I'm not your playmate : กูไม่ใช่เพื่อนเล่นมึงครับ!
Master
24) 20 - One Word
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ20
One Word… “เรา”
“มึงไม่สบาย?” คิงเอ่ยบอกถามก่อน
“อือ ก็นิดหน่อย...”
ผมเบนหน้าหนีสายตาที่จ้องอย่างสำรวจ บางที ผมคงไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ เพราะไอ้คนที่เพิ่งออกไปเมื่อครู่สมกับที่เป็นว่าที่แพทย์ ก็นะ... เข้าใจเรื่องง่ายซะเหลือเกิน
ง่ายเกินไปจนคิดได้ว่ามันรู้มาก่อนอย่างแน่นอน
“เฮ้ย!”
เก้าสะดุ้งถอยหลังออกมา ส่วนสาเหตุที่ทำให้เป็นแบบนั้นก็ไม่ใกล้ไม่ไกลเท่าไหร่ คนที่ยืนทำหน้าหล่ออยู่ตรงนั้นเอื้อมมือมาแตะหน้าผากผมแล้วขมวดคิ้ววุ่น ก่อนเดินฉับมาลากข้อมือผมให้เดินตามมันไปที่เตียง
... คือมึงจะทำอะไรว่ะเนี่ยยยย!!
“ตัวยังร้อนอยู่... นอน”
อีกฝ่ายไม่ได้มีคำถามที่ถามว่าอาการเป็นยังไง รู้สึกอย่างไร หรือใกล้หายหรือยังอย่างคนทั่วไป แต่คิงเลือกที่จะเริ่มทำเลยมากกว่า และเลือกใช้คำพูดที่ไม่ได้ลึกซึ้งอะไรมากที่พูดออกมาทำให้คนที่แอบคิดไปไกลยิ้มเจื่อนแล้วยอมนั่งลงบนเตียงแต่โดยดี พลางมองตามร่างสูงที่เดินออกไปจากห้องนอนด้วยท่าทางสงสัย
สักครู่เดียว คิงก็เดินกลับมาพร้อมผ้าขาวกับอ่างใบเล็ก (ที่ไม่รู้มันสรรหามาจากไหนเช่นกัน) เข้ามานั่งอยู่ด้านข้างบนเตียง มือหนาเอาผ้าชุบน้ำแล้วบิดหมาดก่อนที่จะเริ่มเอามาเช็ดที่แขนผมเป็นอันดับแรก หน้าตาที่จริงจังกับการดูแลเขาในตอนนี้ทำให้คำพูดที่ว่าไม่ต้องเช็ดให้ก็ได้ถูกกลืนลงไปในลำคอ
ใบหน้าค่อนข้างไปทางหวานขึ้นสีเล็กน้อย เก้าไม่ได้ขยับไปไหน นั่งนิ่งให้อีกฝ่ายเช็ดตัวอย่างนิ่งเงียบ ไม่มีใครพูดกัน คิงที่จมอยู่ในความคิดของตัวเองแอบเหลือบตามามองคนป่วยอยู่เป็นระยะ
...เขาไม่รู้ว่าเก้าจะป่วย และเขาก็ไม่ได้คิดว่าเก้าจะป่วย เพราะปกติ ถึงจะป่วยเจ้าตัวก็แทบไม่แสดงอาการอะไรออกมาเลยแม้แต่นิดเดียว ใครจะไปรู้ว่าคราวนี้จะป่วยหนักขนาดนี้
แก้มที่เริ่มแดงเพราะพิษไข้ เหงื่อที่เริ่มซึมชื้นแม้ว่าจะเปิดแอร์อยู่แล้วก็ตาม เสื้อตัวบางถูกถอดออกมาโดยที่คิงพยายามไม่คิดอะไรนอกจากการดูแลให้คนตรงหน้าหายป่วยไปก่อน
เช็ดตัวไปได้สักพัก คนที่ตัวเล็กกว่าก็จับข้อมือใหญ่เอาไว้เป็นเชิงว่าให้เลิกเช็ดได้แล้ว โดยที่ไม่แม้แต่ที่จะพูดอะไรออกมาเลย แม้ดูท่าว่าจะไม่ค่อยมีแรงแต่ก็ใช้แรงที่มีทั้งหมดเยื้อแขนเอาไว้ แล้วทำท่าจะลุกขึ้น
“เก้า...”
“พอเถอะ ขอบคุณ แต่ว่าความจริงอาบน้ำเองได้แล้วแหละ”
“คือ...”
“เอ้อ กินอะไรมายัง มีโจ๊กซองอย่างเดียวมั้ง” เก้ายังคงพูดต่อด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม ไม่ยอมให้อีกฝ่ายพูดอะไรแทรกขึ้นมาได้
“อือ แล้ว...”
“แล้วนี่ก็ดึกแล้ว เดี๋ยวไม่มีรถน่ะเว้ย กลับไปได้แล้วป่ะ”
“แล้วใครจะอยู่ดูแล...”
“โหย กูอยู่คนเดียวได้ อยู่แบบนี้... มาตั้งนานแล้วนี่หน่า” เสียงบางเบาลงในประโยคสุดท้าย น้ำเสียงเจือจางด้วยความรู้สึกบางอย่างจนรู้สึกได้ชัด
รอยยิ้มที่ฝืนยิ้มให้คนตรงหน้าเริ่มหมดแรงลงทุกที ไม่ว่าจะกี่ครั้งที่ต้องฝืนยิ้มให้ ยิ่งทำ ก็ยิ่งเหนื่อย ถ้าเมื่อครู่ นนท์ไม่ได้แสดงท่าทีว่าอยากออกไปขนาดนั้น เขาคงไม่ต้องอึดอัดอยู่ตรงนี้
“...ขอโทษ...”
คำพูดสั้นๆที่ได้ใจความมากกว่าคำพูดอะไรมากมายถูกเอ่ยออกมาจากคนที่นั่งอยู่ด้านตรงข้าม รอยยิ้มค่อยๆหุบลงจนเรียบนิ่งไปในที่สุด
ไม่ใช่เขารู้สึกโกรธ หรืออะไรจนยิ้มไม่ได้ แต่ไม่ค่อยเข้าเข้าใจที่คนตรงหน้าบอกสักเท่าไหร่ มันจะมาขอโทษอะไร ในเมื่อเรื่องนี้มันไม่ได้ผิดอะไรสักหน่อย หรือผิดที่ตะคอกผมเมื่อกี้? ก็ไม่ใช่อยู่ดี เพราะเรื่องแบบนี้ก็เป็นอยู่บ่อยๆอยู่แล้ว
“ขอโทษ...ที่ไม่ได้มาดูแล”
คำพูดที่มาน่าออกมาจากปากคนตรงหน้าทำให้ผมอึ้งไปอีกรอบ สายตาที่ไม่เคยอ่านออกตอนนี้กำลังแสดงความขอโทษออกมา ผมไม่เคยเห็นผู้ชายตรงหน้าเป็นแบบนี้ไม่บ่อย ครั้งแรกที่ผมได้เห็นนั้น มันไม่ค่อยน่าจดจำเท่าไหร่... แต่นี่ก็เป็นอีกครั้งที่ผมได้เห็นมันทำหน้าแบบนี้
...จนทำให้ผมคิดไปเองว่า มันกำลังพยายามที่จะถอยห่างออกจากผม เหมือนอดีตของมัน
“ไม่เป็นไรซะหน่อย ก็มึงไม่รู้นี่” ผมพยายามยิ้มให้ “อีกอย่าง ไอ้นนท์ก็มาอยู่ด้วยน่า”
“ก็เพราะอย่างนั้นนั่นแหละ... ขนาดไอ้นนท์ยังมาอยู่ได้ แล้วทำไมกูไม่มาอยู่ตอนที่มึงต้องการบ้าง” คิงมองหน้าผมนิ่ง
“ก็มึงมีธุระ”
“ธุระของกู... มันไม่มีค่าอะไรเลย ถ้ากูรู้ว่ามึงไม่สบาย” มันพูดให้ฟังเบาๆ “กูขอโทษนะ...”
“พอเหอะ” ผมพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบาราวกับจะปลิวหายไปถ้าลมพัดมา “กูไม่ได้เป็นอะไรแล้ว”
ถ้าจะถามว่าโกรธมั้ย? น้อยใจมั้ย? ผมตอบเลยว่าใช่ ลึกๆแล้วผมก็รู้สึกอย่างนั้น บางอารมณ์มันก็มีบ้างเหมือนกัน แต่จริงๆแล้ว ผมไม่ได้ต้องการให้มันมาดูแลขนาดนั้นหรอก ผมเป็นผู้ชาย ดูแลตัวเองได้ ไอ้นนท์ที่มาดูแลผมน่ะ มันเว่อร์เกินไปหน่อย
คิงดึงร่างเล็กเบาๆให้หันมาอยู่ในอ้อมแขน กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น หัวซุกลงที่ซอกคอพร้อมพร่ำบอกว่าขอโทษอยู่หลายสิบครั้ง ในขณะที่คนถูกกระทำก็นั่งยอมถูกกอดอยู่แบบนั้น มือบางลูบหลังเหมือนปลอบเด็กน้อยที่เสียขวัญ
“ขอโอกาสให้กูได้ไหม”
มันจะมาขอโอกาสอะไรจากผม... ในเมื่อผมไม่เคยตัดโอกาสมันเลยสักครั้ง
“ขอเวลาอีกสักหน่อยนะ...”
มันจะมาขอเวลาอะไร ก็ในเมื่อผมไม่เคยเอาคืนมาจากมันสักครั้ง
“...รอหน่อยได้มั้ย...”
ตั้งแต่เริ่มรู้ตัวว่ารักมัน ผมก็หยุดเพื่อรอมันอยู่ตลอดเวลา...
“...กูจะบอกเลิกมิ้นท์ให้ได้”
มันพูดอะไรน่ะ?
“สัญญา...นะครับ”
สิ้นคำพูดที่แสดงความรู้สึกทั้งหมดออกมาก็ทำให้ผมแทบน้ำตาซึม เรื่องจริงคือผมคงจะดีใจมาก และอีกอย่างผมน่ะเป็นคนที่อ่อนไหว โดยเฉพาะกับเรื่องบางเรื่องที่มีผลต่อหัวใจ ผมมักจะอ่อนไหวง่ายเสมอ
“อื้อ”
คำตอบรับที่ไม่ดังมากไปกว่าการกระซิบที่ข้างหู แต่ทำให้คนตัวสูงผละออกมาส่งยิ้มกว้างที่สุดตั้งแต่เคยเห็นมาให้ หน้าหวานแอบขึ้นสีเล็กน้อย แต่ก็ยิ้มออกมาได้
คราวนี้ผมไม่ได้ฝืนยิ้มอีกต่อไปแล้ว... ผมยิ้มออกมาแทนความรู้สึกที่มันเอ่อล้นออกมา
“สัญญานะ”
“เออ” คราวนี้ผมเริ่มตอบเสียงดังเพื่อคลายความเขินลงไปบ้าง “พูดดีก็เป็นด้วยวุ้ย”
“พูดเป็นกับเก้าคนเดียวนั่นแหละ”
“แหวะ”
“ท้องลูกของเราเหรอจ๊ะ”
“โอ๊ยยยย!!”
“ใกล้คลอดแล้วก็ไม่บอก” หน้าคมเอ่ยพูดเล่นอย่างอารมณ์ดี ขัดกับบรรยากาศเมื่อครู่สุดๆ
“เฟลเชี่ยยยย!!” รู้สึกปวดหัวขึ้นมาตงิดๆ พอสักทีเถอะ!
“เฟลรันรันเหรอ?”
“อะไรว่ะ เฟลรันรัน?” ผมขมวดคิ้วงง อย่าใช้คำอะไรแปลกๆสิว่ะ กูงง ตามไม่ทัน ไปต่อไม่ได้ เถียงไม่ถูก รู้สึกไม่ดี แต่ก็หนี(คำพวกนี้)ไม่พ้น จนมุมจนได้ สบายใจจัง ตังค์ก็อยู่ครบ จบได้แล้วม้างง... (เอ่อ เล่นอะไรของคุณค่ะเก้า? : ไรท์)
“ผวนสิจ้ะที่รัก”
“...”
ข้ามคำว่าที่รักของมันแล้วกลับไปคิดก่อน ให้แม่งพูดอะไรเลี่ยนๆต่อไป โดยไม่ต้องสนใจน่ะดีแล้ว เก้าขยับยิ้มแกล้งแต่ใช้สมองคิดอย่างหนัก
กูรู้ว่ากูโง่เถอะ แต่ว่า.. เฟล รัน รัน...
ฟัน.................
เชี่ยยยยยยยยยยยยยย!!
มุกเชี่ยอะไรของมึงเนี่ยยยยยยย!!
“ไอ้เหรี้ยยยยยยย!!”
“ฮ่าๆ โอ๋ๆ ไม่ร้องนะจ้ะไม่ร้อง โอ๋ๆ ไม่แกล้งคนป่วยดีกว่า”
อย่าให้ถึงตากูบ้างนะมึง สลัดผักเอ๊ย!! ผมแอบด่ามันในใจต่อไป ใบหน้าบูดบึ้งคละไปด้วยอารมณ์โกรธระคนยินดี แต่รอยยิ้มที่มุมปากมีมากกว่า
“เออ กูจะได้นอนสักที”
“มาๆ กูเช็ดตัวต่อให้ดีกว่า”
ตัวที่เริ่มขยับเข้ามา พร้อมกับมือไม้ที่อยู่ไม่สุก มือหนาเริ่มเลื่อนเข้ามาเกาะไว้ที่เอว
เอ่อ... ถ้าย้อนกลับไปเมื่อครู่นะครับ คือผมไม่ได้ใส่เสื้อ เพราะว่ามันเช็ดตัวให้ผมครับ แล้วกลับมาดูเหตุการณ์ปัจจุบัน มือมันอยู่ที่เอว และมันกอดผมอยู่ครับ
ไม่ใส่เสื้อ = กอดเอว = กอด = มันอยู่ใกล้มากกกก = ...
“เชี่ยยย ออกปายยยย!!”
“อะไร ออกไป ยังไม่ทันเข้าเลย”
“มึงมันหื่น กูไม่สบายอยู่นะเว้ยยยยย”
“ไม่สบายก็เรียกเหงื่อระบายความร้อนออกมาหน่อยไง” รอยยิ้มกว้างประดับอยู่ที่ใบหน้าคม “จะได้หายไวๆ”
พูดจบก็ไม่รอให้ใครเถียง ริมฝีปากเข้าไปคลอเคลียอยู่ที่ริมใบหู ไซร้ลงมาเรื่อยจนถึงลำคอ มือใหญ่ก็เริ่มลูบไล้ไปทั่วบริเวณ ก่อนที่จะก้มลงมาฉวยความหวานที่ริมฝีปากบาง ลิ้นร้อนแทรกเข้ามากวาดสำรวจไปทั่วโพรงปาก จูบอย่างชำชองจนคนในอ้อมกอดรู้สึกว่าแรงเริ่มทยอยหายออกไปเรื่อยๆ
“อื้อ... ไม่เอา” เสียงที่มีเริ่มเบาลงเรื่อยๆ
“วันนี้วันเสาร์นะ”
“เกี่ยวกันที่ไหนเล่าวุ้ย! ปล่อยยย”
ผมรวบรวมแรงที่เหลือผลักมันออก แต่มันก็ไม่ยอมออกครับ แถมยังทำเอาผมล้มลงไปทับมัน... ในแนวระนาบ และมือก็มาประจำที่ที่ชอบอยู่ที่เดิม
เอวครับเอว...ไปไกลยังเนี่ย?
ว่าแต่ เอิ่ม... ท่านี้ไม่ดี เปลี่ยนด่วนๆ!
ผมพยายามขยับตัว แต่ไอ้พันธนาการร่างยักษ์นี่มันไม่ปล่อยผมครับ กอดซะแน่นเชียว สุดท้าย ท้ายสุด ผมก็ยอมนอนนิ่งให้มันกอดเล่นซะเลย ผมเอาคางไปพาดบ่ามันแล้วกดลงแรงๆเผื่อมันจะได้เจ็บเป็นซะบ้าง ก่อนที่จะซุกหน้าเข้าหาลำคอมัน
“วันนี้กูยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะ”
“ไม่เป็นเป็นไร มึงหอมตลอดเวลา”
แหม นี่กูหอมโดยไม่ต้องใส่น้ำหอมเลยเหรอ?
แต่ว่าอยู่แบบนี้ก็ดี อุ่นกำลังดี มีคนกอด ปลอดอันตราย(?) ไม่ใช่แล้ววว!!
ต่างคนต่างไม่ขยับ ผมว่ามันคงหนัก แต่มันไม่ยอมพูด ก็เหมือนกับตอนที่ให้ผมนอนแขนนั่นแหละ ผมเองก็ยังไม่อยากขยับ (กลัวเป็นอันตรายครับ ไม่ได้ชอบ) อยู่ใกล้กันแบบนี้จนได้ยินเสียงใจมันเต้น...แรง ด้วยนะครับ
“ต่อให้นานแค่ไหน ก็จะรอ...ตลอดไปครับ”
ไม่รู้ว่าคนที่ให้ผมนอนทับอยู่ทำหน้าอย่างไร กับคำพูดที่ผมพูดเบาแค่เสียงกระซิบข้างหูนั่น แต่หน้าผมมันเดืองเถือกไปแล้วแหงๆ โอ๊ยยย กูพูดอะไรออกไปครับเนี่ย!!
ผมขยับตัวลงมานอนด้านข้าง คราวนี้ลงมาง่ายหน่อยเพราะคิงคงจะหนักแล้ว แล้วมันก็หันตะแคงข้างมาหาผม มือวางพาดมาเบาๆ ไม่ได้ทิ้งน้ำหนักให้ผมหนักเท่าไหร่
“เก้า...”
“หืม?”
“รู้มั้ยว่ากูรักมึงมากกกก” คิงลากเสียงยาวใส่ “รักมานานมากแล้วด้วย...”
