The Magic Saintrios

“เฮ้ ไม่ยักรู้ว่าพวกนายก็อยู่ชมรมนี้ด้วยแฮะ บังเอิญจริงๆ” แอนรอนพูด

“บังเอิญรึว่าจงใจกันแน่” เซมัสกระซิบกับเอเดรียล

“พวกนายสามคนเล่นเทนนิสเป็นหรือเปล่า” แอเนียลถาม

“เล่นเป็นสิ เล่นไม่เป็นจะมาสมัครทำไม” แอรอนตอบด้วยท่าทางหยิ่งยโส

“แต่ฉันเล่นไม่เป็นนะแอรอน” ราล์ฟพูดขึ้น

“แล้วพวกแกมาสมัครทำไมห๊ะ” แอรอนหันไปต่อว่าราล์ฟและแซม

“ไม่เป็นไร เล่นไม่เป็นก็สอนให้ได้” แมทธิวตัดบท

“เอาล่ะ ถ้าใครเล่นเป็นไปซ้อมกันที่คอร์ท B ก่อนก็ได้ ขั้นแรกจะสอนให้คนเล่นไม่เป็นก่อน” แมทธิวสั่ง

“เฮ้ ราเชล” แดเนียลเรียก

“อะไรล่ะ”

“ฉันว่าเจ้าหนูเอเดรียลที่เธอแอบปิ๊งอยู่มีแฟนแล้วล่ะ” แดเนียลยิ้มกริ่ม

“ใครบอกเธอ” ราเชลทำท่าทางสงสัย

“ก็ดูนั่นสิ คุยกันกะหนุงกะหนิงเลยเห็นไหมล่ะ แบบนี้เป็นแฟนกันชัวร์”

“ฉันก็เห็นเขาแค่คุยกันเฉยๆเท่านั้นแหละย่ะ มีแต่เธอเท่านั้นแหละที่คิดไปเอง”

“เอ้า ไม่เชื่อก็ตามใจ ถ้าเชื่อเมื่อไหร่ฉันมีเข่าให้ยืมเช็ดน้ำตานะ ฮ่าๆ” แดเนียลหัวเราะร่าแล้วเดินจากไป

“ไอ้บ้า!” ราเชลขว้างลูกเทนนิสไล่หลังไปแต่ไม่โดน แดเนียลจึงหันกลับมาทำหน้าทะเล้นใส่

ระหว่างการฝึกเซมัสกับราล์ฟและแซมปะทะคารมกันอยู่หลายครั้ง แต่แมทธิวก็ปรามเอาไว้ได้ เซมัสเรียนรู้ได้ค่อนข้างเร็ว ราล์ฟและแซมก็เช่นเดียวกัน ต่างคนจึงต่างข่มกันว่าใครเก่งกว่าใคร ขณะนั้นด้านเอเดรียลก็กำลังซ้อมกับราเชลอยู่ที่คอร์ท B โดยมีแอรอนมองอย่างไม่วางตา เพราะจะดูว่าเอเดรียลมีฝีมือมากแค่ไหน

“แหม นึกว่าจะเก่งแค่ไหน ที่จริงก็งั้นๆแหละน๊า” แอรอนเปรยขึ้น

“คนเก่งเขาก็ไม่จำเป็นต้องอวดตัวว่าเก่งนี่น่า ดีกว่าคนอ่อนแต่ทำเก่งก็แล้วกัน” ราเชลพูดอย่างหมั่นไส้

“โอ้ นี่นายมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยออสบอร์น แถมเป็นรุ่นพี่ซะด้วย นายนี่เจ๋งจริงๆ”

“นายพูดอะไรฟาคัส ให้เกียรติรุ่นพี่เขาบ้างสิ เขาไม่ใช่แฟนฉันสักหน่อย”

“แหม สุภาพบุรุษซะด้วยนะนายนี่ เอาเถอะครั้งนี้ฉันยอมให้ก็แล้วกัน เห็นว่าแฟนนายสวยหรอกนะออสบอร์น ฮ่าๆ” พูดจบเขาก็หันไปทางอื่นไม่สนใจเอเดรียลอีก

“ขอโทษด้วยนะที่ฉันทำให้ฟาคัสเข้าใจผิดเธอ” ราเชลพูด

“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ถือสาเจ้านั่นหรอก”

