The Magic Saintrios

เมื่อคุยกันไปเรื่อยๆจนหมดเวลาพักแล้ว ทั้งหกก็เตรียมตัวที่จะไปเรียนในวิชาต่อไป
“จะถึงเวลาเรียนแล้วพวกเราไปกันดีกว่า” เอเดรียลบอก
“หวังว่าวิชานี้คงไม่น่าเบื่อหรอกนะ” เซมัสพูดเนือยๆ
“ไม่หรอกน่า วิชาศิลปะจะไปน่าเบื่อได้ยังไง ท่าทางน่าสนุกออก” จิมมี่ว่า
“จะน่าเบื่อหรือไม่น่าเบื่อก็ต้องไปเรียนอยู่ดีนั่นล่ะ ไปเถอะ” แองเจล่าพูด
“ไม่น่าเบื่อหรอกน่า ฉันเคยเจออาจารย์คนนี้มาแล้ว ท่าทางใจดีมากๆเลยล่ะแถมยังสวยด้วย” เทรเซียพูด
“จริงอ้ะ แล้วเขาชื่ออะไร” เซมัสทำตาโต
“ซูซาน แบรนดอน”
“แหม ได้ยินคำว่าสวยถึงกับตาถลนเลยเหรอเซมัส” เอ็มม่าค้อน
“ก็...นะ” เซมัสหน้าเปลี่ยนสีแต่ก็พูดอะไรไม่ออก
 
“ยังไม่มีใครมากันเลย เราเข้าไปนั่งรอในห้องกันก่อนดีกว่าไหม” เทรเซียถามเมื่อมาถึงหน้าห้องเรียน
“ดีเหมือนกัน” เอเดรียลตอบ
“นี่ดูสิ รูปสวยๆทั้งนั้นเลย” เอ็มม่าพูดพลางชี้ไปที่รูปหญิงสาวในกรอบรูปติดผนัง
“เธอคิดว่ารูปพวกนี้อาจารย์เขาวาดเองหรือเปล่าน่ะ” เซมัสหันไปถามเอ็มม่า
“ก็คงงั้นล่ะมั้ง” เอ็มม่าพูด
“ชอบรูปพวกนี้เหรอจ๊ะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นที่ประตูห้อง ทำให้ศีรษะทั้งหกหันไปตามเสียงนั้น และเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ เธอมีผมสีบลอนด์เรียบตรงรับกับนัยน์ตาสีฟ้าใส ผิวขาวอมชมพูสวย อายุราวยี่สิบปลายๆ
“เอ่อครับ อาจารย์วาดรูปพวกนี้เองเหรอครับ” เซมัสถาม
“ใช่จ้ะ” เธอตอบยิ้มๆ
“สวยจังเลยค่ะ” เอ็มม่าพูดอย่างชื่นชม
“ขอบใจจ้ะ”
 
เมื่อทุกคนชื่นชมรูปได้สักพักใหญ่แล้ว นักเรียนคนอื่นๆก็พากันเดินเข้ามา
“สวัสดีจ้ะทุกคน”
“สวัสดีครับ/ค่ะ อาจารย์แบรนดอน” นักเรียนทุกคนทักทาย
“เอาเป็นว่าเรายังไม่เรียนอะไรกันมากแล้วกัน วันนี้อาจารย์จะให้ทุกคนวาดรูปเพื่อนที่นั่งข้างๆแล้วกัน” ยังไม่ทันสิ้นเสียงก็มีเสียงฮือฮาดังทั่วห้อง “ไม่ต้องกังวลเรื่องสวยหรือไม่สวย ขอแค่ให้ทุกคนวาดมาส่งก็พอ”
“ผมไม่มีคู่ครับอาจารย์” เสียงหนึ่งดังมาจากเด็กผู้ชายผมสีแดงเพลิง นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ ที่นั่งอยู่ด้านหลัง
“แล้วเธอชื่ออะไรจ๊ะ”
“โจนาธาน คาร์ไมเคิลครับ” เด็กชายตอบเสียงดังฟังชัด
“ถ้าอย่างนั้น เธอมานั่งข้างหน้าแล้ววาดรูปอาจารย์แล้วกัน ตกลงไหม”
“ครับ”
 
