คำสาปร้ายของแม่มดสุดเนี้ยบ!!!

8.30 น.

ห หะ ห้าว~~~

"อือ~~ เช้าแล้วหรอเนี่ย เร็วจัง ยังไม่อยากตื่นเลยอ่า ทำไมน๊า~ ถึงหยุดให้แค่สองวันในหนึ่งอาทิตย์ น่าจะสามสี่วันให้มันหายเมื่อยหน่อย"

รส หรือ สุคนธรส บ่นงุบงิบอยู่บนเตียงตั้งแต่เช้า ก็มันจริงนี่ หยุดแค่สองวันก็ใช่ว่าจะช่วยให้พักผ่อนได้เต็มที่้ เพราะยังไง เดียวก็มีการบ้านกองเบ้อเร่อ ให้กลับมาทำที่บ้านอยู่ดี

เฮ้อ~~ แล้ววันนี้ฉันต้องไปสายอีกตามเคยสินะ พี่เนตรนะ พี่เนตร ปลุกหน่อยก็ไม่ได้ โกรธเรื่องเมื่อวานอยู่หล่ะสิถ้า และก็ชอบอ้างว่า ฉันโตแล้วต้องรู้จััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััััึััีีกมีวินัยในตัวเอง  ฉันหล่ะเกลียดจริงเลยกับได้คำว่าโตแล้วเนี่ย โตแล้วไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนนิสัยบางเรื่องด้วยนินา(โดยเฉพาะเรื่องตื่นสายใช่ไม๊ >>นักเขียน)

"ยัยรส! ถ้าเธอยังไม่ยอมตื่นลงมา วันนี้เธอก็ขึ้นรถเมล์ไปโรงเรียนคนเดียวเองนะ พี่จะไม่รอแล้ว!!"

โอ้ย เสียงพี่เนตรนี่นา ตายแล้วๆ ยังไม่ได้อาบน้ำเลย 

"แปปๆ ใส่กระโปรงอยู่ รอหน่อยนะคะ พี่สุดสวยแสนใจดี)))"

พูดไปอย่างนั้นก็รีบเด้งออกจากเตียงทันที เกือบหน้าคะมำแหนะ (==') 

5 นาทีผ่านไปโดยการวิ่งผ่านน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าเลย (ซกมกจริง)

ตึกๆ ตึกๆ กึก!

"โอ้ย! โอย~~เลือดไหลเลยอ่า" จับข้อแขนขึ้นมาดูมันมีเลือดไหลจากแผลถลอกซิกๆ บ้าเอ้ย!คนยิ่งรีบๆอยู่

"เป็นอะไรหรือเปล่า ยัยรส))"

"เปล่าค่ะ เปล่า" ไหน! ขอลองดูต้นเหตุที่ทำให้ฉันต้องเจ็บสิ เอะ! กล่อง กล่องบ้าอะไรเนี่ย ม่วงๆ แต่คุ้นๆแหะ

"ยัยรสเสร็จรึยังพี่จะไปแล้วนะ"

"ออ ค่ะๆ ไปแล้วค่ะ" 

ยังไงก็เอากล่องไปก่อนล่ะกัน แล้วค่อยว่ากันทีหลังว่ามันคือกล่องบ้าอะไร เดียวพี่เนตรได้แหกกบาลฉันกลางบ้านเอาได้

"ไปกันค่ะ"

"เอ้า ขึ้นรถ ไปเรียนสายได้ทุกวัน"

แล้วฉันก็เปิดประตูเบาะหลังยัดเอากระเป๋าและกล่องม่วงๆนั้นใส่เข้าไป แล้วก็กลับมานั้งที่เบาะหน้า

"อูย แสบ" ฉันร้องออกมาเบาๆ เพราะความแสบของแผลเมื่อตะกี้ที่มันเริ่มจะออกฤทธิ์ซะแล้วหน่ะสิ

"เป็นอะไร ไปทำอะไรมา"

"เออ.. เมื่อกี้สะดุดล้มตรงบันได แขนไปถลอกกับพื้นเข้า จึงเป็นแผลนิดหน่ิอย"

"แวะร้านยาก่อนไม๊ ทำแผลก่อนไปโรงเรียน"

"อ่า~ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดียวไปทำแผลที่โรงเรียนก็ได้ เดียวพี่จะสายเอาได้นะ ^^"

"ไม่เป็นไรจริงๆนะ ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาหล่ะ"

"ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง :) "

ถึงยังไงพี่เนตรก็เป็นคนที่เป็นห่วงและรักฉันมาก ถึงเค้าจะแสดงท่าทางออกมาไม่ชัดเจนนัก และก็สอนฉันในภาษาที่เจ็บหน่อย แต่พี่เนตรก็เป็นห่วงและรักฉันเสมอ ทุกๆครั้งที่พี่เนตรจะกินอะไร ก็จะแบ่งเผื่อไว้ให้ฉัน ซื้อของอะไรก็จะเผื่อเอาไว้เหมือนกัน หรือถ้าเจ็บป่วยก็จะดูแลฉันเสมอ นี่หล่ะข้อดีชั้นเยี่ยมที่ทำให้ฉันรักพี่ของฉันมาก

10 นาทีผ่านไปไวอย่างโกหก (หลับไปได้หลายรอบล่ะ)

"รส รส ถึงแล้ว"

