รักไม่เคยหยุด ฉุดไม่เคยอยู่

เช้าวันต่อมา... 
     วันนี้เป็นวันหยุด ..เมื่อคืนทำฉันแทบจะนอนไม่หลับ ... -__-' เฮ้ออ ก็เอาแต่นึกถึง 'เบย์ต้า' ฉันละอยากจะฆ่าตัวตาย ชิส์!!!(คล้องจองปะละ ? ฮ่าๆๆๆ) ....ฉันละอยากจะลืมผู้ชายคนนี้จริงๆเลย แต่ก็ลืมไม่ได้ ฉันอยากให้ใครมาเยียวยาฉันจริงเลยยยยยยยยย!!   ถึงหน้าตาฉันจะขี้เหร่ ...แต่หัวใจของฉันสวยนะ T^T (เล่นมุขเองสะแล้ว) ฉันเดินไปเรื่อยๆแล้วจู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์ของฉันขึ้นมา ...
♬ "You make me wanna die" ♬
[ คุณทำให้ฉันอยากตาย ]
♬ "I'll never be good enough" ♬
[ ฉันจะไม่มีวันที่จะดีพอ ]
"ฮัลโหล" ฉันรีบรับโทรศัพท์ เพราะคนที่โทร.มาคือเพื่อนของฉัน ... ยัยโคลเวอร์ (-__-')
"ฮัลโหล .. มินท์ วันนี้ตอนเย็นแกว่างหรือเปล่าจ้ะ?" เสียงจากปลายพูดอย่างอ่อนหวานขึ้นมา...วันนี้ฉันอยู่บ้านท้างงงง วัน -3-
"ว่าง..ทำไมหรอ?" หวังว่ายัยนี้จะไม่พาฉันไปกินส้มตำนะ กินไปคราวที่แล้ว ฉันท้องเสียเลยนะโว้ยยย ลูกช้างเข็ดแล้วจ้า แหะๆๆๆ ^^'
"ฉันอยากให้แกไปรับพี่ชายฉันที่โรงเรียนให้หน่อยอะนะ ...แหะๆ ได้ไหมอ่า?" ...เวรกรรม! ยัยนี่หาเรื่องให้ฉันตลอดสิน้าาา ... แล้วทำไมต้องให้ฉันไปรับด้วยฟร๊ะเนี่ย !?
"ทำไมฉันต้องไปรับ? แล้วทำไมแกไม่ไปรับเอง?" ....ฉันรัวคำถาม หาทางหลีกเลี่ยงให้ได้มากที่สุด(ฉันเหมือนคนไม่ดีเลยเนอะ รู้สึกผิดนิดๆแหละ)
"ใจเย็นสิแม่ !! 1.ทำไมแกถึงไปรับงั้นหรอ ตอบว่า..เพราะแกเป็นเพื่อนฉัน และแกเป็นคนเดียวที่ช่วยเหลือฉันได้ 2.แล้วทำไมฉันถึงไม่ไปรับเองงั้นหรอ? ตอบว่า ...ฉันไม่ว่าง ตอนนี้ฉันอยู่ต่างจังหวัดกับแม่ มาทำงาน จบ!" ....แม่ ... มันเรียกฉันว่า 'แม่' งั้นหรอ ?!!!!!!!! ฮึ่ม! เดี้ยวก็ไม่ทำให้หรอก ชิส์
"อ่าๆ ไหนบอกรายละเอียดมาสิว่าพี่ชายเธอเขาหน้าตาเป็นยังไง ..อ้อ แล้วพี่เธอรู้หรือป่าวว่าฉันจะไปรับ?" ฉันถามเพื่อความแน่ใจว่าจะไม่ไปทักคนผิด ....ฉันรู้ทางไปบ้านของ โคลเวอร์ ดีฉันไปทำรายงานบ่อย
"ฉันขี้เกียจบอกว่าพี่ฉันหน้าตายังไง ...เอางี้! ฉันจะไม่บอกเธอว่าพี่ฉันหน้าตายังไงแต่ฉันจะบอกให้เรื่องนึงคือ พี่ฉันอยู่ในโดมบาสเก็ตบอล...พี่ของฉันไม่รู้หรอกว่าเธอจะไปรับ..อย่างนี้สิ มันถึงจะสนุก!!" ...//อึ้งแปป อะไรกันยัยนี่! จะให้ไปเล่นซ่อนหาอีแอบรึไง ฉันงงกับโคลเวอร์จริงๆ อะไรของหล่อน ..ใช่เวลาเล่นไหม ?!!!
"เฮ้! ฉันงงนะ ยัยโคลเวอร์แกบอกฉันมาดะ..." ยังที่ฉันไม่ทันจะพูดจบก็...
"แค่นี้นะ....ฉันต้องไปแล้ว บาย!" -_-' เธอใช้เวลาพูดถึง 1 วินาทีรึเปล่าเมื่อกี้?! เอาก็เอาวะ คนอย่างฉันเนี่ย! มีปัญหา อุปสรรค์ อะไรก็ขอให้เข้ามาาา >[]< ว๊ากกกกกก!
เวลา16.05น. ณ โรงเรียน  
   ฉันเดินเข้ามาในโรงเรียนแล้วตรงไปที่โดมบาสเก็ตบอลโดยไม่รอช้า ฉันจะได้รีบกลับบ้านไปนอนให้อืดเลย เอ๊ะ ?! ไม่เห็นมีใครเลย ....ฉันเดินเข้าไปกลางสนามแล้วมองรอบๆ ไม่เห็นมีใครเลย ....หรือว่าจะกลับกันหมดแล้วน้าาา แต่รออีกสักหน่อยดีกว่า ....
"เอ้ย!! ระวังงง!!!!!" เสียงขอผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น ทำให้ฉันหันมามองแล้วปะทะเข้ากับลูกบาสเก็ตบอลเต็มๆ
ตุบ!!
ปึง!!
โอ้ยยย! อะไรเนี่ย? มึนหัวไปหมดเลย โอ้ยยยย!! เวรกรรมจริงๆเล๊ยยย! ลูกบาสมาโดนหน้ายังไม่พอ ลื่นล้มนอนกับพื้น..หัวโบกพื้นอีก !!! เจริญเถอะแม่ย้อย
"เอ้ย! Shit แล้วไง" เสียงของผู้ชายคนหนึ่งแต่เหมือนจะไม่ใช่คนเมื่อกี้ เสียงฝีเท้าของผู้ชายเป็นกลุ่มเข้ามาใกล้ๆตัวฉันที่นอนหมดสติอยู่กับพื้น แล้วพวกเขาก็อุ้มฉันเข้าไปในห้องพยาบาลของโรงเรียน...
"โอ้ย!"ฉันยันตัวให้ลุกขึ้นแต่ก็ต้องกลับลงไปนอนใหม่เพราะ มึนหัวไปหมด เหมือนมีใครเอาค้อนมาทุบอย่างนั้นอะ T^T เจ็บชะมัด ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องเฮงซวยแบบนี้น้าาา
"ใจเย็นๆค่อยลุกนะ" เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังอยู่ข้างฉัน ฉันหันไปมองเขา...เขาหล่อมาก ผมสีดำยาวระดับต้นคอ ริมฝีปากสีแดงก่ำ เหงื่อท่วมตัวทำให้มีกลิ่นน้ำหอมเหมือนเขาฉีดน้ำหอมมา เหมือนกลิ่นช็อกโกเลย หืม? กลิ่นช็อกโก กลิ่นแปลกจริง -__-' เท่าที่ฉันเห็นรางๆ ผู้ชายคนนี้คือคนที่ตะโกนบอกฉันให้ระวังลูกบาสนิ.... *-* ว้าววว! สุภาพบุรุษของฉัน   "ตอนนี้ยังปวดหัวอยู่รึป่าว?" เขาถามฉันแล้วจู่ๆกลุ่มผู้ชายกลุ่มเมื่อกี้ก็มาอยู่บริเวณรอบเตียงฉัน หนุ่มหล่อเต็มเบย มี 4 คน เอ๊ะ?! แล้วอีกคนละ หายไปไหน?!
"หายปวดหัวแล้วคะ ขอบคุณมากนะคะที่พาฉันมาห้องพยาบาล" ฉันบอกเพื่อให้เขาสบายใจกัน
"ไม่เป็นไร เอิ่ม..ต้องขอโทษนด้วยนะ ไม่ทันระวัง" ผู้ชายอีกคนกล่าวคำขอโทษ ตอนแรกไม่น่าให้อภัยแต่พอเห็นหน้าตาแล้ว ....ยิ่งกว่าให้อภัยก็ได้ *v* 
"งั้นฉันกลับก่อนนะคะ!" ฉันลากสังขารให้ลุกขึ้นจากเตียง ฉันต้องไม่เหลวไหลแล้วเวลานี้ฉันต้องไปหาพี่ของโคลเวอร์ก่อนน >[]<!!! แต่หากทว่า .....
ฟุบ!!
อะ....อ เอิ่ม -/////- ฉันหน้าแดงเพราะว่า ฉันเกิดหน้ามืดกระทันหัน แต่ก็มีเทพบุตรมาประคองฉันไว้  หน้าของฉันกับเขาห่างกันแค่ 1 หน้ามือ (?)
"อะไรกันไอ้เวล ไม่ทันได้รู้จักก็แอ้มแล้วหรอวะ ?" ผู้ชายตัวสูงใหญ่ ดูห้าวๆ แต่หน้าตาดีอะไรอย่างนี้ T^T แซวฉันกับผู้ชายที่ฉันใช้แทนชื่อของเขาคือ 'เทพบุตร' เขาชื่อ 'เวล' อย่างงั้นหรอ 'w' อร๊ายยย!
"อะไรกัน! ฉันแค่จะประคอง แค่นี้ก็แซวกันแล้ว ขาดช่วงไม่ได้นะพวกแก!!....ลุกไหวไหมครับ?" หลังจากที่เขาหันไปเขม่นใส่เพื่อนของเขาแล้วหันมาถามฉันต่อ... ไม่ได้นะ ต้องถามคนพวกนี้ก่อนที่ตจะไม่ได้เจอพี่ชายของโคลเวอร์ 
"ลุกไหวคะ เอิ่ม...ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ? ใครมีน้องสาวไหมคะ?" ฉันถามไปโต่งๆ เพื่อจะได้ไม่เสียเวลา
"ฉันกับไอ้เวลมีน้องสาว ทำไมหรอ ?" ผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้น เย้! มีด้วยเว้ย >< 
"ใครมีน้องสาวชื่อ โคลเวอร์ ไหมคะ?" ฉันถามไปโต่งๆ(อีกแล้ว) เพื่อฟลุ๊ค
"ฉันเอง ทำไมหรอ ? อย่าบอกนะว่า...ยัยนั่นให้เธอมาตามให้ฉันกลับบ้านอะ!" *-* เวลขาา ท่านคือผู้โชคดีแล้ว หลังจากที่ฉันได้พยายามจะลุกแล้วลุกอีก ...เวลก็บอกว่าให้พักอยู่ที่ห้องพยาบาลก่อน เวลาผ่านไป..ทุกคนก็กลับหมด ยกเว้นฉันกับพี่เวล  เขินแปป!  ...
"เอิ่ม ... คือ หนูขอเรียกว่า 'พี่เวล' ได้ไหมค่ะ?" 
"อะ .. อ้อ!! ได้ๆ พี่ต้องขอโทษด้วยนะที่ไม่ได้แนะนำชื่อ ..พี่ชื่อ 'โนเวล' ส่วนหนูชื่อ ...?" พี่เวลเว้นระยะพูดไว้ให้ฉันตอบ ... >////< หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ววว อร๊ายยยยยยยย!
"หนูชื่อ 'มินท์' ค่ะ :D ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะพี่เวล! ><"
"ยินดีที่ได้รู้จักครับ ... :) หนูมินท์" รอยยิ้มแบบนี้ ... ขอถ่ายรูปเก็บไว้ได้ไหมคะ ? ><!!