I'm not your playmate : กูไม่ใช่เพื่อนเล่นมึงครับ!

 
 
19
Status… สถานะ (2)
 
 
[King’s]
 
- เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้คะ -
 
ชายหนุ่มกดสายทิ้ง แล้วกดโทร.ใหม่อย่างหัวเสีย และได้คำตอบแบบเดิมอีกครั้ง...
 
- เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้คะ -
 
ผมแทบอยากจะเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งเมื่อผมโทรศัพท์หาเก้าเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆไม่ต่ำกว่า 20 รอบอย่างแน่นอน ในตอนที่ผมเปิดเฟสออกดูแล้วเห็นข้อความย้อนหลังที่พวกมันคุยกันก็ทำให้ผมแทบคลั่ง เรื่องที่ ผมเข้าใจไม่ผิดอย่างแน่นอน คือ ตอนนี้ไอ้นนท์อยู่ที่ห้องไอ้เก้า...
 
และสิ่งที่ผมคิดว่าผมเข้าใจถูกอีกเรื่องหนึ่งคือ เก้าไม่ยอมรับสายผมเพราะไอ้ ‘นนทบุรี ศรีสยามชาติไทย’ อย่างแน่นอน!!
 
“โธ่เว้ย!”
 
ผมไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อวานมันเป็นอะไร ผมรู้ว่ามันคงไม่พอใจเรื่องผมกับมิ้นท์ แต่ผมก็พยายามแล้ว แต่น้องมิ้นท์เขาน่าสงสารนี่หน่า! พอจะพูดเรื่องแบบนั้นทีไร น้องเขาก็ทำท่าแทบจะขาดใจจนต้องเปลี่ยนเรื่องไปซะทุกครั้ง ทำไมมันไม่เข้าใจผมบ้าง! คิดว่าผมไม่เหนื่อยหรือยังไงกัน!
 
“พี่คิงคะ”
 
แน่นอนว่าตอนนี้ผมนั่งรถเมล์มาส่งน้องมิ้นท์ที่บ้านของเธอ เธอคงจะเห็นผมหัวเสียอยู่กับตัวเองตั้งนาน เลยถามขึ้นมา
 
“ครับ?”
 
“พี่คิงโทร.หาใครอยู่เหรอคะ?”
 
“ก็พวกเพื่อนๆน่ะครับ” คิงยิ้ม “พอดีว่าเห็นมันพูดอะไรกับในแชทก็ไม่รู้ พี่เลยอยากถามน่ะ”
 
“อ่อค่ะ... นึกว่าโทร.หาพี่เก้า”
 
“ครับ?” เมื่อกี้ผมได้ยินว่าอะไรเก้าๆนะ ไม่ค่อยชัดเท่าไหร่
 
“เปล่าคะ คือมิ้นท์หมายถึง นึกว่าเพื่อนๆพี่คงคุยกันสนุกมากน่ะคะ”
 
ผมล่ะขี้เกียจเถียงกับเธอซะจริง โอเค. ผมยอมรับว่าที่ผมคบกับเธอตอนแรกก็แค่อยากเลิกยุ่งกับไอ้เก้า แต่ถึงตอนนี้ที่ผมรู้ว่าน้องเขานิสัยไม่ค่อยดีเท่าไหร่ (เรอะ?) แต่ผมก็ไม่กล้าบอกน้องเขาอยู่ดี เพราะเรื่องตอนนั้นน้องเขาบอกว่า
 
‘มิ้นท์ขอเลิกกับโยนานแล้ว แต่โยไม่ยอมเลิกกับมิ้นท์... มิ้นขอโทษคะที่ไม่ได้บอกก่อน’
 
แล้วแบบนี้ ผมจะพูดว่าอะไรได้? บางทีผมคิดว่าผมเป็นคนที่ใจดีเกินไป ใจดีไปกับทุกคน ยกเว้นเพียงคนเดียวที่ผมจะเมินเฉยอยู่บ่อยๆจนรู้สึกผิด...
 
...ไอ้เก้า...
 
“พี่คิงคะ ไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะแถวบ้านมิ้นท์หน่อยได้ไหมคะ?”
 
“เอ๋?” ผมสงสัยนิดหน่อย นี่มันก็เริ่มมืดแล้วนะ?
 
“พอดีว่าที่นั่นสวยมากเลย มิ้นท์อยากไปดูด้วยกันนะค่ะ” มิ้นท์อมยิ้ม เธอมีลักยิ้มเล็กๆที่แก้ม
 
“อ่า... ครับ” แล้วผมก็ตกปากรับคำไป
 
ถึงผมจะตอบรับไป แต่ข้างในใจผมกำลังคิดถึงคนอีกคน ผมอยากจะไปหามันใจจะขาด แต่ผมก็ติดที่ทางนี้ มันเหมือนจับปลาสองมือ แต่ว่า... จะให้เขาเลือก
 
มันก็เลือกยากมาก...
 
