The Director ผู้กำกับรัก

เข้าใจผิด {Misunderstand.} 
 
 
                เลิกกองวันแรก ต่างคนต่างขึ้นไปนอนบนห้อง มีแตงโมคนเดียวที่นั่งอ่าหนนังสืออยู่ตรงลานหลังบ้าน
 
                เธอไม่รู้หรอกว่ามีคนแอบมองเธออยู่ .. บิ๊กมองเธอจากหน้าต่างห้องเขา
 
                ใช่เลย .. โดนใจฉันเลย .. ไม่มีมากไป ..ไม่มีน้อยไป ..โดนใจทุกอย่าง
 
                นัดเปิดเพลงจากยูทูป มันช่างเข้ากับช่วงเวลานี้เหลือเกิน …ดูเหมือนว่าเขาจะตกหลุมรักสาวน้อยจอมเผด็จการนี่แล้วแหละ
 
 
 
               
 
สองสามวันต่อมา เค้กก็ยังไม่หายป่วย การถ่ายทำหนังสั้นก็เริ่มเป็นที่เป็นทางขึ้นบ้าง มาปายทั้งที ใช่ว่าทุกคนจะเอาแต่ถ่ายหนัง ถ้าไม่มีฉากตอนกลางคืนพวกเขาก็ไปเที่ยวกันอย่างสำราญใจ  ทุกคนสังเกตได้ว่าบิ๊กกับแตงโมดูสนิทกันผิดปกติ เรื่องนี้ทำให้กันหัวเสียทีเดียว แต่เขาสุภาพพอที่จะไม่แสดงออก  
 
                ตอนนี้พวกเขากำลังเดินอยู่ที่ตลาดนัดแห่งหนึ่ง บรรยากาศคล้ายๆ งานวัด เพราะมีสายไหม ไอติมหลอด ม้าหมุน ชิงช้าสวรรค์ อะไรพวกนี้อยู่ด้วย ต่างคนต่างเดินแยกไปคนละทาง
 
                “โม พี่ซื้อสายไหมมาให้” แตงโมที่กำลังเลือกซื้อของอยู่หันมามองข้างหลัง บิ๊กนั่นเอง
 
                “อ้าว แล้วนัดล่ะคะ เดินอยู่กับพี่ไม่ใช่หรอ”
 
                “ช่างมันเถอะ ไปเดินซื้อของกับพี่ดีกว่า” บิ๊กยิ้มและยื่นสายไหมสีชมพูให้ แตงโมรับมาแล้วยิ้มตอบ บรรยากาศแบบนี้โรแมนติกกว่านั่งอยู่ในร้านอาหารหรูๆ ซะอีก
 
                เหตุการณ์นั้นไม่ได้พ้นสายตากันเลยสักนิด . . .
 
               
 
 
 
                วันต่อมาทุกคนออกกองกันตั้งแต่หกโมงเช้า ต่างคนต่างง่วงแม้จะกินกาแฟไปแล้วคนละแก้ว ฟองกำลังแต่งหน้าให้ปันปัน ส่วนอ๊อฟก็กำลังแต่งหน้าให้บิ๊กอยู่  ในขณะนั้นเองที่โดมวิ่งออกมาจากบ้าน ตะโกนโวยวายว่าเค้กไข้ขึ้น ตัวร้อนขนาดทอดไข่ดาวสุกเลย (“มึงก็เวอร์” ป๊อบพูด)
 
                แตงโมมองไปรอบๆ หาคนที่ว่างงาน แล้วก็พบหมวยนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่แถวๆ นั้น
 
                “หมวย ไปดูไอ้เค้กดิ๊ เอาข้าวไปให้มันกินด้วย” แตงโมตะโกนบอก หมวยเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือ แล้วเลิกคิ้วอย่างสงสัย   เธอได้ยินแว่วๆ เพราะใส่หูฟังอยู่
 