“นี่ๆเทรเซีย เธอดูรุ่นพี่คนนั้นสิ ที่เป็นคู่ซ้อมกับเอเดรียลน่ะ สวยชะมัดเลย” เอ็มม่าชี้ไปที่ราเชล

“ไหน อืมสวยจริงๆด้วยแฮะ รู้สึกจะชื่อราเชล เคลเล่อร์นะ”

“เธอรู้ได้ยังไงน่ะ” แองเจล่าถาม

“ก็ได้ยินมาน่ะว่าชมรมเทนนิสมีสาวสวยอยู่คนนึง ชื่อราเชลก็คงจะเป็นคนนี้ล่ะมั้ง”

“ฝีมือดีซะด้วยนะ เท่าที่ดูมา” จิมมี่ว่า

“แบบนี้ต้องมีรุ่นพี่มาจีบเยอะแน่ๆเลยนะว่าไหม” แองเจล่าพูด

“คงงั้นแหละ” เทรเซียตอบ

“จะรวมถึงคนแถวนี้ด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้เนี่ย” แองเจล่าเอ่ยขึ้นลอยๆ

“ใครเหรอ” เอ็มม่าถามด้วยความสงสัย

“ก็นี่ไงนั่งตาเยิ้มอยู่เนี่ย” แองเจล่ามองไปทางจิมมี่

“เฮ้ เจมส์เธอใจลอยไปถึงไหนแล้วเนี่ย หันไปดูทางเซมัสบ้างสิ” เทรเซียหัวเราะ

“ฉันก็ดูอยู่นี่ไง” จิมมี่แก้ตัว

“ดูอะไรล่ะ ฉันเห็นเธอมองรุ่นพี่สาวสวยคนนั้นตาเยิ้มเชียว” แองเจล่าพูดแกมหมั่นไส้ แล้วทั้งหมดก็หัวเราะ

หลังจากฝึกซ้อมเสร็จเรียบร้อยแล้ว แมทธิวก็เรียกทุกคนในชมรมมาประชุม เรื่องการแข่งขันกีฬาฤดูหนาวของโรงเรียน

“การแข่งกีฬาฤดูหนาวของโรงเรียนเราจะแบ่งนักเรียนเป็นสองทีม คือ Lion และ Falcon ทีมละแปดคน นั่นหมายถึงคนที่จะเป็นตัวจริงมีทั้งหมดสิบหกคน และภายในทีมแปดคนจะแบ่งเป็นชายเดี่ยวสองหญิงเดี่ยวสอง ชายคู่หนึ่งและหญิงคู่อีกหนึ่ง” แมทธิวอธิบาย

“และถ้าใครอยากเป็นตัวจริงในการแข่งขัน ก็ต้องหมั่นฝึกซ้อมตั้งแต่เนิ่นๆจะได้ไม่พลาด เพราะเราจะมีการแข่งขันภายในทีมเพื่อเลือกตัวจริง ส่วนเรื่องที่ใครจะได้เล่นเดี่ยวหรือคู่นั้น ต้องรอให้มีการแบ่งทีมก่อน”

“แล้วการแบ่งทีมจะแบ่งยังไงครับ” เซมัสยกมือขึ้นถาม

“การแบ่งทีมเราจะจับสลากแบ่งทีมกันภายในชมรมเอง เพื่อให้ได้ทีมละเท่าๆกัน และเมื่อได้ทีมแล้วก็จะแข่งขันภายในทีมเพื่อคัดเลือกตัวจริงแปดคน” แดเนียลอธิบาย

“เอาล่ะ ใครมีอะไรข้องใจอีกไหม ถ้าไม่มีแยกย้ายได้” แมทธิวสั่ง

หลังจากแยกย้ายกันแล้ว ทุกคนก็ไปรับประทานอาหารที่ห้องอาหารเล็ก ซึ่งจะอยู่ชั้นล่างของหอนอนของแต่ละชั้นปี

