Adventure of Amanda

5.0

เขียนโดย iiZOMBIEii

วันที่ 25 มกราคม พ.ศ. 2556 เวลา 00.02 น.

  5 ตอน
  0 วิจารณ์
  8,576 อ่าน
แชร์นิยาย Share Share Share

 

1)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
บทนำ
1
           เมืองแอดเวนทูร่า ชื่อเมืองนี้ตั้งตามกษัตริย์องค์ก่อนที่รักการพจญภัยและเป็นที่รักของประชาชนแต่แล้วก็เกิดเรื่องน่าเศร้าขึ้น
เมื่อกษัตริย์ทรงมีอาการประชวรอย่างหนักเนื่องจากบาดแผลติดเชื้ออย่างรุนแรงจากพวกกอบบลิน ทำไห้ทนพิษบาดแผลไม่ไหวและได้เสียชีวิตในเวลาต่อมา ท่านเสียชีวิตในวันที่ 15 มิถุนายน ปี 2887 และเป็นวันที่ฉันเกิดพอดี
         ฉันชื่ออแมนด้า ฉันเกิดในครอบครัวยาจก แม่ของฉันเป็นพนักงานบรรจุภัณท์ปลากระป๋อง รายได้น้อยถึงน้อยมาก บางครั้งแม่ฉันก็แอบขโมยปลากระป๋องจากโรงงานมาทำปลาราดซอสหรือไม่ก็ซุปปลากระป๋องให้เรากิน มันก็อร่อยดีนะถ้าเทียบกับขนมปังหยาบๆ ที่ฉันกินทีไรไม่แคยจะอิ่มท้องสักที แถมยิ่งกินมันยิ่งทำให้สมองฉันฝ่อลง ส่วนพ่อฉันทำงานเป็นพนักงานซ่อมเครื่องใช้ในครัวเรือน พ่อฉันเป็นคนใจเย็น บางครั้งท่านก็เย็นชา และนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันไม่ค่อยคุยกับพ่อบ่อยมากนัก  แม่ฉันบอกว่าฉันเป็นคนสวย หน้าตาเกลี้ยงเกลา ตา คิ้ว จมูก ปาก ได้รูปทุกอย่าง และแม่บอกฉันอีกว่า ฉันโชคดีมากที่ไม่ได้พ่อ แม่ฉันพูดถูกเสมอ เพราะถ้าฉันได้พ่อโตไปฉันคง คิ้วหนา ปากบวม หัวล้านอีก และมันอาจเป็นปมด้อยขั้นร้ายแรงเลยก็ว่าได้ ฉันจึงรู้สึกดีใจที่ได้ความสวยมาจากแม่ แต่ถ้าไม่ได้พ่อด้วย ฉันจะเกิดมาหน้าตาแบบนี้รึปล่าว สวยกว่าหรือขี้เหร่กว่า ฉันก็ไม่อาจรู้ได้
  " อแมนด้า วันนี้ลูกช่วยทำงานบ้านให้แม่ทีนะ" แม่ของฉันพูดก่อนออกไปทำงาน
"ได้ค่ะ  "
"อ้อ อย่าลืมบอกพ่อด้วยว่าวันนี้มีขนมปังราดแยมบลูเบอรี่แผ่นนึง" พูดจบแม่ก็รีบออกจากบ้านไป
"รู้แล้วค่ะ"
ฉันขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน   บ้านของเราเป็นบ้านไม้ผุๆที่เราใช้เงินเพียง 15 เบนนิสจ่ายไป 
ฉันยืนอยู่ที่หน้าห้องของพ่อและเคาะประตูเบาๆ 3 ครั้ง 
"พ่อค่ะ วันนี้เรามีขนมปังราดแยมบลูเบอรี่นะคะ"
พ่อเปิดประตูออกมาแล้วพูดคำว่า  "อืม"
และนั่นเป็นเสียงตอบรับของพ่อทุกๆเช้าที่ฉันจะคอยขึ้นไปรายงานว่าวันๆเรากินอะไรบ้าง 
หลังจากกินขนมปังเสร็จ ฉันก็รีบจัดระเป๋าไปโรงเรียน ส่วนพ่อฉันทำงานช่วงบ่ายๆ
ฉันใส่รองเท้านักเรียนและปั่นจักรยานออกจากบ้านไป ฉันปั่นมันอย่างระมัดระวังมาก เพราะถ้าฉันทำมันพังฉันคงต้องเดินไปโรงเรียนเอง และที่สำคัญระยะทางจากบ้านของฉันไปโรงเรียนนั้นไกลไม่น้อยเลยทีเดียว
ฉันขับจักรยานไปเรื่อยๆ....แล้วก้อไปสะดุดกับอะไรบางอย่าง
"เอ๊ะ อะไรอะ สวยจัง" ฉันอุทานขึ้นและหยิบเจ้าสิ่งนั้นมาดู มันเป็นเพชรเจียระไนรูปหยดน้ำ มันมีสีแดง ด่านล่างมีลวดสีทองเหลืองพันอยู่
 
 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
5 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา