Not The END เรื่องนี้...ไม่มีวันจบ!

"อ๊ะ...ใกล้เที่ยงแล้ว ชั้นไปก่อนนะ" เธอเดินออกไปขึ้นรถที่หน้าบริษัท... กุมแผลเป็นที่แขนไว้... และรู้สึกถึงความอันตรายที่ใกล้เข้ามา...


-หน้าบ้าน 'จิระคุณ'-
"มีใครอยู่มั้ยวะเนี่ย?" หญิงสาวส่องเข้าไปในประตูรั้วที่ปิดไม่สนิท เธอพบใครคนนึงกำลังมองลงมาหาเธอจากบนหน้าต่างด้วยแววตา... (ไม่อธิบาย...)
"เปิดประตูให้หน่อยค่ะ!" เธอตะโกนเข้าไปในบ้าน โดยที่มีสาวใช้มาเปิดประตูให้
"ออดก็มีทำไมไม่กดคะ? ไร้มารยาทจริงๆ" สาวใช้บ่นแล้วเดินกลับเข้าไปในบ้าน ปล่อยให้เธอยืนด่าสาวใช้อยู่ในใจ
"บ้านนี้...ต่ำ!!! ไร้มารยาท ห่วยแตก!" 
"เธอใช่มั้ย? ยืนบื้ออยู่ทำไม...เข้ามาสิ" คุณหญิงมณีรัตน์ (มั่วชื่ออีก...) เรียกฟางเข้ามาในบ้านแล้วมองเธอด้วยสายตาจิก
"ค่ะๆ..." เธอเดินก้มหัวเข้าไปในบ้าน มองทุกสิ่งทุกอย่างในนั้น...รู้สึกเหมือนมีกลิ่นอายที่เธอคุ้นเคย
"อ๊ะ!" เธอหยุดชะงักกับรูปครอบครัวของบ้านนั้น บุคคลคนนั้น...ช่างคุ้นตาเสียเหลือเกิน
"รีบเดินสิ ชักช้า!!! น่าเบื่อ" 
"ค่ะ...ขอโทษด้วย....." เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นหลังจากเห็นเงาของร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาใกล้
"นี่ลูกชายของชั้น... ภาณุ จิระคุณ" คุณหญิงผายมือไปที่ลูกชายอย่างภาคภูมิใจ แต่สีหน้าของฟางนั้น... 'ไอ้ขี้เหร่!!!'
"เขาคนนี้แหละ ที่จะเดินทางไปเกาะส่วนตัวพร้อมเธอ"
"ง่ะ... คนนี้?" เธอชี้ไปหาเขาพร้อมหน้าที่ไม่ค่อยจะสบอารมณ์
"ทำไม? มีปัญหาอะไรกับลูกชายชั้น?" คุณหญิงมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า
"ไม่มีค่ะ..." เธอก้มหน้าลง... แปลกที่รู้สึกไม่ถูกชะตาตั้งแต่แรกพบ
"ดี... งั้นก็เดินทางได้แล้ว" คุณหญิงส่งลูกชายของเธอกับมัณฑนากรสาวขึ้นรถ พร้อมจะเดินทางไปที่เกาะส่วนตัวของเขา... และแล้ว...ช่วงเวลาที่เธอไม่อยากให้มันมาถึง ก็มาถึงในที่สุด


-เกาะส่วนตัว-
"....................." เสียงลมพัดเป็นระยะๆบนเกาะนั้น ทำให้รู้สึก...วังเวงยิ่ง
"จะยืนอยู่ตรงนั้นทั้งวันเลยใช่มั้ย?" ชายหนุ่มร่างสูงพูดก่อนที่จะคว้ามือเธอไป
"คุณมาจับมือชั้นได้ยังไง!?!" เธอรู้สึกตกใจเมื่อเขาเข้ามาจับมือ เพราะ...ไม่เคยมีผู้ชายคนใดได้จับมือถือแขนเธอมาอย่างนี้
"เรื่องปกติ..." เขาพูดแล้วพาเธอไปที่ที่นึง... ดูเหมือนจะเป็นบ้านพักตากอากาศหลังเล็กๆ ดีไซน์ด้วยความประนีตไม่น้อย
"ห้องเธออยู่ทางนู้น เก็บของเสร็จแล้วมาเจอกันที่ห้องนั่นเล่น!" เขาสั่งโดยที่ไม่มองหน้าเธอแม้แต่น้อย แล้วเขาก็เดินลับไป...
"อีตานี่... บังอาจมาสั่งชั้น ไม่ใช่คนใช้ซะหน่อย!" เธอรื้อของออกมายัดไว้ในตู้เสื้อผ้าอย่างหงุดหงิดแล้วโยนโทรศัพท์ไปไว้บนเตียง
ตรื้ดดด ตรื้ดดด
'KWJ' ชื่อตัวอักษรย่อปรากฏขึ้นบนหน้าจอ I-phone สีชมพู
"ฮัลโหล...ฟางแกอยู่ไหนแล้ว" เสียงเพื่อนสาวถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง
"ถึงแล้วแหละ อีตานั่นน่ะ...บ้าชะมัด!" เธอรีบบ่นให้เพื่อนสาวฟังพร้อมกับเดินวนไปวนมาด้วยความโกรธ
"มีอะไรหรอ? เขาทำอะไรแก" 
"จับมือ!!! ยังไม่ทันรู้จักกันก็มาจับมือชั้น แล้วก็สั่งชั้นอย่างกับคนใช้...ประสาทแดกกะบาล" 
"ยัยเตี้ย! ออกมาพบชั้นเดี๋ยวนี้!" เขาตะโกนเรียกเธอเสียงดังทะลุเข้าไปในโทรศัพท์
"มันใช่มั้ย?" เพื่อนสาวถามอย่างรู้ดี
"อืม...แกอย่าเพิ่งวางนะ" เธอพูดพร้อมกับเดินออกไปหาเขาที่ห้องนั่งเล่น
"เอ้า...ขนาดของเกาะนี้ อยากให้เธอเปลี่ยนบ้านหลังนี้ให้หมดด้วย!" เขาโยนกระดาษเป็นม้วนให้เธอแล้วนั่งลงบนโซฟา
"ค่ะ... ขออณุญาตคุยโทรศัพท์สักครู่นะคะ" เธอเดินเลี่ยงทำทีว่าจะเข้าห้องไปแต่ถูกเขาเรียกดักไว้ก่อน
"ไม่ต้อง คุยตรงนี้ก็ได้...ไม่เห็นเสียหาย!" 
"ค่ะๆ" 
"ฟาง...น้องแกจะคุยด้วยอ่ะ" แก้วบอกแล้วรีบยื่นโทรศัพท์ไปให้เควิน
"พี่ฟาง พี่จะกลับมาเมื่อไหร่ครับ...ผมทนกินอาหารที่พี่แก้วทำไมไหวแล้วนะ!" เควินร้องเสียงโอดโอย ทำให้ฟางกลั้นหัวเราะไม่ไหว
"555 มันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ?"
"แล้วพี่ฟางอยู่ที่นู่นเป้นไงบ้างครับ ผมคิดถึงพี่จัง..." เข้าโหมดดราม่าชั่วขณะ
"คิดถึงเหมือนกัน แต่..." ฟางเหลือบไปมองเขา ที่นั่งดูทีวีสบายอารมณ์
"ยังไงก้กลับมาเร็วๆนะครับ ตังค์จะหมดแล้ว" แล้วสายก็ตัดไป...
"แฟนหรอ?" 
"ไม่ใช่ค่ะ... ไม่ต้องมาเสือกเรื่องของชั้น!" (ประโยคหลังพูดเบาๆ) เธอก้มหน้ามองโทรศัพท์ที่มีเมสเสจค้างอยู่
"เธอว่าชั้น! เธอว่าชั้นว่า เสือก ใช่มั้ย?" เขาปิดโทรทัศน์แล้วหันสายตากลับมามองที่เธอ
"ไม่ได้ว่าเลยนะคะ... ใครจะไปกล้าว่าคุณ..." เธอหยุดพูด เพราะไปสดุดตากับรูปครอบครัว พอรู้สึกตัวอีกที...เธอก็ยืนหยุดอยู่ที่หน้ารูปนั้นแล้ว
"พ่อ..." เธอมองหน้าผู้ชายคนนั้น... คนที่เธอคุ้นเคย 
"ใครพ่อเธอ.. นี่พ่อชั้น! แล้วนี่ก็แม่ นี่...เนย-แจม น้องสาวชั้นเอง" เขายิ้มเมื่อดูภาพครอบครัว
"คุณพ่อของคุณ... นามสกุล 'จิระคุณ' หรอคะ?" เธอถามด้วยความตกใจเล็กน้อย จะใช่คนเดียวกันหรือเปล่านะ?