"อื้อ~~ ค่้ะๆ แล้วพี่มีเรียนกี่โมงหล่ะ"

"เดียวสิบโมงครึ่งพี่ต้องไปเรียนวิชาประวัติศาสตร์หนะ ไปๆ รีบไป สายมากล่ะ"

"ค่ะ" ม้วนตัวกลับไปเอากระเป๋าและกล่องที่เบาะข้างหลังและก็โบกมือลาพี่เนตนสับเสร็จก็รีบวิ่งๆ ไปที่ป้อมยามของโรงเรียนทันที

     โรงเรียนของฉันเป็นโรงเรียนไม่ใหญ่มากเพราะรุ่นนึงจะรับนักเรียนเข้าเรียนแค่ 90 คน แบ่งเป็นชั้นล่ะสามห้อง ห้องล่ะ 30คน นักเรียนจึงมีทั้งหมดรวมหกชั้นก็ 540 คน ต่ออัตราครูห้องล่ะ 2 คน ในการดูแลห้องๆนั้น ยังไม่รวมครูประจำวิชา คณะผู้บริหาร และครูอัตราจ้างด้วย โรงเรียนแห่งนี้มีอยู่สามอาคาร ม.1ม.2  ม.3ม.4  ม.5ม.6         ที่นักเรียนอยู่ ตึกพิเศษต่างๆอีก 5 ตึก และโรงอาหารอีกสองแห่ง แบ่งม.ต้น ม. ปลาย โรงเรียนของฉันเป็นโรงเรียนที่ต้องสอบเข้าด้วยดนตรีและศิลปะทุกแขนง ก็เพราะโรงเรียนฉันคือโรงเรียนสอนสอนศิลปะการดนตรีไงล่ะ แต่แตกต่างจากโรงเรียนดรตรีทั่วไปที่จัดการเรียนการสอนเหมือนโรงเรียนสอนหนังสือทั่วไป แค่มีชั่วโมงของการเรียนศิลปะการดนตรีที่มากหน่อยและก็เป็นเนื้อหาที่สมบูรณ์

"นี่เธอ มาสายอีกตามเคยสินะ"

"ค่ะ แหะๆ พอดีวันนี้เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยนะค่ะ"

"อ่ะ ช่างเถอะ วันนี้ไปเรียนเถอะฉันจะไม่จดชื่อ"

"อ้า จริงหรอคะ ขอบคุณมากนะคะ" เย้ๆ วันนี้จะได้ไม่ต้องล้างห้องน้ำตอนเย็นอีกแล้ว จนฉันจะได้ไปร่วมการแข่งขันเกมแฟนพันธ์แท้ เรื่องห้องนำ้ไปแล้ว

ฉันเดินขึ้นตึกเพื่อที่ขึ้นห้อง ลางสังหรณ์อันแรงกล้าก็บังเกิดขึ้น กลิ่นตุกๆเหมือนวันนี้ฉันจะต้อง.....

"นี่ เด็กนักเรียนคนนั้นหน่ะ เธอใส่รองเท้าขึ้นตึกงั้นหรอ มานี่นะ อยู่ ม. อะไรห้องอะไรหน่ะ"

ตายแล้ว ครูฝ่ายปกครองดันมาเดินตรวจตึกพอดีซะนี่ ช่างเป็นอะไรที่เซอร์ไพรส์จริงๆเลยนะคะครู TYT

"ไปก่อนนะคะสวัสดีค่ะ"ฉันรีบวิ่งขึ้นบันไดไปทันทีโดยไม่หันหลังกลับ แล้วก็ถึงสักที ห้องของช้านนนนนน

โอะ! ดีจริงวันนี้ครูไม่เข้าสอนหรอเนี่ย ห้องถึงเสียงดังได้ขนาดนี่ ชะโงกเข้าไปดู ไม่เข้าจริงๆด้วยแฮะ ฉันจึงเิดินเข้าไปนั้งโต๊ะของตัวเอง พร้อมกับวางกระเป๋าลง และวางกล่องไว้บนโต๊ะ แล้วหันไปถามเพื่อสนิทของฉัน

"วันนี้ครูไม่เข้าสอนหรอว่ะ"

"อือๆ ได้ยินมาว่าไม่ค่อยสบายหนะ"

แก้ว เพื่อนสนิ้ท สนิท ที่คบกันตั้งแต่ ม. 1 จนตอนนี้ ม.5 ก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ ตอบฉันทั้งๆที่ตัวเองกำลังก้มหน้าก้มตาแกะเพลงในมืออยู่ แก้วหน่ะ เป็นหนึ่งในการแกะโน็ตเพลงเลยนะ ฉันต้องใช้เวลาเป็นหลายชั่วโมงกว่าจะแกะได้ แต่ยัยแก้วครึ่งชั่วโมงก็เสร้จล่ะ

"ไม่กวนแล้วก็ได้ย่ะ"

ฉันกลับมามองกล่องเจ้าปัญหาตอนเช้าอีกครั้งก่อนที่จะตัดสินใจเปิดกล่องนั้นดู เมื่อเปิดกล่องแทบจะร้องกรี้ด นี่ นี่ จดหมายที่มีสัญลักษณ์ของ โรงเรียนเฟื่องบนโลกเวทมนต์หนิ จริงๆหรือนี่ โอ้ยไม่น่าเชื่อ >M<

เรียน  คุณโรส สุคนธรส  ชธลมงคล 

..............................................................!!!