“ถ้ารู้ว่ารัก... ป่านนี้ก็คงรักไปนานแล้วล่ะ”
“พูดอย่างกับว่าตอนนี้ไม่รัก”
“ก็รู้แล้วว่ารัก ตอนนี้ก็เลย รักมากกกก” ผมยิ้ม จนมันยิ้มตามไปด้วย
“รักมากกว่า”
“ล้านเท่าเลยเอ้า!” ผมต้องชนะสักเรื่องสิเฮ้ย!!
“ฮ่าๆๆๆๆ” แล้วมันจะหัวเราะให้ผมหัวเราะตามทำไมเนี่ย แต่ว่าผมก็หยุดหัวเราะไม่ได้แล้ว
ผมเข้าไปอาบน้ำ และใส่เสื้อผ้าเต็มยศตามที่มันเคยบอก แล้วก็ตามด้วยมันเข้าไปอาบน้ำต่อเช่นเดียวกัน ก่อนที่คิงมันจะเดินลงมานอนนอนบนที่นอนด้านข้างผมที่นอนอยู่ก่อนแล้ว
“นี่เพราะมึงไม่สบายนะ ไว้รอมึงหาย มึงโดนแน่”
“กูจะล็อคห้องอย่างดีเลย”
“คิงมีกุญแจสำรองครับ”
“เหยดดดดดดด” กูไปทำให้มันไว้ทำไมว่ะเนี่ย!!
“อยาก...ก็ไม่บอก”
“เปล่าโว้ยยยย” ผมรีบผลักมันออก “ไม่เอาครับๆ”
“ก็ได้ ชิๆ”
บางทีมันก็มุมน่ารักแบบนี้เหมือนกันเว้ยเฮ้ย! น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย ผมนึกแล้วยิ้มตาม คิงเอื้อมมือมาสอดประสานเข้ากับฝ่ามือเล็กๆของผมพร้อมกับดึงให้เข้ามาหนุนแขนมันนอน ฝ่าห่มถูกดึงเข้ามาห่มไว้
ต่อให้ตอนนี้ ความสัมพันธ์ของผมกับมันยังไม่รู้ฐานะที่แน่นอน แต่ก็แน่ใจได้อย่างหนึ่งว่า ถึงต่อไปผมกับมันอาจจะไม่ได้จบแบบแฮปปี้แอนด์ แต่ว่าตอนนี้ ผมกับมัน... รักกัน
นั่นคือสิ่งหนึ่งที่ผมรู้ และผมก็ภาวนาว่าไม่อยากให้เวลานี้หมดลง ถ้าเป็นไปได้ อยากให้มันอยู่ต่อไปเรื่อยๆ จนกว่ามันจะหมดรักผมจริงๆ แม้ว่ามันคงอาจจะไม่มีทาง...
ภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน ไออุ่นที่อยู่ด้านข้างทำให้ผมรู้สึกเป็นสุขได้มากมายกว่าครั้งไหน
ไม่รู้ว่าผมเป็นอะไรสำหรับมัน และผมก็ไม่อยากถามเซ้าซี้มัน เพราะมันกับผมก็คงไม่พูดถึงขนาดเรื่องที่ว่าจะมีกันตลอดไป แต่ผมขอเวลาช่วงสั้นๆนี้เท่านั้น หรือแม้แต่ต่อให้ตอนนี้มันไม่ยอมเลิกกับมิ้นท์ก็ตาม ผมก็สามารถให้คำนิยามของมันกับผมได้เป็นคำสั้นๆ ในระยะเวลาสั้นๆนี้แล้ว
คำๆนั้นคือคำว่า “เรา”...
ไม่ต้องมีกันตลอดไป... แต่ “เรา” จะรักมันตลอดเวลา
“กูรักมึงจริงๆว่ะ คิง...”
:: Talk ::
ไรท์เหมือนคอมมดจะขึ้น วันนี้เหนื่อยล้ามากเลยอยากมาพักสมอง แฮร่~
พน.สอบฟิสิกส์ค่ะ T^T วันนี้สอบชีวฯแหละฮืออออ!!
อยากได้เม้นท์กำลังใจ >< และขอบคุณเม้นท์ที่ผ่านๆมา และคนที่ติดตามมาเรื่อยๆ ทั้งรู้จัก และไม่รู้จัก (ฮา) และนักอ่านเงา (แบบนี้น่าเกลียดมากๆ ฮ่าๆ)
สุดท้ายนี้ เก๊า อยากบอก ว่า “เรื่องมันไม่จบแค่นี้แน่ๆฮับ” 555
เม้นท์กันด้วยน้าาาาาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
