไม่ใช้แฟนผม เธอเป็นเพื่อนโครรซี๊ของผมเลยละ

“แล้วเธอมาเมืองนี่ได้ไงเนี่ย” ผมถามทันที่ด้วยความแปลกใจ

ฉ้นก็มาตามหานายนั้นและ พอฉ้นมาถึงที่หนี้ไม่เกิน2วันก็เจอแต่เรื่องบ้าอะไรก็ไม่รู้ พอฉ้นโทรกลับไปก็ไม่มีคนรับฉ้นเลยเห็นTV มันประกาศว่าแต่ละเมือง อย่างเมืองไทย อเมริก้า และก็ที่นี่กลายเป็นเมืองซอมบี้ไปแล้ว พอฉ้นรู้ว่ากลับไปไม่ได้ก็เลยออกตามหานาย สุดท้ายก็มาเจอนายเนี่ยและ”

“เฮ้อออ ค่อยโล่งอก” ผมถอนหายใจยาวและก็กอดเพื่อนสาวอย่างแน่นเพราะเป็นห่วงจริงๆ

“ว…..ว…..วูฟ” เธอผู้เสียงสั่น

“อะไรหรอ” ผมถามโดยที่ยังไม่ได้ปล่อยกอด

“เอ่อ………” เธอพูดติดอ่าง

“ เอ่า มีอะไรก็พูดมาสิ” ผมหันหน้ามามองเธอ

“จะ……จะกอดอีกน……นานไม” เธอบอกผมด้วยใบหน้าแดงเป็นมะเขือเทศ

“เอ่อ…….ขอโทษ” ผมรีบปล่อยทันที่ เพิ้งเคยเห็นไวท์หน้าแดงก็ครั่งแรกเลย

“มะ…….ไม่เป็นไร” เธอก็ยังติดอ่างและหน้าแดงไม่เลิก

“เราว่ารีบหาของที่ทำประโยนช์ให้มากที่สุดและรีบออกจากที่นี่กันดีกว่า” ผมลุกขึ้นและก็จับมือเธอดึงขึ้นมา

“จ้า แต่ฉ้นขอไม่ขนของนะฉ้นเป็นผู้หญิงเปาะ บาง” ทำท่าแอ็บเหมือนเด็ก

“เออ ให้มันได้ยังนี่สิ ยัย” ผมกำลังจะด่าแต่เห้นเธอเรึ้มทำท่าเหมือนจะโกรธผมเลยไม่ว่าแต่แอบขำแทน

“ยัยอะไรของนายยะ >o<” เธอก็มาตีแขนผมเพราะคิดว่าผมจะว่าเธอ

“ป่าวไม่มีอะไร” ผมพูดเส็ดก็รีบหาของกับเธอต่อ่ไป หลังจากที่หาอาหารและน้ำเส็ดแล้ว ผมเลยว่าจะพาเธอไปอยู่ด้วยชะเลย แต่ผมว่าผมถามก่อนดีกว่าว่าเธอมีที่พักและพักกะใคร

“เออไวท์เธอมีที่พักหรือป่าว”

“ก็มีนะทำไมหรอ” คุณเธอกินใส้กรองที่ผมให้ไป ผมมักจะพกติดตัวนะ

“ก็ฉ้นว่าจะให้เธอไปอยู่ที่พักกับฉ้นนะฉ้นว่าน่าจะปลดภัยกว่า”

“เอาสิ ฉ้นกำลังหาที่พักใหม่พอดีเลยที่พักนั้นดูเหมือนจะไม่ปลดภัยแล้ว”

“ได้เลยคับนายหญิง”

“นายกล้า ล้อฉ้นหรอ!!!!อีตาบ้า>0< ”

“ป่าวนะ โอ๊ยยยยย!!!” คุณเธอเลยถีบผมเต็มแรงเลย แต่ผมก็ไม่โกระคุณเธอนะ เพราะเธอเป็นแบบนี้และผมถึงชอบอยู่กับเค้าตลอดเวลาตั่งแต่ 3 ขวบ

“เอาละกลับที่พักกันเหอะ”

“อือ^^ ”

Please watch the next episode