                “เอาข้าวไปให้ไอ้เค้กกิน แล้วก็บอกให้มันกินยาด้วย” เธอพูดอีกครั้ง และดังยิ่งกว่าเดิม หมวยพยักหน้าหงึกๆ แล้ววิ่งเข้าไปในบ้าน
 
                “จริงๆ ให้ฟองไปก็ได้นะ” ฟองพูดขณะกำลังลงทาลิปสติกให้ปันปัน
 
                “เธอกำลังแต่งหน้าอยู่นะ”
 
                “คนเป็นแฟนกัน เขาก็เป็นห่วงกัน มึงจะไปยุ่งอะไรกับเขาวะโม” วุฒิบอก
 
                “เออๆ ฟองไปดูมันก็ได้  อ๊อฟแต่งหน้าให้ปันปันด้วยนะ” อ๊อฟตอบตกลง แล้วฟองก็เดินเข้าไปในบ้านทันที
 
                ฉากที่ต้องถ่ายวันนี้คือ ฉากเลิฟซีน ... ซึ่งโดมเขียนไว้ว่าฉากนี้พระเอกกับพระเอกต้องจูบกันด้วย เมื่อปันปันรู้บทก็เก็บอาการไม่อยู่ กระดี๊กระด๊าเหมือนปลากระดี่ได้น้ำ ..
 
                ทุกอย่างพร้อมแล้ว ทั้งพระเอกนางเอง ตากล้อง ผู้กำกับ.. ป๊อบอายกำลังจะตีเสลท  แต่ทว่า--
 
                “เลว! เลวทั้งคู่ !” ฟองเป็นคนพูด เธอตะโกนไปทางชั้นสามของบ้าน ดูเหมือนเพิ่งจะลงมานั่นแหละ ท่าทางจะโกธรมากๆ  ทุกคนค้างเติ่ง มองฟองอย่างสงสัย
 
                “อะ  ..อะไรวะ” วุฒิถามเบาๆ  ฟองไม่ตอบ เธอเดินไปทางถนนใหญ่ และไม่พูดกับใครเลย
 
                “เฮ้ย !! จะไปไหน !?”  หยงตะโกนถาม ฟองไม่ฟังและเดินไปเลื่อยๆ จนสุดสายตา  ทุกคนยืนงงเป็นไก่ตาแตก ความเงียบเข้าปกคลุมเป็นเวลาสิบวินาทีเต็ม  ก่อนจะมีเสียงฝีเท้าวิ่งออกมา  ..หมวยนั่นเอง หน้าเธอซีดเผือด
 
                “อะไรกันวะ” แตงโมพูด หงุดหงิดเล็กน้อย เพราะยังไม่ได้เริ่มถ่ายฉากนี้สักที
 
                “เมื่อกี๊เราขึ้นไปห้องเค้ก จะเอาข้าวกับยาไปให้ แล้วเราก็..เราก็..”
 
                “ชาติหน้าค่อยบอกละกัน” ป๊อบบอกเซ็งๆ
 
                “ก็ได้  ฉันสะดุดกองหนังสือ แล้วล้มไปทับตัวเค้ก” แตงโมอ้าปากค้าง เธอเดาได้เลยว่าเหตุการณ์ต่อมาคืออะไร .. ฟองเปิดประตูเข้าไปพอดี
 
                “แม่งยังกะละคนทีวี” คนใดคนหนึ่งพูด
 
                “เค้กมันตื่นพอดีเลยตอนที่ฟองเปิดประตูเข้ามา  ฟองไม่ฟังเราเลย แล้วก็วิ่งออกไป” หมวยเล่าต่อ
 
                “ใครมันเอาหนังสือไปกองไว้วะ” วุฒิถาม อยากจะรู้ตัวการทันที
 
                “กูเองแหละ  ” โดมตอบ ถึงโดมจะเป็นคนแก่นๆ ไม่ค่อยตั้งใจเรียน แต่เขาเป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือมาก (การ์ตูน)
 
