I'm not your playmate : กูไม่ใช่เพื่อนเล่นมึงครับ!
8.4
Master
แชร์นิยาย
21) 19 - Status
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ19
Status… สถานะ (1)
“ฮ้าววว”
ผมตื่นมาอีกทีตอนตะวันทับตาแล้ว พระอาทิตย์กำลังย้อมห้องผมให้เป็นสีส้มแดง ผมมองไม่เห็นแม้แต่วี่แววของเพื่อนร่วมห้อง ไม่ๆ เพื่อนที่เข้าห้องโดยไม่ได้รับอนุญาตเมื่อเช้านี้เลยสักนิด
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ?”
“เปล่าหลับอยู่มั้ง”
พอพูดถึงเต่า เต่าก็มา (ห้ะ? สำนวนบ้านไหนของมันเนี่ย?) นนท์กับผมกระเซิงของมันโผล่มาให้ผมเห็น รอยสีแดงพาดอยู่บนหน้ามันทำให้ผมรู้ว่ามันคงเผลอหลับคาโต๊ะแหงๆ รอยแดงคงเป็นรอยทับของแขนมันนั่นแหละ
“อ่าๆ” นนท์ปิดปากหาว “หิวยัง?”
“นิดๆ”
“ตื่นมาก็หิว เด็กจริงๆนั่นแหละ”
“ไอ้...!” อยากจะโดนกัดคอมันจริงๆ ให้ตายเถอะ...
“ดีเลย ซื้อของทำซุปไก่มาพอดี กินซุปล่ะกันนะ” นนท์ยิ้มกลบเกลื่อนความผิด คิดว่าเอาของกินมาล่อแล้วจะหายเรอะ!? ...ซึ่งมันก็หายล่ะนะ ฮ่าๆ
อารมณ์ผมดีขึ้นมาทันควัน ผมส่งรอยยิ้มหวานไปให้ ซึ่งอีกฝ่ายก็ส่ายหัวกลับมาอย่างเอือมระอา แหมๆ เพื่อนกันน่า อย่าทำอย่างอย่างนั้นเซ่!
“ไหนๆก็มีซุปไก้แล้ว มีพวกสเต็ก หรือเฟรนด์ฟรายป่ะ”
“...”
“แหมๆ ล้อเล่นน่า”
“เฮ้อ เด็กไม่รู้จักโต...”
“นี่!”
“หึๆ”
มันหลบออกไปหัวเราะคนเดียวแล้วปล่อยให้ผมเคว้งอยู่ในห้อง แล้วผมจะทำอะไรดีระหว่างรอมันทำอาหารให้กินล่ะ?
ปกติผมทำอะไรเวลาอยู่คนเดียว แต่ก่อนผมคงบอกว่าลุกขึ้นมาเล่นอินเทอร์เน็ต หรือเปิดดูบอลไปเรื่อยๆ แต่ช่วงนี้ผมไม่ค่อยได้เปิดเพราะอ่านหนังสือเรียน เอาเป็นว่า... เปิดสักหน่อยก็ไม่เสียหายล่ะมั้ง...
เขาแอบหยิบโน้ตบุ๊คขึ้นมาเปิดเล่น เขาแอบไปส่องเฟซก่อนเป็นที่แรก (เพราะผมเปิดไลน์ทุกวันไม่ต้องเช็คก็ได้ ฮ่าๆ) เปิดมาก็เจอแจ้งเตือนขึ้นมาเป็นร้อย เก้าพยายามไล่ดูไปทีละอัน แล้วตอบทั้งหมดกลับไป
พอดีกับที่มีข้อความเด้งขึ้นมาพอดี เป็นข้อความกลุ่มที่เคยมีประวัติคุยที่เขายังไม่ได้อ่านถึง 3000 ข้อความ (มันคุยอะไรกันว่ะเนี่ย!)
“ นะ.นะ.นะ 555+ พูดว่า : เฮ้ย! กูเจอเด็กเ(ก)รียนว่ะ จีน!
จีนว่ะโว้ย ‘ไรมึง พูดว่า : เฮียเหี้ยๆ!
เก้า นะครับ พูดว่า : = = พร่องส์ กรูเบื่อพวกมึงจุง
จีนว่ะโว้ย ‘ไรมึง พูดว่า : เด็กเรียนพูดเกรียนได้ 0o0!! 555
เก้า นะครับ พูดว่า : พ่อมึงดิ ไปไกลๆเลยมึง
จีนว่ะโว้ย ‘ไรมึง พูดว่า : โหดแสรดอีก!! 555
นนทบุรี ศรีสยามชาติไทย พูดว่า : หยุดเลยพวกมึง ไปอ่านหนังสือไปไอ้นะ ไอ้จีน
นะ.นะ.นะ 555+ พูดว่า : ไม่ด่าไอ้เก้าบ้างอ่ะ
เก้า นะครับ พูดว่า : อ้าว อย่าโยนดิมึงๆ
นนทบุรี ศรีสยามชาติไทย พูดว่า : มึงด้วยเก้า ถ้ามึงไม่กลับลงไปนอนดีๆ มึงไม่ต้องแดกข้าวที่กูกำลังทำเลย
เก้า นะครับ พูดว่า : โอ๊ย! ขอโทษครับแม่ ผมไปล่ะ ไปนะพวกมึง บายย :) ”
ผมปิดเอาไว้แค่นั้น แม้จะแอบสงสัยว่าหลังจากนั้นพวกแม่งจะแซวผมว่าอะไร แต่เพราะกลัวว่าจะไม่ได้กินข้าว ผมเลยยอมๆปิดไป...
