Love and Death of zombies

เมือง Prasar  22:43 PM

มีเสียงฝีเท้าที่กำลังเร่งรีบและเหมือนกำลังหนี้อะไรสักอย่างที่น่ากลัวอยากเอาเป็นเอาตาย เสียงนั้นได้แต่วิ่งไปเลื่อยๆและพร้อมกับเสียงลมหายใจที่กำลังล้าเต็มที่ ‘ฮะ ฮะ ฮะ’ และก็ได้มีเสียงของพวกซากศพเดินได้กำลังไล่ตามหลังเค้าไปเลื่อยๆ หญิงสาวคนนั้นได้ตัดสิ้นใจวิ่งเข้าไปยังตึกที่ดูเหมือนว่า จะมีที่ซ่อนให้สำหรับเธอ

เมื่อเธอได้เข้าไปแล้วเธอเลยรีบหาสิ่งของที่แข็งแรงพอเอามากันประตูเอาไว้เพื่อไม่ให้พวกซอมบี้หลุดเข้ามานั้นเอง

“ขอร้องละ อย่าได้พังเข้ามาได้เลย” เธอพูดเหมือนกับว่านี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่จะสามารถทำให้เธอ มีซีวิตอยู่ต่อไปจากเมืองที่เต็มไปด้วยพวกซอมบี้ได้ ด้วยความเหนื่อยล้าและขาดอาหารเธอจงเผลอหลับไป

ก่อนเกิดเหตุ 22:35 Pm

ผมชื่อวูฟ อายุจะ20ปี แล้วก็อย่างที่ทุกคนรู้กันเมืองนี่ได้กลายเป็นเมืองซอมบี้แลนไปแล้ว เรื่องมันเกิดเมื่ออาทิตก่อน ได้มีการวิจัยเดียวกับสารเคมีชนิด1 ที่เกี่ยวกับการทดลองทางทหาร พวกเค้ากำลังย้ายสารเคมีทดลองที่ยังไม่สมบูร์ไปยังอีกเมือง1 แต่ก็ดันเกิดเรื่องขึ้น ได้มีรถพุ่งเข้าชนรถที่บรรณทุกสารเคมีเหล่านั้นจน สารเคมีรั่วไหล และประชาชนที่อยู่แถวนั้นก็ได้รับสารพิษนั้นเข้าไปจนทุกคนก็ล้มลงไปกองกับพื้น แต่มันเลวร้ายกว่านั้น คนที่ล้มลงไป อยู่ก็ลุกขึ้นมาแล้วไล่กัดกินคนอื่นๆไปเลื่อยๆ จนพวกทหารต้องออกมาไล่ล่าพวกมัน แต่ก็หยุดเอาไว้ไม่ได้ ไม่นานหนักเมืองที่เจริญรุ่งเรือง ก็กลายเป็นเมืองของพวกซอมบี้ไปในที่สุด  ตัวผมนั้นไม่ได้เกิดที่เมืองนี้แต่ย้ายมาจากเมืองไทย เพราะพ่อแม่ของผมนั้นจะมาทำงานที่เมืองนี่ ก็เลยได้รับผลกระทบเข้าไปเต็ม คนในครอบครัวผมตายจนหมด แม้กระทั่งพี่สาวที่ผมรักที่สุดก็ด้วย และก็ยังมีน้องสาวผมอีกคน1 ที่หายไป แต่ตอนนี่ช่างมันก่อนเหอะ ผมว่าต้องรีบหาที่พักใหม่ดีกว่านี่ชะหน่อย

                หลังจากที่ชายหนุ่มเดินไปได้ชักพักก็ได้ยินเสียงคนที่กำลังวิ่งหนี้จากฝูงซอมบี้อยู่ เค้าเลยตัดสินใจว่าต้องรีบไปช่วยก่อนที่จะไม่ทัน

“งานเข้าอีกแล้วสิเราเหอะๆ” ชายหนุ่มได้วิ่งหายเข้าไปทางรัดเพื่อไปช่วยคนที่ไม่รู้จัก ทางฝ่ายนั้นก็

“ทำไงดี มันจะหลุดเข้ามาแล้ว” เธอลนลาเพราะกลัวที่จะโดนซอมบี้ใกล้จะกินแล้ว ทันใดนั้นเองเธอก็เห็นกระป่องยากันยุง เธอเลยหยิบขึ้นมาแล้วหันไปทางที่พวกซอมบี้ที่หน้าประตุเหล็กแล้วก็

“ไปตายชะไอพวกสวะ” เธอได้จุดไฟแล้วกดยากันยุงจนเป็นปืนไฟขนาดมินิใส่พวกซอมบี้จนไหม้ แต่ก็ต้านได้ไม่นานหนัก ยากันยุงก็หมดกระป๋องชะแล้ว

“แย่แล้ว กรี๊ดดดดดด อย่าเข้ามานะ!!!!!!” เธอกรี๊ดร้องทันที่เพราะประตูมันพลังชะแล้ว และตอนนี้ชอมบี้ก็เข้าไกล้จะถึงตัวเธอแล้ว