                “โถ่ ไอ้ฟาย” ป๊อบตะโกนด่า
 
                “ใครจะไปรู้ ว่าจะมีคนสะดุดล้ม” เขาบอก
 
               “แล้วทีนี้มันจะไปอยู่ไหนวะ” นัดถามทุกคน
 
                “หมวย แกหาทางอธิบายให้ฟองฟังเองแล้วกันนะ ไอ้เค้กก็ไม่รู้จะหายป่วยวันไหน ไปเคลียกันเองแล้วกัน ถ่ายหนังกันต่อดีกว่า” โดมบอก โยนความผิดให้คนอื่นแบบเนียนๆ ซึ่งนั่นก็เป็นทางออกที่ดีที่สุด คืออย่ายุ่งเรื่องคนอื่น
 
                “เออๆ ” แตงโมตอบตกลง เพราะเธอก็อยากจะถ่ายฉากนี้ให้จบๆ เต็มแก่แล้ว
 
                และทุกคนก็เริ่มถ่ายฉากนี้จนสำเร็จ มันผ่านไปได้ด้วยดี เพราะปันปันดูจะตั้งใจกับฉากนี้เป็นพิเศษ ทั้งสองจูบกันดูดดื่ม  แตงโมหงุดหงิดมากเมื่อถ่ายฉากนี้เสร็จ บิ๊กไม่ได้รู้สึกอะไรเลย แต่ปันปันหน้าแดงเป็นลูกตำลึง
 
 
 
            ตกดึกฟองก็ยังไม่กลับบ้าน เค้กโทรหาแต่เธอปิดเครื่อง ทุกคนออกไปตามหาแต่ก็ไม่เจอแม้แต่เงา ..
 
            “มันจะรู้มั้ยว่าคนอื่นเป็นห่วงเนี่ย” กันสบถ
 
            “ถ้าพรุ่งนี้เช้ามันไม่กลับมา สงสัยเราต้องแจ้งตำรวจ”โดมบอก
 
            “อย่าให้เรื่องบานปลายเลยว่ะ มันคงไม่ไปไหนไกล” แตงโมพูดและเดินกลับห้อง ล้มตัวนอน พรุ่งนี้มีฉากที่ฟองต้องเล่นด้วย .. ถ้าเธอไม่กลับมาก็ไม่รู้ว่าเอาใครเล่น เพราะเธอเหมาะกับบทนี้ที่สุดแล้ว
 
 
 
                ถึงฟองจะโกธรมาก แต่เธอก็มีความรับผิดชอบพอที่จะกลับมาแสดงต่อ ฟองบอกว่าเมื่อคืนไปนอนที่โรงแรมมา เธอไม่มองหน้าหมวยเลย และเค้กก็ดีขึ้นมากจนลงมาข้างล่างได้แล้ว เค้กพยายามอธิบายให้ฟองฟังว่าเรื่องมันเป็นยังไง แต่ก็ไม่มีประโยชน์
 
                ต่างคนต่างมองหน้ากันอย่างงอนๆ เค้กก็โกธรฟองเหมือนกันที่ไม่ฟังอะไรเขาสักนิด
 
                อ๊อฟกำลังแต่งหน้าให้ฟองอยู่ เค้กเดินผ่านและพูดลอยๆว่า “พรุ่งนี้วันเกิดเรา”
 
                เงียบ .... ฟองไม่ตอบ เค้กเดินกระฟัดกระเฟียดจากไป
 
                “ทำไมไม่คุยกันดีๆ ล่ะ” กันถาม ฟองส่ายหัวอย่างเอือมระอาเป็นคำตอบ
                
                 
                ตกดึกคืนนั้นทั้งบ้านเงียบสงัด แตงโมลุกจากเตียงเพื่อจะไปหาน้ำกินที่อยู่ข้างล่าง
              
 
 
 
                วันเกิดเค้กจัดเล็กๆ แต่สนุกสนาน บิ๊กเอาเค้กวันเกิดจากร้านแคทนิปมาเป็นของขวัญให้เค้ก  โต๊ะตัวยาวถูกจัดวางไว้ข้างๆเตาปิ้งกุ้ง  ลังไม้แข็งแรงมาวางเรียงกันเป็นเวทีเล็กๆ   ทุกคนรวมตัวกันกินอาหารที่วางไว้บนโต๊ะยาว  มีคนเดียวที่แยกไปนั่งอีกมุมหนึ่ง ฟองนั่นเอง ...
 