...แล้วสำรวจอย่างอื่นแทนดีกว่า 555
“หยุดความคิดมึงไว้ตรงนั้นเลยครับเก้า” นนท์เดินออกมาจากห้องครัวเดินมาหาเขา “เอ้า กินน้ำเปล่าก่อน จะได้ลดความร้อนลงไปบ้าง”
“อือ ขอบใจนะ” มึงช่างเหมือนแม่กูไม่มีผิด สั่งๆ...
เก้าแอบทำหน้ายู่ แต่สายตาดุที่จ้องมาทำให้เขารับคำเงียบๆ แล้วก้มหน้าก้มตากินไปตามคำสั่ง
“ไม่เป็นไร แดกๆไปซะไป”
“โหดร้ายจริงมึง” ผมแขวะ แล้วก็นิ่งไปอย่างใช้ความคิด
“เป็นอะไร ปวดหัวอีกแล้วเหรอ หรือว่า...”
“อ้อ เปล่า แค่คิดว่าเวลาอยู่กับมึง กูดูปัญญาอ่อนดี”
“โอ๊ะ! เป็นเบบี๋สินะ ฮ่าๆ” นนท์หัวเราะอย่างอารมณ์ดี “แต่ว่า... อ้อนแบบนี้บ่อยๆก็ดีเหมือนกัน”
“หะ? อะไรนะ?” คิดว่าคงได้ยินไม่ชัด เลยลองถามไปอีกรอบ
“ก็บอกว่า อยากให้เก้าอ้อนนนท์แบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ”
“ห้ะ?” ผมชี้มันกับผมสลับกัน “เก้า? นนท์?”
“เออ” หน้าหล่อมุ่ยลงอย่างรวดเร็ว อารมณ์เริ่มไม่ดีกับอาการของคนที่ทำหน้ามึนไม่รู้เรื่องได้ตลอดสถานการณ์ “พอได้ล่ะ กะพูดดีๆด้วยไม่เคยให้ฟีลกูในการพูดเลย ให้ตายเถอะ”
“หมายความว่ายังไง?”
“... คิดเอาเองบ้างดิ ไอ้โง่เอ๊ย!”
หลังจากที่ด่าอย่างไม่จริงจังแล้ว เขาก็เดินหนีออกไป คงเพราะได้กลิ่นซุปที่เริ่มหอมฉุยแล้ว ทิ้งให้เก้านั่งใช้ความคิดอยู่เพียงลำพัง
“อะไรของมันว่ะ” ผมคิดอย่างหัวเสีย
ไม่นานนนท์ก็เดินเข้ามาพร้อมถาดที่มีชามใส่ซุป แล้วก็น้ำส้ม เก้ามองไปที่ขนาดชาม...
“กินแค่นั้นมันจะอิ่มได้ไงว่ะ?”
“ไอ้ตะกละเอ๊ย! ในหม้อก็มีอีก เรื่องมากจริง มึงเนี่ย!”
“เหอๆ” อย่ามาว่าผมเด้! ผมเป็นคนป่วย คนป่วยต้องการการดูแลเอาใจใส่ และอาหารการกินที่ครบห้าหมู่นะ! (แต่ไม่ต้องเอาผักมาหรอก แหะๆ)
“แล้วนี่น้ำส้มกินให้หมดด้วยล่ะ” นนท์พูดแล้ววางถาดไว้ให้
“คั้นเองเหรอ~ สุดยอด!” นนท์ยิ้มให้กับเพื่อนสนิทด้วยแววตาอมขำ นี่แหละน้าเด็ก
“กินๆไปซะเถอะ แล้วจะได้กินยา”
“อื้อ” เก้ารับคำ แล้วหันมาชูนิ้วโป้งให้ สมแล้วที่เป็นฝีมือนนท์ แม้แต่เขาเองยังสู้ไม่ได้ คิดดูล่ะกัน คนที่ออกมาอยู่เองอย่างเขาแทบทำอะไรไม่ได้ กับลูกคุณหนูที่อยู่บ้านแต่ทำได้ทุกอย่างอย่างมัน ต่างกันแค่ไหน... คิดแล้วเหนื่อยใจกับตัวเองจริงๆ
“ใครได้มึงไปเป็นแฟนนี่คงสบายสุดยอด”
“มึงก็เว่อร์ไป”
“กูพูดจริงน่ะเนี่ย ใครจะเป็นผู้โชคดีคนนั้นว่ะ”
...ก็มึงไง... นนท์แอบคิดอยู่ในใจแต่ไม่ได้พูดออกมา
“เอ้า ไม่ตอบกูอีก”
“แดกๆไปเถอะมึง น่ารำคาญจริง”
ผมรีบยัดทุกอย่างลงใส่ท้องด้วยความหิว หลับไปนานขนาดนั้นไม่หิวก็แย่แล้วล่ะน่ะ สุดท้ายนี้ผมก็เหมือนคนตะกละอย่างที่มันว่าไว้จริงๆ กินหก กินเลอะอย่างกับเด็ก
