อมตะ

    ร้อยปีผันผ่าน.. เยาว์วัย

    ราตรีกรีดกราย.. ร่ำร้อง

     ใบหน้านิ่งสงบจ้องมองเหล่ามนุษย์ที่กำลังเดินสวนผ่านกันไปมาอย่างเร่งรีบ สำหรับชั่วโมงเร่งด่วนยามเช้า คงไม่มีใครอยากพลาดไปทำงานสายตั้งแต่วันแรกของสัปดาห์

     เท้าใหญ่ก้าวช้าๆ ไปตามทางเดิน ราวกับต้องการยืดเวลาในการเดินของตนเองให้นานที่สุด นัยน์ตาเรียวคมสีเงินยวงทอดมองอย่างเือื่อยเฉื่อย ลมหนาวในฤดูใบไม้ร่วงเริ่มพาความเย็นลอยมาตามอากาศ กระทบใบหน้าคมสันอย่างชายชาติบุรุษจนรู้สึกได้

     ใบไม้สีน้ำตาลอมทองปลิดปลิวจากกิ่งตกลงมาเต็มทางเท้า ทำให้ดูราวกับพรมสีทองที่ปูทอดยาวไม่จบสิ้น เสียงกรอบแรบดังขึ้นตามจังหวะย่างก้าว

     ช่วงเวลาแปดสิบปี ฟังดูเหมือนยาวนานถ้านับในช่วงชีวิตของมนุษย์ หากแต่ก็แสนสั้นเมื่อมองในมุมของสิ่งมีชีวิตที่อยู่ตรงข้ามกันคนละด้านโดยสิ้นเชิง

     มนุษย์ใช้แสงสว่างดำรงชีวิต หากแต่สิ่งอื่น กลับใช้ความมืดนำพาและหล่อเลี้ยงร่างกาย

     ร่างกายที่ผิดแปลก ไม่สามารถดำรงอยู่ได้โดยสิ่งปกติ

     ชายหนุ่มในเสื้อโค้ทสีดำตัวใหญ่หยุดยืนนิ่งเมื่อเดินมาถึงสุสานที่รายล้อมไปด้วยไอหมอกบางๆ หินอ่อนสีขาวบนป้ายหน้าหลุมฝังศพด้วยตกย้ำความรู้สึกเย็นเยียบจนสะท้าน ไล่ไปตามสันหลังวาบ เมื่อปลายนิ้วเรียวยาวแตะไปบนรอยสลักเล็กๆ ที่ถูกแกะไว้และเล่นหางอักษรสลับกันไปมา

     เมื่อปลายนิ้วแตะลง ความยะเยือกแห่งผิวสัมผัสที่ได้รับก็กลับเสียดแทงลึกจนแทบสั่น

     เปลือกตาถูกปิดลงราวกับเจ้าของร่างกำลังรำลึกถึงบางสิ่ง.. บางสิ่งที่ไม่อาจหวนคืน และความรู้สึกที่ถูกกดทับด้วยความเย็นชาอย่างลึกล้ำ..

     ราวกับจะภาวนาให้มันหายไป ตลอดชั่วกาลนาน