                “วันนี้เป็นวันเกิดปีที่ยี่สิบสามของเพื่อนสุดที่รักของผม” โดมออกไปพูดบทเวที “ผมขอให้มันมีความสุขมากๆ ทั้งการงานการเงินและ ความรัก” โดมพูดต่อ เค้กชำเลืองมองไปทางฟองนิดๆ เธอไม่ได้มองเขาหรือโดมอยู่เลย สายตามองอีกทางนึงอย่างจงใจ
 
               โดมส่งสัญญาณให้นัดดับไฟ แล้วทั้งบ้านก็มืด  มืดจนมองใครไม่เห็นเลยจริงๆ
 
               “แฮปปี้เบิร์ทเดย์ทูยู .. แฮปปี้เบิร์ทเดย์ทูยู .. แฮปปี้เบิร์ทเดย์ ..แฮปปี้เบิร์ทเดย์ ...แฮปปี้เบิร์ทเดย์ .. ทูยู” ทุกคนประสานเสียงกันร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ทเดย์ และก็จบลงด้วยเสียงปรบมือ
 
            หนึ่งชั่วโมงผ่านไป อาหารทุกอย่างหมดเกลี้ยง เค้กวันเกิดก็ไม่เหลือแม้แต่ครีม ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปนอน เหลือแค่เค้กกับฟองที่นั่งอยู่ข้างล่าง เงียบมากๆ .. เงียบสมบูรณ์แบบจริงๆ
 
               เค้กลุกขึ้นและเดินไปนั่งข้างๆ ฟอง
 
               “ฟองไม่เชื่อใจเราเหรอ  เราไม่มีอะไรกับหมวยจริงๆ นะ” เค้กอธิบาย
 
               “แล้วไง” ฟองพูด
 
               “เราไม่อยากให้ฟองมองเราแบบนี้ เรารักแค่ฟองคนเดียว”
 
               “แล้วไง”
 
               “มันเป็นอุบัติเหตุ”
 
               “แล้วไง”
 
               “เราเป็นแฟนกันไม่ใช่หรอฟอง  แฟนกันต้องเชื่อใจกันสิ”
 
               “แล้วไง” ฟองพูด และยืนขึ้น เค้กก็ยืนเหมือนกัน  เขาจับมือเธอไว้ “ถ้าเค้กไม่รักเราแล้วก็ปล่อยเราไปเถอะ อย่ามายุ่งกับเราเลย” ฟองพูดทั้งๆ ที่หันหลังให้เค้ก  เหมือนในหนังเด๊ะ ..
 
               เค้กดึงเธอมาจูบ .. จูบจริงๆ
 
               ฟองผละจากเค้กแทบจะทันที และมองหน้าเขาอย่างตกตะลึง
 
               “เรารักฟอง” เค้กพูดแค่นั้น  ฟองไม่ตอบอะไร และตบหน้าเค้กไปทีนึง  
               "จูบเราทำไม" เธอพูดเป็นคำสุดท้าย แล้วก็วิ่งเข้าไปในบ้านทันที
 
เรื่องมันชักจะเลยเถิดแล้ว...
 
             
 
 ___________________________________________________
หลังจากหายไปไหนาน มาอัพตอน 3 แล้วเด้อ >< 
-บูรณเรื่องนี้ใหม่แล้วนะคะ 55555555555