“ไม่นะ!!!!!ฉ้นยังไม่อยากตายยย!!!!!!” เธอกรี๊ดร้องสุดเสียงและกำลังดันซอมบี้ ทันไหนนั้นก็มีอย่างอย่างลงมาจากฟ้า

“ว๊ากกกกกกกกก” สิ้นเสียงร้องของอะไรบางอย่าง ก้มีเสียงที่กำลังโดนอัดดัง ตุ๊บ ตัก พลัว แอ็ก และก็ผ่านไปสักพักมันก้เงียบลง หญิงสาวได้แต่นั่งหลับตาปี๊ เพราะกลัวอยู่เลยไม่ได้ดูเหตุการณ์ทั่งหมด และชายหนุ่มก็ได้มาคุยกะเธอ

“เป็นอะไรหรือป่าว”

“…”

ผมเห็นเธอไม่ตอบเลยจะลองแรงอีกที่

“เฮ้ ผมถามว่าเป็นอะไรหรือป่าว”

“ค…..ค๊า”

“เฮ้ออออ นึกว่าเป็นอะไรไปชะอีก” ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกที่รู้ว่า เธอไม่เป็นอะไร ดูท่าทางแล้วเธอจะกลัวมากเลย และที่สำคัญ เธออายุหน้าจะเท่าๆผมด้วย

“ว่าแต่เธอมา อยู่ที่นี่ได้ไงแล้วมาจากไหน” ผมรึ้มถามทันที่เพราะแปลกใจมากเพราะ หน้าตาของเธอนั้นดูแล้วไม่น่าจะใช้คนในเมืองนี่

“ฉ้นมาจากทางตอนเหนื่อยนะ หนี้จากพวกซอมบี้มา เห็นมีคนบอกว่าที่นี่ปลดภัย แต่ว่า มีแต่พวกมันเต็มไปหมดเลย” เธอก็ยังสั่นไม่หาย

“ผมเข้าใจดีเพราะผมก็อยู่ที่นี่และรับเหตุการ์เหมือนกัน” ผมได้แต่เอามือลูบหัวของเธอและก็คิดที่จะพาไปอยู่ด้วย แต่ผมก็ยังไม่อยากจะใช้พลังที่จะทำให้เธอกลัวด้วย ผมเลยคิดว่าจะปิดเอาไว้ดีกว่า

“งั้นไปอยู่กะผมไม ยังดีกว่าไม่มีที่ปลดภัยนะ” ผมถามทันที่เมื่อเห้นว่าเธอหายกลัวแล้ว”

“อ…..อื้อ” ผมตาผาดหรือป่าวว่าเห็นเธอร้องไห้ออกมานิด1

“งั้นปะ” ผมจูงมือเธอขึ้นมาแล้วก็พาเธอกลับไปยังที่พักเก่าของผมก่อน และผมก็คิดว่าไว้ค่อยหาที่พักใหม่ที่หลัง

ณ ที่พัก

“ถึงแล้วละ” ผมว่างเธอลง หลังจากที่ผมให้เธอขี่หลัง เพราะดูจากเธอแล้วจะขาดอาหารเอามากๆเลย เพราะผมเห็นเธอหายใจเหมือนเหนื่อยสุดๆ

“นั่งตรงนี่ก่อนนะ” ผมว่างเธอลงที่เกาอี้ก่อน แล้วเดินเข้าไปในครัวเพื่อดุว่ามีอะไรที่เธอจะกินได้บาง สิ่งที่มีก็คือ อาหารสำเร็สรูป มีถั่วกระป๋อง ชุดกระป๋อง และก็อาหารกระป๋องทั่งนั้น ดีนะที่ผมเป็นคนโลมมาก เก็บมาทุกอย่างเพื่อว่าจำเป็น ผมไม่รอช้า รีบทำการเตรียมอาหารให้เธอทันที่

“นายชื่ออะไรหรอ”

“วูฟ เรียกผมว่าวูฟ” ผมตกใจนิดหน่อยที่อยู่ๆก็มาถามชื่อผมตอนที่กำลังเตรียมอาหารให้

“ฉ้นชื่อ จินนี่ยินดีที่ได้รู้จักนะ” เธอพูดแบบเป็นพิธี

“เอาละข้าวเธอเส็ดแล้ว” ผมยกแล้วเอามาตั่งให้ตรงหน้าเธอ “อาจจะดูไม่ค่อยหน้ากินเท่าไรนะ แต่ก็มีเท่าที่จำเป็นเป็นเนี่ยและ”

“ขอบคุณนะ วูฟ” เพียงแค่เธอพูดขอบผมคุณผม ทำไมผมถึงรู้สึกแปลกๆด้วยนะ

“เดียวเราค้างกันที่นี่ก่อนนะ เพราะผมก็ยังไม่รู้ว่าคืนนี่ไปมันยังจะมีฝูงซอมบี้อยู่อีกไม” ผมหยิบเอาผ้าห่มลงมาให้เธอที่กำลังทานอาหารอยู่ที่โซฟา

“ขอบใจนะ” เธอขอบคุณผมหลังจากเธอกินเส็ดไม่นานเธอก็หลับไป สงสัยเธอคงจะเหนื่อยมากจริงๆนั้นและ เอาละเวลาออกไปหาสเบี้ยงแล้ว

Please watch the next episode