จากนั้นทุกคนก็ลงมือวาดรูปเพื่อนข้างๆอย่างขะมักเขม้น ทุกคนดูจะสนุกสนานเอาการทีเดียว ไม่เว้นแม้แต่คนที่ไม่ค่อยจะตั้งใจเรียนอย่างแอรอน ราล์ฟ และแซม
“ราล์ฟ ถ้าแกวาดฉันมาหน้าตาไม่หล่อนะน่าดู” แอรอนขู่
“เฮอะ คนมันหน้าตาไม่ดี ต่อให้วาดเก่งแค่ไหนก็หน้าตาแย่อยู่ดีแหละ” เซมัสพูดลอยๆ
“แกว่าใครฟิลคินสัน” แอรอนหันขวับไปทางเซมัส
“พูดลอยๆ ใครอยากจะรับก็รับไปสิ เนอะเจมส์” เซมัสพยักพเยิดกับจิมมี่
แอรอนพึมพำทำนองว่า “ฝากไว้ก่อนเถอะ”
“อย่าก่อเรื่องน่าเซมัส” เอเดรียลปราม
“นายก็เห็นว่ามันกวนโอ๊ยแค่ไหนนี่ ฉันก็แค่แหย่เล่นนิดๆหน่อยๆแก้เซ็งน่า”
“ถ้าจะให้ดีก็ลองแหย่ในชั่วโมงประวัติศาสตร์สิ คงจะสนุกพิลึก” เทรเซียแกล้งแซว
“สงสัยฉันคงโดนหักคะแนนจนไม่เหลือแน่” เซมัสหัวเราะเบาๆ
 
เมื่อต่างคนต่างวาดรูปกันไปได้สักพัก ซูซานก็พูดขึ้นเมื่อเธอเห็นโจนาธานลุกขึ้นยืน
“วาดเสร็จแล้วเหรอคาร์ไมเคิล”
“ครับ” โจนาธานพูดพลางเดินไปส่งงานที่โต๊ะ
“อื้ม ฝีมือดีทีเดียว เธอชอบวาดรูปหรือเปล่า”
“ชอบครับ ผมชอบวาดรูปมาตั้งแต่เด็กๆแล้วครับ”
“ถ้างั้นครูหวังว่าเธอคงจะสนุกกับวิชานี้นะ เอาล่ะกลับไปนั่งที่ได้แล้วจ้ะ”
“ขอบคุณครับ”
“อาจารย์คะ ขอดูรูปหน่อยได้ไหมคะ” เอ็มม่ายกมือขึ้นถาม
“นี่ไงจ๊ะ” ซูซานชูรูปให้นักเรียนทุกคนดู หลายคนอุทานว่า “โอ้โห” แต่แอรอนกลับพูดว่า
“เชอะ ไม่เห็นจะสวยตรงไหน ก็งั้นๆแหละ”
“มันก็เหมือนกับที่หมาป่าว่าองุ่นเปรี้ยวแหละน๊า” เซมัสว่า
แอรอนไม่พูดว่าอะไรได้แต่พ่นลมหายใจออกมาว่า “เฮอะ”
 
“โห หน้าตาฉันแย่ขนาดนี้เลยเหรอเซมัส” จิมมี่พูดเมื่อเห็นใบหน้าของตัวเองบนกระดาษของเซมัส
“ขอโทษทีๆๆ ฉันมันวาดรูปไม่เก่ง อย่าถือสาเลยน่า”
“ไม่เป็นไรหรอก เพราะหน้านายก็พอกัน ฮ่าๆ” จิมมี่หัวเราะ
“ถ้างั้นเราสองคนนี่ก็ฝีมือแย่พอกันเลยสิเนี่ย” เซมัสว่า
“แต่ฉันว่าก็ยังดีกว่าบางคนแถวนี้น๊า” เทรเซียเหล่ไปทางแอรอน
“ท่าทางจะใช่นะ” เอเดรียลอมยิ้ม
“แล้วเราก็ไม่ได้อิจฉาคนที่เขาเก่งกว่าเหมือนใครบางคนด้วย” เซมัสพึมพำ
“เอาล่ะๆทุกคน วาดรูปกันเสร็จแล้วก็เอามาส่งที่โต๊ะนี่ แล้วครั้งหน้าเราจะมาวิจารณ์รูปกัน สำหรับวันนี้เลิกเรียนได้แล้วจ้ะ”
 