ไม่ใช่ว่าไม่ได้รักเก้านะครับ แต่ลองคิดดู ถ้าหากว่าผมรักกับเก้าจริงๆ แล้วคุณพ่อคุณแม่พวกผมสองคนจะรู้สึกอย่างไร? ผมเป็นลูกชายคนเดียว ถึงจะมีน้องสาวอีกคนก็เถอะ แต่น้องสาวพอมีลูกก็ไม่ได้ใช่นามสกุลผมนี่ครับ จริงมั้ย?
 
พ่อกับแม่หวังกับผมไว้มาก ตอนแรกที่ผมเลือกที่จะเลิกไปสอบเตรียมทหารเพราะมาตามไอ้เก้า พ่อก็แทบจะไล่ตะเพิดผมไปทีแล้ว แล้วถ้ามีคราวนี้อีก
 
... ผมคิดอนาคตของตัวเองต่อไม่ถูกเลยทีเดียว
 
ผมกดต่อสายโทรศัพท์ตัวเองอีกครั้ง... และเก้าก็ไม่รับอย่างเดิม…
 
ผมลงจากรถประจำทางในอีกสองป้ายต่อมา รถจอดอยู่แถวหน้าหมู่บ้าน เดินอีกไม่นาน ก็ถึงสวนสาธารณะพอดี สวนที่นี่สวยสมกับที่มิ้นท์บอกผมจริงๆ อากาศเย็นสบายในยามค่ำคืน ถึงแม้จะเป็นตัวเมือง แต่ก็ยังเห็นดาว
 
ดาวที่นี่ไม่เหมือนแถวบ้านของผม ที่นั่นเห็นดาวได้มากกว่านี้ แต่ที่เห็นอยู่ตรงนี้รวมกับสภาพสวนนี้ ทั้งต้นไม้ใหญ่ที่ร่มรื่น และดอกไม้แซมเป็นสวยหย่อมเล็กๆ ทางเดินสำหรับออกกำลังกายที่หาได้ไม่ง่ายสำหรับแถวนี้ ทำให้ผมเผลอไปกับสถานที่นิดหน่อย
 
มิ้นท์เดินเข้ามากอดแขนผมแล้วพาเดินไปตามทางที่มีแสงไฟสปอร์ตไลท์ส่องทาง
 
“ที่นี่สวยมั้ยคะ?”
 
“สวยครับ”
 
“ถ้ามาก่อนพระอาทิตย์ตกจะสวยกว่านี้อีกค่ะ” มิ้นท์ว่า “อยากให้มาก่อนพระอาทิตย์ตก แต่มิ้นท์เที่ยวเพลินไปหน่อย...”
 
“ไม่เป็นไรครับ แค่นี้ก็สวยแล้ว”
 
“งั้นวันหลัง มากันอีกนะคะ?”
 
“ครับ?”
 
“มากันอีก... ไม่ได้เหรอคะ?” มิ้นท์จ้องถามคาดคั้น
 
“...ไม่รู้สิครับ ถ้าวันไหนว่างอ่ะนะ” คิงเบือนหน้าหนีเล็กน้อย เขาไม่ชอบตอบคำถามที่ผูกมัดตัวเองอย่างนี้เลย โดยเฉพาะต้องผูกมัดกับผู้หญิงคนนี้
 
“...ก็ได้ค่ะ” เสียงตอบรับบางเบาแผ่วมากับสายลม
 
ผมคงเป็นคนที่เลวร้ายที่สุด ไม่ว่าจะทั้งมิ้นท์ ผมก็ให้คำตอบไม่ได้ หรือเก้าที่ผมก็ยังไม่มั่นใจกับสถานะของเราสองคนในตอนนี้ ทั้งที่ผมอยากเคลียร์ให้มันจบไปโดยไว แต่มันก็เป็นเพราะผมอีกอยู่ดีที่ทำให้มันจบลงไม่ได้
 
ผมเลือกไม่ได้ ระหว่างคนสองคนที่รักผม และผม...รัก
 
“พี่คิงสัญญากับมิ้นท์อะไรสักอย่างได้ไหมคะ”
 
“...มันก็ต้องดูว่าเรื่องที่มิ้นท์ขอ พี่ทำให้ได้มากแค่ไหน...”
 
“...งั้นเหรอคะ?” เธอยิ้มแล้วเดินไปด้านหน้า ผมเองก็ไม่มีแม้แต่คำพูดจะพูดกับเธอเช่นเดียวกัน
 
“ถ้าอย่างนั้น ส่งมิ้นท์แค่ตรงนี้ก็พอแล้วคะ”
 
“ถ้าอย่างนั้น เดินเข้าบ้านดีๆนะครับ” มิ้นท์ผงกหัวแล้วรีบวิ่งออกไป โดยไม่แม้แต่จะมองผมอีกครั้งสักนิด
 
ผมหันหลังเดินกลับไปที่ที่เดินจากมา ป้ายรถเมล์... ถ้าให้เดา นี่อาจจะเป็นเที่ยวท้ายๆของสายนี้แล้วก็ได้ ผมจะไปหาเก้าที่ห้อง
 
...อย่างน้อย ผมก็ภาวนา ขอให้มันอยู่คนเดียวในตอนนี้...
 
 
 
:: Talk ::
 
สั้นไปนิด โทษนะคร้าบบบบบ
พาร์ทหน้าของนนท์เน้ออออออออออออ