“เห้อ~” นนท์เก็บทุกอย่างออกไปก่อนถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่ายปนระอาใจ
“เดี๋ยวก... เก้าล้างเอง”
“ไม่ต้อง ไม่สบายก็นอนไปมึง”
“น... นนท์ทำทุกอย่างมาทั้งวันแล้ว ตอนนี้เก้าก็ไม่เป็นอะไรมาก เดี๋ยวกู... เอ๊ย! เก้าไปล้างเอง” บรึ๋ย~ นี่ผมคิดอะไรของผมเนี่ย ไปพูดเพราะๆกับมันแล้วผื่นจะขึ้นผมมั้ย (เว่อร์ได้อีกอ่ะ)
“อุ๊บ...” นนท์กลั้นขำ “ถ้าลำบากขนาดนั้น เก้าก็ไม่ต้องพูดหรอก”
“อ้าว” ก็แค่อยากตอบแทนมึงบ้างอ่ะ
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องพูดก็ได้ แค่นี้ก็ขอบคุณนะ” นนท์ส่งยิ้มมาให้
ผมเริ่มไม่เข้าใจคนๆนี้มากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งที่มันเข้าใจผมหมดทุกอย่าง แต่ถ้าเทียบกับผมแล้ว ผมไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับมันเลยสักนิด ไม่เข้าใจ และก็คงจะไม่เข้าใจ... ตลอดไปเลยด้วย
“ไม่เห็นต้องขอบคุณเลย”
“ไม่ใช่หรอก แค่ขอบคุณที่... วันนี้ให้นนท์ได้อยู่ใกล้ๆเก้า”
“หมายความว่าไง?”
“เฮ้อ~ ไม่มีอะไรหรอกน่า นอนไปซะเถอะ” นนท์ส่ายหน้า แล้วก็เดินออกไป พร้อมทิ้งเสียงที่ดังเพียงแค่เสียงกระซิบให้เขาคิดต่อเอง “ยิ่งรู้ก็จะลำบากใจ อย่าไปรู้เลยดีกว่าน่ะ”
“อะไรว่ะ?” ผมไม่เข้าใจมันเลยโว้ย
ผมเดินออกไปตรงระเบียงริมห้อง อากาศเย็นๆคงทำให้อุณหภูมิหัวผมต่ำลงบ้างก็เป็นได้ แล้วสายตาผมก็ไปหยุดอยู่ที่ดาวดวงหนึ่งที่กำลังส่องแสงอยู่เพียงดวงเดียว
เฟล...
“กูจะมายืนตรงนี้ทำเหี้ยอะไรเนี่ย?” เขาตวาดตัวเองเบาๆ
“เก้า!”
“ห้ะ?”
“มึงไปยืนอะไรตรงนั้นว่ะ”
“ว่างไง... กูไม่ได้กวนตีนนะ แค่แบบ... กูว่างจริงๆงะ” ผมบอกมันด้วยสีหน้ามึนๆ นนท์ก็ปวดหัวไปกับความบ้าบอของผมซะเหลือเกิน กลัวมันไมเกรนขึ้นอ่ะ ฮ่าๆ
“ชอบดูดาวเหรอ?”
“เปล่า... กูเฟล”
“ห้ะ”
“ไม่รู้ดิ โอ๊ยยย! ปวดตับ กูไปนอนก็ได้” เก้าบ่นแล้วผละออกจากตรงนั้นไป อุณหภูมิด้านนอกที่แทบจะติดลบ กับห้องร้อนๆ ทำให้ผมเริ่มอารมณ์เสีย
~Rrrr~
ใครมันโทร.มาเวลานี้ฟ่ะ? ผมเดินไปก้มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ... ไอ้คิงเป็นคนโทร.มา
“เก้า!”
“หะ?” ผมตะโกนตอบนนท์ไป แล้วก้มลงมองโทรศัพท์ด้วยความชั่งใจ
“คราวหน้า... ไปดูดาวกันนะ”
คำพูดสั้นๆที่ทำให้ผมตัดสินใจได้ ผมหันไปยิ้มให้นนท์
“เออดิ”
โทรศัพท์ถูกวางคืนไว้ที่เดิม และผมก็เดินออกไปคุยต่อกับนนท์...
:: Talk ::
บทนี้มายแก้เป็นสิบรอบ - -+ จนในที่สุดก็ได้บทสรุปคือแยกเป็น 3 พาร์ทซะ 555+
เอาเป็นว่า... เปิดเทอมแล้ววว (กลับมาฟินต่อ) การบ้านเยอะโฮกกก~
จะรีบมาอัพเด้อ (: เม้นท์นิดๆน้า~
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.3 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