"ใช่... ถามทำไม?" เขาไม่ได้สังเกตุสักนิดว่าเธอ... มีป้ายชื่อสีดำติดอยู่ที่หน้าอก 'ธนันต์ธรญ์ จิระคุณ' (แอบจิ้นอ่ะ เป็นนิยาย..โปรดทำความเข้าใจ)
"เปล่า... เปล่าค่ะ" ภาพวันนั้น...ย้อนเข้ามาในหัวเธอ ภาพที่แม่เธอถูกยิง...นอนจมกองเลือด ภาพที่คนที่เธอเรียกเขาว่า 'พ่อ' เดินออกไปพร้อมผู้หญิง...ซึ่งเป็นแม่ของผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ใช่...เธอจำรอยยิ้มเยาะของผู้หญิงที่พรากพ่อของเธอไปจากเธอและแม่ได้ดี โอกาสที่จะแก้แค้นอยู่ตรงหน้าของเธอ...เรื่องอะไรจะปล่อยให้มันหลุดไปง่ายๆ
"หึๆๆ..." เธอแสยะยิ้มอย่างน่ากลัวจนชายหนุ่มตกใจ
"ผีเข้าหรอ?" 
"ไม่ค่ะ... ไม่!" เธอพูดพร้อมกับแสยะยิ้มพร้อมกับเดินออกไปจากบ้าน 
"พ่อ... อีผู้หญิงคนนั้น..." เธอยังนึกถึงเหตุการณ์ที่ไม่น่าจดจำวันนั้นขึ้นมาอีก 
เธอทรุดตัวลงบนหาดทราย... ความอ้างว้างย้อนกลับเข้ามาในตัวอีกครั้ง ความคิดถึง...แล่นเข้ามาในหัว ชีวิตที่ยากลำบากของเธอกับน้องชายเมื่อขาดความรักและความอบอุ่นจากผู้เป็นมารดา ความแค้น...ที่สุดแสนสาหัส แล่นเข้ามาในหัวใจพร้อมกับภาพที่สะเทือนความทรงจำ เธอพร้อมแล้ว...ที่จะแก้แค้น เพื่อแม่และ...เพื่อตัวเอง แต่แน่ล่ะ...ชีวิตที่เดียวดายมากว่า 5 ปี ต้องมีความเหงากันบ้าง... น้ำใสๆค่อยๆไหลลงมาตามหน้าสวยอย่างช้าๆ
"แม่...ฟางจะแก้แค้นแทนแม่เอง แม่ไม่ต้องห่วงนะ..." เธอยืนขึ้นพร้อมกับซับน้ำตาบนหน้า เอ๊ะ...เธอไม่ได้พกผ้าเช็ดหน้านี่!
"หน้าเปื้อนน้ำตา... ไม่เห็นจะสวยเลย" 
"O.O คุณภาณุ... คุณมาทำอะไรที่นี่คะ?" 
"นี่มันพื้นที่ของชั้น ชั้นจะทำอะไรต้องรายงานเธอด้วยหรอ..." เธอลืมไป...ว่าไม่ได้อยู่บ้าน
"แล้วคุณก็ตามชั้นมา.... อย่างงั้นหรอ?" เขาพยักหน้าตอบ
"ก็คนงานตรงนั้นเยอะแยะ... ปล่อยให้ผู้หญิงมาเดินคนเดียวมันก็ยังไงอยู่นะ" เขาตอบพร้อมกับยัดผ้าเช็ดหน้าที่มีน้ำตาของเธอลงไปในกระเป๋ากางเกง
"..................." เธอไม่ได้พูดอะไร...แต่เข้าไป 'จูบ' เขาแทน ลิ้นเล็กๆของเธอค่อยๆแทรกเข้าไปใต้ลิ้นของเขาช้าๆ แน่ละ...เขากำลังจะจูบเธอตอบแต่ เธอผละตัวแล้ววิ่งเข้าไปในบ้านทันที ที่มุมปากเล็กๆของเธอ...ทิ้งรอยยิ้มเหยียดๆไว้
"สักวัน...ชั้นจะทำให้นายรู้จักความสูญเสียให้ได้ คอยดู!!!"