“แล้วเราจะดวงซวยจับสลากได้ทีมเดียวกับฟาคัสไหมเนี่ย” เซมัสบ่น

“ฉันว่าเธอจะซวยยิ่งกว่านั้นถ้าอยู่คนละทีมแล้วต้องเจอกับเขานะ” เทรเซียพูด

“นั่นน่ะสิ ฉันว่าเจ้านั่นมันต้องอยากเจอกับนายแน่เซมัส” จิมมี่พูดบ้าง

“แต่ฉันว่าไม่หรอก” เอเดรียลขัดขึ้น

“ทำไมล่ะเอเดรียล” เอ็มม่าถาม

“ฉันว่าฟาคัสต้องอยากประลองฝีมือกับกัปตันหรือไม่ก็รองกัปตันแน่ๆ ดูท่าทางเขาจะมั่นใจในฝีมือของเขามากทีเดียว และเท่าที่ฉันดูเขาก็เล่นได้ไม่เลวเลยล่ะ”

“ถ้างั้นก็ดีสิ เจ้านั่นจะได้แพ้ราบคาบไปเลย” เซมัสหัวเราะ

“แต่ฉันว่าฟาคัสคงจะได้เจอกับกัปตันหรือรองกัปตันยาก เพราะถ้าให้ฉันเดา ฉันว่าเขาต้องเล่นคู่กันแน่” เอเดรียลพูด

“ทำไมเธอถึงคิดแบบนั้นล่ะเอเดรียล” แองเจล่าถาม

“เพราะเท่าที่ฉันสังเกต ฉันว่าสองคนนั่นถนัดเล่นคู่มากกว่า และถ้าเขาอยู่ทีมเดียวกันเขาต้องคู่กันแน่”

“จะยังไงก็ช่าง รีบกินเข้าเถอะ อีกเดี๋ยวก็จะสองทุ่มแล้วนะ” เทรเซียว่า

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จแล้ว เด็กๆทั้งหกก็ขึ้นไปคุยกันต่อสักพักที่ห้องนั่งเล่น และแยกย้ายกันเข้าห้องนอน และเมื่อเอเดรียล เซมัสและจิมมี่เข้าห้องนอน พวกเขาก็พบว่าแอรอนเข้ามาก่อนแล้ว

“เฮ้ ทำไมวันนี้เข้ามาเร็วนักล่ะฟาคัส นายไม่มีธุระที่ไหนหรอกเหรอ” เซมัสพูด

“ฉันจะรีบเข้ามาแสดงความยินดีกับออสบอร์น เรื่องแฟนของเขาไงล่ะ”

“แฟนเหรอ เอเดรียลนายมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่” จิมมี่ทำหน้างง

“อะไรกันนี่พวกนายไม่รู้อะไรเลยรึไง ว่าเพื่อนของพวกนายน่ะมีแฟนเป็นรุ่นพี่สาวสวย” แอรอนหัวเราะร่วน

“จริงเหรอเอดี” เซมัสตาถลน

“ใช่ที่ไหนเล่า ฉันบอกนายแล้วไงฟาคัสว่าเขาไม่ใช่แฟนฉัน”

“ก็ฉันเห็นเธอออกรับแทนนายขนาดนั้น จะไม่ใช่แฟนได้ยังไงล่ะ ฉันขอตัวก่อนนะพรุ่งนี้จะต้องกระจายข่าวแต่เช้า ฮ่าๆๆ” พูดจบแอรอนก็นอนแผ่ลงบนที่นอนอย่างสบายใจ

“เฮ้ย นายหมายความว่าไงห๊ะฟาคัส” เซมัสโวยวาย

“ช่างเขาเถอะน่า นอนเถอะ” เอเดรียลพูด

วันรุ่งขึ้นเอเดรียลพบว่านักเรียนหลายคนมองมาที่เขาแปลกๆ โดยเฉพาะรุ่นพี่ผู้ชาย เซมัสเดาไปว่าต้องเป็นข่าวที่แอรอนไปปล่อยว่าเขาเป็นแฟนกับราเชล จึงทำให้รุ่นพี่หลายคนที่ตามจีบราเชลอยู่ไม่พอใจ และเขาก็โดนมองแปลกๆมาตลอดหลายวัน จนมาถึงเช้าวันที่หกมิถุนายน เซมัสมาปลุกเขาแต่เช้าทั้งๆที่ความจริงแล้วเซมัสจะเป็นคนตื่นสายกว่าใคร