“นี่ๆ เดี๋ยวเราสองคนจะไปที่ชมรมเทนนิสกัน พวกเธอจะไปด้วยไหม” เซมัสถามเพื่อนๆเมื่อออกมาจากห้องเรียน
“ก็ดีเหมือนกัน เธอสองคนว่าไง” เทรเซียพูด
“ไปสิ ฉันก็อยากเห็นฝีมือของคนแถวนี้เหมือนกันว่าเป็นไง” เอ็มม่าอมยิ้ม
“แหม จะไปรอหัวเราะเยาะฉันละสิเนี่ย”
“เปล่าซะหน่อย ฉันอยากไปดูให้เห็นกับตาว่า เอเดรียลเก่งอย่างที่เธอคุยไว้หรือเปล่าเท่านั้นล่ะเซมัส” เอ็มม่าตอบ
“แล้วนายล่ะเจมส์ ว่างไปกับพวกเราหรือเปล่า” เอเดรียลถาม
“ว่างสิ ฉันต้องไปอยู่แล้วล่ะ จะพลาดได้ไง”
“งั้นเดี๋ยวพวกเราเอาของไปเก็บกันก่อน แล้วลงมาเจอกันที่ห้องนั่งเล่นแล้วกันนะ” เอเดรียลพูด
จากนั้นทุกคนก็พากันเดินไปที่หอนอน เพื่อนำหนังสือเรียนและอุปกรณ์การเรียนต่างๆไปเก็บ และเตรียมตัวลงมาเจอกันที่ห้องนั่งเล่น
 
“พร้อมจะไปกันหรือยังพวกเรา” เซมัสเอ่ยปากถามเมื่อทุกคนมากันครบแล้ว
“ไปสิไป” จิมมี่พูด
“แล้วนี่เธอต้องไปแข่งกับใครอีกหรือเปล่าเนี่ยเอเดรียล” เทรเซียถาม
“ไม่รู้เหมือนกัน อาจจะแค่ฝึกซ้อมเฉยๆมั้ง”
“แต่ฉันว่านายสตีเวนสันนั่นมันต้องขอแก้มือกับนายแน่ ดูท่าทางมั่นใจในฝีมือตัวเองขนาดนั้น” เซมัสพูด
“เอาน่า ไม่เป็นไรหรอก” เอเดรียลว่า
“ใครเหรอสตีเวนสัน” แองเจล่าถาม
“ก็เป็นสมาชิกชมรมเหมือนกันนี่แหละ แต่ดูมั่นใจในฝีมือตัวเองมากไปหน่อยก็เท่านั้น” เซมัสว่า
“ไปกันเถอะเดี๋ยวจะสาย” จิมมี่พูด
 
เมื่อมาถึงที่ชมรมพวกเขาก็พบว่าสตีเฟนมายืนรออยู่แล้ว
“ฉันขอแก้มือ” สตีเฟนออกมายืนขวางทาง ยังไม่ทันที่เอเดรียลจะตอบอะไร แมทธิวก็เดินมาพอดี
“จะไม่มีการแก้มืออะไรทั้งนั้น และขอให้ทุกคนรู้ไว้ด้วยว่าจะไม่มีการทำอะไรนอกเหนือคำสั่งของฉันเด็ดขาด และถ้าใครไม่เชื่อฟังจะต้องถูกลงโทษตามกฎของชมรม จำเอาไว้ด้วย เข้าไปในคอร์ทได้แล้ว” จากนั้นสตีเฟนก็เดินโมโหกระฟัดกระเฟียดตามแมทธิวเข้าไป
“โชคดีของนายนะที่กัปตันมาพอดีน่ะ” เซมัสว่า
“แบบนี้ฉันก็ไม่ได้เห็นนายแข่งกับนายคนนั้นน่ะสิเอเดรียล เสียดายจริง” จิมมี่บ่นอุบ
“เอาน่า ฉันว่าต้องมีครั้งต่อไปแน่ๆนายคอยดูสิเจมส์” เซมัสบอก
“เข้าไปในคอร์ทเถอะ” เอเดรียลพูด
 
“เอาล่ะ อย่างที่ได้บอกไว้แล้วว่าวันนี้เราจะทำการฝึกสอนสมาชิกที่ยังเล่นไม่เป็น ใครที่เล่นเป็นแล้วก้าวออกมาข้างหน้า” แมทธิวออกคำสั่ง
“รู้สึกสมาชิกจะยังไม่ครบนะ ขาดไปอีกสามคนน่ะ” แดเนียลบอก
“มาโน่นแล้วไง” ราเชลชี้มือไปข้างนอก
“โหย นี่เราหนีเจ้าพวกนี้ไม่พ้นเลยเหรอเนี่ย” เทรเซียบ่น เจ้าพวกนี้ที่เทรเซียว่าก็คือ แอรอน ราล์ฟและแซม
“พวกเธอรู้จักสามคนนี่ด้วยเหรอ” ราเชลกระซิบถาม
“ตัวแสบเลยล่ะ” เทรเซียพึมพำ